Θα ήθελα να ξεκινήσω σήμερα, με το εξής... Περιμένετε. Εντάξει πάμε. Θα ήθελα να ξεκινήσω σήμερα... να σας μιλήσω για τη δομή του πολυπεπτιδίου. (Γέλια)
Here's my thing. Hold on. There I go. Hey. I want to start today -- talk about the structure of a polypeptide.
Έρχονται πολλοί άνθρωποι και με ρωτάνε, σε σχέση με το "Lost", ξέρετε, "Τι στο καλό είναι αυτό το νησί;" και συνήθως ακολουθεί το: "Όχι, σοβαρά, τι στο καλό είναι αυτό το νησί;" (Γέλιο)
(Laughter) I get a lot of people asking me, in terms of "Lost," you know, "What the hell's that island?" You know, it's usually followed by, "No, seriously, what the hell is that island?" Why so many mysteries?
Γιατί τόσα μυστήρια; Τι είναι αυτό που με ελκύει τόσο πολύ στο μυστήριο; Και το σκεφτόμουν αυτό, για ποιό πράγμα να μιλήσω στο TED. Όταν συνομίλησα με τον ευγενικό εκπρόσωπο του TED, και του είπα, "Άκουσε, ξέρεις, για ποιό θέμα να μιλήσω;" Αυτός είπε: "Μην ανησυχείς. Απλώς να είσαι βαθυστόχαστος." (Γέλια) Και με καθησύχασε πολύ.
What is it about mystery that I seem to be drawn to? And I was thinking about this, what to talk about at TED. When I talked to the kind rep from TED, and I said, "Listen, you know, what should I talk about?" He said, "Don't worry about it. Just be profound." (Laughter)
Οπότε σε ευχαριστώ, αν είσαι εδώ.
And I took enormous comfort in that. So thank you, if you're here.
Προσπαθούσα να σκεφτώ, για ποιό πράγμα να μιλήσω; Είναι μια καλή ερώτηση. Γιατί κάνω τόσα πράγματα που εμπεριέχουν μυστήριο; Κι άρχισα να προσπαθώ να βρω το λόγο. Και ξεκίνησα να αναρωτιέμαι γιατί κάνω οτιδήποτε από αυτά που κάνω, κι άρχισα να σκέφτομαι τον παππού μου. Τον αγαπούσα τον παππού μου. Χάρι Κέλβιν τον έλεγαν, πατέρας της μητέρας μου. Πέθανε το 1986. Ήταν υπέροχος τύπος. Και ένας από τους λόγους που ήταν υπέροχος, μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο ίδρυσε μια εταιρία ηλεκτρονικών ειδών. Άρχισε να πουλάει εξαρτήματα, σετ συναρμολόγησης, σε σχολεία και τέτοια. Είχε, λοιπόν, μια απίστευτη περιέργεια. Σαν παιδί τον έβλεπα να μου φέρνει ραδιόφωνα, τηλέφωνα και διάφορα τέτοια. Και τα άνοιγε, τα ξεβίδωνε και μου αποκάλυπτε τους εσωτερικούς μηχανισμούς τους... κάτι το οποίο πολλοί από εμάς, είμαι σίγουρος, το θεωρούμε δεδομένο. Αλλά είναι ένα υπέροχο δώρο να δώσεις σε ένα παιδί. Να του ανοίξεις αυτό το πράγμα και να του δείξεις πώς δουλεύει και γιατί και τι είναι. Ήταν ο απόλυτος αποδομητής, με πολλούς τρόπους. Κι ο παππούς μου ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που όχι μόνο αποσυναρμολογούν αντικείμενα, αλλά με έκανε να ενδιαφερθώ για όλων των ειδών τις περίεργες τέχνες, όπως, ξέρετε, την τυπογραφία, τη στοιχειοθεσία. Έχω εμμονή με την τυπογραφία. Έχω εμμονή με τη μεταξοτυπία, τη βιβλιοδεσία και με την κατασκευή κουτιών. Όταν ήμουν πιτσιρικάς, αποσυναρμολογούσα πάντοτε κουτιά και διάφορα τέτοια.
I was trying to think, what do I talk about? Good question. Why do I do so much stuff that involves mystery? And I started trying to figure it out. And I started thinking about why do I do any of what I do, and I started thinking about my grandfather. I loved my grandfather. Harry Kelvin was his name, my mother's father. He died in 1986. He was an amazing guy. And one of the reasons he was amazing: After World War II, he began an electronics company. He started selling surplus parts, kits, to schools and stuff. So he had this incredible curiosity. As a kid, I saw him come over to me with radios and telephones and all sorts of things. And he'd open them up, he'd unscrew them and reveal the inner workings -- which many of us, I'm sure, take for granted. But it's an amazing gift to give a kid. To open up this thing and show how it works and why it works and what it is. He was the ultimate deconstructor, in many ways. And my grandfather was a kind of guy who would not only take things apart, but he got me interested in all sorts of different odd crafts, like, you know, printing, like the letter press. I'm obsessed with printing. I'm obsessed with silk-screening and bookbinding and box making. When I was a kid, I was always, like, taking apart boxes and stuff.
Και χθες το βράδυ στο ξενοδοχείο, αποσυναρμολόγησα το κουτί με τα χαρτομάντηλα. Απλώς το κοιτούσα. Και σας το λέω, είναι...είναι ένα πανέμορφο πράγμα.
