Θυμάμαι όταν πρωτοπήγα σε ένα καλό εστιατόριο, ένα πολύ καλό εστιατόριο. Ήταν δείπνο για πρόσληψη σε δικηγορική εταιρία και θυμάμαι που η σερβιτόρα ήρθε και ρώτησε αν θέλαμε κρασί κι εγώ είπα «Ναι, λίγο λευκό κρασί».
I remember the very first time I went to a nice restaurant, a really nice restaurant. It was for a law firm recruitment dinner, and I remember beforehand the waitress walked around and asked whether we wanted some wine, so I said, "Sure, I'll take some white wine."
Και εκείνη είπε αμέσως, «Θα θέλατε σωβινιόν μπλανκ ή σαρντονέ;»
And she immediately said, "Would you like sauvignon blanc or chardonnay?"
Και θυμάμαι ότι σκεφτόμουν, «Έλα κυρά μου, τελείωνε με τα Γαλλικά και φέρε μου λίγο λευκό κρασί». Αλλά με την επαγωγική μου ικανότητα αναγνώρισα ότι σαρντονέ και σωβινιόν μπλάνκ ήταν δύο είδη λευκού κρασιού, οπότε είπα ότι θα πάρω ένα σαρντονέ, γιατί, ειλικρινά, αυτό μπορούσα να προφέρω.
And I remember thinking, "Come on, lady, stop with the fancy French words and just give me some white wine." But I used my powers of deduction and recognized that chardonnay and sauvignon blanc were two separate types of white wine, and so I told her that I would take the chardonnay, because frankly that was the easiest one to pronounce for me.
Είχα πολλές τέτοιες εμπειρίες τα πρώτα χρόνια στη Νομική του Γέιλ, επειδή, παρά το πώς μπορεί να δείχνω, πολιτισμικά είμαι σαν ξένος. Δεν προέρχομαι από την ελίτ. Δεν είμαι από τη Βορειοανατολική Ακτή ή το Σαν Φρανσίσκο. Είμαι από μια μικρή πόλη στο Νότιο Οχάιο, και είναι μια πόλη που αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα, ενδεικτικά των γενικότερων προβλημάτων της αμερικανικής εργατικής τάξης. Έχει έρθει η ηρωίνη, και σκότωσε πολλούς ανθρώπους που ξέρω. Η ενδοοικογενειακή βία και το διαζύγιο έχουν διαλύσει οικογένειες. Και υπάρχει μια ιδιαίτερη μορφή απαισιοδοξίας στην πόλη. Σκεφτείτε την υψηλή θνησιμότητα σε αυτές τις κοινότητες και θα δείτε ότι για πολλούς ανθρώπους τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν προκαλούν υψηλή θνησιμότητα μέσα στην κοινότητά τους, οπότε υπάρχει μια έντονη αίσθηση δυσχέρειας.
So I had a lot of experiences like that during my first couple of years as a law student at Yale, because, despite all outward appearances, I'm a cultural outsider. I didn't come from the elites. I didn't come from the Northeast or from San Francisco. I came from a southern Ohio steel town, and it's a town that's really struggling in a lot of ways, ways that are indicative of the broader struggles of America's working class. Heroin has moved in, killing a lot of people, people I know. Family violence, domestic violence, and divorce have torn apart families. And there's a very unique sense of pessimism that's moved in. Think about rising mortality rates in these communities and recognize that for a lot of these folks, the problems that they're seeing are actually causing rising death rates in their own communities, so there's a very real sense of struggle.
Εγώ έμαθα αυτή τη δυσχέρεια από πρώτο χέρι. Η οικογένειά μου ζούσε μέσα σε αυτή τη δυσχέρεια για πολύ καιρό. Η οικογένειά μου δεν είχε πολλά χρήματα. Η εξάρτηση που χτύπησε την κοινότητά μου χτύπησε και την οικογένειά μου, και, δυστυχώς, τη μαμά μου. Έβλεπα πολλά προβλήματα μέσα στην οικογένειά μου, κάποια τα προκαλούσε η έλλειψη χρημάτων, κάποια η έλλειψη πρόσβασης στους πόρους και στο κοινωνικό κεφάλαιο, και επηρέασαν πολύ τη ζωή μου.
