One of my favorite cartoon characters is Snoopy. I love the way he sits and lies on his kennel and contemplates the great things of life. So when I thought about compassion, my mind immediately went to one of the cartoon strips, where he's lying there and he says, "I really understand, and I really appreciate how one should love one's neighbor as one love's oneself. The only trouble is the people next door; I can't stand them." This, in a way, is one of the challenges of how to interpret a really good idea.
אחת הדמויות המצויירות האהובות עלי היא סנופי. אני אוהבת את האופן שבו הוא יושב ושוכב על המלונה שלנו ומהרהר על דברים ברומו של עולם. אז כשחשבתי על חמלה, מיד חשבתי על אחד מהסרטים המצויירים שבו הוא שוכב שם, ואומר, "אני באמת מבין, ואני באמת מעריך את הרעיון של 'ואהבת לרעך כמוך'. הבעיה היחידה היא, השכנים. אני לא יכול לסבול אותם." זהו, במובן מסויים, אחד האתגרים בפירוש רעיון טוב של ממש.
We all, I think, believe in compassion. If you look at all the world religions, all the main world religions, you'll find within them some teaching concerning compassion. So in Judaism, we have, from our Torah, that you should love your neighbor as you love yourself. And within Jewish teachings, the rabbinic teachings, we have Hillel, who taught that you shouldn't do to others what you don't like being done to yourself. And all the main religions have similar teachings. And again, within Judaism, we have a teaching about God, who is called the compassionate one, Ha-rachaman. After all, how could the world exist without God being compassionate? And we, as taught within the Torah that we are made in the image of God, so we too have to be compassionate. But what does it mean? How does it impact on our everyday life? Sometimes, of course, being compassionate can produce feelings within us that are very difficult to control.
נראה לי שכולנו, מאמינים בחשיבותה של החמלה. אם מסתכלים על כל הדתות שבעולם, כל הדתות המרכזיות בעולם, מוצאים בהן כמה מסרים העוסקים ברחמים. אז ביהדות, יש לנו, מהתורה שלנו, את 'ואהבת לרעך כמוך'. ובין מדרשי היהדות, מדרשי חז"ל, ישנו הלל, שגרס שמה ששנוא עליך לא תעשה לחברך. ולכל הדתות המרכזיות יש מסרים דומים. ושוב, ביהדות, יש לנו מדרש על אלוהים המכונה גם ה-רחמן. אחרי הכל, איך יכול העולם להתקיים מבלי שאלוהים יהיה רחום? ואנחנו, למדנו מהתורה, שנוצרנו בצלם אלוהים, אז גם עלינו להיות רחומים. אבל מה זה אומר? כיצד זה משפיע על חיי היומיום שלנו? לפעמים, כמובן, כשמגלים חמלה עלולים להיווצר בתוכינו רגשות שקשה מאוד לשלוט בהן.
I know there are many times when I've gone and conducted a funeral, or when I have been sitting with the bereaved, or with people who are dying, and I am overwhelmed by the sadness, by the difficulty, the challenge that is there for the family, for the person. And I'm touched, so that tears come to my eyes. And yet, if I just allowed myself to be overwhelmed by these feelings, I wouldn't be doing my job -- because I have to actually be there for them and make sure that rituals happen, that practicalities are seen to. And yet, on the other hand, if I didn't feel this compassion, then I feel that it would be time for me to hang up my robe and give up being a rabbi.
אני יודעת שהרבה פעמים כשאני מנהלת לוויה, או כשאני מנחמת את השכולים או יושבת עם הגוססים, ואני מוצפת בעצב, בקושי, באתגר שניצב בפני האדם או המשפחה. ואני נרגשת עד כדי דמעות. ובכל זאת, אם רק ארשה לרגשות האלה להציף אותי, לא אוכל לבצע את עבודתי, מכיוון שעלי להיות שם בשבילם ולדאוג שהטקסים והמנהגים יתקיימו. ועדיין, מצד שני, אם לא ארגיש את החמלה הזו, נראה לי שזה יהיה הזמן להתפטר מתפקידי ולא להיות עוד רבּה.
And these same feelings are there for all of us as we face the world. Who cannot be touched by compassion when we see the terrible horrors of the results of war, or famine, or earthquakes, or tsunamis? I know some people who say "Well, you know there's just so much out there -- I can't do anything, I'm not going to even begin to try." And there are some charity workers who call this compassion fatigue. There are others who feel they can't confront compassion anymore, and so they turn off the television and don't watch. In Judaism, though, we tend to always say, there has to be a middle way.
