Curiosity: a blessing, or a curse? The paradoxical nature of this trait was personified for the ancient Greeks in the mythical figure of Pandora. According to legend, she was the first mortal woman, whose blazing curiosity set a chain of earth-shattering events in motion.
Nyfikenhet: en gåva eller en förbannelse? Det paradoxala ursprunget till denna egenskap personifierades för de antika grekerna i den mytiska figuren Pandora. Enligt legenden, var hon den första dödliga kvinnan, vars brinnande nyfikenhet satte en våg av omskakande händelser i rörelse.
Pandora was breathed into being by Hephaestus, God of fire, who enlisted the help of his divine companions to make her extraordinary. From Aphrodite she received the capacity for deep emotion; from Hermes she gained mastery over language. Athena gave the gift of fine craftsmanship and attention to detail, and Hermes gave her her name.
Pandora kom till världen av Hefaistos, eldguden, som tog hjälp av sina gudomliga kompanjoner att göra henne extraordinär. Från Afrodite mottog hon kapaciteten för djupa känslor; från Hermes fick hon bemästrandet av språk. Atena gav gåvan av fint hantverk och känsla för detalj, och Hermes gav henne ett namn.
Finally, Zeus bestowed two gifts on Pandora. The first was the trait of curiosity, which settled in her spirit and sent her eagerly out into the world. The second was a heavy box, ornately curved, heavy to hold – and screwed tightly shut. But the contents, Zeus told her, were not for mortal eyes. She was not to open the box under any circumstance.
Och sist men inte minst, skänkte Zeus två gåvor till Pandora. Den första var nyfikenhet, som satte sig i hennes själ och kastade henne ivrig ut i världen. Det andra var en tung ask, vackert snidad, tung att bära - och hårt ihopskruvad. Men innehållet, berättade Zeus, var inte för dödliga ögon. Hon fick inte öppna asken under några omständigheter.
On earth, Pandora met and fell in love with Epimetheus, a talented titan who had been given the task of designing the natural world by Zeus. He had worked alongside his brother Prometheus, who created the first humans but was eternally punished for giving them fire. Epimetheus missed his brother desperately, but in Pandora he found another fiery-hearted soul for companionship.
På jorden mötte och förälskade sig Pandora i Epimetheus, en talangfull titan som hade fått i uppdrag av Zeus att designa den naturliga världen. Han hade arbetat vid sidan av sin bror Prometheus som skapat de första människorna men var evigt straffad för att ha gett dem eld. Epimetheus saknade sin bror väldigt, men i Pandora såg han ännu en eldsjäl för kamratskap.
Pandora brimmed with excitement at life on earth. She was also easily distracted and could be impatient, given her thirst for knowledge and desire to question her surroundings. Often, her mind wandered to the contents of the sealed box. What treasure was so great it could never be seen by human eyes, and why was it in her care? Her fingers itched to pry it open. Sometimes she was convinced she heard voices whispering and the contents rattling around inside, as if straining to be free. Its enigma became maddening.
Pandora överväldigades av spänning från livet på jorden. Hon blev även lätt distraherad och kunde vara otålig på grund av sin törst på kunskap och sitt begär att ifrågasätta sin omgivning. Ofta vandrade hennes tankar till innehållet i den stängda asken. Vilken skatt var så vacker att den aldrig kunde åskådas av mänskliga ögon, och varför var den hennes att skydda? Det kittlade i hennes fingrar att öppna den. Ibland var hon övertygad om att hon hörde viskande röster och att innehållet skakades runt inuti, som att det ville bli frisläppt. Gåtan drev henne till vansinne.
Over time, Pandora became more and more obsessed with the box. It seemed there was a force beyond her control that drew her to the contents, which echoed her name louder and louder. One day she could bear it no longer. Stealing away from Epimetheus, she stared at the mystifying box. She’d take one glance inside, then be able to rid her mind of it forever...
Med tiden blev Pandora mer och mer besatt av asken. Det verkade som en kraft utöver hennes kontroll förde henne till innehållet, som ekade hennes namn högre och högre. En dag stod hon inte ut längre. Hon smet iväg från Epimetheus, och stirrade på den mystiska asken. Hon skulle ta en titt inuti, och sedan släppa det från sina tankar för evigt...
But at the first crack of the lid, the box burst open.
Men så fort hon rörde vid locket, brast asken öppen.
Monstrous creatures and horrendous sounds rushed out in a cloud of smoke and swirled around her, screeching and cackling. Filled with terror, Pandora clawed desperately at the air to direct them back into their prison. But the creatures surged out in a gruesome cloud. She felt a wave of foreboding as they billowed away. Zeus had used the box as a vessel for all the forces of evil and suffering he’d created – and once released, they were uncontainable.
Vidunderliga monster och förskräckliga ljud flög ut i ett rökmoln och virvlade runt henne, skrikandes och kacklandes. Fylld av skräck, grep Pandora desperat i luften för att föra dem tillbaka till sitt fängelse. Men varelserna trängde sig ut i ett förskräckligt moln. Hon kände en våg av ond aning när de bolmade bort. Zeus hade använt asken som ett kärl för alla ondskefulla krafter som han skapat - och otyglade, gick de inte att tämja.
As she wept, Pandora became aware of a sound echoing from within the box. This was not the eerie whispering of demons, but a light tinkling that seemed to ease her anguish. When she once again lifted the lid and peered in, a warm beam of light rose out and fluttered away.
Medan hon grät, blev Pandora medveten om ett ekande ljud från insidan av asken. Det var inte samma kusliga viskande från demoner, utan ett lätt pinglande som verkade lindra hennes smärta. När hon återigen lyfte på locket och kikade in, kom en varm stråle av ljus ut och flaxade iväg.
As she watched it flickering in the wake of the evil she’d unleashed, Pandora’s pain was eased. She knew that opening the box was irreversible – but alongside the strife, she’d set hope forth to temper its effects.
Medan hon tittade på hur det flimrade trots det onda hon precis släppt lös, lättade Pandoras smärta. Hon visste att öppnandet av asken var oåterkallerligt - men vid sidan av striden fanns också hoppet för att lugna dess effekt.
Today, Pandora’s Box suggests the extreme consequences of tampering with the unknown – but Pandora’s burning curiosity also suggests the duality that lies at the heart of human inquiry. Are we bound to investigate everything we don’t know, to mine the earth for more – or are there some mysteries that are better left unsolved?
Idag vittnar Pandoras ask om de extrema konsekvenser det innebär att handskas med det okända - men Pandoras brinnande nyfikenhet antyder även dualiteten som ligger i kärnan av mänsklig utforskning. Är vi tvungna att undersöka allt som vi inte känner till, att söka genom jorden för mer - eller finns det några mysterier som är bättre att lämna olösta?