I had a very front-row seat to that struggle. My family has been part of that struggle for a very long time. I come from a family that doesn't have a whole lot of money. The addiction that plagued my community also plagued my family, and even, sadly, my own mom. There were a lot of problems that I saw in my own family, problems caused sometimes by a lack of money, problems caused sometimes by a lack of access to resources and social capital that really affected my life.
Αν ξέρατε πώς ήταν η ζωή μου όταν ήμουν 14 ετών, και λέγατε, «Τι θα απογίνει αυτό το παιδί;» θα καταλήγατε ότι θα δυσκολευόμουν με αυτό που ονομάζεται κοινωνική άνοδος. Η κοινωνική άνοδος είναι ένας αφηρημένος όρος που όμως χτυπάει στην καρδιά του Αμερικάνικου Ονείρου. Είναι η έννοια που μετράει αν παιδιά σαν εμένα, που μεγαλώνουν σε φτωχές κοινότητες, θα ζήσουν μια καλύτερη ζωή, αν θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν μια καλύτερη ζωή, από υλική άποψη ή αν θα παραμείνουν στις συνθήκες στις οποίες μεγάλωσαν. Κάτι που μάθαμε, δυστυχώς, είναι ότι η κοινωνική άνοδος δεν είναι τόσο ισχυρή σε αυτή τη χώρα και ότι είναι γεωγραφικά καταμοιρασμένη. Πάρτε τη Γιούτα για παράδειγμα. Στη Γιούτα, ένα φτωχό παιδί τα πάει αρκετά καλά είναι πολύ πιθανό να πάρει το μερίδιό του από το Αμερικάνικο Όνειρο. Αλλά από εκεί που είμαι εγώ, από τον Νότο, στα Απαλάχια Όρη του Νότιου Οχάιο, είναι μάλλον απίθανο ότι τέτοια παιδιά θα ανεβούν κοινωνικά. Το Αμερικανικό Όνειρο, σε αυτές τις περιοχές, στην πραγματικότητα είναι απλώς ένα όνειρο.
If you had looked at my life when I was 14 years old and said, "Well, what's going to happen to this kid?" you would have concluded that I would have struggled with what academics call upward mobility. So upward mobility is an abstract term, but it strikes at something that's very core at the heart of the American Dream. It's the sense, and it measures whether kids like me who grow up in poor communities are going to live a better life, whether they're going to have a chance to live a materially better existence, or whether they're going to stay in the circumstances where they came from. And one of the things we've learned, unfortunately, is that upward mobility isn't as high as we'd like it to be in this country, and interestingly, it's very geographically distributed. So take Utah, for instance. In Utah a poor kid is actually doing OK, very likely to live their share and their part in the American Dream. But if you think of where I'm from, in the South, in Appalachia, in southern Ohio, it's very unlikely that kids like that will rise. The American Dream in those parts of the country is in a very real sense just a dream.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Ένας λόγος είναι, προφανώς, οικονομικός ή δομικός. Σκεφτείτε αυτές τις περιοχές. Έχουν καταληφθεί από τις τρομερές οικονομικές τάσεις που χαρακτηρίζουν τις βιομηχανίες άνθρακα και χάλυβα και εμποδίζουν τους ανθρώπους να πάνε μπροστά. Αυτό είναι το ένα πρόβλημα. Το άλλο είναι η διαρροή επιστημονικού προσωπικού, όπου ταλαντούχοι άνθρωποι δεν βρίσκουν κατάλληλες δουλειές και έτσι μετακομίζουν έτσι δεν χτίζουν επιχειρήσεις ή ΜΚΟ στον τόπο τους, έτσι φεύγουν και παίρνουν μαζί και τα ταλέντα τους. Υπάρχουν σχολεία σε αυτές τις κοινότητες που δεν δίνουν στα παιδιά το εκπαιδευτικό προβάδισμα που χρειάζεται για να έχουν ευκαιρίες στη μετέπειτα ζωή τους. Όλα αυτά είναι σημαντικά. Δεν υποτιμώ καθόλου αυτά τα δομικά εμπόδια αλλά όταν αναπολώ τη ζωή και την κοινότητά μου, κάτι άλλο συνέβαινε, κάτι άλλο είχε σημασία. Είναι δύσκολο να το μετρήσεις, αλλά δεν παύει να υπάρχει.
