In 1667, a Danish scientist finally concluded that certain mysterious stones prized for their supposed medicinal powers, hadn’t fallen from the sky during lunar eclipses and weren’t serpent tongues. In fact, they were fossilized teeth— many belonging to a prehistoric species that would come to be called megalodon, the biggest shark to ever live. So what was it like when megalodon ruled the seas? And what brought this formidable predator to extinction?
در سال ۱۶۶۷، دانشمندی دانمارکی بالاخره متوجه شد که سنگهای جادویی خاصی که برای قدرت احتمالی درمانیشان تحسین میشدند، حین ماهگرفتگی از آسمان نیفتادهاند و حتی زبان مار هم نبودند. در حقیقت، آنها چیزی جز دندانهایی فسیلشده نبودند که بسیاریشان متعلق به یک گونه ماقبل تاریخ موسوم به مگالودون است، بزرگترین کوسهای که تا به امروز زیسته است. پس هنگامی که مگالودون بر دریا حکومت میکرد، اوضاع چگونه بود؟ و چه عاملی این شکارچی مهیب را به انقراض کشاند؟
Because their skeletons were cartilaginous, what remains of megalodons are mostly scattered clues, like some isolated vertebrae and lots of their enamel-protected teeth. Like many sharks, megalodons could shed and replace thousands of teeth over the course of their lives. Interestingly, some fossil sites harbor especially high numbers of small megalodon teeth. Experts believe these were nurseries that supported countless generations of budding megalodons. They grew up in sheltered and food-packed shallow waters before becoming unrivaled adult marine hunters.
به دلیل آنکه اسکلت آنها غضروفی بوده، آنچه از مگالودونها باقی مانده اغلب سرنخهایی پراکندهاند. مانند برخی مهرههای جدا از هم و تعداد زیادی دندان که با مینای آن محافظت شده است. همچون بسیاری از کوسهها، مگالودونها نیز میتوانستند در طول حیاتشان هزاران دندان از دست بدهند و دوباره جایگزین کنند. جالب اینجاست که برخی بسترهای فسیلی، تعداد بسیار زیادی از دندانهای کوچک مگالودونها را در خود جای دادهاند. کارشناسان معتقدند که اینها بسترهایی بودند برای پرورش مگالودونهای در حال رشد. آنها پیش از آنکه شکارچیان دریایی بیهمتایی شوند در آبهای عمیق محافظتشده و سرشار از مواد غذایی رشد میکردند.
Looking at the similarities with great white shark teeth, scientists estimate that megalodons might have stretched up to 20 meters— three times longer than great whites. And during their reign, which began around 20 million years ago, megalodons lived just about everywhere, with individuals also potentially undertaking transoceanic migrations.
با نگاهی به شباهتهای دندانهای کوسه سفید بزرگ، دانشمندان تخمین زدهاند که مگالودونها ممکن است تا ۲۰ متر هم طول داشته باشند که از کوسه سفید بزرگ سه برابر طویلتر است. و مصادف با فرمانروایی آنها، که به ۲۰ میلیون سال قبل باز میگردد، مگالودونها تقریباً همه جا حضور داشتند، حتی با افرادی که احتمالاً حملونقلهای دریایی انجام میدادند.
The world was warmer and the ocean was brimming with life. Otters and dugongs thrived in newly formed kelp forests, and baleen whales were at their most diverse. Megalodons had no shortage of high-energy, edible options. And it seems they were ambitious eaters. Generally, as carnivores consume protein-rich meat, certain nitrogen isotopes accumulate in their tissues— including the enamel of their teeth. Analyzing megalodon teeth, scientists confirmed they were apex predators that not only ate large prey species— but also other predators, perhaps even each other.
جهان گرمتر بود و اقیانوس نیز سرشار از زندگی. سمورها و فیلهای دریایی در جنگلهای کتانجک که تازه شکل گرفته بودند، رشد میکردند، و نهنگهای سفید در متنوعترین حالت خود به سر میبردند. مگالودونها هیچگونه کمبودی در خوراکیهای پرانرژی نداشتند. و به نظر میرسد که خورندگان جاهطلبی بودهاند. عموماً، از آنجایی که گوشتخواران گوشتهای غنی از پروتئین مصرف میکنند، ایزوتوپهای نیتروژن خاصی در بافتهای آنها تجمع پیدا میکنند که مینای دندانهایشان را نیز شامل میشود. با بررسی دندانهای مگالودون، دانشمندان گفتند که آنها شکارچیان بالادستی هستند که نه تنها گونههای طعمه را میخورند بلکه سایر شکارچیان و حتی یکدیگر را نیز میخورند.
In addition to megalodon’s teeth, researchers have access to one exceptionally well-preserved spinal column that comprises 141 vertebrae of a 46-year-old megalodon. A 3D model of the megalodon’s body suggests that its stomach could reach volumes of almost 10,000 liters— big enough to fit an entire orca. Reconstructing their jaws, researchers think megalodons could eat a now-extinct 7-meter sperm whale in as few as four bites. And the fossilized bones of ancient cetaceans do indeed show evidence of megalodon bite marks— including some that healed over, confirming that megalodons pursued live prey.
