The starving orphan seeking a second helping of gruel. The spinster wasting away in her tattered wedding dress. The stone-hearted miser plagued by the ghost of Christmas past. More than a century after his death, these remain recognizable figures from the work of Charles Dickens. So striking is his body of work that it gave rise to its own adjective. But what are the features of Dickens's writing that make it so special?
Głodujący sierota proszący o dokładkę kleiku. Słabnąca stara panna w obdartej sukni ślubnej. Zimnokrwisty skąpiec nawiedzany przez ducha minionych świąt. Ponad wiek po śmierci ich autora postaci z dzieł Charlesa Dickensa nadal są rozpoznawalne. Jego utwory są na tyle imponujące, że dały początek nowemu przymiotnikowi. [dickensowski]
Dickens’s fiction brims with anticipation through brooding settings, plot twists, and mysteries. These features of his work kept his audience wanting more. When first published, his stories were serialized, meaning they were released a few chapters at a time in affordable literary journals and only later reprinted as books. This prompted fevered speculation over the cliffhangers and revelations he devised.
Co sprawia, że są wyjątkowe? Proza Dickensa pełna jest niepewności widocznej w ponurych sceneriach, zwrotach akcji i zagadkach, które wzbudzały w czytelnikach ciągły niedosyt. Z początku jego powieści publikowano w odcinkach, czyli po kilka rozdziałów naraz, w niedrogich czasopismach literackich. Dopiero później były przedrukowane w formie książek, co wywoływało gorące dyskusje na temat dramatycznych wątków
Serialization not only made fiction available to a wider audience and kept them reading, but increased the hype around the author himself. Dickens became particularly popular for his wit, which he poured into quirky characters and satiric scenarios. His characters exhibit the sheer absurdity of human behavior, and their names often personify traits or social positions, like the downtrodden Bob Cratchit, the groveling Uriah Heep, and the cheery Septimus Crisparkle.
opisanych przez Dickensa. Publikacja w odcinkach nie tylko ułatwiła czytelnikom dostęp do dzieł i wpłynęła na ich poczytność, ale też zwiększyła zainteresowanie autorem. Dużą popularność przyniósł Dickensowi jego dowcip, którym napełnił cudaczne postaci i satyryczne sytuacje. Jego bohaterowie ukazują czysty absurd ludzkiego zachowania, a ich angielskie imiona często są uosobieniem ich cech i statusu, jak w przypadku gnębionego Boba Cratchita, płaszczącego się Uriasza Heepa
Dickens set these colorful characters against intricate social backdrops, which mimic the society he lived in. For instance, he often considered the changes brought about by the Industrial Revolution. During this period, the lower classes experienced sordid working and living conditions. Dickens himself experienced this hardship as a child when he was forced to work in a boot blacking factory after his father was sent to debtors' prison. This influenced his depiction of the Marshalsea prison in Little Dorrit, where the titular character cares for her convict father.
i radosnego Septimusa Crisparkle'a. Dickens malował te barwne postaci na zawiłym tle społecznym reprezentującym czasy mu współczesne. Na przykład często rozważał zmiany dokonane przez rewolucję przemysłową, której następstwem były podłe warunki pracy i życia członków klasy niższej. W dzieciństwie Dickens odczuł je na własnej skórze, kiedy musiał podjąć pracę w fabryce pasty do butów, po tym, jak jego ojca uwięziono za długi. Wydarzenie to wpłynęło na opis więzienia Marshalsea w "Małej Dorrit", w której tytułowa bohaterka troszczy się o uwięzionego ojca.
Prisons, orphanages, or slums may seem grim settings for a story, but they allowed Dickens to shed light on how his society's most invisible people lived. In Nicholas Nickleby, Nicholas takes a job with the schoolmaster Wackford Squeers. He soon realizes that Squeers is running a scam where he takes unwanted children from their parents for a fee and subjects them to violence and deprivation. Oliver Twist also deals with the plight of children in the care of the state, illustrating the brutal conditions of the workhouse in which Oliver pleads with Mr. Bumble for food. When he flees to London, he becomes ensnared in a criminal underworld.