So why is that happening? So one reason is obviously economic or structural. So you think of these areas. They're beset by these terrible economic trends, built around industries like coal and steel that make it harder for folks to get ahead. That's certainly one problem. There's also the problem of brain drain, where the really talented people, because they can't find high-skilled work at home, end up moving elsewhere, so they don't build a business or non-profit where they're from, they end up going elsewhere and taking their talents with them. There are failing schools in a lot of these communities, failing to give kids the educational leg up that really makes it possible for kids to have opportunities later in life. These things are all important. I don't mean to discount these structural barriers. But when I look back at my life and my community, something else was going on, something else mattered. It's difficult to quantify, but it was no less real.
Αρχικά, υπήρχε μια έντονη αίσθηση απελπισίας στην κοινότητα όπου μεγάλωσα. Τα παιδιά είχαν την αίσθηση ότι οι επιλογές τους δεν είχαν σημασία. Ό,τι κι αν συνέβαινε, όσο σκληρά κι αν δούλευαν, όσο κι αν προσπαθούσαν να πάνε μπροστά, δεν θα συνέβαινε ποτέ τίποτα καλό. Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις με αυτά τα συναισθήματα. Είναι δύσκολο να ξεπεράσεις αυτό τον τρόπο σκέψης και σε οδηγεί, μερικές φορές, σε σκέψεις συνωμοσίας. Ας πάρουμε, λοιπόν, ένα αρκετά καυτό πολιτικό ζήτημα, τη θετική δράση. Ανάλογα με τη στάση σας, μπορεί να πιστεύετε ότι η θετική δράση είναι ένας σοφός ή μη τρόπος αύξησης της διαφορετικότητας στον χώρο εργασίας ή στα σχολεία. Αλλά όταν μεγαλώνεις σε μια τέτοια περιοχή βλέπεις τη θετική δράση ως ένα εργαλείο που εμποδίζει ανθρώπους σαν εσένα. Αυτό ισχύει ιδίως αν είσαι μέλος της λευκής εργατικής τάξης. Τη βλέπεις ως κάτι που δεν είναι μόνο μια καλή ή κακή πολιτική. Τη βλέπεις ως κάτι ενεργά συνωμοτικό, όπου άνθρωποι με πολιτική και οικονομική ισχύ είναι εναντίον σου. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι να δεις αυτή τη συνωμοσία εναντίον σου - είτε ως υποψία, είτε ως πραγματικότητα, πάντως υπάρχει και επηρεάζει τις προσδοκίες σου.
So for starters, there was a very real sense of hopelessness in the community that I grew up in. There was a sense that kids had that their choices didn't matter. No matter what happened, no matter how hard they worked, no matter how hard they tried to get ahead, nothing good would happen. So that's a tough feeling to grow up around. That's a tough mindset to penetrate, and it leads sometimes to very conspiratorial places. So let's just take one political issue that's pretty hot, affirmative action. So depending on your politics, you might think that affirmative action is either a wise or an unwise way to promote diversity in the workplace or the classroom. But if you grow up in an area like this, you see affirmative action as a tool to hold people like you back. That's especially true if you're a member of the white working class. You see it as something that isn't just about good or bad policy. You see it as something that's actively conspiring, where people with political and financial power are working against you. And there are a lot of ways that you see that conspiracy against you -- perceived, real, but it's there, and it warps expectations.
