«Ποιος είναι εκεί;» Με έναν ψίθυρο στο σκοτάδι, ξεκινά μια ιστορία συνωμοσίας και απάτης που θέτει ηθικά διλήμματα. Σε ένα έργο που όλοι οι χαρακτήρες έχουν κάτι να κρύψουν, δεν είναι εύκολο να δοθούν απαντήσεις.
"Who’s there?" Whispered in the dark, this question begins a tale of conspiracy, deception and moral ambiguity. And in a play where everyone has something to hide, its answer is far from simple.
Ο «Άμλετ» γράφτηκε από τον Γουίλιαμ Σαίξπηρ ανάμεσα στο 1599 και το 1601 και παρουσιάζει τον ομότιτλο ήρωα να στοιχειώνεται από το παρελθόν αλλά να ακινητοποιείται από το μέλλον. Μερικούς μήνες μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του, ο Άμλετ επιστρέφει από το πανεπιστήμιο νιώθοντας σαν ξένος στο σπίτι του και ανήσυχος για το τι μπορεί να κρύβεται στο σκοτάδι. Αλλά οι σκέψεις του μεταβάλλονται όταν τον επισκέπτεται ένα φάντασμα με το πρόσωπο του πατέρα του. Το φάντασμα ισχυρίζεται ότι είναι το θύμα μιας «επαίσχυντης δολοφονίας» και πείθει τον Άμλετ ότι ο θείος του, ο Κλαύδιος, σφετερίστηκε τον θρόνο και έκλεψε την καρδιά της βασίλισσας Γερτρούδης. Το πένθος του πρίγκιπα μετατρέπεται σε οργή και αρχίζει να σχεδιάζει εκδίκηση για τον νέο βασιλιά και την αυλή των συνωμοτών.
Written by William Shakespeare between 1599 and 1601, "Hamlet" depicts its titular character haunted by the past, but immobilized by the future. Mere months after the sudden death of his father, Hamlet returns from school a stranger to his own home, and deeply unsure of what might be lurking in the shadows. But his brooding takes a turn when he’s visited by a ghost that bears his father’s face. The phantom claims to be the victim of a “murder most foul,” and convinces Hamlet that his uncle Claudius usurped the throne and stole queen Gertrude’s heart. The prince’s mourning turns to rage, and he begins to plots his revenge on the new king and his court of conspirators.
Το έργο είναι ένα ιδιαίτερο είδος τραγωδίας καθώς του λείπει η έντονη βία ή ο παθιασμένος έρωτας χαρακτηριστικά που διέπουν τις προηγούμενες τραγωδίες του Σαίξπηρ. Αντίθετα, το έργο εμβαθύνει στην αναποφασιστικότητα του πρωταγωνιστή και τις τραγικές της συνέπειες. Η αποκάλυψη του φαντάσματος θέτει πολλαπλά διλήμματα στον Άμλετ: τι πρέπει να κάνει, ποιον πρέπει να εμπιστευτεί, και ποιος είναι ο ρόλος του στο έργο της δικαιοσύνης; Αυτές τις ερωτήσεις περιπλέκουν οι μπερδεμένες σχέσεις των χαρακτήρων, και αναγκάζει τον Άμλετ να αμφιβάλλει για τους φίλους, την οικογένειά του, τους συμβούλους της αυλής και την αγαπημένη του, καθώς πολλοί από αυτούς έχουν απώτερα κίνητρα.
The play is an odd sort of tragedy, lacking either the abrupt brutality or all-consuming romance that characterize Shakespeare’s other work in the genre. Instead it plumbs the depths of its protagonist’s indecisiveness, and the tragic consequences thereof. The ghost’s revelation draws Hamlet into multiple dilemmas– what should he do, who can he trust, and what role might he play in the course of justice? These questions are complicated by a tangled web of characters, forcing Hamlet to negotiate friends, family, court counselors, and love interests– many of whom possess ulterior motives.
Ο πρίγκιπας συνεχώς καθυστερεί και αμφιταλαντεύεται για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται και πώς πρέπει να πάρει την εκδίκησή του. Αυτό μπορεί να κάνει τον Άμλετ λίγο κουραστικό αλλά ταυτόχρονα τον κάνει έναν από τους πιο ανθρώπινους χαρακτήρες του Σαίξπηρ. Αντί να ενεργεί βιαστικά, ο Άμλετ έρχεται αντιμέτωπος με τους περίπλοκους μηχανισμούς της σκέψης. Κατά τη διάρκεια του έργου, οι άπειρες ερωτήσεις του απηχούν στη σκέψη μας.
The prince constantly delays and dithers over how to relate to others, and how he should carry out revenge. This can make Hamlet more than a little exasperating, but it also makes him one of the most human characters Shakespeare ever created. Rather than rushing into things, Hamlet becomes consumed with the awful machinations of thinking itself. And over the course of the play, his endless questions come to echo throughout our own racing minds.
