One of my favorite cartoon characters is Snoopy. I love the way he sits and lies on his kennel and contemplates the great things of life. So when I thought about compassion, my mind immediately went to one of the cartoon strips, where he's lying there and he says, "I really understand, and I really appreciate how one should love one's neighbor as one love's oneself. The only trouble is the people next door; I can't stand them." This, in a way, is one of the challenges of how to interpret a really good idea.
En av mina favoritseriefigurer är Snobben. Jag älskar hur han sitter och ligger på sin hundkoja och begrundar livets stora frågor. Så när jag tänkte på empati, leddes tankarna direkt till en av serierna där han ligger på kojan, och han säger "Jag förstår och håller verkligen med om att man bör älska sin nästa som sig själv. Problemet är bara personerna i nästa dörr. Jag står inte ut med dem." Det här är, på sätt och vis, en av utmaningarna med hur man ska tolka en riktigt bra idé.
We all, I think, believe in compassion. If you look at all the world religions, all the main world religions, you'll find within them some teaching concerning compassion. So in Judaism, we have, from our Torah, that you should love your neighbor as you love yourself. And within Jewish teachings, the rabbinic teachings, we have Hillel, who taught that you shouldn't do to others what you don't like being done to yourself. And all the main religions have similar teachings. And again, within Judaism, we have a teaching about God, who is called the compassionate one, Ha-rachaman. After all, how could the world exist without God being compassionate? And we, as taught within the Torah that we are made in the image of God, so we too have to be compassionate. But what does it mean? How does it impact on our everyday life? Sometimes, of course, being compassionate can produce feelings within us that are very difficult to control.
Jag är övertygad om att vi alla tror på empati. Om man studerar världsreligionerna, de största av alla världsreligioner, lär de alla ut någonting som berör empati. Inom judendomen säger man i Toran att man bör älska sin nästa som sig själv. Och i den judiska läran, den rabbinska läran, har vi Hillel som lärde ut att man ska behandla andra som man själv vill bli behandlad. Och alla de stora religionerna har liknande läror. Ytterligare ett exempel från judendomen är läran om Gud som kallas den empatiska, Ha-rachaman. Hur skulle världen egentligen kunna existera om Gud inte vore empatisk? För att inte tala om oss, som Toran säger är gjorda till Guds avbilder, så vi måste också vara empatiska. Men vad innebär det? Hur påverkar det vårt vardagliga liv? Ibland kan empati såklart framkalla känslor inom oss som är svåra att kontrollera.
I know there are many times when I've gone and conducted a funeral, or when I have been sitting with the bereaved, or with people who are dying, and I am overwhelmed by the sadness, by the difficulty, the challenge that is there for the family, for the person. And I'm touched, so that tears come to my eyes. And yet, if I just allowed myself to be overwhelmed by these feelings, I wouldn't be doing my job -- because I have to actually be there for them and make sure that rituals happen, that practicalities are seen to. And yet, on the other hand, if I didn't feel this compassion, then I feel that it would be time for me to hang up my robe and give up being a rabbi.
Det är många gånger jag har förättat en begravning, eller suttit med de sörjande eller människor som ligger för döden, och översköljts av sorgen, av svårigheterna, utmaningen som familjen, eller individen, står inför. Och jag har blivit rörd till tårar. Men om jag tillät mig själv att översköljas av dessa känslor skulle jag inte göra mitt jobb. För jag måste faktiskt finnas där för dem och se till att ritualerna genomförs, sköta allt det praktiska. Men om jag å andra sidan inte kände denna empati, så tycker jag att det vore dags att tacka för mig och sluta som rabbi.
And these same feelings are there for all of us as we face the world. Who cannot be touched by compassion when we see the terrible horrors of the results of war, or famine, or earthquakes, or tsunamis? I know some people who say "Well, you know there's just so much out there -- I can't do anything, I'm not going to even begin to try." And there are some charity workers who call this compassion fatigue. There are others who feel they can't confront compassion anymore, and so they turn off the television and don't watch. In Judaism, though, we tend to always say, there has to be a middle way.
Och dessa känslor är sådana vi alla upplever när vi möter verkligheten. Vem känner inte medlidande när vi ser de förskräckligheter som krigen orsakar, eller svält, jordbävningar, tsunamikatastrofer? Jag känner personer som säger "Det är så mycket som händer. Jag kan inte göra någonting. Det är ingen idé att ens försöka." Vissa som jobbar med välgörenhet kallar det för empatisk utmattning. Sedan finns det de som inte klarar av att konfrontera empati längre, så de stänger av teven och låter bli att titta. Men inom judendomen brukar vi alltid säga att det måste finnas en medelväg.