Αν, λοιπόν, σκεφτείς τι κάνεις όταν μεγαλώνεις σε αυτό τον κόσμο, μπορείς να απαντήσεις με δύο τρόπους. Πρώτον, μπορείς να πεις, «Δεν θα προσπαθήσω, γιατί όσο και να προσπαθήσω, δεν θα κάνει διαφορά». Το άλλο που μπορείς να πεις είναι, «Λοιπόν, δεν θα κυνηγήσω τα παραδοσιακά δείγματα επιτυχίας, όπως ένα πτυχίο ή μια δουλειά υψηλού κύρους, γιατί όσοι ενδιαφέρονται για τέτοια δεν είναι σαν εμένα. Δεν θα με δεχτούν ποτέ». Όταν πέρασα στο Γέιλ, ένας συγγενής με ρώτησε αν έκανα ότι είμαι φιλελεύθερος για να περάσω από την επιτροπή. Σοβαρά. Και δεν υπήρχε κάποιο κουτάκι φιλελεύθερων που έπρεπε να σταυρώσεις πάνω στην αίτηση, αλλά φαίνεται αυτή η ανασφάλεια που υπάρχει σε αυτά τα μέρη ότι πρέπει να προσποιηθείς ότι είσαι κάποιος άλλος για να ξεπεράσεις αυτά τα κοινωνικά φράγματα. Είναι ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα.
So if you think about what do you do when you grow up in that world, you can respond in a couple of ways. One, you can say, "I'm not going to work hard, because no matter how hard I work, it's not going to matter." Another thing you might do is say, "Well, I'm not going to go after the traditional markers of success, like a university education or a prestigious job, because the people who care about those things are unlike me. They're never going to let me in." When I got admitted to Yale, a family member asked me if I had pretended to be a liberal to get by the admissions committee. Seriously. And it's obviously not the case that there was a liberal box to check on the application, but it speaks to a very real insecurity in these places that you have to pretend to be somebody you're not to get past these various social barriers. It's a very significant problem.
Ακόμα κι αν δεν παραδοθείς σε αυτή την απελπισία, ακόμα κι αν σκεφτείς, ας πούμε, ότι οι επιλογές σου μετράνε και ότι θέλεις να κάνεις σωστές επιλογές, ότι θέλεις κάτι καλύτερο για εσένα και την οικογένειά σου, μερικές φορές είναι δύσκολο να ξέρεις τι επιλογές έχεις όταν μεγαλώνεις σε μια κοινότητα όπως εγώ. Για παράδειγμα, δεν ήξερα ότι έπρεπε να πας στη Νομική για να γίνεις δικηγόρος. Δεν ήξερα ότι τα ελίτ πανεπιστήμια, όπως μας λένε διαρκώς οι έρευνες, είναι πιο φτηνά για τα φτωχά παιδιά, επειδή αυτά τα πανεπιστήμια έχουν μεγαλύτερες χορηγίες και προσφέρουν καλύτερη οικονομική υποστήριξη. Θυμάμαι ότι το έμαθα αυτό όταν πήρα το γράμμα οικονομικής υποστήριξης από το Γέιλ, δεκάδες χιλιάδες δολάρια υποστήριξης με βάση την οικονομική ανάγκη, ένας όρος που δεν είχα ξανακούσει. Όταν όμως πήρα αυτό το γράμμα, είπα στη θεία μου «Νομίζω πως αυτό σημαίνει ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου θα βγάλω κέρδος από τη φτώχεια».
Even if you don't give in to that hopelessness, even if you think, let's say, that your choices matter and you want to make the good choices, you want to do better for yourself and for your family, it's sometimes hard to even know what those choices are when you grow up in a community like I did. I didn't know, for example, that you had to go to law school to be a lawyer. I didn't know that elite universities, as research consistently tells us, are cheaper for low-income kids because these universities have bigger endowments, can offer more generous financial aid. I remember I learned this when I got the financial aid letter from Yale for myself, tens of thousands of dollars in need-based aid, which is a term I had never heard before. But I turned to my aunt when I got that letter and said, "You know, I think this just means that for the first time in my life, being poor has paid really well."