And last night in the hotel, I took apart the Kleenex box. I was just looking at it. And I'm telling you --
Μα τον Θεό. Εννοώ, όταν κοιτάς το κουτί και καταλαβαίνεις περίπου πώς λειτουργεί. Ο Ριβς είναι εδώ, τον γνώρισα πριν από χρόνια σε μια έκθεση βιβλίου. Φτιάχνει τρισδιάστατα βιβλία. Κι εγώ έχω εμμονή με τη μηχανική του χαρτιού. Με την τσάκισή του, την εκτύπωσή του, το πού κολλάει το κάθε κομμάτι, ξέρετε, το πού αποτυπώνεται το μελάνι. Απλώς, λατρεύω τα κουτιά. Ο παππούς μου ήταν εκείνο το είδος ανθρώπου, που ξέρετε, με έκανε να ασχοληθώ με όλα αυτά τα πράγματα. Επίσης, με προμήθευε με εργαλεία. Ήταν απίστευτος εμψυχωτής... υποστηρικτής, κατά κάποιον τρόπο, της κατασκευής. Και μου πήρε μια κάμερα Super 8 όταν ήμουν 10 χρονών. Και το 1976, αυτό ήταν κάπως αλλόκοτο, να είσαι 10 χρονών παιδί και να έχεις τη δική σου κάμερα. Και ξέρετε, ήταν τόσο γενναιόδωρος, δεν το πίστευα. Αλλά δεν το έκανε τελείως αλτρουιστικά. Τον έπαιρνα, δηλαδή, τηλέφωνο και του έλεγα: "Άκουσε, παππού, χρειάζομαι πραγματικά αυτήν την κάμερα. Δεν καταλαβαίνεις. Είναι, ξέρεις, θέλω να φτιάχνω ταινίες. Θα με καλέσουν στο TED μια μέρα. Είναι όπως...."(Γέλια)
(Laughter) It's a beautiful thing. I swear to God. I mean, when you look at the box and you sort of see how it works. Rives is here, and I met him years ago at a book fair; he does pop-up books. And I'm obsessed with engineering of paper. The scoring of it, the printing of it, where the thing gets glued, the registration marks for the ink. I just love boxes. My grandfather was the guy who kind of got me into all sorts of these things. He would also supply me with tools. He was this amazing encourager -- this patron, sort of, to make stuff. And he got me a Super 8 camera when I was 10 years old. And in 1976, that was sort of an anomaly, to be a 10-year-old kid that had access to a camera. And you know, he was so generous; I couldn't believe it. He wasn't doing it entirely without some manipulation. I mean, I would call him, and I'd be like, "Listen, Grandpa, I really need this camera. You don't understand. This is, like, I want to make movies. I'll get invited to TED one day --"
(Laughter)
Και ξέρετε, η γιαγιά μου ήταν η καλύτερη. Γιατί ήταν, ξέρετε...έπαιρνε το τηλέφωνο. Και έλεγε, "Χάρι, είναι καλύτερο από το να μπλέξει με ναρκωτικά. Θα έπρεπε να κάνει..." Ήταν απίστευτη. (Γέλια) Οπότε κατέληξα να παίρνω όλα αυτά τα πράγματα, χάρη και στη δική της συμβολή και ξαφνικά, ξέρετε, Είχα συνθεσάιζερ στα 14 μου... τέτοια πράγματα. Και μου επέτρεπε να δημιουργώ πράγματα, που για μένα, ήταν σαν όνειρο. Μου εκπληρούσε και άλλες επιθυμίες όμως, όπως τα μαγικά. Πηγαίναμε σε ένα κατάστημα με μαγικά τρικ στη Νέα Υόρκη, που λεγόταν τα Μαγικά του Λου Τάννεν. Ήταν ένα απίστευτο μαγαζί. Ήταν ένα άθλιο μικρό κτίριο στο Μιντάουν, αλλά ήσουν στο ασανσέρ, οι πόρτες του ασανσέρ άνοιγαν... και εμφανιζόταν αυτό το μικρό κατάστημα μαγικών. Βρισκόσουν στο μαγικό μαγαζάκι. Και ήταν ένα μαγικό μέρος. Οπότε πήρα ένα σωρό μαγικά τρικ. Να εδώ. Θα σας δείξω. Να κάτι τέτοιο. Οπότε γίνεται αυτό και ξέρετε. Είδατε; Το οποίο είναι καλό, αλλά τώρα δεν μπορώ να κινηθώ. Τώρα πρέπει να συνεχίσω, κάνοντας αυτό. Να πω: "A! Κοιτάξτε εκεί τον υπολογιστή μου." (Γέλια)
And, you know, my grandmother was the greatest. Because she'd be like, you know -- she'd get on the phone. She'd be like, "Harry, it's better than the drugs. She was fantastic. So I found myself getting this stuff, thanks to her assist, and suddenly, you know, I had a synthesizer when I was 14 years old -- this kind of stuff. And it let me make things, which, to me, was sort of the dream. He sort of humored my obsession to other things too, like magic. The thing is, we'd go to this magic store in New York City called Lou Tannen's Magic. It was this great magic store. It was a crappy little building in Midtown, but you'd be in the elevator, the elevator would open -- there'd be this little, small magic store. You'd be in the magic store. And it was a magical place. So I got all these magic tricks. Here. I'll show you. This is the kind of thing. So it would be like, you know. Which is good, but now I can't move. Now, I have to do the rest of the thing like this.
Τέλος πάντων, ένα από τα αντικείμενα που αγόρασα στο κατάστημα ήταν αυτό:
I'm like, "Oh, wow. Look at my computer over there!"
