One of my favorite cartoon characters is Snoopy. I love the way he sits and lies on his kennel and contemplates the great things of life. So when I thought about compassion, my mind immediately went to one of the cartoon strips, where he's lying there and he says, "I really understand, and I really appreciate how one should love one's neighbor as one love's oneself. The only trouble is the people next door; I can't stand them." This, in a way, is one of the challenges of how to interpret a really good idea.
Одним із моїх улюблених мультиплікаційних героїв є Снупі. Люблю як він сидить або лежить у своїй будці та розмірковує про важливі речі в житті. Тож, коли я роздумувала про співпереживання, одразу пригадувала собі момент у мультику, де він лежить і каже: "Я дійсно усвідомлюю та розумію, що кожен повинен любити свого ближнього, як самого себе. Єдина проблема – мої сусіди. Я їх терпіти не можу". Це певного роду одна з проблем того, як інтерпретувати дійсно хорошу ідею.
We all, I think, believe in compassion. If you look at all the world religions, all the main world religions, you'll find within them some teaching concerning compassion. So in Judaism, we have, from our Torah, that you should love your neighbor as you love yourself. And within Jewish teachings, the rabbinic teachings, we have Hillel, who taught that you shouldn't do to others what you don't like being done to yourself. And all the main religions have similar teachings. And again, within Judaism, we have a teaching about God, who is called the compassionate one, Ha-rachaman. After all, how could the world exist without God being compassionate? And we, as taught within the Torah that we are made in the image of God, so we too have to be compassionate. But what does it mean? How does it impact on our everyday life? Sometimes, of course, being compassionate can produce feelings within us that are very difficult to control.
Усі ми, я гадаю, віримо у співпереживання. Якщо поглянути на всі світові релігії, на основні світові релігії, обов'язково знайдете вчення, що стосуються співчуття. Отож в іудаїзмі у Торі читаємо, що кожен повинен любити свого ближнього, як самого себе. А в єврейських вченнях, у вченнях рабинів, маємо Хіллела, який казав, що не слід робити іншим те, чого б ти не хотів, щоб зробили з тобою. І у всіх основних релігій існують подібні вчення. І знову ж в іудаїзмі є вчення про Бога, якого називають співчутливим, Ха-рахаман. Врешті-решт, як світ може існувати без співчутливого Бога? Відповідно до Тори ми створені за подобою Божою, тож ми також повинні бути співчутливими. Але що ж це означає? Як це впливає на наше повсякденне життя? Звичайно, інколи співпереживання може викликати в нас почуття, які дуже важко контролювати.
I know there are many times when I've gone and conducted a funeral, or when I have been sitting with the bereaved, or with people who are dying, and I am overwhelmed by the sadness, by the difficulty, the challenge that is there for the family, for the person. And I'm touched, so that tears come to my eyes. And yet, if I just allowed myself to be overwhelmed by these feelings, I wouldn't be doing my job -- because I have to actually be there for them and make sure that rituals happen, that practicalities are seen to. And yet, on the other hand, if I didn't feel this compassion, then I feel that it would be time for me to hang up my robe and give up being a rabbi.
Багато разів, коли я проводила похорони, чи сиділа з людьми, які пережили втрату близьких, або були при смерті, мене переповнювали сум, важкість, ті проблеми, що переживає сім'я чи людина. І я була настільки зворушена, що сльози підступали до моїх очей. І все ж, якби я лише дозволила почуттям заполонити мене, я б не виконувала свою роботу, тому що, насправді, я повинна бути там заради них, слідкувати за виконанням ритуалів і дотриманням практичних деталей. Проте з іншого боку, якби я не відчувала співчуття, тоді б для мене настав час зняти свою рясу і перестати бути рабином.
And these same feelings are there for all of us as we face the world. Who cannot be touched by compassion when we see the terrible horrors of the results of war, or famine, or earthquakes, or tsunamis? I know some people who say "Well, you know there's just so much out there -- I can't do anything, I'm not going to even begin to try." And there are some charity workers who call this compassion fatigue. There are others who feel they can't confront compassion anymore, and so they turn off the television and don't watch. In Judaism, though, we tend to always say, there has to be a middle way.
І з такими ж почуттями ми всі стикаємось під час взаємодії зі світом. Кого не переповнює жаль, коли ми бачимо жахливі наслідки війни, голоду, землетрусів чи цунамі? Я знаю деяких людей, які кажуть: "Знаєте, в світі стільки всього, я нічого не можу зробити. Не буду навіть намагатися". Деякі представники благодійних організацій називають це втомою від співчуття. Існують інші люди, які відчувають, що більше не можуть витримувати співчуття, тож вони просто вимикають телевізор. Проте в іудаїзмі ми завжди намагаємося віднайти помірковану позицію.