Δεν είχα πρόσβαση σε αυτές τις πληροφορίες επειδή ούτε τα κοινωνικά μου δίκτυα είχαν πρόσβαση σε αυτές τις πληροφορίες. Από την κοινότητά μου έμαθα πώς να πυροβολώ καλά. Έμαθα να κάνω πάρα πολύ καλά μπισκότα. Το κόλπο είναι το βούτυρο να είναι παγωμένο, όχι ζεστό. Αλλά δεν έμαθα πώς να πάω μπροστά στη ζωή. Δεν έμαθα πώς να παίρνω τις σωστές αποφάσεις για την εκπαίδευση και τις ευκαιρίες που πρέπει να πάρεις για να έχεις μια ελπίδα στην οικονομία της γνώσης του 21ου αιώνα. Οι οικονομολόγοι αποκαλούν την αξία των ανεπίσημων κοινωνικών δικτύων μας, των φίλων, συνεργατών και συγγενών μας, «κοινωνικό κεφάλαιο». Το δικό μου κοινωνικό κεφάλαιο δεν ήταν φτιαγμένο για την Αμερική του 21ου αιώνα, και αυτό φαινόταν.
So I didn't have access to that information because the social networks around me didn't have access to that information. I learned from my community how to shoot a gun, how to shoot it well. I learned how to make a damn good biscuit recipe. The trick, by the way, is frozen butter, not warm butter. But I didn't learn how to get ahead. I didn't learn how to make the good decisions about education and opportunity that you need to make to actually have a chance in this 21st century knowledge economy. Economists call the value that we gain from our informal networks, from our friends and colleagues and family "social capital." The social capital that I had wasn't built for 21st century America, and it showed.
Συμβαίνει και κάτι ακόμα πολύ σημαντικό που δεν συζητιέται πολύ στην κοινότητά μας αλλά είναι πραγματικό. Τα παιδιά της εργατικής ταξης αναμένεται να αντιμετωπίσουν δυσχερείς εμπειρίες παιδικής ηλικίας, που με ήπια λόγια σημαίνει τραύμα παιδικής ηλικίας: να τα χτυπάνε ή να τους φωνάζουν, να τα ταπεινώνουν διαρκώς οι γονείς τους, να βλέπουν κάποιον να χτυπάει τον γονιό τους, να βλέπουν κάποιον να παίρνει ναρκωτικά ή να κάνει κατάχρηση αλκοόλ. Αυτές είναι περιπτώσεις τραύματος παιδικής ηλικίας, και είναι συνήθεις στην οικογένειά μου. Κυρίως όμως, δεν είναι μόνο τώρα συνήθεις στην οικογένειά μου. Είναι και διαγενεακές. Για παράδειγμα, οι παππούδες μου, όταν πρωτοέκαναν παιδιά, περίμεναν ότι θα τα μεγάλωναν με έναν τρόπο που ήταν μοναδικά καλός. Ανήκαν στη μεσαία τάξη, έβγαζαν έναν καλό μισθό στο χαλυβουργείο. Αλλά τελικά εξέθεσαν τα παιδιά τους στο τραύμα παιδικής ηλικίας το οποίο είχε δημιουργηθεί από προηγούμενες γενιές. Η μαμά μου ήταν 12 όταν είδε τη γιαγιά μου να βάζει φωτιά στον παππού μου. Το έγκλημά του ήταν ότι γύρισε σπίτι μεθυσμένος ενώ εκείνη του είχε πει, «Αν γυρίσεις μεθυσμένος, θα σε σκοτώσω». Και προσπάθησε να τον σκοτώσει. Σκεφτείτε πώς αυτό μπορεί να επηρεάσει το μυαλό ενός παιδιού.
There's something else that's really important that's going on that our community doesn't like to talk about, but it's very real. Working-class kids are much more likely to face what's called adverse childhood experiences, which is just a fancy word for childhood trauma: getting hit or yelled at, put down by a parent repeatedly, watching someone hit or beat your parent, watching someone do drugs or abuse alcohol. These are all instances of childhood trauma, and they're pretty commonplace in my family. Importantly, they're not just commonplace in my family right now. They're also multigenerational. So my grandparents, the very first time that they had kids, they expected that they were going to raise them in a way that was uniquely good. They were middle class, they were able to earn a good wage in a steel mill. But what ended up happening is that they exposed their kids to a lot of the childhood trauma that had gone back many generations. My mom was 12 when she saw my grandma set my grandfather on fire. His crime was that he came home drunk after she told him, "If you come home drunk, I'm gonna kill you." And she tried to do it. Think about the way that that affects a child's mind.
