It was dark when two mysterious, shrouded figures appeared in the hillside village. The strangers knocked on every door in town, asking for food and shelter. But, again and again, they were turned away. Soon, there was just one door left: that of a small, thatched shack.
היה חשוך כששתי דמויות מסתוריות ומצועפות הופיעו על הגבעה בכפר. הזרים דפקו על כל דלת בעיר, כשהם מבקשים אוכל ומחסה. אבל, שוב ושוב, הם נדחו. עד מהרה נותרה רק דלת אחת: של בקתה קטנה עם גג קש .
An elderly couple, Baucis and Philemon, answered the thunderous knock. Although there was something off about these visitors, it was in the pair’s nature to care for those in need. Philemon invited them to rest, and the cottage flooded with warmth as Baucis teased the fire back to life.
זוג קשישים, באוקיס ופילמון, ענו לדפיקה הרועמת. למרות שהיה משהו מוזר במבקרים האלה, היה בטבעם של הזוג לדאוג לנזקקים. פילימון הזמין אותם לנוח, והקוטג′ הוצף בחום כאשר באוסיס ליבתה את האש חזרה לחיים.
When they were young, Baucis and Philemon had fallen in love, married, and settled in the humble cottage. Decades later, their home was still standing— and they were more devoted to each other than ever.
כשהיו צעירים, באוסיס ופילימון התאהבו, נישאו והתישבו בקוטג′ הצנוע. עשרות שנים מאוחר יותר, ביתם עדיין עמד על תילו- והם היו יותר מסורים אחד לשני מאי פעם.
The strangers watched intently as Baucis nestled twigs under a battered pot filled with vegetables. The couple could rarely afford meat, but in honor of their guests, Philemon cut strips from an aging shank for the stew. They made cheerful conversation and offered their visitors hot baths. Baucis used a chip of broken clay to balance the wobbly table’s legs and rubbed its surface with mint until it smelled sweet and fresh. Weaving around each other with care, the couple transformed what they had into a feast. Soon, the tabletop overflowed with food and the last of their sweet wine.
הזרים הביטו בדריכות בבאוסיס מניחה זרדים מתחת לסיר חבוט מלא בירקות. בני הזוג יכלו רק לעתים רחוקות להרשות לעצמם בשר, אבל לכבוד האורחים שלהם, פילימון חתך רצועות משוק מיושן לנזיד הבשר. הם ניהלו שיחה עליזה והציעו למבקריהם אמבטיות חמות. באוסיס השתמשה בשבב של חימר שבור כדי לאזן את רגלי השולחן המתנדנד ושפשפה את פני השטח שלו בנענע עד שהריח מתוק ורענן. נעים אחד סביב השני בזהירות, הזוג הפך את מה שהיה להם לסעודת מלכים. עד מהרה עלה השולחן על גדותיו באוכל ובשארית היין המתוק שלהם.
Privately, Baucis and Philemon worried that their provisions would run out. Yet, as the night wore on, and their strange guests took hearty gulps of wine, the clay vessel never ran dry. The couple, at first relieved, grew terrified. Their guests weren’t humble peasants traveling the countryside. They were almost certainly gods in disguise— but which gods, they didn’t know.
כשלעצמם, באוסיס ופילימון דאגו שהמצרכים שלהם יגמרו. ובכל זאת, ככל שהלילה חלף, והאורחים המוזרים שלהם לגמו לגימות לבביות של יין, כלי החימר מעולם לא התייבש. הזוג, שבהתחלה הוקל לו, נעשו מבועתים. האורחים שלהם לא היו איכרים צנועים שמטיילים בכפר. הם כמעט בוודאות היו אלים בתחפושת- אבל איזה אלים, הם לא ידעו.
Panicked that their preparations were inadequate, Baucis and Philemon searched for another offering. The only precious thing left was the goose that guarded their home. The couple repeatedly lunged after the bird, but they were too worn out for the chase. So, they prepared to receive the wrath of the gods.
