Οι υπολογιστές έχουν γίνει πραγματικά απίστευτοι. Περπατάμε έχοντας υπερυπολογιστές στην τσέπη μας. Πόσο εκπληκτικό είναι αυτό; Είναι, λοιπόν, απογοητευτικό το ότι ο τρόπος που χρησιμοποιούμε, που αλληλεπιδρούμε με τους υπολογιστές, δεν έχει αλλάξει σημαντικά τα τελευταία 50 χρόνια. Χρησιμοποιούμε ακόμα ποντίκι και πληκτρολόγιο. Πατάμε οθόνες και κουμπιά. Το ίδιο και με τα κινητά τηλέφωνα. Απλά χρησιμοποιούμε δάχτυλα αντί για ποντίκι.
Computers have become truly incredible. We are walking around with supercomputers in our pocket. How amazing is that? So it is disappointing that the way we use computers, the way we interact with them, hasn't really changed in the last 50 years. We still use a mouse and keyboards. We're clicking on screens and buttons. Mobile phones are the same. We're just using fingers instead of a mouse.
Αυτό είναι λοιπόν; Έτσι μοιάζει το μέλλον; Θα είμαστε κολλημένοι στις οθόνες με τα πρόσωπά μας να μην βλέπουν τον κόσμο γύρω μας; Δεν είναι αυτό το μέλλον που φαντάζομαι ή το μέλλον που με ελκύει. Αυτό που πάντα με ενδιέφερε είναι τα πράγματα, τα υπαρκτά καθημερινά αντικείμενα, όπως σε αυτό το τραπέζι που η οικογένεια δεν τους δίνει σημασία. Αυτά λένε την ιστορία μας. Λένε ποιοι είμαστε. Λένε πολλά για εμάς. Να σας δώσω ένα παράδειγμα.
So is that it? Is that what the future looks like? We're going to be stuck in the screens with our faces not seeing the world around us? That's not the future I imagine, or the future I'm attracted to. What I've been always interested in is things, physical things we use every day, like things on this table that the family doesn't pay attention to. Things tell our story. They tell who we are. They tell a lot about us. Let me give you an example.
Αυτά είναι φωτογραφίες αντικειμένων που άγγιξε κάποιος μέσα σε 24 ώρες. Τι μπορείτε να πείτε για αυτόν; Αγαπά τη μοτοσικλέτα του. Σωστά; Το μεγαλύτερο αντικείμενο στην εικόνα του. Τι μπορείτε να πείτε για αυτήν; Περνάει όλο το χρόνο της στην παραλία. Υπάρχει μια σανίδα του σερφ. Ζει δίπλα στη θάλασσα. Τι μπορείτε να πείτε για αυτόν τον τύπο; Είναι σεφ. Κοιτάξτε όλα τα συστατικά που άγγιξε μέσα στην ημέρα, ενώ προετοίμαζε το φαγητό και ο υπολογιστής είναι ένα πολύ μικρό μέρος της ζωής του, αυτό το παραπονεμένο πράγμα στη γωνία.
These are photographs of things a person touched during 24 hours. What can you tell about him? He loves his motorcycle. Right? The biggest thing in his picture. What can you tell about this girl? She spends all her time on the beach. There's a surfboard. She lives by the sea. What can you tell about this guy? He's a chef. Look at all the ingredients he touched during the day, while he was preparing the food, and the computer is a tiny part of his life, this sad thing in the corner.
Έτσι, εάν χρησιμοποιούμε πράγματα όλη την ώρα, και αυτό είναι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας, μπορούν αυτά να γίνουν ο δρόμος για να αλληλεπιδράσουμε με την ψηφιακή μας ζωή; Μπορεί ο κόσμος να γίνει η διεπαφή σας; Αυτή ήταν η ιδέα μου. Εργάζομαι πάνω σε αυτό εδώ και 20 χρόνια. Η ιδέα μου είναι ότι για να αλληλεπιδράσετε στην ψηφιακή ζωή, δεν χρειάζεστε οθόνες, πληκτρολόγια και ποντίκια. Μπορείτε να αλληλεπιδράσετε με την ψηφιακή σας ζωή χρησιμοποιώντας απλά καθημερινά πράγματα. Για να συνειδητοποιήσετε αυτή την ιδέα, πρέπει να λύσω τρεις μεγάλες προκλήσεις. Επιτρέψτε μου να σας τις πω.
