Here's my thing. Hold on. There I go. Hey. I want to start today -- talk about the structure of a polypeptide.
Ik wil vandaag beginnen met -- hier is mijn ding. Hou je vast. Daar ga ik. Hoi. Ik wil vandaag beginnen met -- een verhaal over de structuur van polypeptiden. (Gelach)
(Laughter)
I get a lot of people asking me, in terms of "Lost," you know, "What the hell's that island?" You know, it's usually followed by, "No, seriously, what the hell is that island?"
Ik krijg een hoop vragen van mensen, zoals bijvoorbeeld over "Lost", in de trant van; "Wat is dat eiland in godsnaam?", meestal gevolgd door: "Nee, serieus, wat is dat eiland in godsnaam?"
Why so many mysteries? What is it about mystery that I seem to be drawn to? And I was thinking about this, what to talk about at TED. When I talked to the kind rep from TED, and I said, "Listen, you know, what should I talk about?" He said, "Don't worry about it. Just be profound."
(Gelach) Waarom zoveel mysteries? Wat is het met mysteries dat ik er zo naartoe word getrokken? Ik dacht na over mijn onderwerp voor TED. Ik sprak met de vriendelijke vertegenwoordiger van TED, en ik vroeg: "Waar zal ik het over hebben?" Hij zei: "Maak je daar geen zorgen over. Wees gewoon diepgaand."
(Laughter)
(Gelach) En dat stelde me enorm gerust.
And I took enormous comfort in that. So thank you, if you're here.
Dus dank je als je hier aanwezig bent.
I was trying to think, what do I talk about? Good question. Why do I do so much stuff that involves mystery? And I started trying to figure it out. And I started thinking about why do I do any of what I do, and I started thinking about my grandfather. I loved my grandfather. Harry Kelvin was his name, my mother's father. He died in 1986. He was an amazing guy. And one of the reasons he was amazing: After World War II, he began an electronics company. He started selling surplus parts, kits, to schools and stuff. So he had this incredible curiosity. As a kid, I saw him come over to me with radios and telephones and all sorts of things. And he'd open them up, he'd unscrew them and reveal the inner workings -- which many of us, I'm sure, take for granted. But it's an amazing gift to give a kid. To open up this thing and show how it works and why it works and what it is. He was the ultimate deconstructor, in many ways. And my grandfather was a kind of guy who would not only take things apart, but he got me interested in all sorts of different odd crafts, like, you know, printing, like the letter press. I'm obsessed with printing. I'm obsessed with silk-screening and bookbinding and box making. When I was a kid, I was always, like, taking apart boxes and stuff.
Ik dacht na over mijn onderwerp. Het is een goede vraag. Waarom doe ik zoveel dingen waar mysterie aan te pas komt? Daar ging ik naar op zoek. En ik begon me af te vragen waarom ik de dingen doe die ik doe en ik begon te denken aan mijn opa. Ik was dol op mijn opa. Harry Kelvin was zijn naam, de vader van mijn moeder. Hij stierf in 1986. Een geweldige kerel. Eén van de redenen waarom hij geweldig was: na de tweede wereldoorlog begon hij een bedrijfje in elektronica. Hij begon met verkopen van reserve-onderdelen en bouwpakketten aan scholen en zo. Hij had altijd een ongelofelijke nieuwsgierigheid. Als kind zag ik hem naar me toekomen met radio's en telefoons en allerlei andere dingen. En hij maakte ze open, schroefde ze uit elkaar en liet zien hoe ze van binnen werkten, iets wat velen van ons, daar ben ik zeker van, vanzelfsprekend vinden Maar voor een kind is het en geweldig geschenk. Om dingen open te maken en te laten zien hoe ze werken en waarom ze werken en wat iets is. Hij was de ultieme sloper, in vele opzichten. En mijn opa was het soort man die niet alleen maar dingen uit elkaar haalde, maar hij wekte ook mijn interesse voor allerhande ongewone ambachten. Drukken bijvoorbeeld, als in een drukpers. Ik ben geobsedeerd door drukken. Ik ben ook geobsedeerd door zeefdrukken en boekbinden en dozen maken. Als kind was ik altijd dozen uit elkaar aan het halen.
And last night in the hotel, I took apart the Kleenex box. I was just looking at it. And I'm telling you --
En gisteravond in het hotel heb ik de kleenexdoos uit elkaar gehaald. Ik keek er gewoon naar, en ik zeg je, zo'n doos is een prachtig ding.
