Πρέπει να αλλάξουμε τη νοοτροπία των φυλακών μας, ειδικά αυτών που είναι για νεαρούς κρατούμενους. Η Νέα Υόρκη είναι μία από τις δύο πολιτείες των ΗΠΑ που αυτόματα συλλαμβάνουν και δικάζουν 16χρονους και 17χρονους ως ενήλικες. Η βίαιη αυτή νοοτροπία παίρνει τους νέους και τους κλείνει σε ένα περιβάλλον εχθρικό όπου οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι επιτρέπουν να συμβούν τα πάντα. Δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά ώστε αυτοί οι νέοι να βελτιώσουν το ταλέντο τους και να επανενταχθούν πραγματικά. Μέχρι να αυξήσουμε το ηλικιακό όριο της εγκληματικής ευθύνης στα 18 χρόνια, πρέπει να αλλάξουμε την καθημερινότητα αυτών των νέων.
We need to change the culture in our jails and prisons, especially for young inmates. New York state is one of only two in the U.S. that automatically arrests and tries 16- to 17-year-olds as adults. This culture of violence takes these young people and puts them in a hostile environment, and the correctional officers pretty much allow any and everything to go on. There's not really much for these young people to do to actually enhance their talent and actually rehabilitate them. Until we can raise the age of criminal responsibility to 18, we need to focus on changing the daily lives of these young people.
Το ξέρω από πρώτο χέρι. Πριν ακόμη κλείσω τα 18, πέρασα περίπου 400 μέρες στο Ράικερς Άιλαντ, κι επιπλέον, πέρασα γύρω στις 300 μέρες στην απομόνωση, κι επιτρέψτε μου να σας πω αυτό: Το να ουρλιάζεις όλη τη μέρα στην πόρτα του κελιού σου ή το να ουρλιάζεις από το παράθυρο καταντάει κουραστικό. Εφόσον δεν υπάρχουν και πολλά να κάνεις εκεί μέσα, πηγαινοέρχεσαι πάνω-κάτω στο κελί σου, αρχίζεις να μιλάς στον εαυτό σου, οι σκέψεις σου τρέχουν ανεξέλεγκτα και στο τέλος οι σκέψεις σου γίνονται ο χειρότερος εχθρός σου. Οι φυλακές υποτίθεται ότι επανεντάσσουν τον άνθρωπο, όχι να του προκαλούν ακόμη μεγαλύτερη οργή, θυμό και να τον κάνουν να νοιώθει πιο απελπισμένος. Αφού δεν υπάρχει ισχύον σχέδιο επανένταξης γι' αυτούς τους νέους, ουσιαστικά επιστρέφουν στην κοινωνία μην έχοντας απολύτως τίποτα. Δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά για να τους αποτρέψουμε από το να ξανακυλήσουν. Όμως τα πάντα ξεκινούν από τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους.
I know firsthand. Before I ever turned 18, I spent approximately 400 days on Rikers Island, and to add to that I spent almost 300 days in solitary confinement, and let me tell you this: Screaming at the top of your lungs all day on your cell door or screaming at the top of your lungs out the window, it gets tiring. Since there's not much for you to do while you're in there, you start pacing back and forth in your cell, you start talking to yourself, your thoughts start running wild, and then your thoughts become your own worst enemy. Jails are actually supposed to rehabilitate a person, not cause him or her to become more angry, frustrated, and feel more hopeless. Since there's not a discharge plan put in place for these young people, they pretty much reenter society with nothing. And there's not really much for them to do to keep them from recidivating. But it all starts with the C.O.s.
