The starving orphan seeking a second helping of gruel. The spinster wasting away in her tattered wedding dress. The stone-hearted miser plagued by the ghost of Christmas past. More than a century after his death, these remain recognizable figures from the work of Charles Dickens. So striking is his body of work that it gave rise to its own adjective. But what are the features of Dickens's writing that make it so special?
היתום הרעב מחפש מנה שניה של נזיד. הרווקה הזקנה קמלה בשמלת הכלה המרופטת. הרשע בעל לב האבן נרדף על ידי רוח חג המולד של העבר. יותר ממאה שנה אחרי מותו, נותרו דמויות מוכרות אלה מעבודתו של צ'ארלס דיקנס. העבודות שלו כל כך יוצאות דופן שהוא הפך לשם תואר בעצמו. אבל מה התכונות של הכתיבה של דיקנס שעושה אותה כל כך מיוחדת?
Dickens’s fiction brims with anticipation through brooding settings, plot twists, and mysteries. These features of his work kept his audience wanting more. When first published, his stories were serialized, meaning they were released a few chapters at a time in affordable literary journals and only later reprinted as books. This prompted fevered speculation over the cliffhangers and revelations he devised.
הסיפורת של דיקנס מלאה בציפיה דרך רקעים מרחפים, טוויסטים בעלילה, ומסתורין. התכונות האלו של עבודתו שמרו על הקהל בציפייה. כשפורסמו לראשונה, הסיפורים שלו היו בסדרה, מה שאומר ששחררו כמה פרקים כל פעם בג'ורנלים ספרותיים לא יקרים ורק מאוחר יותר הודפסו כספרים. זה גרם לספקולציות בונגע להפסקות המותחות ולגילויים שהוא העלה במוחו.
Serialization not only made fiction available to a wider audience and kept them reading, but increased the hype around the author himself. Dickens became particularly popular for his wit, which he poured into quirky characters and satiric scenarios. His characters exhibit the sheer absurdity of human behavior, and their names often personify traits or social positions, like the downtrodden Bob Cratchit, the groveling Uriah Heep, and the cheery Septimus Crisparkle.
הכתיבה בסדרה לא רק הפכה את הסיפורים לזמינים לקהל רחב יותר ושמרה עליהם, אלא הגבירה את ההייפ סביב הסופר עצמו. דיקנס הפך לפופולרי בעיקר בשל השנינות שלו, אותה שפך לתוך דמויות מוזרות ומצבים סאטיריים. הדמויות שלו הציגו את האבסורד המוחלט של ההתנהגות האנושית, ושמותיהם הרבה פעמים הציגו תכונות או מעמדות חברתיים, כמו בוב קראצי'ט המקופח, אורייה היפ המתרפס, וספטימוס כריספרקל העליז.
Dickens set these colorful characters against intricate social backdrops, which mimic the society he lived in. For instance, he often considered the changes brought about by the Industrial Revolution. During this period, the lower classes experienced sordid working and living conditions. Dickens himself experienced this hardship as a child when he was forced to work in a boot blacking factory after his father was sent to debtors' prison. This influenced his depiction of the Marshalsea prison in Little Dorrit, where the titular character cares for her convict father.
דיקנס הציב את הדמויות הצבעוניות האלו מול רקעים חברתיים מורכבים, שחיקו את החברה בה הוא חי. לדוגמה, הוא הרבה פעמים התייחס לשינויים שהובאו על ידי המהפכה התעשייתית. במהלך התקופה הזו, המעמדות הנמוכים חוו תנאי מחיה ועבודה נוראיים. דיקנס עצמו חווה את הקושי הזה כילד כשהוכרח לעבוד במפעל משחיר נעליים אחרי שאביו נשלח לכלא לבעלי חוב. זה השפיע על תיאורו את כלא מרשלסי בספר דורית הקטנה, שם דורית מטפלת באביה המורשע.
Prisons, orphanages, or slums may seem grim settings for a story, but they allowed Dickens to shed light on how his society's most invisible people lived. In Nicholas Nickleby, Nicholas takes a job with the schoolmaster Wackford Squeers. He soon realizes that Squeers is running a scam where he takes unwanted children from their parents for a fee and subjects them to violence and deprivation. Oliver Twist also deals with the plight of children in the care of the state, illustrating the brutal conditions of the workhouse in which Oliver pleads with Mr. Bumble for food. When he flees to London, he becomes ensnared in a criminal underworld.