You have to, of course, be aware of the needs of others, but you have to be aware in such a way that you can carry on with your life and be of help to people. So part of compassion has to be an understanding of what makes people tick. And, of course, you can't do that unless you understand yourself a bit more.
Man måste givetvis vara uppmärksam på andras behov, men uppmärksam på ett sådant sätt att man kan gå vidare med sitt eget liv och vara människor till hjälp. Så en del av empatin måste vara en förståelse för vad som driver människor. Och det kan man förstås inte ha om man inte känner sig själv.
And there's a lovely rabbinic interpretation of the beginnings of creation, which says that when God created the world, God thought that it would be best to create the world only with the divine attribute of justice. Because, after all, God is just. Therefore, there should be justice throughout the world. And then God looked to the future and realized, if the world was created just with justice, the world couldn't exist.
Det finns en underbar rabbinsk tolkning av skapelsens begynnelse som säger att när Gud skapade världen tänkte Gud att det bästa vore att skapa den med enbart gudomlig rättvisa. För när allt kommer omkring är Gud rättvis. Därför borde det finnas rättvisa runtom i världen. Men sedan såg Gud in i framtiden och insåg att om världen endast skapades med rättvisa, så skulle den inte existera.
So, God thought, "Nope, I'm going to create the world just with compassion." And then God looked to the future and realized that, in fact, if the world were just filled with compassion, there would be anarchy and chaos. There had to be limits to all things. The rabbis describe this as being like a king who has a beautiful, fragile glass bowl. If you put too much cold water in, it will shatter. If you put boiling water in, it will shatter. What do you have to do? Put in a mixture of the two. And so God put both of these possibilities into the world.
Så Gud tänkte, "Nej, jag ska skapa världen med enbart empati." Men sedan såg Gud in i framtiden och insåg att om världen bara var full av empati så skulle det faktiskt bara orsaka anarki och kaos. Det måste finnas begränsningar för allt. Rabbinerna jämför detta med en kung som har en vacker, skör glasskål. Om man häller i för kallt vatten, spricker den. Och om man häller i för varmt vatten, spricker den också. Så vad ska man göra? Man måste ha lite av båda två. Så Gud lät båda dessa möjligheter finnas i världen.
There is something more though that has to be there. And that is the translation of the feelings that we may have about compassion into the wider world, into action. So, like Snoopy, we can't just lie there and think great thoughts about our neighbors. We actually have to do something about it. And so there is also, within Judaism, this notion of love and kindness that becomes very important: "chesed."
Men det måste även finna något mer där. Och det är överföringen av känslorna som vi har i samband med empati till världen, till handlingar. Vi kan inte bara ligga där som Snobben och tänka stort om våra grannar. Vi måste faktiskt göra någonting också. Därför finns det, inom judendomen, också en föreställning om kärlek och godhet som är väldigt viktig. Chesed.
All these three things, then, have to be melded together. The idea of justice, which gives boundaries to our lives and gives us a feeling of what's right about life, what's right about living, what should we be doing, social justice. There has to be a willingness to do good deeds, but not, of course, at the expense of our own sanity. You know, there's no way that you can do anything for anyone if you overdo things. And balancing them all in the middle is this notion of compassion, which has to be there, if you like, at our very roots.
Alla dessa tre saker måste sedan föras samman. Tanken om rättvisa som ger oss gränser i livet och hjälper oss att urskilja vad som är rätt, hur vi bör leva, vad vi bör göra, social rättvisa. Det måste finnas en vilja att utföra goda gärningar, men självklart inte på bekostnad av vår eget förstånd. Det finns inte en chans att man kan göra allt för en person om man går till överdrift. Att hålla allt på en jämn nivå, det är det som är empati. Och det måste finnas, om man så vill, i vår innersta kärna.
This idea of compassion comes to us because we're made in the image of God, who is ultimately the compassionate one. What does this compassion entail? It entails understanding the pain of the other. But even more than that, it means understanding one's connection to the whole of creation: understanding that one is part of that creation, that there is a unity that underlies all that we see, all that we hear, all that we feel. I call that unity God. And that unity is something that connects all of creation.
Vi har en föreställning om empati eftersom vi är gjorda till Guds avbild. Som till syvende och sist är den empatiska. Så vad innebär empati? Det innebär att man förstår andra personers sorg. Men ännu mer innebär det att man förstår sitt eget samband till hela skapelsen, förstår att man är en del av den skapelsen, att det finns en enhet som utgör grundvalen till allt vi ser, allt vi hör, allt vi känner. Jag kallar den enheten Gud. Och att den enheten är något som binder samman hela skapelsen.
And, of course, in the modern world, with the environmental movement, we're becoming even more aware of the connectivity of things, that something I do here actually does matter in Africa, that if I use too much of my carbon allowance, it seems to be that we are causing a great lack of rain in central and eastern Africa. So there is a connectivity, and I have to understand that -- as part of the creation, as part of me being made in the image of God. And I have to understand that my needs sometimes have to be sublimated to other needs.