Είναι πάρα πολύ εύκολο για κάποιους να βλέπουν τους υπαλλήλους αυτούς σαν τους καλούς και τους κρατούμενους σαν τους κακούς ή για κάποιους άλλους αντίστροφα, όμως είναι κάτι περισσότερο. Βλέπετε, οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι είναι κανονικοί, καθημερινοί άνθρωποι. Προέρχονται από τις ίδιες γειτονιές με τους φυλακισμένους που «εξυπηρετούν». Είναι απλοί, κανονικοί άνθρωποι. Δεν είναι ρομπότ και δεν έχουν τίποτα το ιδιαίτερο. Κάνουν λίγο-πολύ ό,τι κάνει ο καθένας μέσα στην κοινωνία. Οι άντρες υπάλληλοι μιλάνε και φλερτάρουν με τις γυναίκες υπαλλήλους. Παίζουν σαν μικρά σχολιαρόπαιδα. Μιλάνε για πολιτικά. Οι γυναίκες υπάλληλοι κουτσομπολεύουν μεταξύ τους. Έχω περάσει λοιπόν πολύ χρόνο με πολλούς σωφρονιστικούς υπαλλήλους
It's very easy for some people to look at these correctional officers as the good guys and the inmates as the bad guys, or vice versa for some, but it's a little more than that. See, these C.O.s are normal, everyday people. They come from the same neighborhoods as the population they "serve." They're just normal people. They're not robots, and there's nothing special about them. They do pretty much everything anybody else in society does. The male C.O.s want to talk and flirt with the female C.O.s. They play the little high school kid games with each other. They politic with one another. And the female C.O.s gossip to each other. So I spent numerous amounts of time with numerous amounts of C.O.s,
κι επιτρέψτε μου να σας πω για έναν συγκεκριμένο, τον Μονρό. Μια μέρα με τράβηξε μεταξύ πόρτας Α και Β που χωρίζουν τη βόρεια από τη νότια πλευρά της μονάδας μας. Με τράβηξε εκεί επειδή είχα έναν καυγά με έναν άλλο νεαρό της μονάδας μου κι επειδή στον όροφο δούλευε γυναίκα υπάλληλος, θεώρησε ότι παρενόχλησα τη βάρδιά του. Έτσι με γρονθοκόπησε στο στήθος. Σχεδόν μου έκοψε την ανάσα. Δεν ήμουν παρορμητικός, δεν αντέδρασα κατευθείαν, διότι ξέρω πως εκεί είναι το βασίλειό τους. Δεν υπάρχουν νίκες για μένα. Μόλις θα πατούσε το κουμπί και οι ενισχύσεις θα έφταναν αμέσως. Οπότε τον κοίταξα απλά στα μάτια και φαντάζομαι είδε το θυμό και την οργή μου να βράζουν, και μου είπε, «Τα μάτια σου θα σε βάλουν σε πολλούς μπελάδες, γιατί φαίνεται ότι είσαι έτοιμος για καυγά». Έτσι, άρχισε να βγάζει τη ζώνη υπηρεσίας του, το πουκάμισο και το σήμα του, και είπε, «Μπορούμε να παλέψουμε». Έτσι λοιπόν τον ρώτησα, «Θα το κρατήσεις;» Είναι μια φράση που ακούς συχνά στο Ράικερς Άιλαντ
and let me tell you about this one in particular named Monroe. One day he pulled me in between the A and B doors which separate the north and south sides of our housing unit. He pulled me there because I had a physical altercation with another young man in my housing unit, and he felt, since there was a female officer working on the floor, that I violated his shift. So he punched me in my chest. He kind of knocked the wind out of me. I wasn't impulsive, I didn't react right away, because I know this is their house. I have no wins. All he has to do is pull his pin and backup will come immediately. So I just gave him a look in his eyes and I guess he saw the anger and frustration just burning, and he said to me, "Your eyes are going to get you in a lot of trouble, because you're looking like you want to fight." So he commenced to taking off his utility belt, he took off his shirt and his badge, and he said, "We could fight." So I asked him, "You gonna hold it down?" Now, that's a term that's commonly used on Rikers Island
και σημαίνει ότι δε θα πεις τίποτα σε κανέναν, και δεν πρόκειται να αναφέρεις τίποτα. Μου απάντησε, «Ναι, θα το κρατήσω. Εσύ θα το κρατήσεις;» Δεν έδωσα καν απάντηση. Του έριξα γροθιά κατευθείαν στο πρόσωπο κι αρχίσαμε να χτυπιόμαστε επιτόπου. Προς το τέλος του καυγά με κοπάνησε επάνω στον τοίχο και πάνω στην πάλη με ρώτησε, «Είσαι καλά;»
meaning that you're not going to say anything to anybody, and you're not going to report it. He said, "Yeah, I'm gonna hold it down. You gonna hold it down?" I didn't even respond. I just punched him right in his face, and we began fighting right then and there. Towards the end of the fight, he slammed me up against the wall, so while we were tussled up, he said to me, "You good?"