Και νομίζουμε ότι αυτά τα πράγματα είναι πολύ σπάνια, όμως μια έρευνα από το Ταμείο για τα Παιδιά, στο Γουινσκόνσιν, βρήκε ότι το 40% των παιδιών από χαμηλά κοινωνικο-οικονομικά στρώματα αντιμετωπίζουν πολλαπλές περιπτώσεις παιδικού τραύματος συγκριτικά με το 29% των παιδιών από υψηλότερα στρώματα. Και σκεφτείτε τι πραγματικά σημαίνει αυτό. Αν είστε παιδιά από χαμηλά στρώματα, σχεδόν οι μισοί από σας θα αντιμετωπίσουν πολλαπλά τραύματα παιδικής ηλικίας. Αυτό το πρόβλημα δεν είναι μεμονωμένο. Είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα.
And we think of these things as especially rare, but a study by the Wisconsin Children's Trust Fund found that 40 percent of low-income kids face multiple instances of childhood trauma, compared to only 29 percent for upper-income kids. And think about what that really means. If you're a low-income kid, almost half of you face multiple instances of childhood trauma. This is not an isolated problem. This is a very significant issue.
Ξέρουμε τι συμβαίνει στα παιδιά που έχουν μια τέτοια ζωή. Είναι πιθανότερο να πάρουν ναρκωτικά, να πάνε στη φυλακή, να παρατήσουν το σχολείο, και κυρίως, είναι πιθανότερο να κάνουν στα παιδιά τους αυτό που τους έκαναν οι γονείς τους. Αυτό το τραύμα, αυτό το χάος μέσα στο σπίτι, είναι το χειρότερο δώρο του πολιτισμού μας στα παιδιά μας και είναι ένα δώρο που δεν τελειώνει ποτέ.
We know what happens to the kids who experience that life. They're more likely to do drugs, more likely to go to jail, more likely to drop out of high school, and most importantly, they're more likely to do to their children what their parents did to them. This trauma, this chaos in the home, is our culture's very worst gift to our children, and it's a gift that keeps on giving.
Αν τα συνδυάσετε όλα αυτά, την απελπισία, την απόγνωση, τον κυνισμό για το μέλλον, το τραύμα παιδικής ηλικίας, το χαμηλό κοινωνικό κεφάλαιο, και θα αρχίσετε να καταλαβαίνετε γιατί εγώ, στην ηλικία των 14, ήμουν έτοιμος να γίνω άλλο ένα στατιστικό, άλλο ένα παιδί που δεν ξεπέρασε τις προσδοκίες.
So you combine all that, the hopelessness, the despair, the cynicism about the future, the childhood trauma, the low social capital, and you begin to understand why me, at the age of 14, was ready to become just another statistic, another kid who failed to beat the odds.
Αλλά συνέβη κάτι αναπάντεχο. Όντως ξεπέρασα τις προσδοκίες. Τα πράγματα έφτιαξαν για μένα. Αποφοίτησα από το λύκειο, από το κολλέγιο, πήγα στη Νομική, και τώρα έχω μια αρκετά καλή δουλειά. Τι συνέβη, λοιπόν;
But something unexpected happened. I did beat the odds. Things turned up for me. I graduated from high school, from college, I went to law school, and I have a pretty good job now. So what happened?