(Laughter)
It's a beautiful thing. I swear to God. I mean, when you look at the box and you sort of see how it works. Rives is here, and I met him years ago at a book fair; he does pop-up books. And I'm obsessed with engineering of paper. The scoring of it, the printing of it, where the thing gets glued, the registration marks for the ink. I just love boxes. My grandfather was the guy who kind of got me into all sorts of these things. He would also supply me with tools. He was this amazing encourager -- this patron, sort of, to make stuff. And he got me a Super 8 camera when I was 10 years old. And in 1976, that was sort of an anomaly, to be a 10-year-old kid that had access to a camera. And you know, he was so generous; I couldn't believe it. He wasn't doing it entirely without some manipulation. I mean, I would call him, and I'd be like, "Listen, Grandpa, I really need this camera. You don't understand. This is, like, I want to make movies. I'll get invited to TED one day --"
Ik zweer het. Ik bedoel, als je naar de doos kijkt en je ziet hoe hij in elkaar zit. Rives is hier, ik ontmoette hem jaren geleden op een boekenbeurs. Hij maakt uitklapboeken. En ik ben gewoon geobsedeerd door de engineering van papier. Het vouwen, het bedrukken en de plaatsen waar dingen aan elkaar worden gelijmd, de markeringen voor de inkt. in ben gewoon gek op dozen. Mijn opa was zo'n kerel die me bij dit soort dingen betrokken kreeg. Hij voorzag me ook van allerlei gereedschappen. Hij was een geweldig aanmoediger -- een soort van beschermheilige voor het maken van dingen. Hij gaf me een Super 8-camera toen ik 10 jaar oud was. In 1976 was dat behoorlijk ongewoon, om een 10-jarige met een camera te zijn. En hij was zo gul. Ik kon het niet geloven. Hij deed het niet helemaal zonder bijbedoelingen. Ik belde hem dan en legde hem dan uit: "Luister, opa, ik heb deze camera echt nodig. Je begrijpt het niet. Ik wil films gaan maken. Op een dag word ik uitgenodigd voor TED. Dit is als..." (Gelach)
(Laughter)
And, you know, my grandmother was the greatest. Because she'd be like, you know -- she'd get on the phone. She'd be like, "Harry, it's better than the drugs. She was fantastic. So I found myself getting this stuff, thanks to her assist, and suddenly, you know, I had a synthesizer when I was 14 years old -- this kind of stuff. And it let me make things, which, to me, was sort of the dream. He sort of humored my obsession to other things too, like magic. The thing is, we'd go to this magic store in New York City called Lou Tannen's Magic. It was this great magic store. It was a crappy little building in Midtown, but you'd be in the elevator, the elevator would open -- there'd be this little, small magic store. You'd be in the magic store. And it was a magical place. So I got all these magic tricks. Here. I'll show you. This is the kind of thing. So it would be like, you know. Which is good, but now I can't move. Now, I have to do the rest of the thing like this. I'm like, "Oh, wow. Look at my computer over there!"
En weet je, mijn oma was nog beter. Want ze ging zich bemoeien, en dan kwam ze aan de telefoon en zei : "Harry, het is beter dan drugs. Hij zou moeten...." Ze was geweldig. (Gelach) Dus ik kreeg al deze spullen met haar hulp en opeens had ik een synthesizer toen ik 14 was -- dat soort dingen. Ik kon dingen maken, wat voor mij als een soort droom was. Hij maakte ook grappen over mijn andere obsessies, zoals magie. We gingen dan naar een toverwinkel in New York, genaamd "Lou Tannen's Magic". Het was een geweldige toverwinkel. Het was een rommelig gebouw in Midtown, maar je ging de lift in en wanneer de lift openging was er deze kleine toverwinkel. Dan was je in de toverwinkel. En het was gewoon zo'n magische plaats. Dus ik kreeg al deze tovertrucs. Oh wacht, ik zal het je laten zien. Dit soort dingen. Dus het zou er zo uitzien. Wat goed is, maar nu kan ik me niet meer bewegen. Nu moet ik de rest doen, zoals: "Wow, moet je mijn computer hier zien." (Gelach) Dus een van de dingen die ik in de toverwinkel kocht was dit:
(Laughter)
So one of the things that I bought at the magic store was this: Tannen's Mystery Magic Box. The premise behind the Mystery Magic Box was the following: 15 dollars buys you 50 dollars worth of magic. Which is a savings.