σαν να με είχε αποτελειώσει, αλλά στο δικό μου το μυαλό ήξερα ότι εγώ τον είχα αποτελειώσει, οπότε του απάντησα μέσα στην αλαζονεία, «Φυσικά και είμαι καλά, εσύ είσαι καλά;» Απάντησε, «Ναι, είμαι καλά». Λήξαμε τον καυγά, δώσαμε τα χέρια, μου είπε ότι κέρδισα τον σεβασμό του, μου έδωσε ένα τσιγάρο και με άφησε να φύγω. Είτε το πιστεύετε είτε όχι στο Ράικερς Άιλαντ συναντάς υπαλλήλους που θα παλέψουν σώμα με σώμα.
as if he got the best of me, but in my mind, I know I got the best of him, so I replied very cocky, "Oh, I'm good, you good?" He said, "Yeah, I'm good, I'm good." We let go, he shook my hand, said he gave me my respect, gave me a cigarette and sent me on my way. Believe it or not, you come across some C.O.s on Rikers Island that'll fight you one-on-one.
Ξέρουν πως λειτουργεί το σύστημα και σε αντιμετωπίζουν με τους ίδιους κανόνες. Αφού έτσι λύνετε τις διαφωνίες σας, έτσι θα λύσουμε και τις δικές μας. Φεύγουμε και οι δύο με ψηλά το κεφάλι και τέλος. Κάποιοι υπάλληλοι νοιώθουν κι αυτοί φυλακισμένοι. Γι' αυτό έχουν τέτοια νοοτροπία και συμπεριφορά κι ακολουθούν αυτή την τακτική. Σε ορισμένες περιπτώσεις έχουμε την ίδια μοίρα με εκείνους. Ωστόσο, τα ιδρύματα πρέπει να δώσουν σ΄αυτούς τους υπαλλήλους κατάλληλη εκπαίδευση για το πώς να αντιμετωπίζουν έγκλειστους έφηβους, όπως επίσης κατάλληλη εκπαίδευση για να διαχειρίζονται φυλακισμένους με ψυχολογικά προβλήματα. Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή αυτών των παιδιών για όσο καιρό κρατήσει η διευθέτηση της υπόθεσής τους. Γιατί να μην καθοδηγήσουν τους νέους όσο αυτοί είναι μέσα στη φυλακή; Γιατί να μην τους κάνουν κάπως να σκεφτούν την πιθανότητα να αλλάξουν έτσι ώστε όταν ξαναμπούν στην κοινωνία, να κάνουν κάτι θετικό; Το δεύτερο που θα βοηθούσε τους εφήβους στις φυλακές είναι ένα καλύτερο πρόγραμμα. Όταν ήμουν στο Ράικερς Άιλαντ, το χειρότερο απ' όλα ήταν η απομόνωση. Η απομόνωση αρχικά σχεδιάστηκε
They feel that they understand how it is, and they feel that I'm going to meet you where you're at. Since this is how you commonly handle your disputes, we can handle it in that manner. I walk away from it like a man, you walk away from it like a man, and that's it. Some C.O.s feel that they're jailing with you. This is why they have that mentality and that attitude and they go by that concept. In some instances, we're in it together with the C.O.s. However, institutions need to give these correctional officers proper trainings on how to properly deal with the adolescent population, and they also need to give them proper trainings on how to deal with the mental health population as well. These C.O.s play a big factor in these young people's lives for x amount of time until a disposition is reached on their case. So why not try to mentor these young people while they're there? Why not try to give them some type of insight to make a change, so once they reenter back into society, they're doing something positive? A second big thing to help our teens in jails is better programming. When I was on Rikers Island, the huge thing was solitary confinement. Solitary confinement was originally designed
για να κάνει το άτομο να σπάσει νοητικά, σωματικά και συναισθηματικά. Αυτός ήταν ο σκοπός της. Η Γενική Εισαγγελία των ΗΠΑ πρόσφατα εξέδωσε ανακοίνωση ότι πρόκειται να καταργήσει την απομόνωση στην πολιτεία της Νέας Υόρκης για τους εφήβους. Αυτό που με κράτησε στα λογικά μου όσο ήμουν στην απομόνωση, ήταν το διάβασμα. Προσπάθησα να μορφωθώ όσο περισσότερο μπορούσα. Διάβαζα οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου. Κι εκτός αυτού έγραφα μουσική και μικρές ιστορίες.
