Έχετε βιώσει ποτέ στη ζωή σας μία στιγμή, η οποία ήταν τόσο επίπονη και μπερδεμένη, όπου το μόνο που θέλατε να κάνετε ήταν να μάθετε όσα περισσότερα μπορούσατε ώστε να κατανοήσετε το νόημα όλων αυτών;
Have you ever experienced a moment in your life that was so painful and confusing, that all you wanted to do was learn as much as you could to make sense of it all?
Όταν ήμουν 13 χρονών, ένας κοντινός οικογενειακός φίλος, ο οποίος μου ήταν σαν θείος, πέθανε από καρκίνο του παγκρέατος. Όταν η ασθένεια χτύπησε τόσο κοντά στο σπίτι μου ήξερα ότι έπρεπε να μάθω περισσότερα, έτσι έψαξα στο διαδίκτυο για να βρω απαντήσεις.
When I was 13, a close family friend who was like an uncle to me passed away from pancreatic cancer. When the disease hit so close to home, I knew I needed to learn more. So I went online to find answers.
Χρησιμοποιώντας το ίντερνετ βρήκα ένα πλήθος στατιστικών δεδομένων για τον καρκίνο του παγκρέατος και αυτό που βρήκα με σόκαρε. Πάνω από 85% όλων των παγκρεατικών καρκίνων διαγνώστηκαν σε προχωρημένο στάδιο, όταν κάποιος έχει λιγότερο από 2% πιθανότητες επιβίωσης. Γιατί καθυστερούμε τόσο στην πρόγνωση του καρκίνου του παγκρέατος; Ο λόγος; Η σημερινή σύγχρονη ιατρική είναι μία παλιά τεχνική 60 ετών. Πιο παλιά από τον πατέρα μου.
Using the Internet, I found a variety of statistics on pancreatic cancer, and what I had found shocked me. Over 85 percent of all pancreatic cancers are diagnosed late, when someone has less than a two percent chance of survival. Why are we so bad at detecting pancreatic cancer? The reason? Today's current "modern" medicine is a 60-year-old technique. That's older than my dad.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά επίσης είναι ιδιαίτερα ακριβή με κόστος 800 δολάρια ανά εξέταση, και είναι εξαιρετικά ανακριβής, χάνοντας το 30% όλων των καρκίνων του παγκρέατος. Ο γιατρός σας θα πρέπει να είναι απίστευτα υποψιασμένος ότι έχετε καρκίνο προκειμένου να σας κάνει αυτή την εξέταση. Μαθαίνοντας το, ήξερα ότι έπρεπε να υπάρχει καλύτερος τρόπος. Έτσι δημιούργησα επιστημονικά κριτήρια ως προς το πώς θα πρέπει να μοιάζει ένας αισθητήρας με σκοπό την αποτελεσματική διάγνωσή του καρκίνου του παγκρέατος. Ο αισθητήρας θα πρέπει να είναι φτηνός, γρήγορος, απλός, ευαίσθητος, εκλεκτικός και ελάχιστα επεμβατικός.
But also, it's extremely expensive, costing 800 dollars per test, and it's grossly inaccurate, missing 30 percent of all pancreatic cancers. Your doctor would have to be ridiculously suspicious that you have the cancer in order to give you this test. Learning this, I knew there had to be a better way. So, I set up scientific criteria as to what a sensor would have to look like in order to effectively diagnose pancreatic cancer. The sensor would have to be: inexpensive, rapid, simple, sensitive, selective, and minimally invasive.
Τώρα, υπάρχει ένας λόγος γιατί αυτή η εξέταση δεν έχει εκσυγχρονιστεί εδώ και έξι δεκαετίες και αυτός είναι ότι επειδή όταν αναζητούμε το παγκρεατικό καρκίνο εξετάζουμε το αίμα σας το οποίο έχει ήδη άφθονες πρωτεΐνες και ψάχνουμε για αυτή τη μικροσκοπική διαφορά σε αυτό το μικρό ποσό πρωτεϊνών μόνο αυτή τη μία πρωτεΐνη. Αυτό είναι σχεδόν αδύνατον.
Now, there's a reason why this test hasn't been updated in over six decades. And that's because when we're looking for pancreatic cancer, we're looking at your bloodstream, which is already abundant in all these tons and tons of protein, and you're looking for this miniscule difference in this tiny amount of protein. Just this one protein. That's next to impossible.