Tannen's Mystery Magic Box. Deze magische mysteriedoos was hierop gebaseerd: voor 15 dollar koop je 50 dollar magie. Een besparing dus. (Gelach)
(Laughter)
Ik kocht deze tientallen jaren geleden, en dat is geen grap.
Now, I bought this decades ago and I'm not kidding. If you look at this, you'll see it's never been opened. But I've had this forever. Now, I was looking at this, it was in my office, as it always is, on the shelf, and I was thinking, why have I not opened this? And why have I kept it? Because I'm not a pack rat. I don't keep everything, but for some reason I haven't opened this box. And I felt like there was a key to this, somehow, in talking about something at TED that I haven't discussed before, and bored people elsewhere. So I thought, maybe there's something with this. And there was this giant question mark. I love the design, for what it's worth, of this thing. And I started thinking, why haven't I opened it?
Als je kijkt, zie je dat ze nooit geopend is. Maar ik heb ze altijd gehad. Ik keek ernaar, ze stond op kantoor, op het rek, zoals steeds, en ik dacht: waarom heb ik ze niet geopend? Waarom heb ik ze nog? Ik ben geen hamsteraar. Ik hou niet alles bij, maar om een of andere reden heb ik deze doos niet opengemaakt. Ik voelde dat dit op een of andere manier de sleutel was tot een onderwerp TED waar ik het nog niet eerder over gehad heb en waar ik mensen elders alleen maar mee verveelde. Dus ik dacht, misschien is hier iets mee. Ik begon erover na te denken. Er was dit enorme vraagteken. Ik ben dol op het ontwerp van dit ding. En ik begon te denken: waarom heb ik het nog niet geopend? Ik besefte dat dat komt doordat het voor iets belangrijks staat
And I realized that I haven't opened it because it represents something important -- to me. It represents my grandfather. Am I allowed to cry at TED? Because -- no, I'm not going to cry.
-- voor mij. Het staat voor mijn opa. Mag ik huilen tijdens TED? Omdat -- nee, ik ga niet huilen. Maar -- (Gelach)
(Laughter)
But --
(Laughter)
The thing is that it represents infinite possibility. It represents hope. It represents potential. And what I love about this box, and what I realize I sort of do in whatever it is that I do, is I find myself drawn to infinite possibility, that sense of potential. And I realize that mystery is the catalyst for imagination. Now, it's not the most ground-breaking idea, but when I started to think that maybe there are times when mystery is more important than knowledge. I started getting interested in this.
-- dit ding staat voor oneindige mogelijkheden. Het staat voor hoop. Het staat voor potentieel. Waarom ik zo dol ben op deze doos, en wat ik, zo besef ik, doe bij alles wat ik doe, is dat ik aangetrokken word door eindeloze mogelijkheden, dat gevoel van potentieel. Ik besef dat mysterie de katalysator is voor verbeelding. Het is niet het meest wereldschokkende idee, maar toen ik begon te denken dat mysterie soms belangrijker is dan kennis, toen begon het me te interesseren. Ik begon te denken over "Lost" en de dingen die we doen,
And so I started thinking about "Lost" and the stuff that we do, and I realized, oh my God, mystery boxes are everywhere in what I do! In the creation of "Lost," Damon Lindelof and I, who created the show with me, we were basically tasked with creating this series that we had very little time to do. We had 11 and a half weeks to write it, cast it, crew it, shoot it, cut it, post it, turn in a two-hour pilot. So it was not a lot of time. And that sense of possibility -- what could this thing be? There was no time to develop it. I'm sure you're all familiar with people who tell you what you can't do and what you should change. There was no time for that, which is kind of amazing. And so we did this show, and for those of you who haven't seen it, or don't know it, I can show you one little clip from the pilot, just to show you some stuff that we did.
en ik besefte:"Hemel, mijn werk zit vol mystery boxes!" in de manier waarop, tijdens het maken van "Lost", Damon Lindelof, die de serie met mij ontwikkelde, en ik, deze taak kregen, en er erg weinig tijd voor hadden. We hadden 11 en een halve week om te schrijven, te casten, te bemannen, te filmen, monteren, een twee uur durende pilot te maken. Dat was niet heel veel tijd. En dat gevoel van mogelijkheden -- wat kan dit ding zijn? Er was geen tijd om het te ontwikkelen. Ik ga er vanuit dat jullie allemaal wel mensen kennen die je vertellen wat je niet kunt doen en wat je moet wijzigen. Daar was geen tijd voor, wat eigenlijk wel bijzonder is. Dus maakten we deze aflevering. Voor diegenen die het niet gezien hebben, of er niet mee bekend is, kan ik dit kleine fragment uit de pilot laten zien, gewoon om een paar dingen te laten zien die we gedaan hebben.