to break a person mentally, physically and emotionally. That's what it was designed for. The U.S. Attorney General recently released a report stating that they're going to ban solitary confinement in New York state for teens. One thing that kept me sane while I was in solitary confinement was reading. I tried to educate myself as much as possible. I read any and everything I could get my hands on. And aside from that, I wrote music and short stories.
Κάποια προγράμματα που πιστεύω πως θα βοηθούσαν τους νέους μας είναι η εικαστική ψυχοθεραπεία για τα παιδιά που τους αρέσει η ζωγραφική κι έχουν ταλέντο, ενώ για εκείνους τους νέους με κλίση στη μουσική; Ίσως ένα πρόγραμμα που θα τους μάθαινε πραγματικά πώς να γράφουν και να συνθέτουν μουσική. Απλά μια σκέψη. Όταν φτάνουν έφηβοι στο Ράικερς Άιλαντ, στεγάζονται στο κτίριο C74 RNDC. Το κτίριο έχει το παρατσούκλι «το σχολείο των μονομάχων», καθώς έχεις έναν νέο που ήρθε από τους δρόμους
Some programs that I feel would benefit our young people are art therapy programs for the kids that like to draw and have that talent, and what about the young individuals that are musically inclined? How about a music program for them that actually teaches them how to write and make music? Just a thought. When adolescents come to Rikers Island, C74, RNDC is the building that they're housed in. That's nicknamed "gladiator school," because you have a young individual coming in from the street
και νομίζει ότι είναι σκληρός, περικυκλωμένο από άλλους νέους από όλη τη Νέα Υόρκη, που επίσης πιστεύουν πως είναι σκληροί. Οπότε έχεις ένα τσούρμο εφήβους με προτεταμένο το στήθος και ο καθένας νομίζει ότι πρέπει να αποδείξει ότι είμαι το ίδιο σκληρός ή σκληρότερος από εσένα, εσένα κι εσένα. Όμως ας είμαστε ειλικρινείς: Αυτή η κουλτούρα είναι άκρως επικίνδυνη και καταστροφική για τους νέους μας. Πρέπει να κάνουμε τα ιδρύματα και τους εφήβους να συνειδητοποιήσουν ότι δεν χρειάζεται να συνεχίσουν τη ζωή που κάνανε στους δρόμους, ότι μπορούν πραγματικά να αλλάξουν. Είναι λυπηρό να αναφέρω ότι όταν ήμουν στη φυλακή άκουγα συχνά τύπους να συζητάνε για το όταν θα αποφυλακίζοταν, για το τι εγκλήματα επρόκειτο να κάνουν όταν επέστρεφαν στους δρόμους. Οι συζητήσεις συνήθως πήγαιναν κάπως έτσι:
thinking that they're tough, being surrounded by a bunch of other young individuals from all of the five boroughs, and everybody feels that they're tough. So now you have a bunch of young gentlemen poking their chests out feeling that I have to prove I'm equally as tough as you or I'm tougher than you, you and you. But let's be honest: That culture is very dangerous and damaging to our young people. We need to help institutions and these teens realize that they don't have to lead the previous lifestyle that they led when they were on the street, that they can actually make a change. It's sad to report that while I was in prison, I used to hear dudes talking about when they get released from prison, what type of crimes they're going to commit when they get back in the street. The conversations used to sound something like this:
«Μόλις βγω στην πιάτσα, ο αδερφός μου έχει γνωστούς γι' αυτό, εκείνο και το άλλο» ή, "Ο φίλος εδώ έχει γνωστό με χαμηλές τιμές. Ας ανταλλάξουμε πληροφορίες» και, «Όταν πάμε στην πόλη θα κάνουμε μεγάλο κόλπο» Τους άκουγα και σκεφτόμουν, «Φοβερό, αυτοί οι τύποι όντως λένε να γυρίσουν πίσω στους δρόμους και να διαπράξουν καινούρια εγκλήματα». Οπότε επινόησα ένα όνομα για όλο αυτό: Το ονόμασα, σχέδιο «ξαναμπαίνω γρήγορα στη φυλακή» γιατί πραγματικά, πόσο θα κρατήσει; Βγάζεις και σύνταξη από αυτό; Μια ωραία συνταξούλα; Με εφάπαξ και επικουρικό; Έχεις και ιατρική κάλυψη; Οδοντιατρική; (Γέλια) Όμως θα σας πώ αυτό: Μέσα στη φυλακή ήρθα σε επαφή με μερικούς από τους πιο έξυπνους, ιδιοφυείς και ταλαντούχους ανθρώπους που έχω συναντήσει στη ζωή μου. Είδα άτομα να παίρνουν τη σακούλα από τα πατατάκια και να τη μετατρέπουν στην πιο όμορφη κορνίζα.