Ωστόσο, απτόητος λόγω της εφηβικής μου αισιοδοξίας -- (Χειροκρότημα) -- Επισκέφτηκα διαδικτυακά τους δύο καλύτερους φίλους ενός εφήβου, το Google και τη Βικιπαίδεια. Πήρα τα πάντα για την εργασία μου από αυτές τις δύο πηγές. Και αυτό που είχα βρει ήταν ένα άρθρο όπου απαριθμούσε μία βάση δεδομένων με πάνω από 8,000 διαφορετικές πρωτεΐνες που βρίσκονται όταν πάσχετε από καρκίνο του παγκρέατος. Έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω και να πραγματοποιήσω τη δική μου αποστολή να περάσω απ' όλες αυτές τις πρωτεΐνες και να δω ποιες μπορούν να λειτουργήσουν ως βιοδείκτης για τον καρκίνο του παγκρέατος. Και για το κάνω λίγο πιο εύκολο για μένα, αποφάσισα να προγραμματίσω επιστημονικά κριτήρια. Και εδώ είναι. Ουσιαστικά πρώτα, η πρωτεΐνη θα πρέπει να βρεθεί σε υψηλά επίπεδα στο αίμα σε όλους τους παγκρεατικούς καρκίνους στα αρχικά στάδια, αλλά επίσης μόνο στον καρκίνο.
However, undeterred due to my teenage optimism -- (Laughter) (Applause) I went online to a teenager's two best friends, Google and Wikipedia. I got everything for my homework from those two sources. (Laughter) And what I had found was an article that listed a database of over 8,000 different proteins that are found when you have pancreatic cancer. So, I decided to go and make it my new mission to go through all these proteins, and see which ones could serve as a bio-marker for pancreatic cancer. And to make it a bit simpler for myself, I decided to map out scientific criteria, and here it is. Essentially, first, the protein would have to be found in all pancreatic cancers, at high levels in the bloodstream, in the earliest stages, but also only in cancer.
Και έτσι ακριβώς, σχεδιάζοντας και βαδίζοντας μέσα από αυτό το τιτάνιο έργο τελικά στην 4.000στή προσπάθεια όταν βρέθηκα κοντά στο να χάσω τα λογικά μου βρήκα την πρωτεΐνη. Και το όνομά της πρωτεΐνης που είχα εντοπίσει ονομάζονταν μεσοθηλίνη, και είναι απλά ένας συνηθισμένος, κοινός τύπος πρωτεΐνης, εκτός φυσικά εάν έχετε παγκρεατικό καρκίνο, καρκίνο ωοθηκών ή πνεύμονα, οπότε σε αυτή την περίπτωση βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα στο αίμα σας. Αλλά επιπλέον το κλειδί είναι ότι βρίσκεται στα πρώτα στάδια της νόσου όταν κάποιος έχει κοντά στις 100% πιθανότητες επιβίωσης.
And so I'm just plugging and chugging through this gargantuan task, and finally, on the 4,000th try, when I'm close to losing my sanity, I find the protein. And the name of the protein I'd located was called mesothelin, and it's just your ordinary, run-of-the-mill type protein, unless, of course, you have pancreatic, ovarian or lung cancer, in which case it's found at these very high levels in your bloodstream. But also, the key is that it's found in the earliest stages of the disease, when someone has close to 100 percent chance of survival.
Έτσι τώρα που είχα βρει ήταν μία αξιόπιστη πρωτεΐνη που θα μπορούσα να ανιχνεύσω, επικεντρώθηκα στην ανίχνευση αυτής της πρωτεΐνης και ως εκ τού του στον καρκίνο του παγκρέατος. Τώρα η σημαντική μου πρόοδος ήρθε σε ένα πολύ ασυνήθιστο μέρος, πιθανότατα το πιο ασυνήθιστο μέρος για καινοτομία: η τάξη βιολογίας του λυκείου μου, η απόλυτη καταπίεση της καινοτομίας.
