[«Στη Γη υπάρχουν σκοτεινά μέρη, αλλά το φως μέσα από την αντίθεση δυναμώνει». Τσαρλς Ντίκενς, Τα χαρτιά του Πίκγουικ] Το πεινασμένο ορφανό που ζητά δεύτερη μερίδα χυλού. Η γεροντοκόρη που μαραζώνει φορώντας ακόμα το κουρελιασμένο της νυφικό. Ο σκληρόκαρδος τσιγκούνης, που τον βασανίζει το φάντασμα των Χριστουγέννων του παρελθόντος. Πάνω από έναν αιώνα από τον θάνατό του, αυτές παραμένουν αναγνωρίσιμες μορφές από τα έργα του Τσαρλς Ντίκενς. Τόσο καθηλωτικά είναι τα έργα του, που δημιούργησαν ένα δικό τους επίθετο. Αλλά τι κάνει τόσο ξεχωριστά τα έργα του Ντίκενς;
The starving orphan seeking a second helping of gruel. The spinster wasting away in her tattered wedding dress. The stone-hearted miser plagued by the ghost of Christmas past. More than a century after his death, these remain recognizable figures from the work of Charles Dickens. So striking is his body of work that it gave rise to its own adjective. But what are the features of Dickens's writing that make it so special? Dickens’s fiction brims with anticipation
Τα έργα του Ντίκενς βρίθουν προσμονής, μέσω ζοφερών σκηνικών, ανατροπών και μυστηρίων. Τα χαρακτηριστικά αυτά των έργων του έκαναν το κοινό να τα αποζητά. Όταν πρωτοεκδόθηκαν, είχαν την μορφή σίριαλ, δηλαδή εκδίδονταν μερικά κεφάλαια τη φορά σε οικονομικά λογοτεχνικά περιοδικά και αργότερα εκδόθηκαν ως ενιαία βιβλία. Κρατούσε το κοινό του σε μεγάλη αγωνία, διέκοπτε την πλοκή σε κρίσιμα σημεία και επινοούσε αποκαλύψεις.
through brooding settings, plot twists, and mysteries. These features of his work kept his audience wanting more. When first published, his stories were serialized, meaning they were released a few chapters at a time in affordable literary journals and only later reprinted as books. This prompted fevered speculation over the cliffhangers and revelations he devised.
Η εμφάνιση τους σαν σειρά όχι μόνο έκανε τα έργα προσβάσιμα στο κοινό και κρατούσε το ενδιαφέρον τους, αύξανε ταυτόχρονα τη φήμη του ίδιου του συγγραφέα. Ο Ντίκενς έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής για την εξυπνάδα του, που του επέτρεπε να δημιουργεί αλλόκοτους χαρακτήρες και σατιρικά σενάρια. Οι χαρακτήρες του δείχνουν το παράλογο της ανθρώπινης συμπεριφοράς και τα ονόματά τους συχνά προσωποποιούν χαρακτηριστικά ή κοινωνικές θέσεις, όπως ο καταπιεσμένος Μπομπ Σκυφτός, ο κόλακας Ουράια Χήπ, και ο χαρωπός Σέπτιμους Κρισπάρκλ.
Serialization not only made fiction available to a wider audience and kept them reading, but increased the hype around the author himself. Dickens became particularly popular for his wit, which he poured into quirky characters and satiric scenarios. His characters exhibit the sheer absurdity of human behavior, and their names often personify traits or social positions, like the downtrodden Bob Cratchit, the groveling Uriah Heep, and the cheery Septimus Crisparkle.
Ο Ντίκενς έθεσε πολύχρωμους χαρακτήρες σε κάθε περίπλοκο κοινωνικό υπόβαθρο, το οποίο μιμείται την κοινωνία στην οποία ζούσε ο ίδιος. Για παράδειγμα, συχνά σκεφτόταν τις αλλαγές που έφερε η Βιομηχανική Επανάσταση. Εκείνη την περίοδο, οι κατώτερες τάξεις βίωναν άθλιες συνθήκες εργασίας και ζωής. Ο ίδιος ο Ντίκενς πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια όταν αναγκάστηκε να δουλέψει σε εργοστάσιο επεξεργασίας δέρματος, όταν ο πατέρας του φυλακίστηκε για χρέη. Αυτό επηρέασε την περιγραφή της φυλακής Μάρσαλ στο Μικρό Ντόριτ, όπου ο ομώνυμος χαρακτήρας του φροντίζει τον κατάδικο πατέρα του.
Dickens set these colorful characters against intricate social backdrops, which mimic the society he lived in. For instance, he often considered the changes brought about by the Industrial Revolution. During this period, the lower classes experienced sordid working and living conditions. Dickens himself experienced this hardship as a child when he was forced to work in a boot blacking factory after his father was sent to debtors' prison. This influenced his depiction of the Marshalsea prison in Little Dorrit, where the titular character cares for her convict father.
Φυλακές, ορφανοτροφεία και τρώγλες μπορεί να μοιάζουν άσχημα σκηνικά, αλλά επέτρεπαν στον Ντίκενς να αποκαλύπτει πώς ζούσαν οι πιο αόρατοι άνθρωποι. Στο έργο Νίκολας Νίκελμπι, ο Νίκολας δουλεύει για τον διευθυντή σχολείου, Γουάκφορντ Σκουίρς. Σύντομα καταλαβαίνει ότι ο Σκουίρς είναι απατεώνας που παίρνει ανεπιθύμητα παιδιά από τους γονείς έναντι αμοιβής και τα υποβάλλει σε βία και στερήσεις. Και ο Όλιβερ Τουίστ αντιμετωπίζει τα δεινά της κρατικής μέριμνας για τα παιδιά, όπου απεικονίζονται οι σκληρές συνθήκες στο πτωχοκομείο, στο οποίο ο Όλιβερ παρακαλεί τον κύριο Μπαμπλ να του δώσει φαγητό. Όταν φεύγει για το Λονδίνο, παγιδεύεται στον εγκληματικό υπόκοσμο.