Κάτι που συνέβη ήταν ότι οι παππούδες μου, οι ίδιοι παππούδες που έβαζαν φωτιές στον κόσμο, είχαν σοβαρευτεί πολύ μέχρι να γεννηθώ εγώ. Μου έδωσαν ένα σταθερό σπιτικό, μια σταθερή οικογένεια. Φρόντισαν, ώστε, όταν οι γονείς μου δεν μπορούσαν να κάνουν όσα χρειάζεται ένα παιδί, να αναλάβουν αυτοί αυτό τον ρόλο. Η γιαγιά μου, ιδίως, έκανε δύο πολύ σημαντικά πράγματα. Πρώτον, μου έδωσε ένα ήρεμο σπιτικό ώστε να επικεντρώνομαι στο διάβασμα και σε αυτά που πρέπει να επικεντρώνονται τα παιδιά. Αλλά ήταν και μια εξαιρετικά διορατική γυναίκα, παρόλο που δεν είχε τελειώσει καν το Γυμνάσιο. Αναγνώρισε το μήνυμα που μου έδινε η κοινότητά μου, ότι οι επιλογές μου δεν είχαν σημασία, ότι οι πιθανότητες ήταν εναντίον μου. Μου είπε μια φορά, «Ποτέ μη γίνεις σαν αυτούς που νομίζουν ότι οι πιθανότητες είναι εναντίον τους, μπορείς να κάνεις οτιδήποτε θες». Κι όμως παραδεχόταν ότι η ζωή ήταν άδικη. Είναι δύσκολο να βρεις αυτή την ισορροπία, να λες στα παιδιά ότι η ζωή είναι άδικη, αλλά να αναγνωρίζεις και να καλλιεργείς μέσα τους ότι οι επιλογές μας μετράνε. Αλλά η γιαγιά κατάφερε να βρει αυτή την ισορροπία.
Well, one thing that happened is that my grandparents, the same grandparents of setting someone on fire fame, they really shaped up by the time I came around. They provided me a stable home, a stable family. They made sure that when my parents weren't able to do the things that kids need, they stepped in and filled that role. My grandma especially did two things that really matter. One, she provided that peaceful home that allowed me to focus on homework and the things that kids should be focused on. But she was also this incredibly perceptive woman, despite not even having a middle school education. She recognized the message that my community had for me, that my choices didn't matter, that the deck was stacked against me. She once told me, "JD, never be like those losers who think the deck is stacked against them. You can do anything you want to." And yet she recognized that life wasn't fair. It's hard to strike that balance, to tell a kid that life isn't fair, but also recognize and enforce in them the reality that their choices matter. But mamaw was able to strike that balance.
Το άλλο που με βοήθησε ήταν το Πεζοναυτικό των ΗΠΑ. Σκεφτόμαστε τους Πεζοναύτες ως ένα στρατιωτικό σώμα, κι αυτό είναι, αλλά για μένα ήταν μια τετραετής σειρά εντατικών μαθημάτων στην εκπαίδευση χαρακτήρα. Έμαθα θα στρώνω κρεβάτια, να πλένω ρούχα, να ξυπνάω νωρίς, να διαχειρίζομαι τα χρήματά μου. Αυτά τα πράγματα δεν μου τα έμαθε η κοινότητά μου. Όταν πήγα να αγοράζω ένα αυτοκίνητο για πρώτη φορά, μου προσέφεραν ένα χαμηλό επιτόκιο στο 21,9% και ήμουν έτοιμος να υπογράψω το χαρτί. Αλλά δεν έκλεισα τη συμφωνία, επειδή πήγα στον αξιωματικό μου που μου είπε, «Σταμάτα τις βλακείες, πήγαινε στην πιστωτική ένωση και βρες καλύτερη προσφορά». Κι αυτό έκανα. Αλλά χωρίς το Πεζοναυτικό, δεν θα είχα πρόσβαση σε αυτή τη γνώση. Θα είχα οικονομική καταστροφή, βασικά.
The other thing that really helped was the United States Marine Corps. So we think of the Marine Corps as a military outfit, and of course it is, but for me, the US Marine Corps was a four-year crash course in character education. It taught me how to make a bed, how to do laundry, how to wake up early, how to manage my finances. These are things my community didn't teach me. I remember when I went to go buy a car for the very first time, I was offered a dealer's low, low interest rate of 21.9 percent, and I was ready to sign on the dotted line. But I didn't take that deal, because I went and took it to my officer who told me, "Stop being an idiot, go to the local credit union, and get a better deal." And so that's what I did. But without the Marine Corps, I would have never had access to that knowledge. I would have had a financial calamity, frankly.
