Those of you who have seen the film "Moneyball," or have read the book by Michael Lewis, will be familiar with the story of Billy Beane. Billy was supposed to be a tremendous ballplayer; all the scouts told him so. They told his parents that they predicted that he was going to be a star.
Wie de film 'Moneyball' heeft gezien of het boek van Michael Lewis heeft gelezen, kent het verhaal van Billy Beane. Billy moest een geweldige honkballer worden; alle scouts vertelden hem dat. Ze vertelden zijn ouders dat hij een ster zou worden.
But what actually happened when he signed the contract -- and by the way, he didn't want to sign that contract, he wanted to go to college -- which is what my mother, who actually does love me, said that I should do too, and I did -- well, he didn't do very well. He struggled mightily. He got traded a couple of times, he ended up in the Minors for most of his career, and he actually ended up in management. He ended up as a General Manager of the Oakland A's.
Maar wat er eigenlijk gebeurde toen hij het contract tekende --overigens wilde hij dat contract niet ondertekenen, hij wilde naar de universiteit -- dat is wat mijn moeder, die eigenlijk wel van me houdt, ook zei dat ik zou moeten doen, en ik deed het -- maar het ging hem niet goed af. Al deed hij geweldig zijn best. Hij werd een paar keer doorverkocht, hij kwam voor het grootste deel van zijn carrière bij de Minors terecht en belandde uiteindelijk bij het management. Hij eindigde als General Manager van de Oakland A's.
Now for many of you in this room, ending up in management, which is also what I've done, is seen as a success. I can assure you that for a kid trying to make it in the Bigs, going into management ain't no success story. It's a failure.
Velen van jullie zien terechtkomen in het management, wat ik ook heb gedaan, als een succes. Ik kan jullie verzekeren: voor een jongen die het probeert te maken in de Bigs is manager worden geen succesverhaal. Het is een mislukking.
And what I want to talk to you about today, and share with you, is that our healthcare system, our medical system, is just as bad at predicting what happens to people in it -- patients, others -- as those scouts were at predicting what would happen to Billy Beane. And yet, every day thousands of people in this country are diagnosed with preconditions.
Daarover wil ik het vandaag hebben en aantonen dat ons systeem voor gezondheidszorg, ons medisch systeem, net zo slecht is bij het voorspellen van wat er gebeurt met mensen die erin terechtkomen -- patiënten, anderen -- als deze scouts waren in hun voorspelling wat er zou gebeuren met Billy Beane. Toch worden elke dag duizenden mensen in dit land gediagnosticeerd met pre-ziekten.
We hear about pre-hypertension, we hear about pre-dementia, we hear about pre-anxiety, and I'm pretty sure that I diagnosed myself with that in the green room.
We horen over pre-hypertensie, over pre-dementie, over pre-angst. Ik ben er vrij zeker van dat ik van dat laatste in de green room ook last had.
We also refer to subclinical conditions. There's subclinical atherosclerosis, subclinical hardening of the arteries, obviously linked to heart attacks, potentially. One of my favorites is called subclinical acne. If you look up subclinical acne, you may find a website, which I did, which says that this is the easiest type of acne to treat. You don't have the pustules or the redness and inflammation. Maybe that's because you don't actually have acne.
We verwijzen ook naar subklinische toestanden. Er is subklinische atherosclerose, subklinische verharding van de slagaders, uiteraard potentieel gekoppeld aan hartaanvallen. Een van mijn favorieten is subklinische acne. Als je subklinische acne opzoekt, wat ik deed, kan je een website vinden die zegt dat dit het eenvoudigste type van acne is om te behandelen. Geen last van puistjes, roodheid en ontsteking. Misschien is dat zo omdat je niet echt acne hebt.
I have a name for all of these conditions, it's another precondition: I call them preposterous. In baseball, the game follows the pre-game. Season follows the pre-season. But with a lot of these conditions, that actually isn't the case, or at least it isn't the case all the time. It's as if there's a rain delay, every single time in many cases.
Ik heb een naam voor al deze ziekten, nog een pre-ziekte. Ik noem ze absurd. In honkbal komt het spel na het pre-spel. Het seizoen volgt op het pre-seizoen. Maar met veel van deze toestanden is dat eigenlijk niet het geval, of op zijn minst niet altijd. Het is alsof er altijd weer regenonderbrekingen zijn.
We have pre-cancerous lesions, which often don't turn into cancer. And yet, if you take, for example, subclinical osteoporosis, a bone thinning disease, the precondition, otherwise known as osteopenia, you would have to treat 270 women for three years in order to prevent one broken bone. That's an awful lot of women when you multiply by the number of women who were diagnosed with this osteopenia.