(Engine roaring)
(Video) Claire: Help!
Claire: "Help! Help me alsjeblieft! Help! Help!"
Please help me! Help me! Please, help me!
Jack: Get him out of here! Get him away from the engine! Get him out of here!
Jack: "Haal hem daar weg! haal hem weg van de motor! Haal hem daar weg!"
(Engine roaring)
C: Help me, please! I'm having contractions!
C: "Ik heb weeën!"
J: How many months pregnant are you?
J: "Hoe lang ben je al zwanger?"
C: I'm only eight months.
C: "Nog maar acht maanden."
J: And how far apart are they coming?
J: "En hoe snel volgen ze elkaar op?"
C: I don't know. I think it just happened.
C: "Ik weet het niet. Ik denk dat het net is begonnen."
Man: Hey! Hey! Hey, get away from --
Man: "Hey! Hey! Hey, ga weg van die --
JJ Abrams: 10 years ago, if we wanted to do that, we'd have to kill a stuntman.
JJA: Als we dit 10 jaar geleden hadden willen doen, hadden we een stuntman moeten vermoorden. We hadden dan eigenlijk -- (Gelach)
(Laughter)
Het zou moeilijker zijn. Het zou -- Take 2 zou een helse klus zijn geworden.
It would be harder. Take two would be a bitch.
(Laughter)
Het geweldige was, we hadden de mogelijkheid om dit te doen.
So the amazing thing was, we were able to do this thing. And part of that was the amazing availability of technology, knowing we could do anything. I mean, we could never have done that. We might have been able to write it; we wouldn't have been able to depict it like we did. So part of the amazing thing for me is in the creative process, technology is mind-blowingly inspiring to me. I realize that that blank page is a magic box, you know? It needs to be filled with something fantastic.
Mede dankzij de geweldige beschikbare technologie, in de wetenschap dat we alles konden doen. We zouden dit nooit gekund hebben. We hadden het kunnen schrijven, maar we hadden het nooit kunnen maken zoals we het wilden. En dus is zit het bijzondere in het creatieve proces, waarbij de technologie voor mij buitengewoon inspirerend is. ik besef dat de blanco pagina een mystery box is. Ze moet gevuld worden met iets buitengewoons.
I used to have the "Ordinary People" script that I'd flip through. The romance was amazing to me; it would inspire me. I wanted to try and fill pages with the same kind of spirit and thought and emotion that that script did. So, you know, I love Apple computers. I'm obsessed. So the Apple computer -- the PowerBook -- this computer, it challenges me. It basically says, what are you going to write worthy of me? I feel this -- I'm compelled.
Ik doorbladerde vroeger vaak het script van "Ordinary People". De romantiek van het was heel bijzonder en inspirerend voor me. Ik wilde de pagina's vullen met hetzelfde soort kracht en overpeinzing en emotie die dat script had. Zodat -- ik hou van Apple computers. Ik ben geobsedeerd. dus de Apple computer -- zoals deze -- de Powerbook -- deze computer hij daagt me uit, hij zegt eigenlijk: wat ga je op mij schrijven dat mij waardig is? (Gelach) Ik heb het gevoel dat ik word gedwongen.
(Laughter)
And I often am like, you know, dude, today I'm out. I got nothing. You know? So there's that.