Więzienia, sierocińce czy slumsy wydają się ponurymi miejscami akcji, ale pozwoliły Dickensowi rzucić światło na niewidzialną warstwę społeczeństwa. W "Nicholasie Nickleby" Nicholas pracuje z dyrektorem szkoły, Wackfordem Squeersem, ale orientuje się, że ten prowadzi nieprawy interes polegający na przyjmowaniu od rodziców niechcianych dzieci za opłatą, żeby później je bić i trzymać w ubóstwie. W "Oliverze Twiście" też przedstawia niedolę dzieci z placówek opiekuńczych, ukazując straszne warunki życia w przytułku, w którym Oliver błaga pana Bumble o jedzenie. Po ucieczce do Londynu trafia do światka przestępczego.
These stories frequently portray Victorian life as grimy, corrupt, and cruel. But Dickens also saw his time as one in which old traditions were fading away. London was becoming the incubator of the modern world through new patterns in industry, trade, and social mobility. Dickens's London is therefore a dualistic space: a harsh world that is simultaneously filled with wonder and possibility.
Powieści Dickensa ukazują wiktoriańskie życie jako ponure, przekupne i okrutne, ale według autora były to też czasy odchodzących tradycji. Londyn był dla niego wylęgarnią nowoczesnego świata: nowych wzorców przemysłowych, handlu i mobilności społecznej. Dlatego też Londyn Dickensa jest dwoistym miastem: okrutnym, ale i pełnym cudów i możliwości.
For instance, the enigma of Great Expectations centers around the potential of Pip, an orphan plucked from obscurity by an anonymous benefactor and propelled into high society. In his search for purpose, Pip becomes the victim of other people’s ambitions for him and must negotiate with a shadowy cast of characters. Like many of Dickens’s protagonists, poor Pip's position is constantly destabilized, just one of the reasons why reading Dickens is the best of times for the reader, while being the worst of times for his characters.
Na przykład tajemnica "Wielkich nadziei" skupia się na możliwościach Pipa, sieroty, który dzięki anonimowemu darczyńcy trafił ze wsi w szeregi klasy wyższej. Szukając celu, Pip staje się ofiarą oczekiwań innych ludzi, przez co musi radzić sobie z nikczemnymi postaciami. Jak u wielu bohaterów Dickensa, sytuacja Pipa ulega ciągłym zmianom, dlatego też czytelnik ciągle jest zaskakiwany, podczas gdy bohaterowie przeżywają katusze.
Dickens typically offered clear resolution by the end of his novels, – with the exception of The Mystery of Edwin Drood. The novel details the disappearance of the orphan Edwin under puzzling circumstances. However, Dickens died before the novel was finished and left no notes resolving the mystery. Readers continue to passionately debate over who Dickens intended as the murderer, and whether Edwin Drood was even murdered in the first place.
Wszystkie dzieła Dickensa kończą się rozwiązaniem problemów, z wyjątkiem "Tajemnicy Edwina Drooda" opisującej zniknięcie sieroty Edwina w tajemniczych okolicznościach. Jednak Dickens zmarł, zanim dokończył tę powieść i nie zostawił żadnych informacji o zakończeniu. Po dziś dzień czytelnicy dyskutują, kto według Dickensa miał być mordercą i czy Edwin Drood w ogóle został zamordowany.
Throughout many adaptations, literary homages, and the pages of his novels, Dickens’s sparkling language and panoramic worldview continue to resonate. Today, the adjective Dickensian often implies squalid working or living conditions. But to describe a novel as Dickensian is typically high praise, as it suggests a story in which true adventure and discovery occur in the most unexpected places. Although he often explored bleak material, Dickens’s piercing wit never failed to find light in the darkest corners.
Poprzez liczne adaptacje, hołdy literackie i karty powieści błyskotliwy język i szeroki światopogląd Dickensa nadal odbijają się echem. Przymiotnik "dickensowski" często dziś opisuje podłe warunki pracy lub życia, ale w odniesieniu do powieści oznacza z reguły pochwałę, bo sugeruje, że prawdziwe przygody i odkrycia są tam, gdzie się ich najmniej spodziewamy. Mimo że często zgłębiał ponure tajniki życia, Dickens potrafił swoim dowcipem rozświetlić najciemniejsze zakamarki.