In 1943 Allied aircraft swooped over Nazi Germany, raining tens of thousands of leaflets on people below. Written by anonymous Germans, the leaflets urged readers to renounce Hitler, to fight furiously for the future— and to never give up hope.
In 1943 scheerden geallieerde vliegtuigen over nazi-Duitsland en strooiden tienduizenden pamfletten uit over de mensen. Ze waren geschreven door anonieme Duitsers en drongen aan om Hitler af te zweren, verwoed te strijden voor de toekomst en nooit de hoop te verliezen.
Their call to action rippled through homes and businesses— and news of their message even reached concentration camps and prisons. It was only after the war had ended that the authors’ identities, stories, and tragic fate would come to light.
Hun oproep tot actie ging rond in alle huizen en bedrijven en de boodschap bereikte zelfs concentratiekampen en gevangenissen. Pas na het einde van de oorlog kwamen de identiteiten, verhalen en het tragische lot van de schrijvers voor het voetlicht.
When Hitler seized power 10 years earlier, Hans and Sophie Scholl were teenagers in the town of Forchtenberg. At that time, fear, propaganda, and surveillance kept all aspects of life for the Scholl family and millions of other Germans under Nazi control.
Toen Hitler tien jaar eerder de macht greep, waren Hans en Sophie Scholl tieners in het dorp Forchtenberg. Destijds werd door angst, propaganda en bewaking het leven van de familie Scholl en miljoenen andere Duitsers beperkt onder nazi-gezag.
The government specifically targeted young people, setting up institutions to regulate their behavior and police their thoughts. As teenagers, Hans was a member of the Hitler Youth and Sophie joined The League of German Girls.
De regering focuste zich op jongeren door instituten op te zetten om hun gedrag te sturen en hun ideeën te onderdrukken. Als tiener was Hans lid van de Hitlerjugend
Hans rose through the ranks and oversaw the training and indoctrination of other young people. In 1936, he was chosen to carry the flag at a national rally. But when he witnessed the zeal of Nazi rhetoric, he began to question it for the first time.
en Sophie sloot zich aan bij de bond van Duitse meisjes. Hans klom snel op in rang en leidde de training en indoctrinatie van andere jongeren. In 1936 werd hij vaandeldrager voor een landelijke partijbijeenkomst. Maar toen hij de geestdrift voor nazi-retoriek waarnam, plaatste hij er voor het eerst vraagtekens bij.
Meanwhile, Sophie was also starting to doubt the information she was being fed. Their parents Robert and Magdalena, who had feared they were losing their children to Nazi ideology, encouraged these misgivings. At home, Robert and Magdalena listened to foreign radio stations that the government first discouraged and later banned. While the government churned out national broadcasts which denied Nazi atrocities, the Scholls learned shocking truths.
Ondertussen twijfelde ook Sophie over de informatie die ze voorgeschoteld kreeg. Hun ouders, Robert en Magdalena die vreesden hun kinderen te verliezen aan de nazi-ideologie, moedigden het aan om hieraan te twijfelen. Thuis luisterden Robert en Magdalena naar buitenlandse radiostations die door de regering eerst afgeraden en later verboden werden. Terwijl de regering landelijke uitzendingen reguleerde waarin de gruweldaden van nazi’s werden ontkend,
And yet, they were still subject to the rules of life in Hitler’s Germany. After the outbreak of war, Sophie reluctantly worked for the national effort, and Hans had to take on army duties while attending medical school in Munich.
kwamen de Scholls achter de schokkende waarheid. Toch waren ze nog steeds onderworpen aan de leefregels in Hitlers Duitsland. Na de uitbraak van de oorlog, diende Sophie met tegenzin voor het nationaal-socialisme en Hans vervulde zijn dienstplicht als hospik
That was where Hans met Christoph Probst, Willi Graf and Alexander Schmorell. Day by day, each grew more sickened by Nazi ideology. They longed to share their views. But how could they spread them, when it was impossible to know who to trust?
terwijl hij geneeskunde studeerde in München. Daar ontmoette hij Christoph Probst, Willi Graf en Alexander Schmorell. Elke dag verafschuwden ze de nazi-ideologie steeds meer. Ze wilden graag hun mening delen. Maar hoe konden ze dat doen
And so, the friends decided to rebel anonymously. They pooled their money and bought printing materials. An acquaintance let them use a cellar under his studio. In secret, they began drafting their message.
als ze niet wisten wie te vertrouwen was? Zodoende besloten de vrienden anoniem in opstand te komen. Ze legden hun geld bij elkaar en kochten drukmateriaal. Een kennis gaf hen toegang tot een kelder onder zijn studio. Ze stelden in het geheim hun boodschap op.