Vaak heb ik zoiets van: "Vandaag wordt het niets". (Gelach) En als je op deze manier naar verhalen kijkt, naar de inhoud,
In terms of the content of it, you look at stories, you think, what are stories but mystery boxes? There's a fundamental question -- in TV, the first act is called the teaser. It's literally the teaser. It's the big question. So you're drawn into it. Then there's another question. And it goes on. Look at "Star Wars." The droids meet the mysterious woman. Who's that? We don't know. Mystery box! Then you meet Luke Skywalker. He gets the droid, you see the holographic image. You learn it's a message. She wants to find Obi Wan Kenobi. He's her only hope. But who's Obi Wan Kenobi? Mystery box! So then he meets Ben Kenobi. Ben Kenobi is Obi Wan Kenobi. Holy shit! So it keeps us --
wat zijn verhalen dan meer dan mystery boxes? Er is deze fundamentele vraag -- op TV wordt de eerste scene teaser genoemd. Het is letterlijk een teaser. Het is de grote vraag, zodat je in het verhaal wordt getrokken. Hierop volgt natuurlijk de volgende grote vraag. En zo gaat het door en door. Kijk naar Star Wars. Je hebt de droids. Ze ontmoeten een mysterieuze vrouw. Wie is dat? We weten het niet. Mystery box! Dan leer je Luke Skywalker kennen. Hij krijgt de droid. Je ziet het hologram. Je ontdekt dat het een boodschap is. Ze wil Obi Wan Kenobi vinden. Hij is haar enige hoop. Maar wie is in godsnaam Obi Wan Kenobi? Mystery box! Vervolgens en ontmoet hij Ben Kenobi. Ben Kenobi is Obi Wan Kenobi. Holy Shit! begrijp je? -- En zo gaat het door --
(Laughter)
(Gelach) -- Hebben jullie die niet gezien?
Have you guys not seen that?
(Gelach) Het is geweldig! --
(Laughter)
It's huge! Anyway -- So there's this thing with mystery boxes that I started feeling compelled. Then there's the thing of mystery in terms of imagination -- the withholding of information. You know, doing that intentionally is much more engaging. Whether it's like the shark in "Jaws" -- if Spielberg's mechanical shark, Bruce, had worked, it would not be remotely as scary; you would have seen it too much. In "Alien", they never really showed the alien: terrifying! Even in a movie like a romantic comedy, "The Graduate," they're having that date, and they're in the car, and it's loud, and so they put the top up. You don't hear anything they're saying! You can't hear a word! But it's the most romantic date ever. And you love it because you don't hear it.
Dus eigenlijk voel ik me gedwongen deze Mystery boxes te gebruiken. Dan is er nog het mysterie in de vorm van verbeelding, het achterhouden van informatie. Dat opzettelijk te doen, is veel uitdagender. Of het nu de haai is in "Jaws" -- als Spielbergs mechanische haai Bruce had gewerkt zou het bij lange na niet zo eng zijn geweest, je zou veel te veel gezien hebben. In "Alien" laten ze nooit daadwerkelijk de alien zien: doodeng! Zelfs in een romantische komedie, "The Graduate," hebben ze die date weet je nog? Ze zitten in de auto en er is veel herrie, dus doen ze het dak omhoog. Zij zitten in de auto -- je hoort geen woord van wat ze zeggen. Je verstaat geen woord! En toch is het de meest romantische date ooit. Je vind het geweldig want je hoort geen woord Dat vind ik dus.
So to me, there's that. And then, finally, there's this idea -- stretching the paradigm a little bit -- but the idea of the mystery box. Meaning, what you think you're getting, then what you're really getting. And it's true in so many movies and stories. Look at "E.T.," for example -- "E.T." is this unbelievable movie about what? It's about an alien who meets a kid, right? Well, it's not. "E.T." is about divorce. "E.T." is about a heartbroken, divorce-crippled family, and ultimately, this kid who can't find his way. "Die Hard," right? Crazy, great, fun, action-adventure movie in a building. It's about a guy who's on the verge of divorce. He's showing up to L.A., tail between his legs. There are great scenes -- maybe not the most amazing dramatic scenes in the history of time, but pretty great scenes. There's a half an hour of investment in character before you get to the stuff that you're expecting.
En dan is er nog het idee -- dat het paradigma wat stretcht -- het idee van de mystery box. Het verschil tussen wat je denkt te krijgen en wat je daadwerkelijk krijgt Dit klopt voor zoveel films en verhalen. Wanneer je bijvoorbeeld naar "E.T." kijkt -- "E.T." is een ongelofelijke film, waarover eigenlijk? Over een alien die een kind ontmoet. Toch? Niet dus. "E.T." gaat over scheiden. "E.T." gaat over een verscheurde, door een scheiding verlamde familie en over een kind dat hier niet mee om kan gaan. "Die Hard" ook toch? Gek, groots, grappig actie-avontuur in een gebouw. Het gaat over een kerel die op het punt staat te scheiden. Hij komt opdagen in LA, staart tussen de benen. Er zitten geweldige scenes in -- misschien niet de meest geweldig dramatische scenes is de geschiedenis, maar behoorlijk goede scenes. Er is een half uur geïnvesteerd in het personage voordat er gebeurt wat je verwacht.