בתי כלא, בתי יתומים, או משכנות עוני אולי נשמעים כרקע עגום לסיפור, אבל הם אפשרו לדיקנס להאיר על איך האנשים הבלתי נראים של החברה חיו. בניקולאס ניקלבי, ניקולאס עובד אצל יצרן הנעלים ווקפורד סקווירס. הוא מבין במהרה שסקווירס מפעיל תרמית בה הוא לוקח ילדים לא רצויים מהוריהם עבור סכום ומכניס אותם לחיי אלימות ומחסור. אוליבר טוויסט גם מתמודד עם מצוקת הילדים הנמצאים בטיפול המדינה, ומתאר את התנאים הברוטלייים של כוח העבודה בהם אוליבר מתחנן למר באמבל לאוכל. כשהוא בורח ללונדון, הוא נלכד בעולם הפשע.
These stories frequently portray Victorian life as grimy, corrupt, and cruel. But Dickens also saw his time as one in which old traditions were fading away. London was becoming the incubator of the modern world through new patterns in industry, trade, and social mobility. Dickens's London is therefore a dualistic space: a harsh world that is simultaneously filled with wonder and possibility.
הסיפורים האלה הרבה פעמים מתארים את החיים הויקטוריאניים כמלוכלכים, מושחתים, ואכזריים. אבל דיקנס גם ראה בתקופתו כתקופה בה המסורות הישנות התפוגגו. לונדון הפכה לאינקובטור של העולם המודרני דרך תבניות חדשות בתעשייה, במסחר ובניידות החברתית. לונדון של דיקנס היא מקום דו פרצופי בשל כך: עולם קשה שבאותו זמן מלא בפליאה ובאפשרויות.
For instance, the enigma of Great Expectations centers around the potential of Pip, an orphan plucked from obscurity by an anonymous benefactor and propelled into high society. In his search for purpose, Pip becomes the victim of other people’s ambitions for him and must negotiate with a shadowy cast of characters. Like many of Dickens’s protagonists, poor Pip's position is constantly destabilized, just one of the reasons why reading Dickens is the best of times for the reader, while being the worst of times for his characters.
לדוגמה, חידת הספר תקוות גדולות מתמקדת בפוטנציאל של פיפ, יתום שנקטף מהאלמוניות על ידי תורם אנונימי ונדחף לחברה הגבוהה. בחיפושו אחר מטרה, פיפ הופך לקורבן של מה שאחרים רוצים עבורו והוא חייב להתמודד עם אוסף דמויות מפוקפק. כמו הרבה גיבורים של דיקנס, העמדה של פיפ המסכן מתערערת כל הזמן, זו רק אחת הסיבות למה קריאה של דיקנס הופכת לזמנים הטובים ביותר לקורא, בעודם הזמנים הקשים ביותר לדמויות שלו.
Dickens typically offered clear resolution by the end of his novels, – with the exception of The Mystery of Edwin Drood. The novel details the disappearance of the orphan Edwin under puzzling circumstances. However, Dickens died before the novel was finished and left no notes resolving the mystery. Readers continue to passionately debate over who Dickens intended as the murderer, and whether Edwin Drood was even murdered in the first place.
דיקנס מציע באופן טיפוסי פתרונות ברורים בסוף ספריו, חוץ מיוצא הדופן שהוא המסתורין של אדווין דרוד. הסיפור מפרט את ההעלמות של היתום אדווין תחת נסיבות מבלבלות. עם זאת, דיקנס מת לפני שהסיפור הסתיים ולא השאיר הערות לפתרון התעלומה. קוראים ממשיכים להתדיין בתשוקה בנוגע למי דיקנס התכוון שיהיה הרוצח, ואם אדווין דרוד אפילו נרצח בכלל.
Throughout many adaptations, literary homages, and the pages of his novels, Dickens’s sparkling language and panoramic worldview continue to resonate. Today, the adjective Dickensian often implies squalid working or living conditions. But to describe a novel as Dickensian is typically high praise, as it suggests a story in which true adventure and discovery occur in the most unexpected places. Although he often explored bleak material, Dickens’s piercing wit never failed to find light in the darkest corners.
דרך הרבה התאמות, הומאג'ים ספרותיים, ודפי הספרים שלו, השפה הנוצצת של דיקנס וראיית העולם הפנורמית שלו ממשיכים להדהד. היום, שם התואר דיקנסי הרבה פעמים מתייחס לעבודות ותנאי מחיה מלוכלכים. אבל לתאר סיפור כדיקנזי זה בדרך כלל מחמאה גבוהה, מאחר והוא מציע סיפור בו הרפתקאות אמיתיות וגילויים מתרחשים במקומות הכי לא צפויים. למרות שהוא עסק בחומרים עגומים לעיתים קרובות, פקחותו של דיקנס תמיד גילתה אור בפינות הכי חשוכות.