Prisons, orphanages, or slums may seem grim settings for a story, but they allowed Dickens to shed light on how his society's most invisible people lived. In Nicholas Nickleby, Nicholas takes a job with the schoolmaster Wackford Squeers. He soon realizes that Squeers is running a scam where he takes unwanted children from their parents for a fee and subjects them to violence and deprivation. Oliver Twist also deals with the plight of children in the care of the state, illustrating the brutal conditions of the workhouse in which Oliver pleads with Mr. Bumble for food. When he flees to London, he becomes ensnared in a criminal underworld.
Αυτές οι ιστορίες συχνά απεικονίζουν τη Βικτωριανή ζωή ως λιγδερή, διεφθαρμένη και απάνθρωπη. Όμως ο Ντίκενς βλέπει την εποχή του ως μία όπου οι παραδόσεις χάνονται. Το Λονδίνο γίνεται το φυτώριο του σύγχρονου κόσμου με νέες πρακτικές στη βιομηχανία, το εμπόριο και την κοινωνική κινητικότητα. Γι' αυτό το Λονδίνο του Ντίκενς είναι διττός χώρος: ένας σκληρός κόσμος που είναι ταυτόχρονα γεμάτος θαύματα και δυνατότητες.
These stories frequently portray Victorian life as grimy, corrupt, and cruel. But Dickens also saw his time as one in which old traditions were fading away. London was becoming the incubator of the modern world through new patterns in industry, trade, and social mobility. Dickens's London is therefore a dualistic space: a harsh world that is simultaneously filled with wonder and possibility.
Για παράδειγμα, το μυστήριο των Μεγάλων Προσδοκιών περιστρέφεται γύρω από το μέλλον του Πιπ, του ορφανού που βγήκε από την αφάνεια χάρη σε έναν ανώνυμο ευεργέτη και εκτοξεύτηκε στην υψηλή κοινωνία. Στην αναζήτηση ενός σκοπού, ο Πιπ πέφτει θύμα των προσδοκιών άλλων ανθρώπων για τον ίδιο, και πρέπει να διαπραγματευτεί με πολλούς σκιερούς χαρακτήρες. Όπως πολλοί πρωταγωνιστές του Ντίκενς, ο άτυχος Πιπ χάνει συνεχώς το έδαφος κάτω από τα πόδια του, άλλος ένας λόγος που το διάβασμα των έργων του Ντίκενς είναι ό,τι καλύτερο για έναν αναγνώστη, ενώ ταυτόχρονα είναι ό,τι χειρότερο για τους χαρακτήρες του.
For instance, the enigma of Great Expectations centers around the potential of Pip, an orphan plucked from obscurity by an anonymous benefactor and propelled into high society. In his search for purpose, Pip becomes the victim of other people’s ambitions for him and must negotiate with a shadowy cast of characters. Like many of Dickens’s protagonists, poor Pip's position is constantly destabilized, just one of the reasons why reading Dickens is the best of times for the reader, while being the worst of times for his characters.
Ο Ντίκενς συχνά διατυπώνει ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα στο τέλος κάθε έργου, - με εξαίρεση το «Μυστήριο του Έντγουιν Ντρουντ». Το έργο αφορά την εξαφάνιση του ορφανού Έντγουιν υπό περίεργες συνθήκες. Παρ' όλα αυτά, ο Ντίκενς πέθανε πριν το ολοκληρώσει και δεν άφησε σημειώσεις για τη λύση του μυστηρίου. Οι αναγνώστες συνεχίζουν να εικάζουν με πάθος για το ποιον προόριζε ο Ντίκενς για δολοφόνο, ακόμη και για το αν δολοφονήθηκε τελικά ο Έντγουιν Ντρουντ.
Dickens typically offered clear resolution by the end of his novels, – with the exception of The Mystery of Edwin Drood. The novel details the disappearance of the orphan Edwin under puzzling circumstances. However, Dickens died before the novel was finished and left no notes resolving the mystery. Readers continue to passionately debate over who Dickens intended as the murderer, and whether Edwin Drood was even murdered in the first place.
Μέσω πολλών διασκευών, λογοτεχνικών φόρων τιμής και μέσω των σελίδων των βιβλίων του η ζωντανή γλώσσα του Ντίκενς και η πανοραμική του οπτική του κόσμου συνεχίζουν να έχουν απήχηση. Σήμερα, το επίθετο «Ντικενσιανός» συχνά αναφέρεται σε ελεεινές συνθήκες εργασίας και ζωής. Όμως το να χαρακτηριστεί ένα έργο ως Ντικενσιανό είναι συνήθως έπαινος, αφού υπονοεί μια ιστορία στην οποία η πραγματική περιπέτεια και ανακάλυψη συμβαίνει στα πιο απρόσμενα μέρη. Παρ' όλο που συχνά περιέγραφε ζοφερές ιστορίες, η ευφυΐα του Ντίκενς ποτέ δεν αποτύγχανε να βρει φως στα πιο σκοτεινά μέρη.
Throughout many adaptations, literary homages, and the pages of his novels, Dickens’s sparkling language and panoramic worldview continue to resonate. Today, the adjective Dickensian often implies squalid working or living conditions. But to describe a novel as Dickensian is typically high praise, as it suggests a story in which true adventure and discovery occur in the most unexpected places. Although he often explored bleak material, Dickens’s piercing wit never failed to find light in the darkest corners.