When you look at a movie like "Jaws," the scene that you expect -- we have the screen? These are the kind of scenes that you remember and expect from "Jaws." And she's being eaten; there's a shark.
Wanneer je naar een film als "Jaws" kijkt, de scene die je eigenlijk verwacht -- hebben we hem in beeld? Dit zijn de beelden die je je herinnert en ook verwacht van "Jaws". Zij wordt opgegeten; hier is de haai.
(Woman screaming)
The thing about "Jaws" is, it's really about a guy who is sort of dealing with his place in the world -- with his masculinity, with his family, how he's going to, you know, make it work in this new town. This is one of my favorite scenes ever, and this is a scene that you wouldn't necessarily think of when you think of "Jaws." But it's an amazing scene.
Eigenlijk gaat "Jaws"over een man die moet leren omgaan met zijn plaats in de wereld - met zijn mannelijkheid, met zijn familie, hoe hij het gaat maken in deze nieuwe stad. Dit is een van mijn favoriete scenes aller tijden, en dit is een scene waarbij je nou niet direct aan "Jaws" zou denken. Maar het is een geweldige scene.
(Video) Father: C'mere. Give us a kiss.
Vader: "Kom eens hier. Geef eens een kus.
Son: Why?
Zoon: "Waarom?"
Father: 'Cause I need it.
Vader: "Omdat ik er een nodig heb."
JJA: Come on. "Why? 'Cause I need it"? Best scene ever, right?
JJA: kom op. "Waarom? Omdat ik er een nodig heb." Beste scene ooit, toch?
(Laughter)
Dus je denkt aan "Jaws --
Come on! So you think of "Jaws" -- so that's the kind of stuff that, like, you know -- the investment of character, which is the stuff that really is inside the box, you know? It's why when people do sequels, or rip off movies, you know, of a genre, they're ripping off the wrong thing. You're not supposed to rip off the shark or the monster. You know, if you rip something off -- rip off the character. Rip off the stuff that matters. I mean, look inside yourself and figure out what is inside you. Because ultimately, the mystery box is all of us.
en dit is het soort investering in het personage, dit is het materiaal dat eigenlijk in de box zit. Dit is waarom mensen die een vervolgfilm, of een afgeleide film maken van een genre, het verkeerde materiaal pikken. Je hoort niet de haai of het monster te gebruiken. Je moet eigenlijk het personage gebruiken. Gebruik het materiaal dat ertoe doet. Kijk naar jezelf en zoek uit wat je in je hebt. Uiteindelijk zijn we allemaal de mystery box.
So there's that. Then the distribution. What's a bigger mystery box than a movie theater? You know? You go to the theater, you're just so excited to see anything. The moment the lights go down is often the best part. And you're full of that amazing -- that feeling of excited anticipation. And often, the movie's there and it's going, and then something happens and you go, "Oh --", and then, "Mmm ..." When it's a great movie, you're along for the ride because you're willing to give yourself to it.
Dan de verspreiding van een film. Wat is een grotere mystery box dan een bioscoop? Je gaat naar een bioscoop. Je bent zo opgewonden om iets te zien. Het moment dat de lichten dimmen is het beste gedeelte. En je bent vol van dat geweldige gevoel van opgewonden anticipatie. Films beginnen vaak, en vervolgens gebeurt er iets en je zit daar van "Oh--"en dan weer wat anders en je denkt "Mmm." Als het een goede film is, ga je mee in het verhaal, omdat je jezelf helemaal wilt geven.
So to me, whether it's a TV, an iPod, computer, cell phone -- It's funny, I'm an -- as I said, Apple fanatic -- and one day, about a year or so ago, I was signing on online in the morning to watch Steve Jobs' keynote, because I always do. And he came on, he was presenting the video iPod, and what was on the enormous iPod behind him? "Lost"! I had no idea! And I realized, holy shit, it'd come full circle. The inspiration I get from the technology is now using the stuff that I do to sell technology. It's nuts!