So now that I'd found a reliable protein I could detect, I then shifted my focus to actually detecting that protein, and thus, pancreatic cancer. Now, my breakthrough came in a very unlikely place, possibly the most unlikely place for innovation -- my high school biology class, the absolute stifler of innovation. (Laughter)
(Γέλια) (Χειροκρότημα)
(Applause)
Διάβαζα κρυφά αυτό το άρθρο γι'αυτά τα πράγματα που ονομάζονται νανοσωλήνες άνθρακα και αυτός είναι απλά ένας μακρύς, λεπτός σωλήνας άνθρακα που έχει το πάχος ενός ατόμου και με μία διάμετρο 50 χιλιοστών της τρίχας σας. Και παρά τα εξαιρετικά μικρά μεγέθη τους, έχουν αυτές τις απίστευτες ιδιότητες. Είναι κάτι σαν τους σουπερ-ήρωες της επιστήμης των υλικών. Και ενώ διάβαζα κρυφά αυτό το άρθρο κάτω από το θρανίο μου στη τάξη βιολογίας, που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να προσέχουμε όλα αυτά τα τζαμάτα μόρια ονόματι αντισώματα. Και αυτό είναι αρκετά τέλειο επειδή αντιδρούν μόνο σε μία συγκεκριμένη πρωτεΐνη αλλά δεν έχουν τόσο ενδιαφέρον όσο οι νανοσωλήνες άνθρακα. Και έτσι λοιπόν καθόμουν στην τάξη και ξαφνικά μου ήρθε η έμπνευση: Μπορούσα να συνδυάσω αυτό που διάβαζα, τους νανοσωλήνες άνθρακα, με αυτό που υποτίθεται ότι έπρεπε να σκέφτομαι, τα αντισώματα. Ουσιαστικά θα μπορούσα να πλέξω μερικά από αυτά τα αντισώματα σε ένα δίκτυο νανοσωλήνων άνθρακα έτσι ώστε να έχετε ένα δίκτυο το οποίο να αντιδρά μόνο με μία πρωτεΐνη αλλά επίσης, λόγω των ιδιοτήτων αυτών των νανοσωλήνων θα άλλαζε τις ηλεκτρικές του ιδιότητες με βάση το ποσό της παρούσας πρωτεΐνης.
And I had snuck in this article on these things called carbon nanotubes, and that's just a long, thin pipe of carbon that's an atom thick, and one 50,000th the diameter of your hair. And despite their extremely small sizes, they have these incredible properties. They're kind of like the superheroes of material science. And while I was sneakily reading this article under my desk in my biology class, we were supposed to be paying attention to these other kind of cool molecules, called antibodies. And these are pretty cool because they only react with one specific protein, but they're not nearly as interesting as carbon nanotubes. And so then, I was sitting in class, and suddenly it hit me: I could combine what I was reading about, carbon nanotubes, with what I was supposed to be thinking about, antibodies. Essentially, I could weave a bunch of these antibodies into a network of carbon nanotubes, such that you have a network that only reacts with one protein, but also, due to the properties of these nanotubes, it will change its electrical properties, based on the amount of protein present.
Ωστόσο, υπάρχει ένα εμπόδιο. Αυτά τα δίκτυα νανοσωλήνων άνθρακα είναι εξαιρετικά αδύναμα και δεδομένου ότι είναι τόσο ευαίσθητα χρειάζεται να υποστηριχτούν. Γι' αυτό επέλεξα να χρησιμοποιήσω χαρτί. Δημιουργώντας ένα δείκτη καρκίνου από χαρτί, είναι περίπου τόσο απλό όσο να φτιάχνεις μπισκότα σοκολάτας τα οποία αγαπώ. Ξεκινάτε με λίγο νερό, ρίχνετε μέσα μερικούς νανοσωλήνες προσθέτετε αντισώματα, ανακατεύετε παίρνετε κάποιο χαρτί, το βρέχετε, το στεγνώνετε, και μπορείτε να εντοπίσετε τον καρκίνο.
However, there's a catch. These networks of carbon nanotubes are extremely flimsy. And since they're so delicate, they need to be supported. So that's why I chose to use paper. Making a cancer sensor out of paper is about as simple as making chocolate chip cookies, which I love. (Laughs) You start with some water, pour in some nanotubes, add antibodies, mix it up, take some paper, dip it, dry it, and you can detect cancer.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Μετά, ξαφνικά, μου ήρθε μία σκέψη στο μυαλό μου κάπως σαν λεκές στο εκπληκτικό σχέδιο μου. Δεν μπορώ πραγματικά να κάνω μία έρευνα για τον καρκίνο στο πάγκο της κουζίνας μου. Δεν θα άρεσε στην μαμά μου. Έτσι αντ' αυτού, αποφάσισα να πάω σε ένα εργαστήριο. Έτσι ετοίμασα έναν προϋπολογισμό, μία λίστα υλικών ένα χρονοδιάγραμμα και μία διαδικασία και τα ταχυδρόμησα ηλεκτρονικά σε 200 διαφορετικούς καθηγητές στο πανεπιστήμιο Τζων Ηόπκινς. και στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας ουσιαστικά οποιονδήποτε είχε να κάνει με τον καρκίνο του παγκρέατος. Και έκατσα αναμένοντας να έρχονται ακατάπαυστα θετικά e-mails, λέγοντας, «Είσαι ιδιοφυία! Θα μας σώσεις όλους!"