"Oh, when I hit the street, my brother got this connection for this, that and the third," or, "My man over here got this connection for the low price. Let's exchange information," and, "When we hit the town, we're going to do it real big." I used to hear these conversations and think to myself, "Wow, these dudes are really talking about going back in the street and committing future crimes." So I came up with a name for that: I called it a go-back-to-jail-quick scheme because really, how long is that going to last? You get a retirement plan with that? Nice little pension? 401(k)? 403(b)? You get health insurance? Dental? (Laughter) But I will tell you this: Being in jail and being in prison, I came across some of the most intelligent, brilliant, and talented people that I would ever meet. I've seen individuals take a potato chip bag and turn it into the most beautiful picture frame.
Είδα άτομα να παίρνουν το σαπούνι που μας παρέχεται δωρεάν και να το μετατρέπουν σε γοητευτικά γλυπτά που θα έκαναν τον Μιχαήλ Άγγελο να μοιάζει με νήπιο. Στα 21 μου βρισκόμουν σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας που λέγεται Σωφρονιστικό Ίδρυμα Ελμάιρα. Μόλις είχα βγει από γυμναστική με βάρη και είδα ένα μεγαλύτερο κύριο που γνώριζα να στέκεται στη μέση της αυλής κι απλά να κοιτάει τον ουρανό. Ο συγκεκριμένος έκτιε ποινή 33 χρόνων έως ισόβια
I've seen individuals take the state soap that's provided for free and turn them into the most beautiful sculptures that would make Michelangelo look like a kindergartner made it. At the age of 21, I was in a maximum-security prison called Elmira Correctional Facility. I just came out of the weight shack from working out, and I saw an older gentleman that I knew standing in the middle of the yard just looking up at the sky. Mind you, this older gentlemen was serving a 33-and-a-third-to-life sentence
από την οποία είχε κιόλας εκτίσει τα 20 χρόνια. Οπότε πλησιάζω και ρωτάω, «Ο.Γ. τι συμβαίνει, είσαι καλά; Εκείνος με κοιτάει και λέει, «Ναι, καλά είμαι, νεαρέ». Του λέω, «Τότε γιατί κοιτάς στον ουρανό, φίλε; Τι το συναρπαστικό υπάρχει εκεί πάνω;» Μου λέει, «Για κοίτα ψηλά και πες μου εσύ τι βλέπεις».
in which he already had served 20 years of that sentence. So I walk up to him and I said, "O.G., what's going on, man, you good?" He looked at me, and he said, "Yeah, I'm good, young blood." I'm like, "So what are you looking up at the sky for, man? What's so fascinating up there?" He said, "You look up and you tell me what you see."
«Σύννεφα». (Γέλια) Μου λέει, "Εντάξει. Τι άλλο βλέπεις εκτός από αυτό;"
"Clouds." (Laughter) He said, "All right. What else do you see?"
Εκείνη τη στιγμή περνούσε ένα αεροπλάνο.
At that time, it was a plane passing by.
Λέω, «Εντάξει, βλέπω ένα αεροπλάνο». Μου λέει, «Ακριβώς και τι έχει μέσα σε αυτό το αεροπλάνο;» «Άνθρωποι».
I said, "All right, I see an airplane." He said, "Exactly, and what's on that airplane?" "People."