(Laughter)
Το Μυστηριώδες Μαγικό Κουτί του Τάννεν. Το σκεπτικό πίσω από το Μυστηριώδες Μαγικό Κουτί ήταν το εξής: Με 15 δολλάρια, αγοράζεις μαγικά αξίας 50 δολλαρίων. Που είναι επένδυση. (Γέλια) Τώρα, το αγόρασα αυτό πριν από πολλές δεκαετίες και δεν αστειεύομαι. Αν του ρίξετε μια ματιά, θα παρατηρήσετε ότι δεν έχει ανοιχτεί ποτέ. Αλλά το έχω πάρα πολύ καιρό. Το κοιτούσα αυτό, λοιπόν, ήταν στο γραφείο μου, όπως πάντα πάνω στο ράφι, και σκεφτόμουν, γιατί άραγε δεν το έχω ανοίξει ποτέ; Και γιατί το κράτησα; Δεν είμαι από αυτούς που κρατούν τα πάντα και τα φυλάνε αλλά για κάποιο λόγο δεν έχω ανοίξει αυτό το κουτί. Και ένιωσα ότι υπήρχε κάτι σημαντικό σε αυτό, κατά κάποιον τρόπο, να μιλήσω στο TED για κάτι, για το οποίο δεν έχω ξαναμιλήσει, και να κάνω κι άλλους ανθρώπους να βαρεθούν. Έτσι σκέφτηκα ότι ίσως υπάρχει κάτι εδώ. Άρχισα να αναρωτιέμαι. Υπάρχει κι αυτό το τεράστιο ερωτηματικό. Λατρεύω το σχεδιασμό, πάντως, αυτού του αντικειμένου. Και αναρωτήθηκα, γιατί δεν το έχω ανοίξει;
So one of the things that I bought at the magic store was this: Tannen's Mystery Magic Box. The premise behind the Mystery Magic Box was the following: 15 dollars buys you 50 dollars worth of magic. Which is a savings. (Laughter) Now, I bought this decades ago and I'm not kidding. If you look at this, you'll see it's never been opened. But I've had this forever. Now, I was looking at this, it was in my office, as it always is, on the shelf, and I was thinking, why have I not opened this? And why have I kept it? Because I'm not a pack rat. I don't keep everything, but for some reason I haven't opened this box. And I felt like there was a key to this, somehow, in talking about something at TED that I haven't discussed before, and bored people elsewhere. So I thought, maybe there's something with this. And there was this giant question mark. I love the design, for what it's worth, of this thing.
Και συνειδητοποίησα ότι δεν το έχω ανοίξει γιατί αντιπροσωπεύει κάτι σημαντικό
And I started thinking, why haven't I opened it?
...για εμένα. Αντιπροσωπεύει τον παππού μου. Μου επιτρέπεται να κλάψω στο TED; Επειδή... όχι, δε θα κλάψω. Αλλά... (Γέλια)
And I realized that I haven't opened it because it represents something important -- to me. It represents my grandfather. Am I allowed to cry at TED? Because -- no, I'm not going to cry.
(Laughter)
But --
...το θέμα είναι, ότι αντιπροσωπεύει τα άπειρα ενδεχόμενα. Αντιπροσωπεύει την ελπίδα. Αντιπροσωπεύει τις δυνατότητες. Και αυτό που λατρεύω σε αυτό το κουτί, και που αντιλαμβάνομαι ότι κάνω με οτιδήποτε κι αν ασχοληθώ, είναι ότι με ελκύουν τα άπειρα ενδεχόμενα, αυτή η αίσθηση των δυνατοτήτων. Και καταλαβαίνω ότι το μυστήριο λειτουργεί σαν καταλύτης για τη φαντασία. Τώρα, αυτή μπορεί να μην είναι και η πιο πρωτότυπη ιδέα, όμως όταν άρχισα να σκέφτομαι ότι υπάρχουν φορές που το μυστήριο είναι πιο σημαντικό από τη γνώση, ξεκίνησε να με ενδιαφέρει αυτό το θέμα.
(Laughter) The thing is that it represents infinite possibility. It represents hope. It represents potential. And what I love about this box, and what I realize I sort of do in whatever it is that I do, is I find myself drawn to infinite possibility, that sense of potential. And I realize that mystery is the catalyst for imagination. Now, it's not the most ground-breaking idea, but when I started to think that maybe there are times when mystery is more important than knowledge.
Κι έτσι ξεκίνησα να σκέφτομαι για το "Lost" και γενικά για όλα όσα κάνουμε, και συνειδητοποίησα, Θεέ μου, τα μυστηριώδη κουτιά βρίσκονται παντού σε ό,τι κάνω! Στο πώς... κατά τη δημιουργία του "Lost", ο Ντέιμον Λίντελοφ και εγώ, με τον οποίο δημιουργήσαμε μαζί τη σειρά, μας είχε ανατεθεί να ετοιμάσουμε αυτήν τη σειρά σε πολύ περιορισμένο χρόνο. Είχαμε εντεκάμισι εβδομάδες να τη γράψουμε, να βρούμε ηθοποιούς, συνεργείο, να τη γυρίσουμε, να τη μοντάρουμε και να ετοιμάσουμε ένα δίωρο πειραματικό επεισόδιο. Οπότε δεν ήταν και πολύς ο χρόνος. Κι αυτή η αίσθηση των δυνατοτήτων... τι θα μπορούσε να γίνει με αυτό; Δεν υπήρχε χρόνος να αναπτυχθεί. Είμαι σίγουρος πως όλοι γνωρίζετε ανθρώπους από εκείνους που σου λένε τι δεν μπορείς να κάνεις και τι θα έπρεπε να αλλάξεις. Αλλά δεν υπήρχε χρόνος για τέτοια, κι αυτό ήταν καταπληκτικό. Έτσι κάναμε αυτήν τη σειρά, και σε όσους από εσάς, δεν την έχουν δει, ή δεν τη γνωρίζουν, μπορώ να σας δείξω αυτό το μικρό βίντεο από το πρώτο πειραματικό επεισόδιο, απλώς για να σας δείξω μερικά από τα πράγματα που κάναμε.
I started getting interested in this. And so I started thinking about "Lost" and the stuff that we do, and I realized, oh my God, mystery boxes are everywhere in what I do! In the creation of "Lost," Damon Lindelof and I, who created the show with me, we were basically tasked with creating this series that we had very little time to do. We had 11 and a half weeks to write it, cast it, crew it, shoot it, cut it, post it, turn in a two-hour pilot. So it was not a lot of time. And that sense of possibility -- what could this thing be? There was no time to develop it. I'm sure you're all familiar with people who tell you what you can't do and what you should change. There was no time for that, which is kind of amazing. And so we did this show, and for those of you who haven't seen it, or don't know it, I can show you one little clip from the pilot, just to show you some stuff that we did.
