Βροντές και κεραυνοί φωτίζουν μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, καθώς ένα πλοίο παρασύρεται από την ορμή των κυμάτων. Αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη καταιγίδα, αλλά μια βίαιη και εκδικητική τρικυμία που θέτει σε κίνηση τα γεγονότα στο πιο αινιγματικό έργο του Σαίξπηρ. Μόλις ο ουρανός καθαρίζει, βρισκόμαστε σε έναν κόσμο που μοιάζει μακρινός από τον δικό μας, αλλά είναι γεμάτος από οικείους προβληματισμούς για την ελευθερία, την εξουσία και τον έλεγχο.
Claps of thunder and flashes of lightning illuminate a swelling sea, as a ship buckles beneath the waves. This is no ordinary storm, but a violent and vengeful tempest, and it sets the stage for Shakespeare’s most enigmatic play. As the skies clear, we are invited into a world that seems far removed from our own, but is rife with familiar concerns about freedom, power, and control. The Tempest is set on a desert island, exposed to the elements
«Η Τρικυμία» διαδραματίζεται σε ένα έρημο νησί, ευάλωτο στις δυνάμεις της φύσης και ο Πρόσπερο, ο εξορισμένος Δούκας του Μιλάνου, το κυβερνά με μαγεία και δύναμη. Προδομένος από τον αδελφό του τον Αντώνιο, ο Πρόσπερο έχει εγκαταλειφθεί στο νησί για δώδεκα χρόνια με την κόρη του, την Μιράντα, και τα αγαπητά σε αυτόν βιβλία. Σε αυτό το διάστημα κατέκτησε τη μαγεία του νησιού και την χρησιμοποιεί για να ελέγχει τα πνεύματα της φύσης. Επίσης, κυβερνά τον μόνο γήινο κάτοικο του νησιού, τον σκυθρωπό και δαιμονισμένο Κάλιμπαν.
and ruled with magic and might by Prospero, the exiled Duke of Milan. Betrayed by his brother Antonio, Prospero has been marooned on the island for twelve years with his daughter Miranda and his beloved books. In this time he’s learned the magic of the island and uses it to harness its elementary spirits. He also rules over the island’s only earthly inhabitant, the dejected and demonized Caliban. But after years of plotting revenge, Prospero’s foe is finally in sight.
Μετά από χρόνια σχεδιασμού της εκδίκησης, ο εχθρός του Πρόσπερο βρίσκεται κοντά. Με τη βοήθεια του ιπτάμενου πνεύματος Άριελ, ο μάγος καταστρέφει το πλοίο του αδερφού του και ξεβράζει τους επιβάτες στην ακτή. Οι μηχανορραφίες του Πρόσπερο αφορούν ακόμα και την ερωτική ζωή της κόρης του, η οποία προορίζεται να ερωτευτεί τον ναυαγό πρίγκιπα Φερδινάνδο. Καθώς ο Πρόσπερο και το πνεύμα Άριελ πλησιάζουν τον Αντώνιο, ο Κάλιμπαν συνεργάζεται με κάποιους μεθυσμένους ναύτες, ο οποίοι συλλαμβάνουν ένα κωμικό σχέδιο για να καταλάβουν το νησί.
With the help of the fluttering sprite Ariel, the magician destroys his brother’s ship and washes its sailors ashore. Prospero’s plotting even extends to his daughter’s love life, whom he plans to fall for stranded prince Ferdinand. And as Prospero and Ariel close in on Antonio, Caliban joins forces with some drunken sailors, who hatch a comic plot to take the island. The play strips society down to its basest desires,
Το έργο αποδομεί την κοινωνία στις ενστικτώδεις επιθυμίες της, με το κάθε τμήμα της να επιδιώκει την εξουσία της γης, των άλλων ανθρώπων ή του πεπρωμένου του. Αλλά ο Σαίξπηρ γνώριζε ότι η εξουσία είναι ένας μεταβαλλόμενος στόχος και καθώς αποκαλύπτει τις σκοτεινές ιστορίες των χαρακτήρων, αναρωτιόμαστε αν αυτός ο φαύλος κύκλος θα σταματήσει κάποια στιγμή.
with each faction in hot pursuit of power- be it over the land, other people, or their own destiny. But Shakespeare knows that power is always a moving target; and as he reveals these characters’ dark histories, we begin to wonder if this vicious cycle will ever end.
Παρόλο που ο Πρόσπερο αδικήθηκε από τον Αντώνιο, για πολλά χρόνια καταχράστηκε την εξουσία του στο νησί, συσσωρεύοντας τις μαγικές ιδιότητες και τους φυσικούς πόρους του για τον ίδιο. Ιδιαίτερα ο Κάλιμπαν σιχαίνεται την κατάληψη της εξουσίας. Γιος της Σύκοραξ, μιας μάγισσας που παλαιότερα κυβερνούσε το νησί, ο Κάλιμπαν αρχικά βοήθησε τους εξόριστους να κατατοπιστούν στο νησί. Αλλά έκτοτε έχει γίνει σκλάβος τους και μετανιώνει αγανακτισμένος: «Και τότε σας συμπάθησα, Και σας έδειξα όλα όσα είχε να προσφέρει το νησί. Τις δροσερές πηγές, τις αλυκές, άγονα μέρη και γόνιμα. Καταραμένος να είμαι που έτσι έπραξα!»