You have to, of course, be aware of the needs of others, but you have to be aware in such a way that you can carry on with your life and be of help to people. So part of compassion has to be an understanding of what makes people tick. And, of course, you can't do that unless you understand yourself a bit more.
Ви, звичайно, повинні усвідомлювати, що в інших є потреби, але усвідомлювати це таким чином, щоб ви могли співвіднести це зі своїм життям і при цьому допомагати людям. Тож частково співчуття полягає у розумінні того, що змушує людей жити. І, звичайно, ви не зможете цього зробити, якщо не зрозумієте себе трішки більше.
And there's a lovely rabbinic interpretation of the beginnings of creation, which says that when God created the world, God thought that it would be best to create the world only with the divine attribute of justice. Because, after all, God is just. Therefore, there should be justice throughout the world. And then God looked to the future and realized, if the world was created just with justice, the world couldn't exist.
Існує чудова рабинська інтерпретація створення світу, в якій йдеться, що коли Бог створив світ, він гадав, що найкраще буде створити світ лише з такою божественною властивістю, як справедливість. Тому що, зрештою, Бог справедливий. Отже, у всьому світі повинна бути справедливість. Потім Бог подивився у майбутнє і зрозумів, що якби у світі панувала лише справедливість, він би не міг існувати.
So, God thought, "Nope, I'm going to create the world just with compassion." And then God looked to the future and realized that, in fact, if the world were just filled with compassion, there would be anarchy and chaos. There had to be limits to all things. The rabbis describe this as being like a king who has a beautiful, fragile glass bowl. If you put too much cold water in, it will shatter. If you put boiling water in, it will shatter. What do you have to do? Put in a mixture of the two. And so God put both of these possibilities into the world.
Тож Бог подумав: "Ні, я створю світ, де буде панувати лише співчуття". І тоді Бог подивився у майбутнє і зрозумів, що насправді, якби у світі було лише співпереживання, він був би сповнений анархії та хаосу. У всьому має бути межа. Рабини описують, що це як бути королем, у якого є чарівна тендітна скляна чаша. Якщо налити в неї забагато холодної води, вона розіб'ється вщент. Якщо налити гарячої води, вона також розіб'ється. Що ж треба зробити? Поєднати холодну і гарячу воду. Таким чином Бог надає світові ці обидві можливості.
There is something more though that has to be there. And that is the translation of the feelings that we may have about compassion into the wider world, into action. So, like Snoopy, we can't just lie there and think great thoughts about our neighbors. We actually have to do something about it. And so there is also, within Judaism, this notion of love and kindness that becomes very important: "chesed."
Проте має бути ще щось. А це перетворення наших почуттів, нашого співчуття у дії. Знаєте, ми не можемо просто лежати, як Снупі, і добре думати про своїх сусідів. Насправді нам потрібно щось робити. Тому в іудаїзмі існує поняття любові та доброти, що є дуже важливим. Хесед.
All these three things, then, have to be melded together. The idea of justice, which gives boundaries to our lives and gives us a feeling of what's right about life, what's right about living, what should we be doing, social justice. There has to be a willingness to do good deeds, but not, of course, at the expense of our own sanity. You know, there's no way that you can do anything for anyone if you overdo things. And balancing them all in the middle is this notion of compassion, which has to be there, if you like, at our very roots.
Усі ці три почуття повинні бути об'єднані. Справедливість, що визначає межі в нашому житті. Завдяки їй ми відчуваємо, що є хорошого у житті, для чого варто жити, і що варто робити, соціальна справедливість. Повинно існувати бажання робити хороші вчинки, але, звичайно, в межах власного здорового глузду. Знаєте, не можливо робити щось для когось, якщо ви витрачаєте на це всі свої зусилля. Тож врівноваження всіх цих якостей породжує істинне співчуття, яке повинно бути вкорінене в нашій душі.
This idea of compassion comes to us because we're made in the image of God, who is ultimately the compassionate one. What does this compassion entail? It entails understanding the pain of the other. But even more than that, it means understanding one's connection to the whole of creation: understanding that one is part of that creation, that there is a unity that underlies all that we see, all that we hear, all that we feel. I call that unity God. And that unity is something that connects all of creation.
Ідея співчуття існує серед нас, тому що ми створені за подобою Бога, хто, зрештою, є співчутливим. Що ж слід розуміти під співчуттям? Це усвідомлення страждань іншого. Більше того, воно означає розуміння причетності до процесу творіння, усвідомлення того, що людина є частиною задуму творіння, що існує єдність у всьому, що ми бачимо, чуємо та відчуваємо. Я називаю цю єдність Богом. І ця єдність є чимось, що об'єднує все живе.