(Engine roaring)
Κλερ: Βοήθεια! Σας παρακαλώ βοηθήστε με! Βοήθεια! Βοήθεια!
(Video) Claire: Help!
Please help me! Help me! Please, help me!
Τζακ: Πάρτε τον από δω! Πάρτε τον μακριά από τον κινητήρα! Πάρτε τον από δω!
Jack: Get him out of here! Get him away from the engine! Get him out of here!
(Engine roaring)
Κλερ: Έχω συσπάσεις!
C: Help me, please! I'm having contractions!
Τζακ: Πόσων μηνών είσαι;
J: How many months pregnant are you?
Κλερ: Είμαι μόνο οχτώ μηνών.
C: I'm only eight months.
Τζακ: Και τι συχνότητα έχουν μεταξύ τους;
J: And how far apart are they coming?
Κλερ: Δεν ξέρω. Νομίζω ότι μόλις έγινε.
C: I don't know. I think it just happened.
Αντρας: Έι! Έι! Έι, φύγε από κει...
Man: Hey! Hey! Hey, get away from --
Τώρα αν πριν από 10 χρόνια, θέλαμε να το κάνουμε αυτό, θα έπρεπε να σκοτώσουμε έναν κασκαντέρ. Πραγματικά θα ήταν...(Γέλια) θα ήταν πολύ πιο δύσκολο. Θα χρειαζόταν... Η δεύτερη λήψη θα ήταν ζόρικη.
JJ Abrams: 10 years ago, if we wanted to do that, we'd have to kill a stuntman. (Laughter)
Οπότε το απίστευτο ήταν, ότι είχαμε τη δυνατότητα να το κάνουμε αυτό.
It would be harder. Take two would be a bitch. (Laughter)
Και μέρος αυτού ήταν η συναρπαστική διαθεσιμότητα της τεχνολογίας, που γνωρίζαμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε οτιδήποτε. Θέλω να πω, με τίποτε δε θα μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό. Μπορεί να είχαμε τη δυνατότητα να το γράψουμε, αλλά δε θα μπορούσαμε να το αναπαραστήσουμε έτσι όπως το κάναμε. Έτσι ένα απίστευτο κομμάτι για μένα είναι στη διαδικασία της δημιουργίας, η τεχνολογία είναι κάτι που με εμπνέει απίστευτα. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτή η λευκή σελίδα χαρτί είναι ένα μαγικό κουτί. Καταλαβαίνετε τι εννοώ; Πρέπει να γεμίσει με κάτι φανταστικό.
So the amazing thing was, we were able to do this thing. And part of that was the amazing availability of technology, knowing we could do anything. I mean, we could never have done that. We might have been able to write it; we wouldn't have been able to depict it like we did. So part of the amazing thing for me is in the creative process, technology is mind-blowingly inspiring to me. I realize that that blank page is a magic box, you know? It needs to be filled with something fantastic.
Παλιότερα ξεφύλλιζα το σενάριο του "Συνηθισμένοι Άνθρωποι". Με συνάρπαζε το πόσο ρομαντικό ήταν το σενάριο, μου έδινε έμπνευση. Ήθελα να προσπαθήσω να γεμίσω κι εγώ σελίδες με την ίδια ψυχή και το ίδιο πνεύμα και το ίδιο συναίσθημα που είχε αυτό το σενάριο. Για να ξέρετε, λατρεύω τους υπολογιστές της Apple. Είμαι εθισμένος. Οι υπολογιστές της Apple, όπως αυτός ο Powerbook, αυτός εδώ, με προκαλεί. Βασικά είναι σαν να μου λέει, τι σκοπεύεις να γράψεις αντάξιό μου; (Γέλια) Υποθέτω πως αισθάνομαι... υποχρεωμένος.
I used to have the "Ordinary People" script that I'd flip through. The romance was amazing to me; it would inspire me. I wanted to try and fill pages with the same kind of spirit and thought and emotion that that script did. So, you know, I love Apple computers. I'm obsessed. So the Apple computer -- the PowerBook -- this computer, it challenges me. It basically says, what are you going to write worthy of me? I feel this -- I'm compelled.
Και συχνά του λέω, ξέρεις φίλε, σήμερα δεν το 'χω. Δεν έχω τίποτα. Καταλαβαίνετε; (Γέλια)
(Laughter) And I often am like, you know, dude, today I'm out.
Αυτό είναι. Αναφορικά με το περιεχόμενο, κοιτάς διάφορες ιστορίες και σκέφτεσαι,
I got nothing. You know? So there's that.
όλες οι ιστορίες δεν είναι σαν τα μυστηριώδη κουτιά; Υπάρχει ένα θεμελιώδες ερώτημα... στην τηλεόραση, η εισαγωγική σκηνή λέγεται "teaser (σκηνή αγκίστρι)". Είναι στην κυριολεξία αγκίστρι. Είναι το μεγάλο ερωτηματικό. Σε ελκύει. Μετά φυσικά, εμφανίζεται κι άλλο ερωτηματικό. Και ούτω καθεξής. Κοιτάξτε για παράδειγμα το "Πόλεμος των Άστρων". Τα ανδροειδή συναντούν μια μυστηριώδη γυναίκα. Ποιά είναι αυτή; Δεν ξέρουμε. Μυστηριώδες κουτί! Είδατε; Μετά συναντάμε τον Λουκ Σκαϊουόκερ. Βρίσκει το ανδροειδές, βλέπεις το ολόγραμμα. Μαθαίνεις πως πρόκειται για ένα μήνυμα, ξέρεις. Αυτή θέλει να βρει τον Όμπι Ουάν Κενόμπι. Είναι η μοναδική της ελπίδα. Αλλά ποιός στο καλό είναι αυτός ο Όμπι Ουάν Κενόμπι; Μυστηριώδες κουτί! Και μετά πάει και βρίσκει τον Μπεν Κενόμπι. Ο Μπεν Κενόμπι είναι ο Όμπι Ουάν Κενόμπι. Θεέ μου! Καταλάβατε...σε κρατάει... (Γέλια) ...δεν το έχετε δει αυτό, παιδιά; (Γέλια) Είναι τεράστια ταινία! Τέλος πάντων...