We hebben pre-kanker laesies, die vaak geen kanker worden. En toch, als je bijvoorbeeld subklinische osteoporose neemt, een botafbrekende ziekte, dan moet je voor de pre-ziekte, ook wel bekend als osteopenie, 270 vrouwen drie jaar lang behandelen om één gebroken been te voorkomen. Dat is een heleboel vrouwen als je dat uitbreidt tot het aantal vrouwen die werden gediagnosticeerd met osteopenie.
And so is it any wonder, given all of the costs and the side effects of the drugs that we're using to treat these preconditions, that every year we're spending more than two trillion dollars on healthcare and yet 100,000 people a year -- and that's a conservative estimate -- are dying not because of the conditions they have, but because of the treatments that we're giving them and the complications of those treatments?
Is het dan te verwonderen, gezien alle kosten en bijwerkingen van de geneesmiddelen die we gebruiken voor de behandeling van deze pre-ziekten, dat we jaarlijks meer dan twee biljoen dollar uitgeven voor gezondheidszorg en er nog 100.000 mensen per jaar -- en dat is een conservatieve schatting -- sterven, niet vanwege de ziekten, maar vanwege de behandelingen die we hen geven en de complicaties van deze behandelingen?
We've medicalized everything in this country. Women in the audience, I have some pretty bad news that you already know, and that's that every aspect of your life
We hebben alles gemedicaliseerd in dit land. Dames in het publiek, ik heb vrij slecht nieuws dat jullie al kennen, en dat is dat elk aspect van jullie leven
has been medicalized. Strike one is when you hit puberty. You now have something that happens to you once a month that has been medicalized. It's a condition; it has to be treated. Strike two is if you get pregnant. That's been medicalized as well. You have to have a high-tech experience of pregnancy, otherwise something might go wrong.
werd gemedicaliseerd. Nummer één is je puberteit. Nu heb je iets dat je één keer per maand overkomt en dat werd gemedicaliseerd. Het is een ziekte; ze moet worden behandeld. Nummer twee: als je zwanger wordt. Dat wordt ook gemedicaliseerd. Zwangerschap moet een high-tech ervaring worden anders kan er iets misgaan.
Strike three is menopause. We all know what happened when millions of women were given hormone replacement therapy for menopausal symptoms for decades until all of a sudden we realized, because a study came out, a big one, NIH-funded. It said, actually, a lot of that hormone replacement therapy may be doing more harm than good for many of those women.
Nummer drie is de menopauze. We weten allemaal wat er gebeurde toen miljoenen vrouwen hormoonvervangende therapie kregen voor symptomen van de menopauze. Het duurde decennia voordat er een grote studie kwam, gefinancierd door het Nationaal Gezondheidsinstituut. Die zei dat al die hormoonvervangende therapie meer kwaad dan goed deed voor veel van die vrouwen.
Just in case, I don't want to leave the men out -- I am one, after all -- I have really bad news for all of you in this room, and for everyone listening and watching elsewhere: You all have a universally fatal condition. So, just take a moment. It's called pre-death. Every single one of you has it, because you have the risk factor for it, which is being alive.
Ook over de mannen wil ik het hebben - ik ben er tenslotte zelf een. Ik heb echt slecht nieuws voor jullie allen in deze kamer, en voor iedereen die elders zit te luisteren en te kijken: jullie hebben allemaal een universeel fatale aandoening. Hou dat even vast. Ze heet pre-dood. Elk van jullie heeft er de risicofactor voor, namelijk in leven te zijn.
But I have some good news for you, because I'm a journalist, I like to end things in a happy way or a forward-thinking way. And that good news is that if you can survive to the end of my talk, which we'll see if that happens for everyone, you will be a pre-vivor.
Maar ik heb goed nieuws voor jullie, omdat ik journalist ben, wil ik dat de zaken een happy end krijgen. Het goede nieuws is dat als je tot het einde van mijn talk in leven kan blijven, - we wachten af of dat voor iedereen het geval is - jullie pre-overlevers zullen zijn.
I made up pre-death. If I used someone else's pre-death, I apologize, I think I made it up. I didn't make up pre-vivor. Pre-vivor is what a particular cancer advocacy group would like everyone who just has a risk factor, but hasn't actually had that cancer, to call themselves. You are a pre-vivor.