And, of course, in the modern world, with the environmental movement, we're becoming even more aware of the connectivity of things, that something I do here actually does matter in Africa, that if I use too much of my carbon allowance, it seems to be that we are causing a great lack of rain in central and eastern Africa. So there is a connectivity, and I have to understand that -- as part of the creation, as part of me being made in the image of God. And I have to understand that my needs sometimes have to be sublimated to other needs.
І звісно, у сучасному світі з рухом за захист навколишнього середовища ми стаємо навіть більш свідомими того, що все є взаємооб'єднане, і те, чим я зараз тут займаюсь, важливо в Африці, і якщо я використаю свою норму вуглецю, це може спричинити нестачу дощу в Центральній та Східній Африці. Тож зв'язок існує. І я повинна це розуміти, тому що я є частиною всього живого, бо я створена за подобою Божою. І я повинна усвідомлювати, що мої потреби іноді потрібно сублімувати для потреб інших людей.
This "18 minutes" business, I find quite fascinating. Because in Judaism, the number 18, in Hebrew letters, stands for life -- the word "life." So, in a sense, the 18 minutes is challenging me to say, "In life, this is what's important in terms of compassion." But, something else as well: actually, 18 minutes is important. Because at Passover, when we have to eat unleavened bread, the rabbis say, what is the difference between dough that is made into bread, and dough that is made into unleavened bread, or "matzah"? And they say "It's 18 minutes." Because that's how long they say it takes for this dough to become leaven. What does it mean, "dough becomes leaven"? It means it gets filled with hot air. What's matzah? What's unleavened bread? You don't get it.
Ці промови на 18 хвилин я вважаю надзвичайно цікавою справою. Тому що в іудаїзмі число 18, написане на івриті, означає життя, слово "життя". Тому в певній мірі 18 хвилин вимагають від мене, щоб я розповіла, що в цьому житті важливо з точки зору співпереживання, і не тільки це. Насправді, саме 18 хвилин, ось що важливо. Тому що на Песах, коли ми їмо прісний хліб, рабини розповідають в чому різниця між тістом, з якого печуть хліб, і тістом, з якого печуть прісний хліб, маца. І вони кажуть, що це 18 хвилин. Тому що стільки потрібно тісту, щоб вирости. Що ж відбувається, коли тісто росте? Воно наповнюється гарячим повітрям. Що ж таке маца, прісний хліб? Ви не розумієте.
Symbolically, what the rabbis say is that at Passover, what we have to do is try to get rid of our hot air -- our pride, our feeling that we are the most important people in the whole entire world, and that everything should revolve round us. So we try and get rid of those, and so doing, try to get rid of the habits, the emotions, the ideas that enslave us, that make our eyes closed, give us tunnel vision so we don't see the needs of others -- and free ourselves and free ourselves from that. And that too is a basis for having compassion, for understanding our place in the world.
Символічно, як кажуть рабини, на Песах нам потрібно випустити наше гаряче повітря, нашу гординю, відчуття того, що ми найважливіші люди у всьому світі, і що все повинно обертатися навколо нас. Тож ми намагаємось цього позбутись, і таким чином, намагаємось викорінити ті звички, емоції, думки, що поневолюють нас, закривають нам очі, звужують кругозір так, що ми не бачимо потреб інших. Нам треба звільнитися від цього. Це, також, основа для співчуття, для розуміння свого місця у світі.
Now there is, in Judaism, a gorgeous story of a rich man who sat in synagogue one day. And, as many people do, he was dozing off during the sermon. And as he was dozing off, they were reading from the book of Leviticus in the Torah. And they were saying that in the ancient times in the temple in Jerusalem, the priests used to have bread, which they used to place into a special table in the temple in Jerusalem. The man was asleep, but he heard the words bread, temple, God, and he woke up. He said, "God wants bread. That's it. God wants bread. I know what God wants."
В іудаїзмі є надзвичайна історія про багатого чоловіка, який одного разу сидів у синагозі. І, як це робить багато людей, він дрімав протягом проповіді. Поки він дрімав, читалися уривки з Книги Левіт з Тори. Там говорилося, що в давні часи у храмі Єрусалиму священники зазвичай залишали хліб на спеціальному столі. Чоловік спав, але почувши слова "хліб", "храм", "Бог", він прокинувся. І сказав: "Господь хоче хліба. Так. Господь хоче хліба. Я знаю, чого хоче Господь".
And he rushed home. And after the Sabbath, he made 12 loaves of bread, took them to the synagogue, went into the synagogue, opened the ark and said, "God, I don't know why you want this bread, but here you are." And he put it in the ark with the scrolls of the Torah. Then he went home.
І він побіг додому. Після шабату чоловік випік 12 буханок хліба, відніс їх у синагогу, відкрив ковчег і сказав: "Боже, я не знаю, навіщо тобі цей хліб, але ось він". Він поклав у ковчег хліб і сувої Тори. І пішов додому.