Then, suddenly, a thought occurred that kind of put a blemish on my amazing plan here. I can't really do cancer research on my kitchen countertop. My mom wouldn't really like that. So instead, I decided to go for a lab. So I typed up a budget, a materials list, a timeline, and a procedure, and I emailed it to 200 different professors at Johns Hopkins University and the National Institutes of Health -- essentially, anyone that had anything to do with pancreatic cancer. I sat back waiting for these positive emails to be pouring in, saying, "You're a genius! You're going to save us all!"
Και -- (Γέλια)
And -- (Laughter)
Μετά ήρθε η πραγματικότητα, και κατά τη διάρκεια ενός μήνα, έλαβα 199 απορριπτικά μηνύματα από τα 200. Ένας καθηγητής εξέτασε ολόκληρη την διαδικασία μου, επιμελώς -- δεν ξέρω πού βρήκε όλο αυτό τον χρόνο -- και την εξέτασε και είπε γιατί κάθε βήμα ήταν το χειρότερο λάθος που θα μπορούσα να κάνω. Σαφώς οι καθηγητές δεν είχαν τόσο καλή γνώμη για την δουλεία μου όπως είχα εγώ.
Then reality took hold, and over the course of a month, I got 199 rejections out of those 200 emails. One professor even went through my entire procedure, painstakingly -- I'm not really sure where he got all this time -- and he went through and said why each and every step was like the worst mistake I could ever make. Clearly, the professors did not have as high of an opinion of my work as I did.
Ωστόσο, υπήρχε μία ελπιδοφόρα πτυχή. Ένας καθηγητής είπε, «Ίσως να μπορώ να σε βοηθήσω παιδί μου» Και πήγα προς αυτή τη κατεύθυνση.
However, there is a silver lining. One professor said, "Maybe I might be able to help you, kid." So, I went in that direction.
(Γέλια)
(Laughter)
Δεν μπορείτε να πείτε ποτέ όχι σε ένα παιδί.
As you can never say no to a kid.
Και έτσι, τρεις μήνες αργότερα, πέτυχα τελικά μία σκληρή προθεσμία με αυτό τον άνθρωπο και πήγα στο εργαστήριό του, γεμάτος ενθουσιασμό και μετά κάθομαι, ανοίγω το στόμα μου και μιλάω, και πέντε δευτερόλεπτα αργότερα καλεί έναν άλλο διδακτορικό αρχίζουν να συρρέουν διδακτορικοί σε αυτό το μικρό δωμάτιο, και αρχίζουν να με βομβαρδίζουμε με ερωτήσεις, και στο τέλος ένιωθα σα να ήμουν σε ένα αυτοκίνητο κλόουν. Ήταν 20 διδακτορικοί συν εγώ και ο καθηγητής στριμωγμένοι σε αυτό το μικρό γραφείο με αυτούς να μου κάνουν συνεχώς καταιγισμό ερωτήσεων προσπαθώντας να καταπίψουν τη διαδικασία μου. Πόσο απίθανο είναι αυτό ; Εννοώ...
And so then, three months later, I finally nailed down a harsh deadline with this guy, and I get into his lab, I get all excited, and then I sit down, I start opening my mouth and talking, and five seconds later, he calls in another Ph.D. Ph.D.s just flock into this little room, and they're just firing these questions at me, and by the end, I kind of felt like I was in a clown car. There were 20 Ph.D.s, plus me and the professor crammed into this tiny office space, with them firing these rapid-fire questions at me, trying to sink my procedure. How unlikely is that? I mean, pshhh.
(Γέλια)
(Laughter)
Ωστόσο, υποβάλλοντας τον εαυτό μου σε αυτή την ανάκριση απάντησα σε όλες τους τις ερωτήσεις, σε μερικές μάντεψα αλλά απάντησα σωστά και τελικά πήρα τον εργαστηριακό χώρο που χρειαζόμουν.
However, subjecting myself to that interrogation -- I answered all their questions, and I guessed on quite a few but I got them right -- and I finally landed the lab space I needed.
Αλλά λίγο αργότερα ανακάλυψα η κάποτε εξαιρετική διαδικασία μου είχε ένα εκατομμύριο τρύπες και κατά τη διάρκεια των εφτά μηνών, γέμιζα προσεκτικά κάθε μία από αυτές τις τρύπες.
But it was shortly afterwards that I discovered my once brilliant procedure had something like a million holes in it, and over the course of seven months, I painstakingly filled each and every one of those holes.
Το αποτέλεσμα; Ένας μικρός χάρτινος αισθητήρας ο οποίος κοστίζει τρία σεντ και χρειλαζεται 5 λεπτά για να λειτουργήσει. Αυτό τον κάνει 168 φορές πιο γρήγορο, πάνω από 26.000 φορές πιο οικονομικό, και πάνω από 400 φορές πιο ευαίσθητο από το παρόν πρότυπο για τη διάγνωση του καρκίνου του παγκρέατος.