וכולנו חולקים את אותן הרגשות כשאנחנו יוצאים אל העולם. מי לא חווה חמלה, כשהיה עד לתוצאותיהן הנוראיות של מלחמה, או רעב, או רעידות אדמה, או צונאמי? אני מכירה אנשים שיאמרו "נו, את יודעת יש כ"כ הרבה בעולם, אני לא יכול לעשות דבר. אני אפילו לא אנסה." וחלק מעובדי קרנות הצדקה המכנים את זה תשישות חמלתית. ואחרים החשים שהם כבר לא יכולים יותר להתמודד עם רגש החמלה, אז הם מכבים את הטלויזיה ולא מסתכלים. בכל זאת ביהדות, אנחנו תמיד נוטים לומר שחייבת להיות דרך ביניים.
You have to, of course, be aware of the needs of others, but you have to be aware in such a way that you can carry on with your life and be of help to people. So part of compassion has to be an understanding of what makes people tick. And, of course, you can't do that unless you understand yourself a bit more.
עלייך, כמובן, להיות מודעת לצורכיהם של אחרים, אבל עליך להיות מודעת באופן שיאפשר לך להמשיך בשגרת חייך ולהיות לאחרים לעזר. אז חלק מחמלה חייב להיות הבנת המניעים האנושיים. וכמובן, אינך יכולה לעשות זאת אם אינך מבינה את עצמך טוב יותר.
And there's a lovely rabbinic interpretation of the beginnings of creation, which says that when God created the world, God thought that it would be best to create the world only with the divine attribute of justice. Because, after all, God is just. Therefore, there should be justice throughout the world. And then God looked to the future and realized, if the world was created just with justice, the world couldn't exist.
וישנו מדרש חז"לי מקסים על ראשית הבריאה המספר שכשאלוהים ברא את העולם, הוא חשב שהכי טוב לברוא את העולם רק עם מידת הצדק האלוהי. מכיוון, שאחרי הכל, אלוהים הוא אמת. לכן, צריך שיהיה צדק בכל העולם. ואז אלוהים התבונן אל העתיד והבין שאם העולם יברא רק עם צדק, הוא לא יוכל להתקיים.
So, God thought, "Nope, I'm going to create the world just with compassion." And then God looked to the future and realized that, in fact, if the world were just filled with compassion, there would be anarchy and chaos. There had to be limits to all things. The rabbis describe this as being like a king who has a beautiful, fragile glass bowl. If you put too much cold water in, it will shatter. If you put boiling water in, it will shatter. What do you have to do? Put in a mixture of the two. And so God put both of these possibilities into the world.
אז, אלוהים חשב, "לא, אני אברא את העולם רק עם רחמים." ואז אלוהים התבונן אל העתיד והבין, שבעצם, אם העולם יהיה מלא רק בחמלה, יהיו אנרכיה וכאוס. חייב להיות גבול לכל דבר. חז"ל השוו זאת למלך שיש לו קערת זכוכית מקסימה, שברירית. אם הוא ישפוך יותר מידי מים קרים לתוכה, היא תתנפץ. אם הוא ישפוך מים רותחים לתוכה, היא תתנפץ. מה עליו לעשות? לשפוך תערובת של השניים. וכך אלוהים הוריד לעולם את שתי האפשרויות הללו.
There is something more though that has to be there. And that is the translation of the feelings that we may have about compassion into the wider world, into action. So, like Snoopy, we can't just lie there and think great thoughts about our neighbors. We actually have to do something about it. And so there is also, within Judaism, this notion of love and kindness that becomes very important: "chesed."
ובכל זאת יש עוד משהו שחייב להיות שם. וזהו התרגום של הרגשות שאנחנו עשויים להרגיש לגבי חמלה בעולם הרחב, בפועל. אתם יודעים, כמו סנופי, אנחנו לא יכולים פשוט לרבוץ ולחשוב מחשבות נהדרות על שכנינו. עלינו ממש לעשות משהו בקשר אליהם. וישנו גם, ביהדות, את המושג לגבי אהבה וטוב-לב שהפך להיות מאוד חשוב. חסד.