So if we are using things all the time, and this is a big part of our lives, can things become the way for us to interact with our digital life? Can the world become your interface? That was my idea. I've been working for 20 years on it. My idea is that in order to interact in digital life, you don't need to have screens and keyboards and mouses. You can interact with your digital life just by using the things you use every day. And to realize this idea, I need to solve three big challenges. Let me tell you about them.
Η πρώτη, είναι προφανής: Είναι αυτό δυνατόν; Πώς μπορείτε να πάρετε ένα καθημερινό αντικείμενο που χρησιμοποιείτε καθημερινά και να το μετατρέψετε σε διεπαφή υπολογιστή;
The first one, obviously: Is it even possible? How can you take an everyday thing you use every day and turn it into a computer interface?
Εμπνεύστηκα από το βιβλίο «Hackers». Το διάβασα όταν ήμουν έφηβος και μία από τις ουσιώδεις ιδέες αυτού του βιβλίου είναι ότι μπορείτε να αλλάξετε το σκοπό των πραγμάτων με την επινόηση νέας τεχνολογίας και στη συνέχεια χακάροντας πράγματα, αλλάζοντάς τα. Έτσι σκέφτηκα τι είδους τεχνολογία μπορώ να επινοήσω έτσι ώστε να μπορώ να χακάρω πράγματα που χρησιμοποιείτε καθημερινά και να τα κάνω διαδραστικά.
Now I was inspired by the book "Hackers." I read it when I was a teenager, and one of the essential ideas of this book is that you can change the purpose of things by inventing new technology and then hacking into things and changing them. So I've been thinking what kind of technology I can invent so that I can hack into things you use every day and make them interactive.
Έτσι, όταν δούλευα πάνω σε αυτό, έφτιαξα αυτόν τον αισθητήρα που εισάγει δομημένα ηλεκτρικά πεδία σε αντικείμενα και τα μετατρέπει σε διεπαφές χειρονομίας. Έτσι, αυτό το πόμολο, χωρίς τροποποιήσεις, γίνεται αισθητήρας χειρονομίας. Γνωρίζει πώς το αγγίζετε. Αισθάνεται πώς το αγγίζετε. Δείχνει κύκλο ή σφίξιμο. Και το πόμολο δεν τροποποιείται. Δεν υπάρχει τίποτα ιδιαίτερο στα πόμολα. Όλα μπορούν να γίνουν διαδραστικά. Τι γίνεται με τα φυτά; Τα φυτά είναι ενδιαφέροντα, γιατί τα φυτά μπορούν να ξέρουν πού τα αγγίζετε. Βλέπετε τη γραμμή που κινείται πάνω-κάτω στην εικόνα. Αυτό μπορεί να γίνει μια μουσική διεπαφή.
So when I was working on this thing, I invented this sensor which injects structured electric fields into objects and turns them into gesture interfaces. So this doorknob, unmodified, can become a gesture sensor. It can know how you're touching it. It can feel how you're touching it. It makes a circle, or can I grasp. And this doorknob isn't modified. There's nothing special about doorknobs. Anything can become interactive. What about plants? So plants are interesting, because with plants, they can know where you're touching. You can see the line moving up and down on the image. And that can turn into a musical interface.
(Μουσικοί τόνοι)
(Musical tones)
Υπάρχουν επίσης πρακτικές εφαρμογές: ένα φυτό-ημερολόγιο για όσους έχουν εμμονή με την πρακτικότητα.
Now, we do have also practical applications: a calendar plant for those who are obsessed about practicality.