علاوه بر دندانهای مگالودون، محققان به یکی از خارقالعادهترین ستون فقرات حفاظتشده دسترسی دارند که شامل ۱۴۱ مهره ستون فقرات یک مگالودون ۴۶ ساله میشود. مدلی سهبعدی از بدن مگالودون نشان میدهد که در معدهاش حجمی حدود ۱۰ هزار لیتر گنجایش دارد که به اندازه نهنگ قاتل بزرگ است. پس از بازسازی آرواره آنها، محققان باور دارند که مگالودونها میتوانند یک نهنگ عنبر ۷ متری که اکنون منقرض شده را تنها در چهار نیش بخورند. و استخوانهای فسیلشده پستانداران آبزی نیز شواهدی از وجود آثار گاز گرفتگی مگالودون نشان میدهند، که برخی از آنها بهبود یافتهاند، که این موضوع را تایید میکند که مگالدونها طعمههای زنده را تعقیب میکنند.
But if megalodons were so powerful, why did they go extinct? It seems there were a few contributing factors. By the time they disappeared around 3.5 million years ago, the global climate had cooled, causing more glaciers to form and the sea level to drop. This dried up many coastal habitats, meaning some of the world’s most resource-rich marine sites were lost. About a third of all marine megafauna eventually went extinct, so fewer prey species were available. And megalodons already faced high energetic demands because of their size and the mechanism they likely used to regulate their body temperature, which allowed them to navigate cold waters and attack prey with bursts of speed. Environmental changes may have made megalodons vulnerable and increasingly put them in competition with other predators, including the great white shark, a relative newcomer.
اما اگر مگالودونها تا این حد قدرتمند بودند، چرا منقرض شدند؟ به نظر میرسد که چند عامل دست به دست هم دادهاند. به محض آنکه آنها حدود 3.5 میلیون سال قبل منقرض شدند، آبوهوای جهانی خنکتر شده بود، که منجر شد یخچالهای طبیعی بیشتری شکل بگیرند و سطح آب دریا کاهش یابد. این امر بسیاری از زیستگاههای طبیعی را خشکاند، یعنی برخی از غنیترین بسترهای دریایی سرشار از منابع در سرتاسر جهان از دست رفت. حدود یک سوم از تمامی بزرگزیستان رو به انقراض رفتند، بنابراین گونههای طعمه کمتری در دسترس بود. و به علت اندازهشان، مگالودونها با نیاز شدید انرژی مواجه شدند و نیز به علت سازوکاری که احتمالاً برای تنظیم دمای بدنشان استفاده میکردند، که این امکان را میداد تا در آبهای سرد جابهجا شوند و با سرعت زیاد به طعمه حمله کنند. تغییرات آبوهوایی ممکن است مگالودونها را آسیبپذیر کرده باشد و آنها در رقابتی شدید با سایر شکارچیان قرار داده باشد، از جمله تازهواردی جدید به نام کوسه سفید بزرگ.
Because megalodons were highly mobile predators, their extinction had global consequences. The end of their long-distance travels probably disrupted nutrient transport between different ecosystems. And many animals were suddenly released from the immense predatory pressure of their bite. Interestingly, some marine mammals dramatically increased in size afterwards, which was perhaps partially afforded because they were no longer dealing with such a mega-existential threat. Knowing that the decline of apex predators can destabilize entire ecosystems, conservationists are working to prevent today’s sharks from facing a similar fate— this time, because of humans. And meanwhile, the megalodon remains a colossal testament to ecological interdependence and millions of years of bones well-bitten and waters well-wandered.
به دلیل آنکه مگالودونها شکارچیان پرتحرکی بودند، انقراض آنها با عواقبی جهانی مواجه شد. پایان سفر دور و دراز آنها احتمالاً جابهجایی مواد مغزی بین اکوسیستمهای مختلف را مختل کرده است. و تعداد بسیار زیادی موجودات زنده از فشار شدید گزش آنها رها شدند. جالب اینجاست که ابعاد بسیاری از پستانداران دریایی بعد از این اتفاق بزرگتر شد، که شاید تا حدودی پیشبینی میشد زیرا آنها دیگر مجبور نبودند با چنین تهدید عظیمی دست و پنجه نرم کنند. با دانستن این موضوع که کاهش شکارچیان بالادستی کل اکوسیستم را نامتعادل میکند، حامیان محیطزیست در تلاشاند تا اتفاق مشابهی برای کوسههای امروزی رخ ندهد این بار اما به سبب انسانها. و در همین حین، مگالودونها برای همبستگی بومشناختی و برای سالیان سال استخوانهای خردهشده و آبهای خشکشده، وصیتنامهای غولآسا باقی میمانند.