Pre-dood heb ik uit mijn duim gezogen. Ik verontschuldig me als ik iemand anders idee van 'pre-dood' heb gebruikt, maar ik denk dat ik het zelf heb bedacht. Maar pre-overlever heb ik niet bedacht. Pre-overlever is wat een bepaalde kankerlobby vindt dat iedereen die alleen maar een risicofactor heeft, maar eigenlijk noch geen kanker heeft gehad, zichzelf zou moeten noemen. Jullie zijn pre-overlevers.
We've had HBO here this morning. I'm wondering if Mark Burnett is anywhere in the audience, I'd like to suggest a reality TV show called "Pre-vivor." If you develop a disease, you're off the island.
We hadden hier vanmorgen de HBO-televisie. Ik ben benieuwd of Mark Burnett ergens in het publiek zit. Ik zou een reality TV-show 'Pre-overlever' genaamd willen voorstellen. Wie ziek wordt, vliegt van het eiland.
But the problem is, we have a system that is completely -- basically promoted this. We've selected, at every point in this system, to do what we do, and to give everyone a precondition and then eventually a condition, in some cases. Start with the doctor-patient relationship. Doctors, most of them, are in a fee-for-service system. They are basically incentivized to do more -- procedures, tests, prescribe medications.
Maar het probleem is dat we met een systeem zitten dat dit in principe helemaal onderschrijft. Wij hebben op elk punt in dit systeem ervoor gekozen om te doen wat we doen en iedereen een pre-ziekte aan te wrijven en dan uiteindelijk in sommige gevallen een ziekte te geven. Begin met de arts-patiëntrelatie. De meeste artsen zitten in een systeem van vergoeding-voor-geleverde-dienst. Ze worden in feite gemotiveerd om steeds meer te doen -- procedures, tests, medicatie voorschrijven.
Patients come to them, they want to do something. We're Americans, we can't just stand there, we have to do something. And so they want a drug. They want a treatment. They want to be told, this is what you have and this is how you treat it. If the doctor doesn't give you that, you go somewhere else. That's not very good for doctors' business. Or even worse, if you are diagnosed with something eventually, and the doctor didn't order that test, you get sued.
Patiënten komen bij hen, ze willen iets doen. Wij zijn Amerikanen, we kunnen gewoon niet bij de pakken blijven zitten. Dus willen ze een geneesmiddel. Ze willen een behandeling. Ze willen horen: "Dit is wat je hebt en dit is hoe je het behandelt." Als de ene arts het je niet geeft, ga je ergens anders. Dat is niet goed voor het artsenbedrijf. Of erger nog, als je uiteindelijk met iets bent gediagnosticeerd en de arts die test niet heeft aangevraagd, sleep je hem toch voor de rechter.
We have pharmaceutical companies that are constantly trying to expand the indications, expand the number of people who are eligible for a given treatment, because that obviously helps their bottom line. We have advocacy groups, like the one that's come up with pre-vivor, who want to make more and more people feel they are at risk, or might have a condition, so that they can raise more funds and raise visibility, et cetera.
We hebben farmaceutische bedrijven die constant proberen om meer indicaties op te nemen, het aantal mensen die in aanmerking komen voor een bepaalde behandeling uit te breiden, omdat dat natuurlijk goed is voor hun zakencijfer. We hebben drukkingsgroepen, zoals die met pre-overlever kwamen aandragen, die willen dat meer en meer mensen zich bedreigd voelen of wellicht een ziekte hebben zodat ze meer geld kunnen rapen, meer zichtbaarheid krijgen, enzovoort.
But this isn't actually, despite what journalists typically do, this isn't actually about blaming particular players. We are all responsible. I'm responsible. I actually root for the Yankees, I mean talk about rooting for the worst possible offender when it comes to doing everything you can do. Thank you. But everyone is responsible.
Het gaat er niet om, zoals journalisten nogal eens plegen te doen, een zondebok te vinden. We zijn allemaal verantwoordelijk. Ik ben verantwoordelijk. Ik supporter voor de Yankees, ik bedoel voor de slechtst mogelijke overtreder als het erom gaat om alles te doen wat je kunt doen. Bedankt. Maar iedereen is verantwoordelijk.
I went to medical school, and I didn't have a course called How to Think Skeptically, or How Not to Order Tests. We have this system where that's what you do. And it actually took being a journalist to understand all these incentives. You know, economists like to say, there are no bad people, there are just bad incentives.