(Γέλια)
(Laughter)
Μπορούμε να δώσουμε προσωπικότητα στα πράγματα.
We can give things a personality.
(Χαμηλές νότες που αλλάζουν τόνο)
(Low notes changing in pitch)
Έτσι, στο συγκεκριμένο παράδειγμα, η ορχιδέα μπορεί να επικοινωνήσει μαζί σας μέσω εικόνων και ήχων. Δεν της αρέσει να την αγγίζουν, γι' αυτό δημιουργεί ηλεκτρικές εικόνες που σας αποδοκιμάζουν. Αυτό το φυτό, για παράδειγμα, είναι πιο ισχυρό, είναι μία Σανσεβιέρια και της αρέσει να παίζει μαζί σας. Σας εμπλέκει. Καθετί μπορεί να είναι διαφορετικό και μπορεί να εκφράσει τι αισθάνεται.
So in this particular example, the orchid can communicate to you through images and sounds. It doesn't like to be touched, so it's created these electric images that are hissing at you. This plant, for example, is more robust, it's a snake plant, and it likes playing with you. It engages you. So every thing can be different, and every thing can represent what it feels.
Όλα μπορούν να χακαριστούν, συμπεριλαμβανομένου του σώματός σας. Σε αυτό το παράδειγμα, χακάραμε το σώμα σας ώστε να μπορείτε να μετρήσετε πώς διπλώνετε τα χέρια σας και μετά με τη χρήση χειρονομιών να ελέγξετε κάτι άλλο, οπότε αν δεν θέλετε να ακούσετε κάποια μουσική χιλιάδες φορές, απλά καλύψτε τα αυτιά σας για να την απενεργοποιήσετε.
So everything can be hacked, all the things, including your body. In this example, we hacked your body so you can measure how you're folding your hands and then using your hand gestures to control something else, so if you don't want to listen to some music thousands of times, you simply can cover your ears to turn it off.
Έτσι, όλα μπορούν να χακαριστούν και η έρευνα είναι σημαντική, αλλά η δεύτερη πρόκληση που συναντούμε είναι πώς πάμε από την έρευνα και ανάπτυξη και τα πρωτότυπα, σε πραγματικά προϊόντα; Πώς μπορούμε να κάνουμε τα υπαρκτά πράγματα επίσης διεπαφές; Και μπορείτε να αναρωτηθείτε, ποιος θα έκανε αυτό; Η Silicon Valley; Μέσω του Σεντζέν; Αυτή η πρόκληση σχετίζεται με το ότι ο κόσμος των πραγμάτων είναι τεράστιος. Κάθε χρόνο, η βιομηχανία ενδυμάτων παράγει 150 δισεκατομμύρια ρούχα. Συγκριτικά, ο κλάδος της τεχνολογίας φτιάχνει μόνο 1,4 δισεκατομμύρια τηλέφωνα. Ο κόσμος των πραγμάτων είναι πολύ μεγαλύτερος από τον κόσμο της τεχνολογίας. Ο κόσμος της τεχνολογίας δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο των πραγμάτων. Αντί αυτού, χρειαζόμαστε τεχνολογία που θα αλλάξει τους κατασκευαστές, -αυτούς που φτιάχνουν καρέκλες, ρούχα και οτιδήποτε άλλο- σε κατασκευαστές έξυπνων πραγμάτων, που θα τους επιτρέπει να το κάνουν.
So everything can be hacked, and research is important, but the second challenge we have is how can we go from R and D, and prototypes, to real products? How can we make real things that are also interfaces? And you may ask yourself, who would do this? Silicon Valley? Is it through Shenzhen? Now the challenge there is that the world of things is huge. Every year, the apparel industry produces 150 billion garments. In comparison, the technology industry only makes 1.4 billion phones. The world of things is much bigger than the world of technology. The technology world cannot change the world of things. Instead, we need to create technology which changes makers of things, people who make your chairs and clothes and everything else, into makers of smart things, enable them to do that.