Although Prospero was wronged by Antonio, he has long inflicted his own abuses on the island, hoarding its magical properties and natural re-sources for himself. Caliban especially resents this takeover. The son of Sycorax, a witch who previously ruled the island, he initially helped the exiles find their footing. But he’s since become their slave, and rants with furious regret: “And then I loved thee,/ And showed thee all the qualities o’ th’ isle/ The fresh springs, brine pits, barren place and fertile./ Cursed be I that did so!”
Με την σκληρή γλώσσα και τον τρομερό θυμό του, ο Κάλιμπαν συνεχώς υπενθυμίζει στον Πρόσπερο τι υπήρχε πριν την άφιξή του: «Αυτό το νησί, που πήρες από εμένα, είναι δικό μου από την Σύκοραξ, τη μητέρα μου.» Όμως και η Σύκοραξ εκμεταλλεύτηκε το νησί και φυλάκισε το πνεύμα Άριελ μέχρι που το απελευθέρωσε ο Πρόσπερο. Σε όλο το έργο ο Άριελ ελπίζει να ξεπληρώσει το χρέος του και να ελευθερωθεί, ενώ ο Κάλιμπαν είναι σκλαβωμένος για πάντα, ή τουλάχιστον για όσο ο Πρόσπερο βρίσκεται στην εξουσία.
With his thunderous language and seething anger, Caliban constantly reminds Prospero of what came before: this island’s mine by Sycorax my mother, Which thou takest from me. Yet Sycorax also abused the island, and imprisoned Ariel until Prospero released him. Now Ariel spends the play hoping to repay his debt and earn his freedom, while Caliban is enslaved indefinitely, or at least as long as Prospero is in charge.
Για αυτούς και πολλούς άλλους λόγους, «Η Τρικυμία» έχει διαβαστεί ως εξερεύνηση της αποικιοκρατίας και των ηθικών διλημμάτων που τίθενται στην ανακάλυψη «φανταστικών καινούργιων κόσμων». Ερωτήματα ελέγχου και δικαιοσύνης κυριαρχούν στο έργο: Είναι ο Κάλιμπαν ο νόμιμος αφέντης του νησιού; Θα ελευθερωθεί το πνεύμα Άριελ; Και είναι ο Πρόσπερο ένας ισχυρός επόπτης ή υπάρχει κάποια βαθύτερη μαγεία πέρα από την αντίληψη των χαρακτήρων;
For these reasons and many more, The Tempest has often been read as an exploration of colonialism, and the moral dilemmas that come with en-counters of “brave new world(s)." Questions of agency and justice hang over the play: is Caliban the rightful master of the land? Will Ariel flutter free? And is Prospero the mighty overseer- or is there some deeper magic at work, beyond any one character's grasp?
Κατά τη διάρκεια του έργου, ο Άριελ συνεχώς θυμίζει στον Πρόσπερο την υπόσχεσή του να τον ελευθερώσει. Όμως παραμένει το ερώτημα αν ο κατακτητής θα μπορέσει να παραδώσει τη δύναμή του. Το ερώτημα της παράδοσης της εξουσίας είναι ιδιαίτερα ισχυρό, δεδομένου ότι «Η Τρικυμία» θεωρείται το τελευταίο έργο του Σαίξπηρ. Σε πολλά σημεία οι ενέργειες του Πρόσπερο θυμίζουν αυτές του μεγάλου καλλιτέχνη, ο οποίος σχεδίαζε περίτεχνες ιστορίες, οδηγούσε με ελιγμούς τους γύρω του, και μάγευε χαρακτήρες και κοινό.
Throughout the play, Ariel constantly reminds Prospero of the freedom he is owed. But the question lingers of whether the invader will be able to relinquish his grip. The question of ending one’s reign is particularly potent given that The Tempest is believed to be Shakespeare’s final play. In many ways Prospero’s actions echo that of the great entertainer him-self, who hatched elaborate plots, maneuvered those around him, and cast a spell over characters and audience alike.
Αλλά στο τέλος της μεγάλης επίδειξης εξουσίας και ελέγχου από μέρος του, οι τελευταίες ατάκες του Πρόσπερο τον παρουσιάζουν ταπεινό μπροστά στο κοινό του και στην δύναμη που αυτό έχει για να κρίνει τα σχέδιά του. «Με τη βοήθεια των χεριών σας. Η ευγενική σας αναπνοή τα πανιά μου ας γεμίσει αλλιώς το σχέδιό μου θα αποτύχει, που ήταν να ευχαριστήσω.» Αυτό παραπέμπει στον ρόλο του ίδιου του Σαίξπηρ ως μεγάλου καλλιτέχνη που παραδίδει τον εαυτό του, τελικά, στο χειροκρότημά μας.
But by the end of his grand performance of power and control, Prospero’s final lines see him humbled by his audience - and the power that they hold over his creations. "With the help of your good hands./ Gentle breath of yours my sails/ Must fill or else my project fails,/ Which was to please." This evokes Shakespeare’s own role as the great entertainer who surrenders himself, ultimately, to our applause.