Ik studeerde geneeskunde, en ik kreeg daar geen les in 'Skeptisch Denken' of niet over 'Hoe Geen Tests te Bestellen'. We zitten met dit systeem waar het dit is wat je doet. Eerst moest ik journalist worden om al deze drijfveren door te krijgen. Economen zeggen graag dat er geen slechte mensen zijn, alleen maar slechte drijfveren.
And that's actually true. Because what we've created is a sort of Field of Dreams, when it comes to medical technology. So when you put another MRI in every corner, you put a robot in every hospital saying that everyone has to have robotic surgery. Well, we've created a system where if you build it, they will come. But you can actually perversely tell people to come, convince them that they have to come.
Dat is eigenlijk waar. We hebben van de medische technologie een soort van Droomlandschap gemaakt. Je gaat overal MRI's neerpoten, je plaatst in ieder ziekenhuis een robot en zegt dan dat iedereen robotchirurgie moet krijgen. We hebben een systeem gemaakt waar, als het er maar staat, er altijd wel iemand op afkomt. Maar je kunt eigenlijk op perverse wijze de mensen overtuigen te komen, ze doen komen.
It was when I became a journalist that I really realized how I was part of this problem, and how we all are part of this problem. I was medicalizing every risk factor, I was writing stories, commissioning stories, every day, that were trying to, not necessarily make people worried, although that was what often happened.
Pas toen ik een journalist werd, besefte ik dat ik deel uitmaakte van dit probleem en hoe we allemaal deel uitmaken van dit probleem. Ik medicaliseerde elke risicofactor, ik schreef elke dag verhalen, verhalen in opdracht, niet noodzakelijkerwijs om mensen bezorgd te maken, hoewel dat vaak het resultaat was.
But, you know, there are ways out. I saw my own internist last week, and he said to me, "You know," and he told me something that everyone in this audience could have told me for free, but I paid him for the privilege, which is that I need to lose some weight. Well, he's right. I've had honest-to-goodness high blood pressure for a dozen years now, same age my father got it, and it's a real disease. It's not pre-hypertension, it's actual hypertension, high blood pressure.
Maar, weet je, we kunnen eruit geraken. Ik zag vorige week mijn internist en hij vertelde me iets dat iedereen hier mij wel gratis had kunnen vertellen, maar ik betaalde hem voor het voorrecht, namelijk dat ik moet wat gewicht moest zien kwijt te raken. Hij heeft gelijk. Ik heb al een aantal jaren serieus hoge bloeddruk, net zoals mijn vader op dezelfde leeftijd en het is een echte ziekte. Het is geen pre-hypertensie, het is echte hypertensie, hoge bloeddruk.
Well, he's right, but he didn't say to me, well, you have pre-obesity or you have pre-diabetes, or anything like that. He didn't say, better start taking this Statin, you need to lower your cholesterol. No, he said, "Go out and lose some weight. Come back and see me in a bit, or just give me a call and let me know how you're doing."
Hij heeft gelijk, maar hij zei niet: "Je hebt pre-obesitas of pre-diabetes", of iets dergelijks. Hij zei niet dat ik statine moest nemen om mijn cholesterol te verlagen. Nee, hij zei: "Ga wat wandelen om wat gewicht kwijt te raken. Kom binnenkort eens terug of bel me op en laat weten hoe je het doet."
So that's, to me, a way forward. Billy Beane, by the way, learned the same thing. He learned, from watching this kid who he eventually hired, who was really successful for him, that it wasn't swinging for the fences, it wasn't swinging at every pitch like the sluggers do, which is what all the expensive teams like the Yankees like to -- they like to pick up those guys. This kid told him, you know, you gotta watch the guys, and you gotta go out and find the guys who like to walk, because getting on base by a walk is just as good, and in our healthcare system we need to figure out, is that really a good pitch or should we let it go by and not swing at everything? Thanks.
Dat is voor mij vooruitgang. Billy Beane kwam eigenlijk tot dezelfde conclusie Hij realiseerde zich door het kijken naar deze jongen en uiteindelijk te stoppen en zo succes te hebben dat je geen overhaaste beslissingen moet nemen. Niet elke bal is bij honkbal een homerun, hoe graag teams zoals de Yankees dat ook zouden willen en proberen dergelijke types aan boord te krijgen. Deze jongen zei tegen hem: “Je moet de kerels bekijken en dan diegene vinden die graag wandelt, want je kunt ook wandelen naar de volgende honk, en dat is ook goed. In ons systeem van gezondheidszorg moeten we uitmaken of de bal goed werd gegooid of dat we hem maar moeten laten gaan zonder er met ons slaghout naar te slaan. Dank je.