Για αυτήν την πρόκληση, καταλήξαμε σε μια πολύ απλή ιδέα και πρόκληση: Μπορεί ένας ράφτης να φτιάξει ρούχα που ενσωματώνουν φορετή τεχνολογία; Δεν θέλουμε να κάνουμε τον ράφτη ηλεκτρολόγο μηχανικό. Θέλουμε ακόμα να υπάρχουν ράφτες. Αυτό που θέλουμε είναι να δημιουργήσουμε τεχνολογία που φαίνεται, αισθάνεται και συμπεριφέρεται ως πρώτη ύλη για τον ράφτη για να φτιάξει ρούχα. Για παράδειγμα, ένας πίνακας αφής για έναν ράφτη θα έμοιαζε κάπως έτσι, κατασκευασμένος από υφάσματα, ώστε να μπορεί να κοπεί με ψαλίδι και να ραφθεί. Ταυτόχρονα, πρέπει να διατηρεί την απόδοσή του. Για τη δημιουργία αυτού του κλωστοϋφαντουργικού πάνελ αφής απαιτείται μια διαφορετική προσέγγιση από αυτήν της ευρείας κατανάλωσης. Στην περίπτωσή μας, πρέπει να πάμε στα βουνά του Τόκιο, σε ένα μικρό εργοστάσιο που έφτιαχνε ενδύματα κιμονό για γενεές. Δούλεψαμε με τους συνεργάτες μου, που δεν ήταν μηχανικοί. Ήταν ένας τεχνίτης που ξέρει πώς να φτιάχνει πράγματα και ένας καλλιτέχνης που ξέρει πώς να κάνει τα πράγματα όμορφα.
So to test this challenge, we came up with a very simple idea and challenge: Can a tailor make a wearable? Now we don't want to take a tailor and turn the tailor into an electrical engineer. We still want to have some tailors around. But what we would like to do is create technology which looks, feels and behaves like a raw material used by the tailor to make their clothes. For example, a touch panel made for a tailor would look like this, made out of textiles, so you can cut it with scissors and sew it in. At the same time, it has to retain the performance. The way to make this textile touch panel also requires a very different approach than for making consumer electronics. In our case, we have to go to the mountains of Tokyo to a small factory which was making kimono garments for generations. We worked with my collaborators, who were not engineers. It was an artisan who knows how to make things and an artist who knows how to make things beautiful.
Εργαζόμενοι μαζί τους, δημιουργήσαμε ένα από τα καλύτερα νήματα στον κόσμο, που φτιάχνεται από λεπτά μεταλλικά κράματα τα οποία περιβάλλονται από ίνες πολυεστέρα και βαμβακερές ίνες. Αυτά τα νήματα κατασκευάστηκαν στις ίδιες μηχανές που επί γενεές έκαναν νήματα για κιμονό. Στη συνέχεια δώσαμε αυτά τα νήματα στο εργοστάσιο, που φτιάχνει κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα, και πλέξαμε έξυπνο υφαντό ύφασμα χρησιμοποιώντας απλά μηχανήματα σε μια ποικιλία χρωμάτων και υλικών, και δώσαμε αυτά τα υφάσματα σε έναν ράφτη στην οδό Σάβιλ Ρόου του Λονδίνου.
Working with them, we created one of the best yarns in the world, which consists of thin metallic alloys wrapped around with polyester fibers and cotton fibers. These yarns were made in the same machines which were making yarns for kimonos for generations. We then took these yarns and gave them to the factory, which is making textiles, and we wove our smart textile using regular machines in a variety of colors and materials, and we gave those textiles to a tailor in Savile Row in London.