In terms of the content of it, you look at stories, you think, what are stories but mystery boxes? There's a fundamental question -- in TV, the first act is called the teaser. It's literally the teaser. It's the big question. So you're drawn into it. Then there's another question. And it goes on. Look at "Star Wars." The droids meet the mysterious woman. Who's that? We don't know. Mystery box! Then you meet Luke Skywalker. He gets the droid, you see the holographic image. You learn it's a message. She wants to find Obi Wan Kenobi. He's her only hope. But who's Obi Wan Kenobi? Mystery box! So then he meets Ben Kenobi. Ben Kenobi is Obi Wan Kenobi. Holy shit! So it keeps us -- (Laughter) Have you guys not seen that?
(Laughter)
Αυτό είναι το θέμα με τα μυστηριώδη κουτιά, άρχισα να νιώθω συνεπαρμένος. Μετά είναι και το θέμα του μυστηρίου, που αφορά την φαντασία... η κατακράτηση πληροφοριών. Ξέρετε, όταν το κάνεις επίτηδες αυτό γίνεται πολύ πιο ενδιαφέρον. Είτε μιλάμε για τους καρχαρίες στο "Τα Σαγόνια Του Καρχαρία" αν ο μηχανικός καρχαρίας του Σπίλμπεργκ, ο Μπρους, λειτουργούσε κανονικά, δε θα ήταν με τίποτε τόσο τρομαχτικός όσο βγήκε, θα τον βλέπαμε παραπάνω απ' όσο έπρεπε. Στο "Alien", δεν έδειξαν ποτέ πραγματικά τον εξωγήινο: τρομακτικό! Ακόμα και σε μια ρομαντική κομεντί, όπως "Ο Πρωτάρης", έχουν πάει σε εκείνο το ραντεβού. Θυμάστε; Και βρίσκονται στο αυτοκίνητο, και έχει πολύ θόρυβο, και κλείνουν την οροφή. Βρίσκονται εκεί μέσα... δεν ακούς τίποτε από αυτά που λένε! Ούτε λέξη! Αλλά είναι το πιο ρομαντικό ραντεβού όλων των εποχών. Και το λατρεύουμε επειδή δεν τους ακούμε. Για μένα, λοιπόν, αυτό είναι.
It's huge! Anyway -- So there's this thing with mystery boxes that I started feeling compelled. Then there's the thing of mystery in terms of imagination -- the withholding of information. You know, doing that intentionally is much more engaging. Whether it's like the shark in "Jaws" -- if Spielberg's mechanical shark, Bruce, had worked, it would not be remotely as scary; you would have seen it too much. In "Alien", they never really showed the alien: terrifying! Even in a movie like a romantic comedy, "The Graduate," they're having that date, and they're in the car, and it's loud, and so they put the top up. You don't hear anything they're saying! You can't hear a word! But it's the most romantic date ever. And you love it because you don't hear it.
Και μετά, στο τέλος, υπάρχει αυτή η ιδέα - το παρατραβάω λίγο με αυτό το παράδειγμα - η ιδέα του μυστηριώδους κουτιού. Υπάρχει αυτό που νομίζεις ότι παίρνεις και αυτό που παίρνεις πραγματικά. Και αυτό ισχύει σε πολλές ταινίες και ιστορίες. Και όταν βλέπεις το "Ε.Τ." για παράδειγμα... το "Ε.Τ." είναι μια απίστευτη ταινία με τι θέμα; Έναν εξωγήινο που γνωρίζει ένα παιδάκι. Σωστά; Ε, λοιπόν, δεν είναι. Το "Ε.Τ." έχει θέμα το διαζύγιο. Το "Ε.Τ." αναφέρεται σε μια πληγωμένη, διαλυμένη λόγω διαζυγίου οικογένεια, και τελικώς σε ένα παιδί που δεν μπορεί να βρει το δρόμο του στη ζωή. Το "Πολύ Σκληρός Για Να Πεθάνει;" Τρελή, απίθανη, διασκεδαστική ταινία δράσης-περιπέτειας που εκτυλίσσεται σε ένα κτίριο. Παρουσιάζει έναν άντρα ο οποίος βρίσκεται στα πρόθυρα διαζυγίου. Εμφανίζεται στο Λος Άτζελες, με την ουρά στα σκέλια. Έχει απίθανες σκηνές...ίσως όχι τις πιο απίστευτα δραματικές σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου, αλλά αρκετά καλές σκηνές. Υπάρχει ένα μισάωρο που επενδύεται στο χαρακτήρα των πρωταγωνιστών πριν φτάσουμε σε αυτά τα οποία, ξέρεις, περιμένουμε όλοι.
So to me, there's that. And then, finally, there's this idea -- stretching the paradigm a little bit -- but the idea of the mystery box. Meaning, what you think you're getting, then what you're really getting. And it's true in so many movies and stories. Look at "E.T.," for example -- "E.T." is this unbelievable movie about what? It's about an alien who meets a kid, right? Well, it's not. "E.T." is about divorce. "E.T." is about a heartbroken, divorce-crippled family, and ultimately, this kid who can't find his way. "Die Hard," right? Crazy, great, fun, action-adventure movie in a building. It's about a guy who's on the verge of divorce. He's showing up to L.A., tail between his legs. There are great scenes -- maybe not the most amazing dramatic scenes in the history of time, but pretty great scenes. There's a half an hour of investment in character before you get to the stuff that you're expecting.