«Σωστά. Τώρα πες μου πού πάει αυτό το αεροπλάνο με τους ανθρώπους;»
"Exactly. Now where's that plane and those people going?"
«Δεν ξέρω. Ξέρεις εσύ;
"I don't know. You know?
Πες μου αν ξέρεις. Και μετά να πάρουμε και λαχείο». Μου λέει, «Δε βλέπεις τη γενική εικόνα, νεαρέ.
Please let me know if you do. Then let me get some lottery numbers." He said, "You're missing the big picture, young blood.
Αυτό το αεροπλάνο με τους ανθρώπους πηγαίνει κάπου,
That plane with those people is going somewhere,
ενώ εμείς είμαστε καθηλωμένοι εδώ. Αυτή είναι η γενική εικόνα:
while we're here stuck. The big picture is this:
Το αεροπλάνο με τους ανθρώπους που πηγαίνει κάπου είναι η ζωή που προσπερνάει ενώ εμείς είμαστε πίσω από τοίχους, κολλημένοι».
That plane with those people going somewhere, that's life passing us by while we behind these walls, stuck."
Απο εκείνη την ημέρα κι έπειτα, κάτι έλαμψε μέσα στο μυαλό μου και κατάλαβα ότι έπρεπε να αλλάξω. Μεγαλώνοντας ήμουν πάντα ένα καλό, έξυπνο παιδί. Κάποιοι ίσως πουν ότι ήμουν λίγο πιο έξυπνος από όσο θα έπρεπε. Όνειρο μου ήταν να γίνω αρχιτέκτονας ή αρχαιολόγος. Αυτήν τη στιγμή δουλεύω για τη Fortune Society, που είναι ένα πρόγραμμα επανένταξης,
Ever since that day, that sparked something in my mind and made me know I had to make a change. Growing up, I was always a good, smart kid. Some people would say I was a little too smart for my own good. I had dreams of becoming an architect or an archaeologist. Currently, I'm working at the Fortune Society, which is a reentry program,
όπου δουλεύω ως κοινωνικός λειτουργός με άτομα υψηλού κινδύνου υποτροπής. Τα φέρνω σε επαφή με τις αρμόδιες υπηρεσίες όταν αποφυλακίζονται ώστε να έχουν μια θετική επανένταξη στην κοινωνία. Εάν συναντούσα τον 15χρονο εαυτό μου σήμερα, θα καθόμουν να του μιλήσω προσπαθώντας να τον εκπαιδεύσω
and I work with people as a case manager that are at high risk for recidivism. So I connect them with the services that they need once they're released from jail and prison so they can make a positive transition back into society. If I was to see my 15-year-old self today, I would sit down and talk to him and try to educate him
και θα του έλεγα, «Άκου, αυτός είμαι εγώ. Είμαι εσύ. Αυτό είμαστε εμείς. Είμαστε ένα. Οτιδήποτε είσαι έτοιμος να κάνεις, το ξέρω προτού το κάνεις γιατί το έχω ήδη κάνει.» Και θα τον ενθάρρυνα να μην κάνει παρέα με Χ, Ψ κι Ω είδους ανθρώπους. Θα του έλεγα να μην είναι στο τάδε και το τάδε μέρος. Θα του έλεγα, κάτσε στο σχολείο, φίλε, γιατί εκεί πρέπει να είσαι, γιατί αυτό θα σε βοηθήσει να φτάσεις κάπου στη ζωή σου. Αυτό το μήνυμα πρέπει να μοιραστούμε με τους νέους και νέες μας. Όχι να τους αντιμετωπίζουμε ως ενήλικες και να τους βάζουμε σε μια κουλτούρα βίας από την οποία είναι σχεδόν αδύνατον να ξεφύγουν. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
and I would let him know, "Listen, this is me. I'm you. This is us. We are one. Everything that you're about to do, I know what you're gonna do before you do it because I already did it, and I would encourage him not to hang out with x, y and z people. I would tell him not to be in such-and-such place. I would tell him, keep your behind in school, man, because that's where you need to be, because that's what's going to get you somewhere in life. This is the message that we should be sharing with our young men and young women. We shouldn't be treating them as adults and putting them in cultures of violence that are nearly impossible for them to escape. Thank you. (Applause)