Every morning, Helios harnessed his winged horses, unleashed his golden chariot, and set out across the sky. As the Sun God transformed the rosy dawn into the golden blooms of day, he thought of those far below.
Hver morgen salet Helios på de bevingede hestene sine, og dro ut med den gylne vogna si, over himmelen. Mens solguden gjorde den rosa soloppgangen om til gylne solstråler, tenkte han på de langt der nede.
Years ago, he fell in love with a water nymph named Clymene. Together, they had seven daughters and one son named Phaethon. But Helios had a wandering eye. Clymene eventually left him, taking their children with her and marrying King Merops of Ethiopia. When Phaethon was little, Clymene told him tales of his divine father. As he grew into a young man, he took a special pride in knowing he was the Sun God’s child. However, one day, Epaphus, Phaethon’s peer who was himself the son of Zeus, sought to temper Phaethon’s arrogance, taunting that Helios wasn’t his father after all. With no absolute proof to the contrary, the possibility bore into Phaethon’s mind. He feared that his mother had lied. And who was he if not Helios’ son? When Phaethon confronted Clymene, she insisted that his father was the powerful Sun God. Nevertheless, Phaethon was seized by doubt. So, Clymene sent him off to ask Helios directly.
For mange år siden forelsket han seg i en vannymfe ved navn Klymene. De fikk sju døtre og en sønn som de kalte Faëton. Men Helios hadde blikk for flere. Til slutt tok Klymene med seg barna og dro for å gifte seg med kong Merops av Etiopia. Da Faëton var liten gutt, fortalte Klymene om hans guddommelige far. Faëton vokste opp, og kjente at han var stolt av å være solgudens sønn. Men en dag bestemte den jevnaldrende Epafos, sønn av Zevs, seg for å jekke ned Faëton, ved å erte ham med at Helios ikke var faren hans. Faëton kunne ikke motbevise dette, og en usikkerhet festet seg i bevisstheten. Han ble redd for at moren hadde løyet. Og hvem var han hvis han ikke var Helios’ sønn? Da Faëton konfronterte Klymene, insisterte hun på at hans far var solguden. Til tross for dette, var Faëton usikker. Klymene sendte ham av gårde for å spørre Helios selv.
Walking eastward, Phaethon entered the Sun God’s gleaming palace at last. Once his eyes adjusted to the brightness, he saw Helios’ radiant smile and open arms. When Phaethon expressed his skepticism that Helios was truly his father, the Sun God only beamed. To dispel all doubt, he would grant Phaethon anything he wanted. Basking in Helios’ glow, Phaethon felt there was but one way to prove their connection to the world— and himself. He needed to drive Helios’ chariot for a day.
Han gikk østover og kom til slutt fram til Helios’ skinnende slott. Med en gang øynene hadde tilpasset seg det skarpe lyset, så han Helios’ strålende smil og åpne armer. Da Faëton delte bekymringene sine om Helios faktisk var hans far. bare strålte solguden. For å fjerne enhver tvil ville han gi Faëton hva som helst som han ønsket seg. Mens han badet i Helios’ glød, Faëton følte at det bare var én måte å bevise tilknytningen deres for verden — og seg selv. Han måtte kjøre vognen til Helios for en dag.
The Sun God’s smile dimmed. In his daily journey, he steered his fire-breathing horses through space at top speeds. The task required masterful control to ensure that the chariot raced along its precise celestial trajectory, with a thin margin separating stability from catastrophe. Even Zeus wasn’t confident in driving his chariot. Helios begged his son to reconsider, but Phaethon was steadfast, so the god prepared him for the journey.
Smilet til solguden bleknet. På sin daglige ferd, styrte han hester som pustet flammer i full fart gjennom rommet. Dette krevde full kontroll for å sørge for at vognen holdt seg akkurat i sin himmelske bane, en balansegang mellom stabilitet og katastrofer. Ikke engang Zevs var trygg på å kjøre vognen til Helios. Helios bønnfalt sønnen om å tenke seg om, men Faëton stod på sitt, så Helios forberedte ham på ferden.
With a crack of the reins, he was off. In flight, Phaethon’s mortal insecurities fell away. But soon, the reins slackened in his hands. Unaccustomed to the feathery weight of a mortal, the radiant horses climbed higher and higher. The chariot whirled past constellations, narrowly missing the pincers of Scorpio and the arrow of Sagittarius.
Med et smell fra tøylene, bar det avsted. Oppe i lufta forsvant usikkerheten til Faëton. Men snart, slakket han på tøylene. Hestene var ikke vant med den lette vekten til en dødelig, og de steg høyere og høyere. Vognen føk forbi stjernebilder, unngikk så vidt klypene til Skorpionen og pila til Skytten.
With the Sun so far away, the Earth darkened, and the seas began to crackle and freeze. Startled, Phaethon sharply pulled the reins. The horses lurched and the chariot plunged towards the Earth's surface. Lakes boiled and forests burned as Phaethon struggled to pull the chariot up, leaving deserts in his wake.
Med sola så langt unna, ble det mørkt på jorda, og havene frøs til is. Faëton ble skremt og strammet tøylene kraftig. Hestene bråstoppet og stupte ned mot jordas overflate. Innsjøer kokte og skoger brant mens Faëton forsøkte å rette opp vogna, mens han etterlot seg ørkener på ferden sin.
Back on Mount Olympus, the Gods were panicking. Zeus saw that Phaethon was destined for a crash that would set the Earth ablaze. So, he hurled one of his mighty thunderbolts at the boy. The horses tore away, leaving Phaethon suspended in the heavens for just one moment, before he plummeted to the Earth, into the river Eridanus, never to resurface.
På Olympus hadde gudene fått panikk. Zevs så at Faëton var i ferd med krasje, og dermed sette fyr på hele jorda. Han sendte av gårde et av sine mektige lyn mot gutten. Hestene slet seg, og Faëton ble hengende i løse lufta et øyeblikk, før han falt ned mot jorda, i elva Eridanus, for å aldri komme opp igjen.
Phaethon’s sisters gathered on the riverbank to weep, gradually metamorphosing into poplar trees that leaked precious amber into the water. Zeus repaired the Earth and created an everlasting memorial, strewing Phaethon’s likeness in the stars.
Faëton søstre samlet seg på elvebanken for å sørge, og gradvis ble de omdannet til popler som lakk dyrebar rav ut i vannet. Zevs reparerte jorda og laget et evigvarende minnesmerke, ved å gjenspeile Faëton i stjernene.
Overcome by grief, Helios had hidden himself from the sky. But he soon returned, and every day from then on, as he raced through the heavens, he greeted his son. The constellation, known as “Auriga,” or “the charioteer,” stands as a reminder of a lost young man, and his bid to harness powers far greater than himself.
Overveldet av sorg, hadde Helios trukket seg tilbake fra himmelen. Men snart vendte han tilbake, og hver dag siden, da han for over himmelen, hilste han sønnen sin. Stjernebildet er kjent som “Auriga”, eller “Kusken”, og minner oss om en fortapt, ung mann, og hans forsøk på å temme krefter langt større enn ham selv.