Όταν βλέπεις μια ταινία σαν "Τα Σαγόνια Του Καρχαρία", η σκηνή η οποία περιμένεις... έχουμε την οθόνη; Κάτι τέτοιες σκηνές θυμάσαι και περιμένεις από "Τα Σαγόνια Του Καρχαρία". Και την τρώει. Υπάρχει ένας καρχαρίας.
When you look at a movie like "Jaws," the scene that you expect -- we have the screen? These are the kind of scenes that you remember and expect from "Jaws." And she's being eaten; there's a shark.
Το θέμα της ταινίας είναι, στην πραγματικότητα, ένας άντρας ο οποίος προσπαθεί να βρει πού ανήκει σε αυτόν τον κόσμο... σε σχέση με τον ανδρισμό του, με την οικογένειά του, πώς θα τα βγάλει πέρα σε αυτήν την καινούρια πόλη. Αυτή είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου σκηνές γενικά, και είναι μια σκηνή στην οποία δε θα πάει απαραίτητα το μυαλό σου όταν σκεφτείς "Τα Σαγόνια Του Καρχαρία". Αλλά είναι μια καταπληκτική σκηνή.
(Woman screaming) The thing about "Jaws" is, it's really about a guy who is sort of dealing with his place in the world -- with his masculinity, with his family, how he's going to, you know, make it work in this new town. This is one of my favorite scenes ever, and this is a scene that you wouldn't necessarily think of when you think of "Jaws." But it's an amazing scene.
Πατέρας: Έλα εδώ. Δώσ' μου ένα φιλί.
(Video) Father: C'mere. Give us a kiss.
Γιος: Γιατί;
Son: Why?
Πατέρας: Γιατί το έχω ανάγκη.
Father: 'Cause I need it.
Ελάτε τώρα. "Γιατί; Γιατί το έχω ανάγκη;" Κορυφαία σκηνή έτσι; Ελάτε! Σκέφτεστε "Τα Σαγόνια Του Καρχαρία"...
JJA: Come on. "Why? 'Cause I need it"? Best scene ever, right? (Laughter)
κάτι τέτοια πράγματα, όπως, η επένδυση του χαρακτήρα, αυτά τα πράγματα βρίσκονται πραγματικά μέσα στο κουτί. Καταλάβατε; Γι' αυτό όταν κάποιοι κάνουν συνέχειες ταινιών ή αντιγράφουν ταινίες κάποιου είδους, αντγράφουν το λάθος πράγμα. Δεν πρέπει να αντιγράψεις τον καρχαρία ή το τέρας. Πρέπει να αντιγράψεις... ξέρεις, αν είναι να αντιγράψεις κάτι, να αντιγράψεις το χαρακτήρα. Αντίγραψε αυτά που μετράνε. Θέλω να πω, κοίτα μέσα σου και προσπάθησε να καταλάβεις τι υπάρχει μέσα σου. Γιατί στην τελική, το μυστηριώδες κουτί είμαστε όλοι μας. Υπάρχει αυτό, λοιπόν.
Come on! So you think of "Jaws" -- so that's the kind of stuff that, like, you know -- the investment of character, which is the stuff that really is inside the box, you know? It's why when people do sequels, or rip off movies, you know, of a genre, they're ripping off the wrong thing. You're not supposed to rip off the shark or the monster. You know, if you rip something off -- rip off the character. Rip off the stuff that matters. I mean, look inside yourself and figure out what is inside you. Because ultimately, the mystery box is all of us.
Μετά είναι η διανομή. Ποιο είναι το μεγαλύτερο μυστηριώδες κουτί αν όχι η κινηματογραφική αίθουσα; Πας στον κινηματογράφο και ανυπομονείς να δεις οτιδήποτε. Η στιγμή που σβήνουν τα φώτα είναι πολλές φορές η καλύτερη στιγμή, ξέρετε τι εννοώ; Και νιώθεις γεμάτος με αυτό το απίστευτο... αίσθημα έξαψης και προσμονής. Και συχνά η ταινία προβάλλεται και κατά τη διάρκεια κάτι συμβαίνει και κάνεις "Ω..." και μετά κάτι άλλο, και κάνεις "Μμμ". Τώρα όταν είναι μια φοβερή ταινία, ταξιδεύεις μαζί της γιατί αισθάνεσαι την προθυμία να αφεθείς σε αυτήν.
So there's that. Then the distribution. What's a bigger mystery box than a movie theater? You know? You go to the theater, you're just so excited to see anything. The moment the lights go down is often the best part. And you're full of that amazing -- that feeling of excited anticipation. And often, the movie's there and it's going, and then something happens and you go, "Oh --", and then, "Mmm ..." When it's a great movie, you're along for the ride because you're willing to give yourself to it.
Για μένα λειτουργεί είτε είναι έτσι, είτε είναι μέσω τηλεόρασης, μέσω iPod, υπολογιστή, κινητού. Έχει πλάκα, είμαι -όπως σας ανέφερα πριν, φανατικός της Apple- και μια μέρα, πριν από κανα χρόνο, συνδέθηκα στο ίντερνετ το πρωί για να παρακολουθήσω την ομιλία του Στηβ Τζομπς, γιατί πάντα το κάνω. Και βγήκε για να παρουσιάσει το "video iPod", και τι έδειχνε στο γιγάντιο iPod πίσω του; Το "Lost"! Δεν είχα ιδέα! Και συνειδητοποίησα, Θεέ μου, είχαμε κλείσει τον κύκλο. Δηλαδή, η τεχνολογία από την οποία αντλώ εγώ έμπνευση, χρησιμοποιεί τώρα τα δικά μου δημιουργήματα, τα οποία εμπνεύστηκα από αυτήν, για να πουλήσει τεχνολογία. Είναι τρελό! (Γέλια)
So to me, whether it's a TV, an iPod, computer, cell phone -- It's funny, I'm an -- as I said, Apple fanatic -- and one day, about a year or so ago, I was signing on online in the morning to watch Steve Jobs' keynote, because I always do. And he came on, he was presenting the video iPod, and what was on the enormous iPod behind him? "Lost"! I had no idea! And I realized, holy shit, it'd come full circle. The inspiration I get from the technology is now using the stuff that I do to sell technology. It's nuts!