Έτσι, οι ράφτες είναι παραδοσιακοί, ιδιαίτερα στην Σάβιλ Ρόου. Δεν χρησιμοποιούν υπολογιστές. Δεν χρησιμοποιούν μηχανές. Κόβουν με το χέρι. Προσαρμόζουν τα προϊόντα στο ανθρώπινο σώμα, όχι σε 3-D είδωλα. Η τεχνολογία δεν είναι στο λεξιλόγιό τους, αλλά είναι σύγχρονοι άνθρωποι. Ξέρουν να κάνουν χρήση της τεχνολογίας. Έτσι εάν η τεχνολογία μπορεί να διαμορφωθεί όπως ένα κουμπί, ένα κλωστοϋφαντό, κάτι που μπορεί να χρησιμοποιηθεί, σαφέστατα μπορούν να ράψουν ένα φορετό ρούχο, ένα ένδυμα που μπορεί να πραγματοποιήσει μια τηλεφωνική κλήση.
So tailors are traditionalists, particularly in Savile Row. They don't use computers. They don't use machines. They use hands and they cut. They fit their products on the human body, not on 3-D avatars. Technology is not a part of their vocabulary, but they are modern people. They know how to use technology. So if technology can be formed and shaped like a button, like a textile, like something they can use, they absolutely can make a wearable, a garment which can place a phone call.
(Κλήση τηλεφώνου)
(Phone rings)
Ως τώρα αποδείξαμε ότι μπορεί να δημιουργηθεί ένα φορετό ρούχο, όχι από μια ηλεκτρονική εταιρεία, αλλά από έναν ράφτη. Εργαστήκαμε και συνεργαστήκαμε με την Levi's, εταίρους μας και γείτονές μας, για να φτιάξουμε ένα πραγματικό προϊόν, και αυτό το προϊόν είναι το σακάκι που φοράω τώρα. Μπορείτε να το αγοράσετε. Είναι σε έκπτωση. Κατασκευάστηκε στα ίδια εργοστάσια που κάνουν όλα τα προϊόντα τους, και έχετε παρατηρήσει ότι ελέγχω την παρουσίασή μου από το μανίκι του σακακιού. Κάνω έτσι, πηγαίνει μπροστά. Έτσι, πηγαίνει προς τα πίσω. Φυσικά, μπορώ να κάνω και άλλα. Όχι μόνο τον χειρισμό μιας παρουσίασης. Μπορώ να ελέγξω την πλοήγησή μου, τη μουσική μου, αλλά το πιο σημαντικό, παραμένει ένα σακάκι, παραμένει αντικείμενο, πράγμα που με κάνει να φαίνομαι υπέροχος.
So now we've proven that you can actually make a wearable, not by an electronic company, but by a tailor. We worked and collaborated with Levi's, our partners and our neighbors, to make a real product, and this product is this jacket I'm wearing right now. You can buy it. It's on sale. It was made in the same factories which make all their products, and you have noticed I've been controlling my presentation from the sleeve of the jacket. I go like this, it goes forward. Like this, it goes backward. And of course, I can do more things. It's not just to control a presentation. I can now control my navigation, control my music, but most importantly, it stays a jacket, it stays a thing, which makes me look great.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Και αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα.
And that's the most important thing.
(Γέλια)
(Laughter)
Ωραία, αποδείξαμε ότι τα πράγματα μετατρέπονται σε διεπαφές. Αποδείξαμε ότι αυτά τα πράγματα μπορούν να γίνουν από κατασκευαστές πραγμάτων και όχι από εταιρείες τεχνολογίας. Φαίνομαι φοβερός. Τελειώσαμε;
So OK, we proved we can turn things into interfaces. We proved that these things can be made by makers of things and not by technology companies. I look awesome. Are we done?
(Γέλια)
(Laughter)
Οχι ακόμα. Η τρίτη πρόκληση: Πώς μπορούμε να το κλιμακώσουμε; Πώς μπορούμε να πάμε από ένα προϊόν σε πολλά προϊόντα; Πάνω σε αυτό εργαζόμαστε τώρα. Επιτρέψτε μου να σας πω πώς θα το κάνουμε.
Not yet. The third challenge: How can we scale? How can we go from one product to many products? And that's what we're working on right now. Let me tell you how we're going to do this.