Και το τελευταίο που θέλω να πω είναι ότι υπήρξα πολύ τυχερός με μέντορες και ανθρώπους που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Από τους Πεζοναύτες, το Πανεπιστήμιο του Οχάιο, το Γέιλ, από άλλα μέρη, οι άνθρωποι ανέλαβαν την ευθύνη και φρόντισαν να καλύψουν το κενό στο κοινωνικό κεφάλαιο που προφανέστατα είχα. Αυτό έγινε από τύχη, αλλά πολλά παιδιά δεν θα έχουν την ίδια καλή τύχη και πιστεύω πως αυτό μας κάνει όλους να αναρωτιώμαστε πώς θα το αλλάξουμε. Πρέπει να αναρωτηθούμε πώς θα δώσουμε στα φτωχά παιδιά από διαλυμένο σπιτικό, πρόσβαση σε ένα στοργικό σπιτικό. Πρέπει να αναρωτηθούμε πώς θα μάθουμε στους φτωχούς γονείς να αλληλεπιδρούν καλύτερα με τα παιδιά τους, και με τον σύντροφό τους. Πρέπει να αναρωτηθούμε πώς θα δώσουμε κοινωνικό κεφάλαιο, μέντορες σε φτωχά παιδιά που δεν έχουν. Πρέπει να σκεφτούμε πώς θα μάθουμε στα παιδιά της εργατικής τάξης, όχι μόνο τεχνικές δεξιότητες όπως ανάγνωση και μαθηματικά, αλλά και διαπροσωπικές δεξιότητες όπως επίλυση συγκρούσεων και οικονομική διαχείριση.
The last thing I want to say is that I had a lot of good fortune in the mentors and people who have played an important role in my life. From the Marines, from Ohio State, from Yale, from other places, people have really stepped in and ensured that they filled that social capital gap that it was pretty obvious, apparently, that I had. That comes from good fortune, but a lot of children aren't going to have that good fortune, and I think that raises really important questions for all of us about how we're going to change that. We need to ask questions about how we're going to give low-income kids who come from a broken home access to a loving home. We need to ask questions about how we're going to teach low-income parents how to better interact with their children, with their partners. We need to ask questions about how we give social capital, mentorship to low-income kids who don't have it. We need to think about how we teach working class children about not just hard skills, like reading, mathematics, but also soft skills, like conflict resolution and financial management.
Δεν έχω όλες τις απαντήσεις. Δεν ξέρω όλες τις λύσεις σε αυτό το πρόβλημα, ξέρω όμως αυτό: Αυτή τη στιγμή στο Νότιο Οχάιο, υπάρχει ένα παιδί που περιμένει με αγωνία τον μπαμπά του, και αναρωτιέται αν, όταν περάσει την πόρτα, θα περπατήσει ήρεμος, ή θα παραπατήσει μεθυσμένος. Υπάρχει ένα παιδί, που η μαμά του έκανε μια ένεση στο χέρι της, και λιποθύμησε, και εκείνο δεν ξέρει γιατί δεν του μαγείρεψε βραδινό, και πάει πεινασμένο για ύπνο. Υπάρχει ένα παιδί που δεν έχει καμία ελπίδα για το μέλλον αλλά θέλει απελπισμένα να ζήσει μια καλύτερη ζωή. Απλά θέλει κάποιον να του τη δείξει. Δεν έχω όλες τις απαντήσεις. αλλά ξέρω ότι αν η κοινωνία μας δεν αρχίσει να αναρωτιέται γιατί εγώ ήμουν τόσο τυχερός και πώς να δώσουμε την ίδια τύχη σε περισσότερες κοινότητες και στα παιδιά της χώρας μας, θα συνεχίσουμε να έχουμε ένα σημαντικότατο πρόβλημα.
Now, I don't have all of the answers. I don't know all of the solutions to this problem, but I do know this: in southern Ohio right now, there's a kid who is anxiously awaiting their dad, wondering whether, when he comes through the door, he'll walk calmly or stumble drunkly. There's a kid whose mom sticks a needle in her arm and passes out, and he doesn't know why she doesn't cook him dinner, and he goes to bed hungry that night. There's a kid who has no hope for the future but desperately wants to live a better life. They just want somebody to show it to them. I don't have all the answers, but I know that unless our society starts asking better questions about why I was so lucky and about how to get that luck to more of our communities and our country's children, we're going to continue to have a very significant problem.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)