All these three things, then, have to be melded together. The idea of justice, which gives boundaries to our lives and gives us a feeling of what's right about life, what's right about living, what should we be doing, social justice. There has to be a willingness to do good deeds, but not, of course, at the expense of our own sanity. You know, there's no way that you can do anything for anyone if you overdo things. And balancing them all in the middle is this notion of compassion, which has to be there, if you like, at our very roots.
שלושת הדברים האלה אמורים להתערבב יחד. הרעיון של צדק, שמספק גבולות לחיים ומספק לנו תחושה לגבי מה נכון בחיים, מה נכון בלחיות, מה עלינו לעשות, צדק חברתי. חייבת להיות הנכונות לעשות מצוות, אבל כמובן, לא על חשבון השפיות שלנו. אתם יודעים, אין מצב שבו את יכולה לעשות הכל לכולם, אם את עושה יותר מידי. ואיזונם באמצע, הוא המושג הזה של חמלה. שחייב להיות שם, אם תרצו, בשורש הוויתינו.
This idea of compassion comes to us because we're made in the image of God, who is ultimately the compassionate one. What does this compassion entail? It entails understanding the pain of the other. But even more than that, it means understanding one's connection to the whole of creation: understanding that one is part of that creation, that there is a unity that underlies all that we see, all that we hear, all that we feel. I call that unity God. And that unity is something that connects all of creation.
רעיון החמלה מצוי בתוכינו מכיוון שנוצרנו בצלם אלוהים. שהוא, בסופו של דבר, ה-רחמן. מה החמלה הזו מצריכה? היא מצריכה הבנת כאבו של האחר. אבל אפילו יותר מכך, משמעותה הבנת הקשר שבין הפרט לבריאה כולה, אותה הבנה שהפרט הוא חלק מאותה בריאה, שישנה אחדות שמונחת ביסוד כל מה שאנחנו רואים, כל מה שאנחנו שומעים, כל מה שאנחנו מרגישים. אני קוראת לאחדות הזו אלוהים. ושהאחדות הזו היא שמחברת בין כל שנברא.
And, of course, in the modern world, with the environmental movement, we're becoming even more aware of the connectivity of things, that something I do here actually does matter in Africa, that if I use too much of my carbon allowance, it seems to be that we are causing a great lack of rain in central and eastern Africa. So there is a connectivity, and I have to understand that -- as part of the creation, as part of me being made in the image of God. And I have to understand that my needs sometimes have to be sublimated to other needs.
וכמובן, בעולם המודרני, בעזרתה של התנועה לאיכות הסביבה, הפכנו מודעים יותר לקישוריות של הדברים, שמשהו שאני עושה כאן יש לו השפעה של ממש באפריקה, שאם אני משתמשת ביותר מידי מקצבת הפחמן שלי, נראה, שאנחנו גורמים למחסור גדול של גשם במרכז ובמזרח אפריקה. כך שקישוריות קיימת. ואני חייבת להבין זאת, כחלק מהבריאה, מכיוון שחלק ממני נברא בצלמו של אלוהים. ועלי להבין שעל צרכי להיות לפעמים קודמים לצרכים אחרים.
This "18 minutes" business, I find quite fascinating. Because in Judaism, the number 18, in Hebrew letters, stands for life -- the word "life." So, in a sense, the 18 minutes is challenging me to say, "In life, this is what's important in terms of compassion." But, something else as well: actually, 18 minutes is important. Because at Passover, when we have to eat unleavened bread, the rabbis say, what is the difference between dough that is made into bread, and dough that is made into unleavened bread, or "matzah"? And they say "It's 18 minutes." Because that's how long they say it takes for this dough to become leaven. What does it mean, "dough becomes leaven"? It means it gets filled with hot air. What's matzah? What's unleavened bread? You don't get it.
אני מוצאת את נושא 18 הדקות האלה, מרתק. מכיוון שביהדות, המילה, המספר 18 באותיות עבריות, הוא חיים, המילה חי. כך, באופן מסויים, 18 הדקות מאתגרות אותי לומר שבחיים, זה מה שחשוב לגבי חמלה, אבל גם דבר נוסף. בעצם, 18 דקות זה חשוב. מכיוון שבפסח, כשעלינו לאכול לחם שבצקו לא החמיץ, חז"ל אומרים שההבדל בין בצק שנאפה ללחם, ובצק שלא החמיץ ונאפה, מצה. והם אומרים שהוא 18 דקות. מכיוון שהם אומרים שזה פרק הזמן שלוקח לבצק להחמיץ. מה זה אומר, בצק שמחמיץ? זה אומר שהוא מתמלא אויר חם. מהי מצה? מהו לחם שבצקו לא החמיץ? אתם לא קולטים את זה.