Πρώτα απ ' όλα, θέλω για να είμαι σαφής - δεν μιλάω για το Διαδίκτυο των Πραγμάτων. Δεν μιλάω για τη δημιουργία μιας ακόμα συσκευής που βαριέστε και πετάτε στο πίσω μέρος του συρταριού σας και την ξεχνάτε. Μιλώ για τη θεμελιώδη, σημαντική αρχή που καθοδηγεί το έργο μου: «Η τεχνολογία πρέπει να κάνει τα υπάρχοντα πράγματα καλύτερα». Τα κάνει καλύτερα συνδέοντάς τα με την ψηφιακή σας ζωή και προσθέτει νέα χρησιμότητα και νέα λειτουργικότητα, ενώ παραμένει ο ίδιος αρχικός σκοπός, δεν αλλάζει. Το σακάκι που φοράω ελέγχει το κινητό μου τηλέφωνο και την παρουσίασή μου, αλλά παραμένει ένα σακάκι. Αυτό σημαίνει ότι μόλις κάνουμε όλα τα αντικείμενα διαδραστικά και συνδεδεμένα, κάθε πράγμα θα είχε το δικό του σετ ενεργοποιητών, οθονών και αισθητήρων, ειδικά για αυτά τα πράγματα. Ένα ζευγάρι παπούτσια δεν χρειάζεται να έχει αισθητήρα αφής. Γιατί να έχει; Θέλει έναν αισθητήρα, να μετράει την απόδοση τρεξίματος ή κρούσης του γόνατος, ενώ παραμένει ένα ωραίο ζευγάρι παπούτσια.
First of all, I want to make myself clear -- I am not talking about the Internet of Things. I'm not talking about creating another gadget you get bored with and throw in the back of your drawer and forget about. I am talking about the foundational, important principle which guides my work: "Technology has to make existing things better." It makes them better by connecting them to your digital life and adds new usefulness and new functionality while remaining the same original purpose, not changing it. This jacket I am wearing can control my mobile phone and presentation, but it still remains a jacket. That means that once we start making all things interactive and connected, every thing would have its own set of actuators, displays and sensors specific for those things. A pair of running shoes does not need to have a touch sensor. Why would it have one? If you have a sensor, it should measure your running performance or knee impact, while remaining a great pair of shoes.
Οι κατασκευαστές θα πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται τι είδους ψηφιακή λειτουργικότητα πρέπει να προσφέρουν στους καταναλωτές. Θα πρέπει να γίνουν πάροχοι υπηρεσιών αλλιώς η εποχή θα τους ξεπεράσει. Θα πρέπει να παρέχουμε και να δημιουργούμε ένα οικοσύστημα υπηρεσιών, όπως ακριβώς κάναμε στα κινητά τηλέφωνα, όπου έχετε εφαρμογές και υπηρεσίες και οτιδήποτε άλλο, και μερικές φορές, κάνετε και μερικές κλήσεις.
Makers of things will have to start thinking what kind of digital functionality they have to offer to their consumers. They will have to become service providers, or they may become irrelevant. We will have to provide and create a service ecosystem just like we've done for mobile phones, where you have apps and services and everything else, and sometimes, you're still making a phone call.
Για να γίνει αυτό το οικοσύστημα εφικτό, πρέπει να αποφύγουμε τον κατακερματισμό. Πρέπει να αποφύγουμε διαφορετικές διεπαφές για διαφορετικούς ανθρώπους και πράγματα. Χρειάζεται ομοιόμορφη εμπειρία χρήστη και γι' αυτό πρέπει να δημιουργήσουμε μια ενιαία υπολογιστική πλατφόρμα που να τροφοδοτεί όλα αυτά τα πράγματα. Ποια θα είναι αυτή η πλατφόρμα; Νομίζω ότι η απάντηση είναι προφανής: είναι το υπολογιστικό νέφος, το cloud computing.
Now to make this ecosystem possible, we have to avoid fragmentation. We have to avoid different interfaces for different people for different things. We have to create uniform user experience and, for that reason, we have to create a single computing platform which powers all those things. What is the platform going to be? And I think the answer is obvious: it's a cloud, cloud computing.