Ik vind, of het nu gebeurt op TV, of op een iPod, een computer, of een mobieltje... Grappig, zoals ik al zei ben ik een Applefan -- en op een dag, ongeveer een jaar geleden, logde ik 's morgens in om de toespraak van Steve Jobs te bekijken. Dat doe ik altijd. Hij kwam op en hij presenteerde de video-iPod, en wat was er te zien op de enorme iPod achter hem? "Lost"! Ik wist van niets! Toen besefte ik dat de cirkel rond was. De inspiratie die ik krijg van technologie, gebruikt mijn dingen, en wordt erdoor geïnspireerd om technologie te verkopen. Het is te gek voor woorden (Gelach).
(Laughter)
Ik wilde snel nog een paar dingen laten zien.
I was going to show you a couple of other things I'm going to skip. I'll show you one other thing that has nothing to do with anything. This is something online; six years ago, they did this. This is an online thing done by guys who had some visual effects experience. But the point was, that they were doing things that were using these mystery boxes that they had -- everyone has now. What I've realized is what my grandfather did for me when I was a kid, everyone has access to now. You don't need to have my grandfather, though you wish you had. But I have to tell you -- this is a guy doing stuff on a Quadra 950 computer -- the resolution's a little bit low -- using Infinity software they stopped making 15 years ago. He's doing stuff that looks as amazing as stuff I've seen released from Hollywood.
Dit ene ding heeft eigenlijk nergens anders iets mee te maken. Het staat online. Ik weet niet of jullie het eerder hebben gezien. Dit is zes jaar geleden gemaakt. Dit is een online filmpje gemaakt door mannen die wat ervaring hadden met visuele effecten. Maar het punt is dat ze dingen deden waarbij mystery boxes gebruikt werden die tegenwoordig iedereen heeft. Ik besef dat wat mijn opa voor me deed toen ik een kind was, dat iedereen daar nu toegang toe heeft. Je hebt mijn opa niet meer nodig, al had je er graag zo een gehad. Ik moet zeggen -- deze man doet dingen met zijn Quadra 950 computer -- de resolutie is een beetje laag -- en met Infinity software die al 15 jaar niet meer gemaakt wordt. Hij doet dingen die er uitzien alsof ze recht uit Hollywood komen. Ik denk dat het meest geweldige mysterie de vraag is: wat nu?
The most incredible sort of mystery, I think, is now the question of what comes next. Because it is now democratized. So now, the creation of media -- it's everywhere. The stuff that I was lucky and begging for to get when I was a kid is now ubiquitous. And so, there's an amazing sense of opportunity out there. And when I think of the filmmakers who exist out there now who would have been silenced, you know -- who have been silenced in the past -- it's a very exciting thing.
Omdat het nu is gedemocratiseerd. De creatie van nieuwe media is nu overal. Het spul waar ik geluk mee had en waar ik om bedelde toen ik een kind was, is nu alom aanwezig. Daar zit dus een geweldige kans in. Als ik denk aan de filmmakers van vandaag, die het zwijgen zou zijn opgelegd -- die in het verleden moesten zwijgen -- dan is dat heel spannend.
I used to say in classes and lectures and stuff, to someone who wants to write, "Go! Write! Do your thing." It's free, you don't need permission. But now I can say, "Go make your movie!" There's nothing stopping you from going out there and getting the technology. You can lease, rent, buy stuff off the shelf that is either as good, or just as good, as the stuff that's being used by the, you know, "legit people." No community is best served when only the elite have control. And I feel like this is an amazing opportunity to see what else is out there.
Ik zei vroeger in opleidingen en lezingen en zo, dat als iemand wil schrijven, hij dat vooral moet doen. Het staat je vrij, je hebt geen toelating nodig om te schrijven. Maar nu kan ik zeggen: "Ga je film maken!" Niets houdt je tegen om de technologie te verkrijgen. Je kunt spullen leasen, huren, kopen, die even goed of bijna even goed zijn als de spullen die worden gebruikt door de "vakmensen". Geen enkele gemeenschap vaart er wel bij dat enkel de elite ze controleert. Volgens mij is dit een buitengewone kans om te zien wat er nog is. Toen ik "Mission Impossible III" deed, hadden we verbluffende visuele effecten.
When I did "Mission: Impossible III," we had amazing visual effects. ILM did the effects; it was incredible. And sort of my dream to be involved. And there are a couple of sequences in the movie, like these couple of moments I'll show you. There's that.