The result? One small paper sensor that costs three cents and takes five minutes to run. This makes it 168 times faster, over 26,000 times less expensive, and over 400 times more sensitive than our current standard for pancreatic cancer detection.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Όμως ένα από τα καλύτερα μέρη αυτού του αισθητήρα, είναι ότι η ακρίβειά του αγγίζει το 100% και μπορεί να εντοπίσει τον καρκίνο στα αρχικά στάδια όταν κάποιος έχει περίπου 100% πιθανότητες επιβίωσης. Και έτσι μέσα στα επόμενα δύο με πέντε χρόνια αυτός ο αισθητήρας ίσως να μπορούσε να αυξήσει τα ποσοστά επιβίωσης από τον παγκρεατικό καρκίνο από το θλιβερό 5.5% κοντά στο 100% και θα μπορεί να το κάνει παρομοίως και για τους καρκίνους των ωοθηκών και του πνεύμονα.
One of the best parts of the sensor, though, is that it has close to 100 percent accuracy, and can detect the cancer in the earliest stages, when someone has close to 100 percent chance of survival. And so in the next two to five years, this sensor could potentially lift the pancreatic cancer survival rates from a dismal 5.5 percent to close to 100 percent, and it would do similar for ovarian and lung cancer.
Αλλά δεν θα σταματάει εκεί. Αλλάζοντας το αντίσωμα μπορείτε να δείτε μία διαφορετική πρωτεΐνη, συνεπώς μία διαφορετική ασθένεια, και ενδεχομένως κάθε ασθένεια σε όλο τον κόσμο. Αυτό κυμαίνεται από την καρδιακή νόσο στην ελονοσία, στο HIV, στο AIDS καθώς και σε άλλες μορφές καρκίνου -- οτιδήποτε.
But it wouldn't stop there. By switching out that antibody, you can look at a different protein, thus, a different disease -- potentially any disease in the entire world. So that ranges from heart disease, to malaria, HIV, AIDS, as well as other forms of cancer -- anything.
Και έτσι, αν όλα πάνε καλά, μία μέρα μπορούμε όλοι να έχουμε έναν ακόμα θείο μία μητέρα, έναν αδερφό, αδερφή μπορούμε να έχουμε ένα ακόμα οικογενειακό μέλος που αγαπάμε και οι καρδιές μας θα απαλλαγούν από το βάρος της ασθένειας που προέρχεται από τους καρκίνους του παγκρέατος, ωοθηκών και πνεύμονα, και ενδεχομένως κάθε ασθένειας, όπου μέσα από το διαδίκτυο όλα είναι πιθανά. Οι θεωρίες μπορούν να μοιραστούν και δεν χρειάζεται να είστε ένας καθηγητής με πολλά πτυχία για να αξίζουν οι ιδέες σας. Είναι ένας ουδέτερος χώρος όπου αυτό που κοιτάτε όπως η ηλικία ή το φύλο να μην έχει σημασία. Μόνο οι ιδέες σας μετράνε. Για μένα, όλα έχουν να κάνουν με την αναζήτηση στο διαδίκτυο όπου είναι ένας εντελώς καινούργιος τρόπος να αντιληφθούμε ότι έχει τόσες πολλές δυνατότητες από το να αναρτάτε μόνο φωτογραφίες με σουφρωμένα χείλια στο διαδίκτυο. Μπορείτε να αλλάξετε τον κόσμο.
And so, hopefully one day, we can all have that one extra uncle, that one mother, that one brother, sister, we can have that one more family member to love. And that our hearts will be rid of that one disease burden that comes from pancreatic, ovarian and lung cancer, and potentially any disease. But through the Internet, anything is possible. Theories can be shared, and you don't have to be a professor with multiple degrees to have your ideas valued. It's a neutral space, where what you look like, age or gender -- it doesn't matter. It's just your ideas that count. For me, it's all about looking at the Internet in an entirely new way, to realize that there's so much more to it than just posting duck-face pictures of yourself online. (Laughter) You could be changing the world.
Λοιπόν αν ένας 15χρόνος, που δεν γνώριζε καν τι είναι το πάγκρεας, μπόρεσε να βρει ένα νέο τρόπο εντοπισμού του παγκρεατικού καρκίνου απλά φανταστείτε τι μπορείτε να κάνετε εσείς.
So if a 15 year-old who didn't even know what a pancreas was could find a new way to detect pancreatic cancer -- just imagine what you could do.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)