["Є темні тіні на землі, та тим яскравіше виглядає світло". — Чарльз Діккенс "Посмертні записки Піквікського клубу"]
The starving orphan seeking a second helping of gruel. The spinster wasting away in her tattered wedding dress. The stone-hearted miser plagued by the ghost of Christmas past. More than a century after his death, these remain recognizable figures from the work of Charles Dickens. So striking is his body of work that it gave rise to its own adjective. But what are the features of Dickens's writing that make it so special?
Зморений голодом сирота, який просить добавку каші у наглядача притулку. Стара діва у зношеній весільній сукні, яка так і не змогла знайти в житті відраду. Скнара з кам'яним серцем, якого переслідує привид минулого Різдва. Ці персонажі залишаються пізнаваними навіть століттям після смерті свого автора, Чарльза Діккенса. Його творчість настільки виразна, що отримала власний прикметник. Які ж риси письменницького стилю Діккенса і що робить його таким унікальним?
Dickens’s fiction brims with anticipation through brooding settings, plot twists, and mysteries. These features of his work kept his audience wanting more. When first published, his stories were serialized, meaning they were released a few chapters at a time in affordable literary journals and only later reprinted as books. This prompted fevered speculation over the cliffhangers and revelations he devised.
У його творах ефект тривожного очікування створений завдяки похмурим місцям дії, неочікуваним поворотам сюжету, таємницям. Такі особливості його творів не дозволяють читачам відірватися від читання. Коли Діккенс почав публікуватись, його твори випускали з продовженням, публікуючи спочатку декілька глав у недорогих літературних журналах, і лише пізніше друкуючи книжки, завдяки чому вирували гарячі дискусії щодо відкритих розв'язок та знахідок, що майстерно виходили з-під його пера.
Serialization not only made fiction available to a wider audience and kept them reading, but increased the hype around the author himself. Dickens became particularly popular for his wit, which he poured into quirky characters and satiric scenarios. His characters exhibit the sheer absurdity of human behavior, and their names often personify traits or social positions, like the downtrodden Bob Cratchit, the groveling Uriah Heep, and the cheery Septimus Crisparkle.
Публікація частинами не лише робила твори доступними більш широкій аудиторії і змушувала її з жагою читати, а й збільшувала ажіотаж навколо персони автора. Діккенса особливо прославила його дотепність, якою він наділяв своїх дивакуватих персонажів, що потрапляли у сатиричні ситуації. Його персонажі є втіленням абсурдності людської поведінки, а імена, якими вони наділені, символізують їхні риси характеру або соціальний стан, як наприклад, багатостраждальний Боб Кретчіт, принижений Юрая Хіп, життєрадісний Септимус Кріспаркл.
Dickens set these colorful characters against intricate social backdrops, which mimic the society he lived in. For instance, he often considered the changes brought about by the Industrial Revolution. During this period, the lower classes experienced sordid working and living conditions. Dickens himself experienced this hardship as a child when he was forced to work in a boot blacking factory after his father was sent to debtors' prison. This influenced his depiction of the Marshalsea prison in Little Dorrit, where the titular character cares for her convict father.
Діккенс змальовував цих колоритних героїв на фоні складних соціальних умов, схожих на ті, в який жив він сам. Наприклад, він часто описував зміни, до яких призвела Промислова революція. У цей період часу нижчий клас суспільства був поставлений у жахливі умови життя та роботи. Маленький Діккенс і сам жив у скруті, змушений працювати на фабриці з виробництва вакси після того, як його батько потрапив у боргову в'язницю. Саме з власного досвіду він описав тюрму Маршалсі у "Крихітці Дорріт", де однойменний персонаж піклується про ув'язненого батька.
Prisons, orphanages, or slums may seem grim settings for a story, but they allowed Dickens to shed light on how his society's most invisible people lived. In Nicholas Nickleby, Nicholas takes a job with the schoolmaster Wackford Squeers. He soon realizes that Squeers is running a scam where he takes unwanted children from their parents for a fee and subjects them to violence and deprivation. Oliver Twist also deals with the plight of children in the care of the state, illustrating the brutal conditions of the workhouse in which Oliver pleads with Mr. Bumble for food. When he flees to London, he becomes ensnared in a criminal underworld.