The cleaner came into the synagogue. "Oh God, I'm in such trouble. I've got children to feed. My wife's ill. I've got no money. What can I do?" He goes into the synagogue. "God, will you please help me? Ah, what a wonderful smell." He goes to the ark. He opens the ark. "There's bread! God, you've answered my plea. You've answered my question." Takes the bread and goes home.
У той час до синагоги прийшов прибиральник. "О, Боже, у мене така біда. Треба прогодувати дітей. Моя дружина хвора. Немає грошей. Що робити?" Він приходить до синагоги. "Господи, будь ласка, допоможи. О, який чудовий запах". Підходить до ковчега, відкриває його. "Тут хліб! Господи, ти почув мою просьбу. Ти відповів на моє запитання". Бере хліб і йде додому.
Meanwhile, the rich man thinks to himself, "I'm an idiot. God wants bread? God, the one who rules the entire universe, wants my bread?" He rushes to the synagogue. "I'll get it out of the ark before anybody finds it." He goes in there, and it's not there. And he says, "God, you really did want it. You wanted my bread. Next week, with raisins."
Тим часом, багатий чоловік думає: "Я дурень. Господь хоче хліба? Господь, який керує всім світом, хоче хліба?" Він поспішає до синагоги. "Заберу-но хліб з ковчега, доки ніхто не дізнався". Відчиняє ковчег, а хліба нема. І каже: "Боже, ти дійсно хотів хліба. Ти хотів мого хліба. Наступного тижня спечу з родзинками".
This went on for years. Every week, the man would bring bread with raisins, with all sorts of good things, put it into the ark. Every week, the cleaner would come. "God you've answered my plea again." Take the bread. Take it home.
Так продовжувалось довгі роки. Кожного тижня чоловік приносив хліб з родзинками і різні ласощі та клав у ковчег. Кожного тижня приходив прибиральник. "Господи, ти знову почув мою просьбу". Забирав хліб і йшов додому.
Went on until a new rabbi came. Rabbis always spoil things. The rabbi came in and saw what was going on. And he called the two of them to his office. And he said, you know, "This is what's happening."
Так відбувалось, доки не прийшов новий рабин. Рабини завжди все псують. Рабин увійшов і побачив, що відбувається. І викликав їх обох до свого кабінету. І він пояснив, що відбувається.
And the rich man -- oh, dear -- crestfallen. "You mean God didn't want my bread?"
Багатий чоловік, занепалий духом, промовив: "Тобто Господу не потрібен був мій хліб?"
And the poor man said, "And you mean God didn't answer my pleas?"
І бідний чоловік каже: "І Господь не почув моїх просьб?"
And the rabbi said, "You've misunderstood me. You've misunderstood totally," he said. "Of course, what you are doing," he said to the rich man, "is answering God's plea that we should be compassionate. And God," he said to the poor man, "is answering your plea that people should be compassionate and give." He looked at the rich man. He held the rich man's hands and said, "Don't you understand?" He said, "These are the hands of God."
І тоді рабин сказав: "Ви не зрозуміли мене". "Ви все неправильно зрозуміли". Звичайно, все, що ви робите", сказав він до багатого чоловіка, "це відповідь на просьбу Бога бути співчутливими". "А Бог, – каже він до бідного чоловіка, – відповідає на вашу просьбу, що люди повинні бути співчутливими та віддавати". Він поглянув на багатого чоловіка, взяв його руки і сказав: "Невже ти не розумієш? Це - руки Господа".
So that is the way I feel: that I can only try to approach this notion of being compassionate, of understanding that there is a connectivity, that there is a unity in this world; that I want to try and serve that unity, and that I can try and do that by understanding, I hope, trying to understand something of the pain of others; but understanding that there are limits, that people have to bear responsibility for some of the problems that come upon them; and that I have to understand that there are limits to my energy, to the giving I can give. I have to reevaluate them, try and separate out the material things and my emotions that may be enslaving me, so that I can see the world clearly.
Тож це є той шлях, яким я лише зможу наблизитись до поняття співпереживання, до розуміння, що існує зв'язок, єдність у світі. І що я хочу спробувати служити цій єдності, і що я можу це робити з розумінням, сподіваюся, я можу зрозуміти хоч крихту страждань інших, але й усвідомлюючи, що існують межі , що люди повинні нести відповідальність за певні проблеми, з якими вони стикаються, і я мушу розуміти, що існують межі моєї енергії, межі того, що я можу дати. Я мушу переоцінити їх, спробувати відкинути матеріальні речі та емоції, що мене сковують, для того, щоб бачити світ ясно.
And then I have to try to see in what ways I can make these the hands of God. And so try to bring compassion to life in this world.
І потім я повинна спробувати віднайти як я можу це зробити руками Божими. І таким чином принести співчуття в цей світ.