Och, i dagens värld med alla miljöförändringar, blir vi förstås ännu mer medvetna om sakers samband. Att något jag gör här faktiskt spelar roll i Afrika, att det verkar som om vi orsakar torka i Central- och Östafrika om vi släpper ut mer koldioxid än tillåtet. Så det finns ett samband. Och jag måste förstå det som en del av skapelsen, som en del av att jag är gjord till Guds avbild. Och jag måste förstå att mina behov ibland måste sublimeras till andras behov.
This "18 minutes" business, I find quite fascinating. Because in Judaism, the number 18, in Hebrew letters, stands for life -- the word "life." So, in a sense, the 18 minutes is challenging me to say, "In life, this is what's important in terms of compassion." But, something else as well: actually, 18 minutes is important. Because at Passover, when we have to eat unleavened bread, the rabbis say, what is the difference between dough that is made into bread, and dough that is made into unleavened bread, or "matzah"? And they say "It's 18 minutes." Because that's how long they say it takes for this dough to become leaven. What does it mean, "dough becomes leaven"? It means it gets filled with hot air. What's matzah? What's unleavened bread? You don't get it.
De här 18-minuterssysslorna tycker jag är ganska fascinerande. För inom judendomen står ordet, numret 18 skrivet på hebreiska, för liv, ordet liv. Så på sätt och vis utmanar dessa 18 minuter mig att i livet säga det är det här som är viktigt när det gäller empati, men också något annat. 18 minuter är faktiskt viktiga. För under Pesach, när vi måste äta osyrat bröd, frågar rabbiner vad skillnaden är mellan deg som bli bröd och deg som blir osyrat bröd, matzah. Och svaret är 18 minuter. För det är så lång tid de säger att det tar för degen att bli till surdeg. Vad innebär det, att degen blir surdeg? Det innebär att den fylls med varm luft. Vad är matzah? Vad är osyrat bröd? Det kan man inte få.
Symbolically, what the rabbis say is that at Passover, what we have to do is try to get rid of our hot air -- our pride, our feeling that we are the most important people in the whole entire world, and that everything should revolve round us. So we try and get rid of those, and so doing, try to get rid of the habits, the emotions, the ideas that enslave us, that make our eyes closed, give us tunnel vision so we don't see the needs of others -- and free ourselves and free ourselves from that. And that too is a basis for having compassion, for understanding our place in the world.
Vad rabbinerna symboliskt sett säger vid Pesach är att vi måste försöka göra oss av med vår varma luft, vår stolthet, känslan av att vi är de viktigaste människorna i hela världen och att allting bör kretsa kring oss. Så vi försöker göra oss av med det och därmed göra oss av med vanorna, känslorna, tankarna som underkuvar oss, som får oss att blunda, ger oss tunnelseende så att vi inte ser andras behov, och befriar oss själva från allt detta. Och det är också en grundförutsättning för att känna empati, för att förstå vår plats här på jorden.
Now there is, in Judaism, a gorgeous story of a rich man who sat in synagogue one day. And, as many people do, he was dozing off during the sermon. And as he was dozing off, they were reading from the book of Leviticus in the Torah. And they were saying that in the ancient times in the temple in Jerusalem, the priests used to have bread, which they used to place into a special table in the temple in Jerusalem. The man was asleep, but he heard the words bread, temple, God, and he woke up. He said, "God wants bread. That's it. God wants bread. I know what God wants."
Det finns en fantastiskt berättelse inom judendomen om en rik man som satt i synagogan en dag. Och, liksom många personer gör, slumrade han till under predikan. Och medan han slumrade lästes det ur Leviticus i Toran. Och där sades det att prästerna i Jerusalems tempel under antiken brukade ha bröd som de lade på ett speciellt bord i templet. Mannen sov, men han hörde orden bröd, tempel, Gud, och han vaknade. Han sa: "Gud vill ha bröd. Det är allt. Gud vill ha bröd. Jag vet vad Gud vill ha."
And he rushed home. And after the Sabbath, he made 12 loaves of bread, took them to the synagogue, went into the synagogue, opened the ark and said, "God, I don't know why you want this bread, but here you are." And he put it in the ark with the scrolls of the Torah. Then he went home.
Och han rusade hem. Efter sabbaten skar han 12 skivor bröd, tog med sig dem till synagogan, gick in i synagogan, öppnade arken och sa: "Gud, jag vet inte varför du vill ha brödet, men varsågod." Och han lade det i arken tillsamman med Torarullarna. Sedan gick han hem.