Για να το καταφέρει αυτό, ο Σαίξπηρ χρησιμοποιεί ενδοσκοπικό λόγο. Από τους στοχασμούς του σφετεριστή βασιλιά για τον παράδεισο και την κόλαση έως τον συλλογισμό του πρίγκιπα για τη θνητότητα, ο Σαίξπηρ γράφει μελαγχολικούς μονολόγους με αριστοτεχνικό τρόπο. Αυτό είναι ιδιαίτερα φανερό στον πιο διάσημο υπαρξιακό μονόλογο του Άμλετ:
To accomplish this, Shakespeare employs his most introspective language. From the usurping king’s blazing contemplation of heaven and hell, to the prince’s own cackling meditation on mortality, Shakespeare uses melancholic monologues to breathtaking effect. This is perhaps best exemplified in Hamlet’s most famous declaration of angst:
«Να ζει κανείς ή να μην ζει,
"To be or not to be—that is the question:
ιδού η απορία. Είναι πιο ευγενές κάποιος να υποφέρει στο μυαλό του Τα χτυπήματα και τα βέλη της σκληρής μοίρας, Ή να αγωνιστεί ενάντια σε έναν ωκεανό συμφορών Και, αντιστεκόμενος, να τις σταματήσει;»
Whether ’tis nobler in the mind to suffer The slings and arrows of outrageous fortune, Or to take arms against a sea of troubles And, by opposing, end them."
Αυτός ο μονόλογος αποτυπώνει το υπαρξιακό δίλημμα του Άμλετ: διχασμένος ανάμεσα στη σκέψη και στη δράση, δεν μπορεί να επιλέξει ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο. Αλλά τα άπειρα διλήμματα του Άμλετ θέτουν ένα ακόμα ερώτημα: είναι η τρέλα του Άμλετ ένα τέχνασμα για να μπερδέψει τους εχθρούς του ή παρακολουθούμε έναν χαρακτήρα στα πρόθυρα της τρέλας;
This monologue personifies Hamlet’s existential dilemma: being torn between thought and action, unable to choose between life and death. But his endless questioning raises yet another anxiety: is Hamlet’s madness part of a performance to confuse his enemies, or are we watching a character on the brink of insanity?
Αυτό επηρεάζει σημαντικά τις αλληλεπιδράσεις του Άμλετ με τους άλλους χαρακτήρες. Ο Άμλετ περνάει σημαντικό μέρος του έργου κοιτάζοντας μέσα του, γι' αυτό και συχνά αδυνατεί να δει τις καταστροφές που προκαλεί. Είναι ιδιαίτερα σκληρός προς την Οφηλία, την αγαπημένη του, που η παράλογη συμπεριφορά του οδηγεί στην τρέλα. Η μοίρα της δείχνει πώς μια τραγωδία θα μπορούσε να αποφευχθεί εύκολα και δείχνει τις αλυσιδωτές συνέπειες που έχουν οι τοξικοί χειρισμοί του Άμλετ.
These questions weigh heavily on Hamlet’s interactions with every character. And since he spends much of the play facing inward, he often fails to see the destruction left in his wake. He’s particularly cruel to Ophelia, his doomed love interest who is brought to madness by the prince’s erratic behavior. Her fate is one example of how tragedy could have been easily avoided, and shows the ripple effect of Hamlet’s toxic mind games. Similar warning signs of tragedy are constantly overlooked throughout the play.
Οι χαρακτήρες συνεχώς αγνοούν παρόμοιους προειδοποιητικούς οιωνούς. Άλλοτε επειδή οι χαρακτήρες εθελοτυφλούν, όπως ο πατέρας της Οφηλίας, που αναφέρεται στις ανησυχητικές ενέργειες του Άμλετ ως σύμπτωμα του έρωτα. Άλλοτε, οι τραγικές πράξεις οφείλονται σε υποκρισία και διπλές ταυτότητες, όπως όταν μια λανθασμένη ταυτοποίηση οδηγεί σε περαιτέρω αιματοχυσία. Αυτές οι στιγμές μας κάνουν απρόθυμα να συνειδητοποιούμε ότι η τραγωδία προκύπτει από ανθρώπινα λάθη, ακόμα και όταν το λάθος μας είναι να μην πάρουμε αποφάσεις.
Sometimes, these oversights occur because of willful blindness– such as when Ophelia’s father dismisses Hamlet’s alarming actions as mere lovesickness. At other points, tragedy stems from deliberate duplicity– as when a case of mistaken identity leads to yet more bloodshed. These moments leave us with the uncomfortable knowledge that tragedy evolves from human error– even if our mistake is to leave things undecided.
Για αυτούς τους λόγους, ίσως το μόνο πράγμα που δεν αμφισβητούμε είναι η ανθρωπιά του Άμλετ. Αλλά πρέπει συνεχώς να αναρωτιόμαστε ποιος είναι ο «πραγματικός» Άμλετ. Είναι ένας ευγενής γιος που εκδικείται για τον θάνατο του πατέρα του; Ή ένας τρελός πρίγκιπας που προκαλεί χάος στην αυλή; Πρέπει να ενεργήσει ή να παρατηρεί, να αμφισβητεί ή να εμπιστεύεται; Ποιος είναι; Γιατί είναι εδώ; Και «ποιος είναι εκεί» και περιμένει στο σκοτάδι;
For all these reasons, perhaps the one thing we never doubt is Hamlet’s humanity. But we must constantly grapple with who the “real” Hamlet might be. Is he a noble son avenging his father? Or a mad prince creating courtly chaos? Should he act or observe, doubt or trust? Who is he? Why is he here? And who’s out there– waiting in the dark?