Προφανώς, δεν μπορείτε να συνδέσετε πράγματα απευθείας στο νέφος. Πρέπει να αναπτύξετε μια μικρή συσκευή που να μπορεί να συνδεθεί σε όλα τα πράγματα και να τα συνδέει με το νέφος για να ξεκλειδώσει τις δυνατότητές τους και να προσθέσει νέες λειτουργίες.
Now you cannot connect things directly to the cloud, obviously. So you have to develop a small device which can be plugged into all the things and make them connected to the cloud to unlock their potential and add new functionality.
Επιτρέψτε μου να σας δείξω τη συσκευή που έχουμε δημιουργήσει. Την παρουσιάζουμε για πρώτη φορά. Μοιάζει έτσι, και είναι μια μικρή συσκευή που θα συνδεθεί με πράγματα που θέλουμε να κάνουμε έξυπνα, συνδεδεμένα και διαδραστικά.
So let me show, for the first time, the real device which we've built. We are showing this for the first time. That's what it looks like, and it's a small device which will be connected to things we want to make smart and connected and interactive.
Πώς λειτουργεί; Στο πίσω μέρος, υπάρχουν λίγα ηλεκτρόδια. Όταν τα συνδέετε σε διαφορετικά πράγματα, όπως εδώ, η συσκευή θα αναγνωρίζει πού τη συνδέετε και κατόπιν θα αναδιαμορφώνεται για να ενεργοποιήσει συγκεκριμένες λειτουργίες για αυτό το συγκεκριμένο πράγμα. Θέλουμε να δώσουμε αυτήν τη συσκευή στους κατασκευαστές, όσους φτιάχνουν ρούχα και έπιπλα, έτσι ώστε να τη χρησιμοποιήσουν ακριβώς όπως ένα κουμπί ή ένα φερμουάρ. Το τι θα φτιάξουν με αυτήν εξαρτάται από αυτούς. Δεν υποδεικνύουμε τις περιπτώσεις χρήσης. Θέλουμε να αφήσουμε όσους φτιάχνουν αυτά τα πράγματα -καλλιτέχνες και σχεδιαστές, μάρκες και τεχνίτες- να φανταστούν και να δημιουργήσουν αυτόν τον νέο κόσμο όπου τα πράγματα συνδέονται και έχουν αυτή τη νέα, συναρπαστική ψηφιακή λειτουργικότητα. Δεν χρειαζόμαστε πληκτρολόγια, οθόνες και ποντίκια στον υπολογιστή σας.
How is it going to work? So on the back, you have a few electrodes. So when you plug them into different things, like here, the device will recognize where you're plugging them and then reconfigure itself to enable specific functionality for this particular thing. We would like to give this device to makers of things, the people who make your clothing and furniture, so they can use it just like they use a button or a zipper. And what they're going to make with them is up to them. We don't want to dictate the use cases. We would like to let people who make those things -- artists and designers, brands and craftsmen -- to imagine and create this new world where things are connected and have all this new, exciting digital functionality. We don't need keyboards and screens and mouses to interact with your computer.
Δουλεύω πάνω σε αυτήν την ιδέα 20 χρόνια και τώρα παίρνει μορφή, και καθώς παίρνει σχήμα συνειδητοποιούμε πως πάντα νόμιζα ότι δούλευα σε διεπαφές υπολογιστών, πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου σχεδιαστή αλληλεπίδρασης, αλλά συνειδητοποιώ ότι δεν χτίζω διεπαφές. Αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι εγώ και η ομάδα μου, χτίζουμε ένα νέο είδος υπολογιστή, έναν υπολογιστή περιβάλλοντος.
So I've been working on this idea for 20 years, and now it's taking shape, and as it's taking shape, what we are realizing is that I always thought I was working on computer interfaces, I always thought of myself as an interaction designer, but I'm realizing that I'm not building interfaces. What I realized is that me and my team, we're building a new kind of computer, an ambient computer.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)