Хоча буцегарні, притулки, нетрі служать не найрадіснішими місцями дії твору, але саме так Діккенс мав змогу пролити світло на те, як живуть найнепримітніші люди тогочасного суспільства. У романі "Ніколас Ніклбі" головний герой влаштовується на роботу до власника приватної школи Векфорда Сквірса. Скоро він дізнається, что Сквірс — шахрай, який приймає за плату небажаних дітей у батьків, а потім змушує їх голодувати і страждати. У романі "Олівер Твіст" також розповідається про бідування дітей під опікою держави, де описуються жорстокі умови робітного дому, де Олівер благає наглядача містера Бамбла про їжу. Після втечі до Лондона він потрапляє у пастку злочинного світу.
These stories frequently portray Victorian life as grimy, corrupt, and cruel. But Dickens also saw his time as one in which old traditions were fading away. London was becoming the incubator of the modern world through new patterns in industry, trade, and social mobility. Dickens's London is therefore a dualistic space: a harsh world that is simultaneously filled with wonder and possibility.
Такі історії, як правило, зображують суспільство вікторіанського періоду продажним, жорстоким та підлим. Та в часи Діккенса старі традиції почали відходити у вічність. Лондон перетворювався на культиватор майбутнього, де з'являлися нові тенденції у виробництві, торгівлі та соціальній мобільності. Таким чином, Лондон Діккенса — дуалістичний: суворий світ, не позбавлений в той же час дива та можливостей.
For instance, the enigma of Great Expectations centers around the potential of Pip, an orphan plucked from obscurity by an anonymous benefactor and propelled into high society. In his search for purpose, Pip becomes the victim of other people’s ambitions for him and must negotiate with a shadowy cast of characters. Like many of Dickens’s protagonists, poor Pip's position is constantly destabilized, just one of the reasons why reading Dickens is the best of times for the reader, while being the worst of times for his characters.
Наприклад, загадка роману "Великі очікування" зосереджується навколо здібностей Піпа, сироти, якого врятував від темряви бідності невідомий благодійник і проклав йому шлях у вище суспільство. У пошуках життєвої мети Піп стає жертвою сподівань, покладених на нього іншими, і має навчитися ладнати з сумнівними персонажами. Як і багато головних героїв романів Діккенса, Піп постійно знаходиться у хиткому становищі, і саме тому читати твори Діккенса приносить таке задоволення, в той час як бути їх героєм є чи не найгіршим випробуванням.
Dickens typically offered clear resolution by the end of his novels, – with the exception of The Mystery of Edwin Drood. The novel details the disappearance of the orphan Edwin under puzzling circumstances. However, Dickens died before the novel was finished and left no notes resolving the mystery. Readers continue to passionately debate over who Dickens intended as the murderer, and whether Edwin Drood was even murdered in the first place.
Діккенс зазвичай дає чіткі відповіді наприкінці своїх романів, за винятком "Таємниці Едвіна Друда". У романі розповідається про зникнення за дивних обставин сироти Едвіна. Діккенс помер, так і не завершивши роман і не залишивши записів, у яких йшлося б про розкриття таємниці. Читачі й досі ведуть запеклі дискусії щодо ймовірного убивці і того, чи взагалі вбивство Едвіна Друда мало місце.
Throughout many adaptations, literary homages, and the pages of his novels, Dickens’s sparkling language and panoramic worldview continue to resonate. Today, the adjective Dickensian often implies squalid working or living conditions. But to describe a novel as Dickensian is typically high praise, as it suggests a story in which true adventure and discovery occur in the most unexpected places. Although he often explored bleak material, Dickens’s piercing wit never failed to find light in the darkest corners.
У безлічі адаптацій, літературних переспівів, та на сторінах його романів витіювата мова Діккенса та його всеосяжний світогляд продовжують вражати. Нині прикметник "діккенівський" часто застосовується для опису злиденних умов життя і праці. Але надання такого епітету роману означає його високу похвалу, адже мається на увазі, що це історія, де справжні пригоди та відкриття відбуваються у найнеочікуваніших місцях. Хоча Діккенс і писав про безрадісні сторони життя, його пронизливий розум завжди вмів