In June 1942, mysterious anti-Nazi leaflets began appearing all over Munich. They were signed: the White Rose.
In juni 1942 verschenen er mysterieuze anti-nazi-pamfletten in heel München.
The first leaflet denounced Hitler and called for Germans to sabotage the war effort: “Adopt passive resistance… block the functioning of this atheistic war machine before it is too late, before the last city is a heap of rubble… before the last youth of our nation bleeds to death... Don’t forget that each people gets the government it deserves!” At a time when a sarcastic remark could constitute treason, this language was unprecedented. It was written mostly by Hans Scholl.
Ze waren ondertekend door de Witte Roos. Het eerste pamflet zwoer Hitler af en riep Duitsers op om de oorlogsinspanningen te saboteren: ’Pleeg passief verzet ... verhinder dat deze atheïstische oorlogsmachine blijft draaien, voordat het te laat is, voordat de laatste steden zijn veranderd in een puinhoop en voordat ook de rest van de jeugd der natie is doodgebloed. Vergeet niet dat elk volk de regering verdient die het verdient!′ In een tijd waarin een sarcastische opmerking als verraad werd gezien, was zulk taalgebruik ongekend.
In 1942, Sophie came to Munich knowing nothing of her brother’s activities. She soon encountered the leaflets at school. But it was not until she discovered evidence in Han’s room that she realized who’d written them. Her shock soon gave way to resolve: she wanted in. For both siblings, it was time to escalate the fury that had been brewing for years.
Het was grotendeels geschreven door Hans Scholl. In 1942 kwam Sophie naar München zonder enig idee over haar broers bezigheden. Al gauw trof ze de pamfletten op school aan. Pas toen ze bewijs ontdekte in de slaapkamer van Hans, besefte ze wie ze had geschreven. Haar schrik maakte snel plaats voor vastberadenheid: ze wilde meedoen. Voor beiden was het tijd om de woede op te wekken die al jaren broeide.
From June 1942 to February 1943, the group worked feverishly. While the Gestapo searched for leads, the White Rose were constantly on guard.
Van juni 1942 tot februari 1943 werkte de groep koortsachtig door. Terwijl de Gestapo naar aanwijzingen zocht, bleef de Witte Roos voortdurend alert.
The war raged on. Regulations tightened, and Munich suffered air raids. But the White Rose ventured deeper into conspiracy. They graffitied buildings and braved trains swarming with Gestapo. In the winter of 1942, Hans made a treacherous journey to the Czechoslovakian border to meet anti-Nazi rebels.
De oorlog woedde verder. De wetgeving werd aangescherpt en München kreeg te maken met luchtaanvallen. Maar de Witte Roos waagde zich dieper in de samenzwering. Ze spoten graffiti op gebouwen en trotseerden treinen die wemelden van de Gestapo. In de winter van 1942 maakte Hans een verraderlijke reis naar de Tsjechoslowaakse grens
On February 18, 1943, Sophie and Hans brought a suitcase of leaflets to their university. A custodian noticed what they were doing and reported them to the Gestapo.
om verzetsstrijders te ontmoeten. Op 18 februari 1943 brachten Sophie en Hans een koffer vol pamfletten mee naar hun universiteit.
Both calmly denied any involvement— until the police gathered all the leaflets and placed them back in the empty case, where they fit perfectly. When Hans and Sophie confessed, they were immediately led to court and sentenced to death by guillotine. Despite a grueling interrogation, the two refused to betray their co-conspirators.
Een conciërge zag wat ze deden en gaf hen aan bij de Gestapo. Ze bleven kalm en ontkenden alle betrokkenheid tot de politie de pamfletten erbij pakte en in de lege koffer terugstopte, waar ze precies in pasten. Toen Hans en Sophie schuld bekenden, werden ze direct naar de rechtbank geleid en tot de guillotine veroordeeld. Ondanks een slopend kruisverhoor,
Before her execution, Sophie declared her fury at the state of her country. But she also spoke to a more hopeful future: “How can we expect righteousness to prevail when there is hardly anyone willing to give himself up individually to a righteous cause? Such a fine, sunny day, and I have to go, but what does my death matter, if through us, thousands of people are awakened and stirred to action?”
weigerden de twee hun mede-samenzweerders te verklikken. Voor haar executie verklaarde Sophie haar woede aan de staat van haar land. Maar ze sprak ook over een hoopvollere toekomst: “Hoe kunnen we verwachten dat gerechtigheid de overhand krijgt als er bijna niemand bereid is om zich individueel aan een rechtvaardige zaak over te geven? Zo'n fijne, zonnige dag, en ik moet gaan, maar wat doet mijn dood er toe, als door ons,