Symbolically, what the rabbis say is that at Passover, what we have to do is try to get rid of our hot air -- our pride, our feeling that we are the most important people in the whole entire world, and that everything should revolve round us. So we try and get rid of those, and so doing, try to get rid of the habits, the emotions, the ideas that enslave us, that make our eyes closed, give us tunnel vision so we don't see the needs of others -- and free ourselves and free ourselves from that. And that too is a basis for having compassion, for understanding our place in the world.
באופן סימלי, מה שחז"ל אמרו הוא, שבפסח, מה שעלינו לעשות הוא לנסות להיפטר מכל האויר החם שלנו, מגאוותינו, מתחושתינו שאנחנו האנשים החשובים ביותר עלי אדמות, ושהכל אמור להסתובב סביבינו. אז אנחנו מנסים להיפטר מהרגשות הללו, ובעודנו עושים זאת, לנסות להיפטר מההרגלים, מהרעיונות שמשעבדים אותנו, שעוצמים את עיניינו, מצמצמים את שדה הראיה שלנו כדי שלא נראה את צורכיהם של אחרים, ונשחרר את עצמנו ממנה. וגם זה הוא הבסיס להרגיש חמלה, להבנת מקומנו בעולם.
Now there is, in Judaism, a gorgeous story of a rich man who sat in synagogue one day. And, as many people do, he was dozing off during the sermon. And as he was dozing off, they were reading from the book of Leviticus in the Torah. And they were saying that in the ancient times in the temple in Jerusalem, the priests used to have bread, which they used to place into a special table in the temple in Jerusalem. The man was asleep, but he heard the words bread, temple, God, and he woke up. He said, "God wants bread. That's it. God wants bread. I know what God wants."
עכשיו, יש, ביהדות, סיפור יפהפה על איש עשיר שיום אחד ישב בבית-הכנסת. וכפי שקורה להרבה אנשים, הוא נמנם במהלך הדרשה. ובעוד הוא מנמנם, הם קראו מספר ויקרא. והם אמרו שבזמנים עברו בבית המקדש בירושלים, הכוהנים נהגו לקחת לחם, ולהניח אותו על שולחן מיוחד בבית המקדש בירושלים. האיש ישן, אבל הוא שמע את המילים לחם, בית מקדש, אלוהים, והוא התעורר. הוא אמר, "אלוהים רוצה לחם. זהו זה. אלוהים רוצה לחם. אני יודע מה אלוהים רוצה."
And he rushed home. And after the Sabbath, he made 12 loaves of bread, took them to the synagogue, went into the synagogue, opened the ark and said, "God, I don't know why you want this bread, but here you are." And he put it in the ark with the scrolls of the Torah. Then he went home.
והוא מיהר לביתו. וכשיצאה השבת, הוא אפה 12 ככרות לחם, לקח אותם לבית הכנסת, נכנס לתוך בית הכנסת, פתח את ארון הקודש ואמר, "אלוהים, אני לא יודע למה אתה רוצה את הלחם הזה, אבל בבקשה." והוא הניח אותם בארון הקודש עם ספרי התורה. אז הוא הלך הבייתה.
The cleaner came into the synagogue. "Oh God, I'm in such trouble. I've got children to feed. My wife's ill. I've got no money. What can I do?" He goes into the synagogue. "God, will you please help me? Ah, what a wonderful smell." He goes to the ark. He opens the ark. "There's bread! God, you've answered my plea. You've answered my question." Takes the bread and goes home.
המנקה הגיע לבית הכנסת. "אוי אלוהים, אני בצרות צרורות, יש לי ילדים להאכיל. אשתי חולה. אין לי כסף. מה אני יכול לעשות?" הוא נכנס לתוך בית הכנסת. "אלוהים האם תוכל בבקשה לעזור לי? אהה, איזה ריח נפלא." הוא ניגש לארון הקודש. הוא פותח את ארון הקודש. "יש לחם! אלוהים, נענית לתחנוני. ענית לשאלתי." הוא לוקח את הלחם והולך לביתו.
Meanwhile, the rich man thinks to himself, "I'm an idiot. God wants bread? God, the one who rules the entire universe, wants my bread?" He rushes to the synagogue. "I'll get it out of the ark before anybody finds it." He goes in there, and it's not there. And he says, "God, you really did want it. You wanted my bread. Next week, with raisins."