Σκόπευα να σας δείξω και κάποια άλλα πράγματα, αλλά τελικά θα τα προσπεράσω. Θέλω απλώς να σας δείξω κάτι ακόμη, που δεν έχει σχέση με τα υπόλοιπα που συζητήσαμε. Είναι κάτι που υπάρχει στο διαδίκτυο, δεν ξέρω αν το έχετε ξαναδεί. Πριν από έξι χρόνια έφτιαξαν αυτό. Είναι κάτι που κάνανε κάτι τύποι στο ίντερνετ, οι οποίοι είχαν κάποια εμπειρία με τα οπτικά εφέ. Αλλά το θέμα είναι ότι κάνανε πράγματα, ότι χρησιμοποιούσαν αυτά τα μυστηριώδη κουτιά που είχαν... τα οποία όλοι έχουν τώρα στην κατοχή τους. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που έκανε για μένα ο παππούς μου όταν ήμουν παιδί, τώρα πλέον έχουν όλοι πρόσβαση σε αυτό. Δεν είναι ανάγκη να έχετε τον παππού μου, παρ' όλο που πολύ θα το θέλατε. Αλλά πρέπει να σας πω πως αυτός είναι ένας τύπος που χρησιμοποιεί υπολογιστή Quadra 950 -είναι λίγο χαμηλή η ανάλυση της εικόνας- με λογισμικό Infinity το οποίο σταμάτησε να κυκλοφορεί πριν από 15 χρόνια. Δημιουργεί πράγματα που φαίνονται τόσο φοβερά όσο αυτά που βγαίνουν από το Χόλιγουντ.
(Laughter) I was going to show you a couple of other things I'm going to skip. I'll show you one other thing that has nothing to do with anything. This is something online; six years ago, they did this. This is an online thing done by guys who had some visual effects experience. But the point was, that they were doing things that were using these mystery boxes that they had -- everyone has now. What I've realized is what my grandfather did for me when I was a kid, everyone has access to now. You don't need to have my grandfather, though you wish you had. But I have to tell you -- this is a guy doing stuff on a Quadra 950 computer -- the resolution's a little bit low -- using Infinity software they stopped making 15 years ago. He's doing stuff that looks as amazing
Το πιο απίστευτο μυστήριο τώρα, πιστεύω, είναι το ερώτημα του τι ακολουθεί μετά.
as stuff I've seen released from Hollywood.
Γιατί έχει πλέον εκδημοκρατιστεί. Οπότε τώρα, η δημιουργία των ΜΜΕ... είναι παντού. Τα πράγματα για τα οποία ικέτευα και τελικά ήμουν αρκετά τυχερός να αποκτήσω σαν παιδί, τώρα είναι πανταχού παρόντα. Και για το λόγο αυτό υπάρχει μια υπέροχη αίσθηση ευκαιριών εκεί έξω. Και όταν σκέφτομαι τους κινηματογραφιστές που υπάρχουν τώρα και που θα ήταν αναγκασμένοι να σιωπούν -που όντως σιωπούσαν στο παρελθόν- είναι κάτι το συναρπαστικό.
The most incredible sort of mystery, I think, is now the question of what comes next. Because it is now democratized. So now, the creation of media -- it's everywhere. The stuff that I was lucky and begging for to get when I was a kid is now ubiquitous. And so, there's an amazing sense of opportunity out there. And when I think of the filmmakers who exist out there now who would have been silenced, you know -- who have been silenced in the past -- it's a very exciting thing.
Έλεγα παλιά σε μαθήματα που έκανα, ξέρετε σε ομιλίες και τέτοια, το εξής... σε κάποιον που θέλει να γράψει: "Πήγαινε! Γράψε! Κάνε το δικό σου". Είναι δωρεάν, ξέρεις, δε χρειάζεσαι την άδεια κανενός για να γράψεις. Αλλά τώρα μπορώ να πω, "Πήγαινε, κινηματογράφησε!" Δε σε σταματάει τίποτε από το να βγεις και να αποκτήσεις την επιθυμητή τεχνολογία. Μπορείς να δανειστείς, να νοικιάσεις, να αγοράσεις απ' το ράφι υλικό ισάξιο ή σχεδόν ισάξιο, με αυτό που χρησιμοποιείται από τους σε εισαγωγικά "ειδικούς στο χώρο". Καμιά κοινωνία δεν ωφελείται όταν μόνο η αφρόκρεμα έχει τον έλεγχο. Και έχω την αίσθηση ότι αυτή είναι μια μοναδική ευκαιρία για να δούμε τι άλλο υπάρχει εκεί έξω.
I used to say in classes and lectures and stuff, to someone who wants to write, "Go! Write! Do your thing." It's free, you don't need permission. But now I can say, "Go make your movie!" There's nothing stopping you from going out there and getting the technology. You can lease, rent, buy stuff off the shelf that is either as good, or just as good, as the stuff that's being used by the, you know, "legit people." No community is best served when only the elite have control. And I feel like this is an amazing opportunity
Όταν έκανα τις "Επικίνδυνες Αποστολές ΙΙΙ," είχαμε καταπληκτικά οπτικά εφέ. Η ILM έκανε τα εφέ. Ήταν απίστευτα. Και ήταν ένα όνειρό μου, κατά κάποιον τρόπο, να συμμετέχω. Υπάρχουν μερικές σκηνές στην ταινία, σαν αυτές τις ολιγόλεπτες που θα σας δείξω. Υπάρχει αυτή.
to see what else is out there. When I did "Mission: Impossible III," we had amazing visual effects. ILM did the effects; it was incredible. And sort of my dream to be involved. And there are a couple of sequences in the movie, like these couple of moments I'll show you. There's that.