ILM deed de effecten en ze waren verbluffend. Ik vind het leuk als mijn droom betrokken is. Er zijn een paar scenes in de film, zoals degene die ik je zal tonen. Daar gaan we.
(Video) Luther: Ethan, move!
(Explosion)
Obviously, I have an obsession with big crazy explosions. So my favorite visual effect in the movie is the one I'm about to show you. It's a scene in which Tom's character wakes up. He's drowsy. He's crazy. And the guy wakes up, and he shoves this gun in his nose and shoots this little capsule into his brain that he's going to use later to kill him, as bad guys do.
OK, ik ben duidelijk geobsedeerd door zware, gekke explosies. Mijn favoriete visuele effect in de film is wat ik je nu ga tonen. Het personage van Tom wordt wakker. Hij is slaperig en gek -- weg ermee. De man wordt wakker en houdt zijn geweer onder zijn neus en schiet een capsule in zijn brein die hij later zal gebruiken om hem te vermoorden -- zo doen de slechteriken dat.
(Video) Brownway: Good morning.
Slechterik: Goedemorgen.
JJA: OK, now. When we shot that scene, the actor who had the gun, an English actor, Eddie Marsan -- sweetheart, great guy -- he kept taking the gun and putting it into Tom's nose, and it was hurting Tom's nose. And I learned this very early on in my career: Don't hurt Tom's nose.
JJA: OK. Toen we die scene opnamen, toen bleef de acteur met het geweer, Eddie Marsan, een Engelsman, fantastische kerel, het geweer nemen en in Toms neus stoppen, en dat deed pijn. Ik leerde dit al vroeg in mijn carrière: de neus van Tom doe je geen pijn (Gelach).
(Laughter)
Er zijn drie dingen die je niet mag doen. Nummer 2: doe de neus van Tom geen pijn .
There are three things you don't want to do. Number two is: Don't hurt Tom's nose. So Eddie has this gun -- and he's this sweet English guy. He's like, "Sorry, I don't want to hurt you." I'm like, "We have to make this look good." And I realized that we had to do something because it wasn't working. And I thought back to what I would have done using the Super 8 camera that my grandfather got me sitting in that room, and I realized that hand didn't have to be Eddie Marsan's. It could be Tom's. And Tom would know just how hard to push the gun. He wouldn't hurt himself.
Eddie heeft dus het geweer -- fijne kerel, echt een zachtmoedige Engelsman. Hij zegt: "Sorry, ik wil je geen pijn doen." Ik vind -- we moeten zorgen dat het er goed uitziet. Ik besefte dat we iets moesten doen, want zo werkte het niet. Ik bedacht letterlijk wat ik zou hebben gedaan met de Super 8-camera die mijn opa mij gaf, in die kamer, en ik besefte dat de hand niet van Eddie Marsan moest zijn. Die kon van Tom zijn. Tom zou weten hoe hard hij het geweer kon duwen. Hij zou zichzelf geen pijn doen. Dus namen we zijn hand en schminkten ze om meer op die van Eddie te lijken.
So we took his hand and we painted it to look a little bit more like Eddie's. We put it in Eddie's sleeve, and so the hand that you see -- that's not Eddie's hand, that's Tom's. So Tom is playing two roles.
We stopten ze in de mouw van Eddie, en de hand die je ziet is dus -- ik toon het nog eens, dat is niet de hand van Eddie, die is van Tom.
(Laughter)
Tom speelt dus twee rollen. (Gelach)
And he didn't ask for any more money. So here, here. Watch it again. There he is. He's waking up. He's drowsy, been through a lot.
Hij vroeg niet om meer loon. Hier dus. Kijk nog eens. Daar is hij. Wordt wakker. Is slaperig, veel meegemaakt.
(Video) Brownway: Good morning.
JJA: Tom's hand. Tom's hand. Tom's hand. Anyway. So ...
De hand van Tom. (Gelach). Dus.
(Applause)
(Applaus)
Thanks.
Bedankt.
(Applause)
Je hebt niet de beste technologie nodig om dingen te doen die werken in films.
So you don't need the greatest technology to do things that can work in movies. And the mystery box, in honor of my grandfather, stays closed.
De mystery box blijft gesloten, ter ere van mijn opa.
Thank you.
Dankuwel. (Applaus)
(Applause)