בינתיים, האיש העשיר חושב לעצמו, "אני אדיוט. אלוהים רוצה לחם? אלוהים, האחד ששולט בכל העולמות, רוצה את הלחם שלי?" הוא ממהר לבית הכנסת. "אוציא אותו מארון הקודש לפני שמישהו יעלה על זה." הוא נכנס לשם, והלחם לא שם. והוא אומר, "אלוהים, אתה באמת כן רצית את זה. רצית את הלחם שלי. בשבוע הבא, עם צימוקים."
This went on for years. Every week, the man would bring bread with raisins, with all sorts of good things, put it into the ark. Every week, the cleaner would come. "God you've answered my plea again." Take the bread. Take it home.
וכך זה נמשך שנים. כל שבוע, האיש יביא לחם עם צימוקים, עם כל מיני דברים טובים, ויניח בתוך ארון הקודש. כל שבוע, המנקה יגיע. "אלוהים אתה שוב נענה לתחנוני." לוקח את הלחם. לוקח אותו הבייתה.
Went on until a new rabbi came. Rabbis always spoil things. The rabbi came in and saw what was going on. And he called the two of them to his office. And he said, you know, "This is what's happening."
זה נמשך עד שרבי חדש הגיע. רבנים תמיד מקלקלים הכל. הרבי הגיע וראה מה קורה. והוא הזמין את שניהם למשרדו. והוא אמר, אתם יודעים, "זה מה שהתרחש."
And the rich man -- oh, dear -- crestfallen. "You mean God didn't want my bread?"
והאיש העשיר -- אוי וי -- נפלו פניו. "אתה רוצה לומר שאלוהים לא רצה את הלחם שלי?"
And the poor man said, "And you mean God didn't answer my pleas?"
והאיש העני אמר, "ואתה רוצה לומר שאלוהים לא ענה לתחנוני?"
And the rabbi said, "You've misunderstood me. You've misunderstood totally," he said. "Of course, what you are doing," he said to the rich man, "is answering God's plea that we should be compassionate. And God," he said to the poor man, "is answering your plea that people should be compassionate and give." He looked at the rich man. He held the rich man's hands and said, "Don't you understand?" He said, "These are the hands of God."
והרבי אמר, "לא הבנתם אותי." "לא הבנתם לחלוטין." הוא אמר. "כמובן, מה שאתה עושה," הוא אמר לאיש העשיר, "זה להענות לתחינתו של אלוהים שנהיה רחומים." "ואלוהים," הוא אמר לאיש העני, "נענה לתחינתך שאנשים יהיו רחומים ויתנו." הוא הסתכל על האיש העשיר. הוא אחז בידיו של האיש העשיר ואמר, "האינך מבין?" הוא אמר, "אלה הם ידיו של אלוהים."
So that is the way I feel: that I can only try to approach this notion of being compassionate, of understanding that there is a connectivity, that there is a unity in this world; that I want to try and serve that unity, and that I can try and do that by understanding, I hope, trying to understand something of the pain of others; but understanding that there are limits, that people have to bear responsibility for some of the problems that come upon them; and that I have to understand that there are limits to my energy, to the giving I can give. I have to reevaluate them, try and separate out the material things and my emotions that may be enslaving me, so that I can see the world clearly.
אז כך אני מרגישה, שאני יכולה רק להתקרב למושג הזה של להיות רחומה, להבנה שישנה קישריות, שישנה אחדות בעולם הזה, שאני רוצה לנסות לשרת את האחדות הזו, ושאני יכולה לנסות לעשות זאת בכך שאבין, אני מקווה, אנסה להבין משהו מכאבם של אחרים, אבל אבין שישנם גבולות, שאנשים צריכים לשאת באחריות של חלק מהבעיות שנפלו בחלקם, ושאני חייבת להבין שהאנרגיה שלי מוגבלת, לנתינה שאני מסוגלת לתת. עלי להעריך אותם מחדש, לנסות ולהפריד בין הדברים החומריים לבין הרגשות שעלולות לשעבד אותי, ע"מ שאוכל לראות את העולם בבירור.
And then I have to try to see in what ways I can make these the hands of God. And so try to bring compassion to life in this world.
ואז עלי לנסות לראות באילו דרכים אני יכולה להפוך את אלה לידיו של אלוהים. ובכך לנסות להביא חמלה לחיים בעולם הזה.