(Video) Luther: Ethan, move!
(Explosion)
Εντάξει, προφανώς έχω μια ψύχωση με τις τεράστιες εκρήξεις. Το αγαπημένο μου οπτικό εφέ στην ταινία, λοιπόν, είναι αυτό που θα σας δείξω τώρα. Υπάρχει μια σκηνή που ο χαρακτήρας του Τομ ξυπνάει. Είναι νυσταγμένος. Είναι τρελαμένος, ...μπερδεμένος. Και αφού ξυπνήσει, ένας τύπος του βάζει ένα πιστόλι στη μύτη που απελευθερώνει μια κάψουλα στον εγκέφαλο την οποία θα χρησιμοποιήσει αργότερα για να τον σκοτώσει, όπως κάνουν πάντα οι κακοί.
Obviously, I have an obsession with big crazy explosions. So my favorite visual effect in the movie is the one I'm about to show you. It's a scene in which Tom's character wakes up. He's drowsy. He's crazy. And the guy wakes up, and he shoves this gun in his nose and shoots this little capsule into his brain that he's going to use later to kill him, as bad guys do.
Κακός: Καλημέρα.
(Video) Brownway: Good morning.
Ωραία, λοιπόν. Όταν γυρίζαμε αυτή τη σκηνή, ο ηθοποιός με το πιστόλι, ένας Άγγλος ηθοποιός, ο Έντυ Μάρζαν -γλυκύτατος, εξαιρετικό παιδί- έπαιρνε συνεχώς το πιστόλι και το έβαζε στη μύτη του Τομ και προκαλούσε πόνο στη μύτη του Τομ. Και έμαθα πολύ νωρίς στην καριέρα μου ότι: Δεν πρέπει να πονάς τη μύτη του Τομ. (Γέλια) Υπάρχουν τρία πράγματα που δε θες να κάνεις. Το υπ' αριθμόν δύο είναι: Να μην πονάς τη μύτη του Τομ.
JJA: OK, now. When we shot that scene, the actor who had the gun, an English actor, Eddie Marsan -- sweetheart, great guy -- he kept taking the gun and putting it into Tom's nose, and it was hurting Tom's nose. And I learned this very early on in my career: Don't hurt Tom's nose. (Laughter)
Οπότε έχει ο Έντυ αυτό το πιστολάκι -και είναι το καλύτερο παιδί- είναι ένας γλυκύτατος Άγγλος. Και λέει: "Συγνώμη, δε θέλω να σε πονέσω." Κι εγώ σκέφτομαι -- πρέπει -- πρέπει να βγει αληθοφανές. Και συνειδητοποίησα πως έπρεπε να κάνουμε κάτι γιατί δε γινόταν δουλειά έτσι. Και κυριολεκτικά πήγα πίσω και σκέφτηκα τι θα έκανα αν χρησιμοποιούσα την κάμερα Super 8 που μου πήρε ο παππούς μου σ' εκείνο το δωμάτιο, και σκέφτηκα ότι αυτό το χέρι δεν ήταν απαραίτητο να είναι του Έντυ Μάρζαν. Θα μπορούσε να είναι του Τομ. Και ο Τομ θα γνώριζε πόσο δυνατά να σπρώξει το πιστόλι. Χωρίς να πονάει.
There are three things you don't want to do. Number two is: Don't hurt Tom's nose. So Eddie has this gun -- and he's this sweet English guy. He's like, "Sorry, I don't want to hurt you." I'm like, "We have to make this look good." And I realized that we had to do something because it wasn't working. And I thought back to what I would have done using the Super 8 camera that my grandfather got me sitting in that room, and I realized that hand didn't have to be Eddie Marsan's. It could be Tom's. And Tom would know just how hard to push the gun.
Οπότε πήραμε το χέρι του, το μακιγιάραμε ώστε να μοιάζει περισσότερο με του Έντυ. Του φορέσαμε το μανίκι του Έντυ, κι έτσι το χέρι που βλέπετε -- θα σας το ξαναδείξω, δεν είναι το χέρι του Έντυ, είναι του Τομ. Δηλαδή ο Τομ παίζει δύο ρόλους. (Γέλια) Και δε ζήτησε επιπλέον λεφτά. Να εδώ, εδώ. Δείτε το ξανά. Νάτος. Ξυπνάει. Είναι μισοκοιμισμένος, έχει περάσει πολλά.
He wouldn't hurt himself. So we took his hand and we painted it to look a little bit more like Eddie's. We put it in Eddie's sleeve, and so the hand that you see -- that's not Eddie's hand, that's Tom's. So Tom is playing two roles. (Laughter) And he didn't ask for any more money. So here, here. Watch it again. There he is. He's waking up. He's drowsy, been through a lot.
Το χέρι του Τομ. Το χέρι του Τομ. Το χέρι του Τομ. (Γέλια) Τέλος πάντων. Λοιπόν. Ευχαριστώ. Επομένως, δε χρειάζεσαι την καλύτερη τεχνολογία για να κάνεις πράγματα που λειτουργούν σε μια ταινία. Και το μυστηριώδες κουτί, ως φόρος τιμής στον παππού μου, παραμένει κλειστό.
(Video) Brownway: Good morning. JJA: Tom's hand. Tom's hand. Tom's hand. Anyway. So ... (Applause) Thanks. (Applause)
Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
So you don't need the greatest technology to do things that can work in movies. And the mystery box, in honor of my grandfather, stays closed.