הם נבהלו מכך שההכנות שלהם לא היו מספקות, באוסיס ופילמון חיפשו מנחה אחרת. הדבר היקר היחיד שנשאר היה האווז ששמר על ביתם. בני הזוג זינקו שוב ושוב אחרי האווז, אבל הם היו מותשים מדי בשביל המרדף. אז, הם התכוננו לחטוף את זעם האלים. האורחים שלהם קמו,
Their guests rose up, shedding their rags and mortal masks. Looming before them was Zeus, the storm-brewing ruler of the gods, and his son, Hermes, the fleet-footed messenger who shepherded mortals to the underworld. The gods told the old couple that, unlike the other townspeople, they had shown true xenia, or loving hospitality to strangers. They alone had passed the test.
משילים את הסחבות ואת מסכות בני התמותה. לפניהם התנשא זאוס השליט מעורר הסערות של האלים, ובנו, הרמס, שליח האלים בסנדלי הכנפיים המוליך את בני התמותה לשאול. האלים אמרו לזוג הזקן שבניגוד לשאר תושבי העיר, הם הפגינו “קסניה” הכנסת אורחים אוהבת אמיתית לזרים. רק הם לבדם עברו את המבחן.
The gods commanded the couple to follow them, and the group ascended the nearest mountain. Nearing the summit, Baucis and Philemon looked back— but were shocked to see a murky swamp where their village stood just moments before. As punishment for refusing to shelter the gods, Zeus and Hermes had cast the townspeople underwater, leaving only their hosts’ home intact, Recalling their friends and neighbors, Baucis and Philemon couldn’t hide their terror and mournful tears, even as their house transformed below. It grew larger and sprouted marble pillars and steps. Legends etched themselves onto its grand doors. Their rickety cottage had metamorphosed into a gleaming temple for the gods.
האלים פקדו על בני הזוג ללכת בעקבותיהם, והקבוצה עלתה על ההר הקרוב ביותר. סמוך לפסגה, באוסיס ופילימון הביטו לאחור - אבל נדהמו לראות ביצה עכורה היכן שעמד הכפר שלהם רק רגעים לפני כן. כעונש על סירוב לתת מחסה לאלים, זאוס והרמס השליכו את תושבי העיר למים, כשהם משאירים רק את בית המארחים שלהם שלם, כשהם נזכרים בחברים והשכנים שלהם, באוסיס ופילימון לא יכלו להסתיר את האימה והדמעות העצובות שלהם, אפילו כשהבית שלהם למטה השתנה. הוא גדל והצמיח עמודי שיש ומדרגות. אגדות חרטו את עצמן על דלתותיו הגדולות. הקוטג′ הרעוע שלהם עבר מטמורפוזה והפך למקדש נוצץ לאלים.
Hermes commended the couple and gently asked if there was anything they desired. After a brief discussion, Philemon requested that he and Baucis be permitted to care for the new temple. And he asked if, when their time came, they could die together, so neither would have to face life without the other.
הרמס בירך את בני הזוג ושאל בעדינות אם יש משהו שהם רוצים. לאחר דיון קצר, פילמון ביקש שהוא ובאוסיס יורשו לטפל בבית המקדש החדש. והוא שאל אם, בבוא זמנם, הם יוכלו למות ביחד, כך שאף אחד מהם לא יצטרך להתמודד עם החיים בלי השני.
Tending to the temple and one another, they lived many more years. Until, one day, Baucis noticed leaves fluttering from her husband’s hands and looked down to find her own skin hardening. They embraced, becoming rooted in place. Vines wound around their legs and canopies flourished overhead. They bid each other a loving, last farewell as humans. And where Baucis and Philemon had just stood, bent with age, there towered a linden and an oak tree, their branches intertwined for eternity.
כשהם דואגים למקדש וזה לזה, הם חיו עוד שנים רבות. עד שיום אחד הבחינה באוסיס בעלים מתעופפים מידיו של בעלה והביטה למטה כדי לגלות שהעור שלה מתקשה. הם התחבקו ונעשו מושרשים במקום. גפנים מתפתלות סביב רגליהם וצמרות פרחו ממעל. הם איחלו זה לזה פרידה אוהבת אחרונה כבני אדם. ובמקום שבאוסיס ופילימון זה עתה עמדו, כפופים מזקנה, התנשאו עצי תרזה ואלון, ענפיהם שלובים זה בזה לנצח.