The cleaner came into the synagogue. "Oh God, I'm in such trouble. I've got children to feed. My wife's ill. I've got no money. What can I do?" He goes into the synagogue. "God, will you please help me? Ah, what a wonderful smell." He goes to the ark. He opens the ark. "There's bread! God, you've answered my plea. You've answered my question." Takes the bread and goes home.
En städaren kom in i synagogan. "Herre Gud, jag har det så besvärligt. Jag har munnar att mätta. Min fru är sjuk. Jag har inga pengar. Vad ska jag göra.?" Han går in i synagogan. "Gud, jag ber om din hjälp Å, vilken härlig doft." Han går fram till arken. Han öppnar arken. "Bröd! Gud, du har besvarat min bön. Du har besvarat mina frågor." Han tar brödet och går hem.
Meanwhile, the rich man thinks to himself, "I'm an idiot. God wants bread? God, the one who rules the entire universe, wants my bread?" He rushes to the synagogue. "I'll get it out of the ark before anybody finds it." He goes in there, and it's not there. And he says, "God, you really did want it. You wanted my bread. Next week, with raisins."
Under tiden tänker den rike mannen för sig själv: "Jag är en idiot. Skulle Gud vilja ha bröd? Skulle Gud, som bestämmer över hela universum, vilja ha mitt bröd?" Han springer till synagogan. "Jag ska ta bort det ur arken innan någon hittar det." Han går in dit och brödet är borta. Och han säger: "Gud, du ville verkligen ha det. Du ville ha mitt bröd. Nästa vecka blir det med russin."
This went on for years. Every week, the man would bring bread with raisins, with all sorts of good things, put it into the ark. Every week, the cleaner would come. "God you've answered my plea again." Take the bread. Take it home.
Detta pågick under flera år. Varje vecka tog mannen med sig russinbröd med alla slags läckerheter, och lade det i arken. Varje vecka kom städaren. "Gud du har besvarat min bön igen." Han tog brödet. Tog hem det.
Went on until a new rabbi came. Rabbis always spoil things. The rabbi came in and saw what was going on. And he called the two of them to his office. And he said, you know, "This is what's happening."
Detta pågick tills en ny rabbi kom. Rabbiner förstör alltid saker. Rabbin kom in och såg vad som pågick. Och han sa åt dem båda att komma till hans rum. Och han förklarade för dem vad som pågick.
And the rich man -- oh, dear -- crestfallen. "You mean God didn't want my bread?"
Den rike mannen, kära nån, var nedslagen. "Menar du att Gud inte vill ha mitt bröd?"
And the poor man said, "And you mean God didn't answer my pleas?"
Och den fattige mannan sa: "Menar du att Gud inte besvarade mina böner?"
And the rabbi said, "You've misunderstood me. You've misunderstood totally," he said. "Of course, what you are doing," he said to the rich man, "is answering God's plea that we should be compassionate. And God," he said to the poor man, "is answering your plea that people should be compassionate and give." He looked at the rich man. He held the rich man's hands and said, "Don't you understand?" He said, "These are the hands of God."
Och rabbin sa: "Ni har missförstått mig." "Ni har missförstått helt", sa han. "Vad du gör", sa han till den rike mannen, "är att besvara Guds bön att vi bör vara emptiska." "Och Gud", sa han till den fattige mannen, "besvarar din bön om att människor bör vara empatiska och givmilda." Han såg på den rike mannen. Han höll den rike mannens hand i sin och sa: "Förstår du inte?" sa han, "detta är Guds händer."
So that is the way I feel: that I can only try to approach this notion of being compassionate, of understanding that there is a connectivity, that there is a unity in this world; that I want to try and serve that unity, and that I can try and do that by understanding, I hope, trying to understand something of the pain of others; but understanding that there are limits, that people have to bear responsibility for some of the problems that come upon them; and that I have to understand that there are limits to my energy, to the giving I can give. I have to reevaluate them, try and separate out the material things and my emotions that may be enslaving me, so that I can see the world clearly.
Det är så jag känner, att jag bara kan försöka närma mig föreställningen om att vara empatisk, om att förstå att det finns ett samband, att det finns en enhet i denna värld, att jag vill försöka tjäna den enheten. Och att jag kan försöka göra det genom att förstå, hoppas jag, försöka förstå andras smärtor, men förstå att det finns gränser, att folk måste ta sitt eget ansvar för en del av sina problem och att jag måste förstå att det finns begränsningar för min energi, för hur mycket jag kan ge. Jag måste bedöma dem på nytt, försöka särskilja det materiella om mina känslor som har underkuvat mig, så att jag kan se klart på världen.
And then I have to try to see in what ways I can make these the hands of God. And so try to bring compassion to life in this world.
Och sedan måste jag försöka se hur jag kan göra dessa till Guds händer. Och på det sättet försöka väcka empatin till liv här i världen.