Curiosity: a blessing, or a curse? The paradoxical nature of this trait was personified for the ancient Greeks in the mythical figure of Pandora. According to legend, she was the first mortal woman, whose blazing curiosity set a chain of earth-shattering events in motion.
Радозналост: благослов или клетва? Парадоксална природа ове особине била је персонификована за античке Грке у митској личности, Пандори. Према легенди, била је прва смртница чија је неутажива радозналост покренула низ разарајућих догађаја.
Pandora was breathed into being by Hephaestus, God of fire, who enlisted the help of his divine companions to make her extraordinary. From Aphrodite she received the capacity for deep emotion; from Hermes she gained mastery over language. Athena gave the gift of fine craftsmanship and attention to detail, and Hermes gave her her name.
Пандори је живот удахнуо Хефест, бог ватре, који је призвао у помоћ своје божанске дружбенике да би је учинили изузетном. Од Афродите је добила способност да дубоко осећа, од Хермеса је добила вештину говора. Атина ју је даривала великом умешношћу и способношћу да уочава детаље, а Хермес јој је дао име.
Finally, Zeus bestowed two gifts on Pandora. The first was the trait of curiosity, which settled in her spirit and sent her eagerly out into the world. The second was a heavy box, ornately curved, heavy to hold – and screwed tightly shut. But the contents, Zeus told her, were not for mortal eyes. She was not to open the box under any circumstance.
На крају, Зевс је Пандори поклонио два дара. Први је био особина радозналости, која се угнездила у њен дух и здушно је послала у свет. Други је био тешка кутија, китњасто оивичена, тешка и чврсто затворена. Али садржај, Зевс јој је рекао, није био за очи смртника. Није смела да отвори кутију ни под каквим околностима.
On earth, Pandora met and fell in love with Epimetheus, a talented titan who had been given the task of designing the natural world by Zeus. He had worked alongside his brother Prometheus, who created the first humans but was eternally punished for giving them fire. Epimetheus missed his brother desperately, but in Pandora he found another fiery-hearted soul for companionship.
На земљи је Пандора упознала и заволела Епиметеја, талентованог титана, коме је Зевс дао задатак да створи свет природе. Радио је раме уз раме са својим братом, Прометејом, који је створио прве људе, али је осуђен на вечну казну због тога што им је дао ватру. Епиметеју је очајнички недостајао брат, али је у Пандори нашао дружбеницу ватреног срца.
Pandora brimmed with excitement at life on earth. She was also easily distracted and could be impatient, given her thirst for knowledge and desire to question her surroundings. Often, her mind wandered to the contents of the sealed box. What treasure was so great it could never be seen by human eyes, and why was it in her care? Her fingers itched to pry it open. Sometimes she was convinced she heard voices whispering and the contents rattling around inside, as if straining to be free. Its enigma became maddening.
Пандора је била одушевљена животом на земљи. Али, лако је било и одвући јој пажњу и знала је бити нестрпљива јер је имала жељу за знањем и преиспитивањем окружења. Често би јој ум одлутао до садржаја запечаћене кутије. Какво је то благо које је било толико вредно да га никада не смеју видети људске очи и зашто га је она чувала? Сврбели су је прсти да отвори ту кутију. Понекад је била убеђена да чује гласове који шапућу и да садржај звецка изнутра, као да се труди да се ослободи. Њена енигма је почела да је излуђује.
Over time, Pandora became more and more obsessed with the box. It seemed there was a force beyond her control that drew her to the contents, which echoed her name louder and louder. One day she could bear it no longer. Stealing away from Epimetheus, she stared at the mystifying box. She’d take one glance inside, then be able to rid her mind of it forever...
Како је време протицало, Пандора је све више била опседнута кутијом. Деловало је као да је сила ван њене контроле вуче ка садржају кутије, који је одзвањао њеним именом све гласније. Једнога дана више није могла да издржи то. Искравши се од Епиметеја, нетремице је гледала у мистериозну кутију. Бациће поглед унутра, а онда се отарасити те мисли заувек...
But at the first crack of the lid, the box burst open.
Али, са првим пуцкетањем поклопца, кутија се широм отворила.
Monstrous creatures and horrendous sounds rushed out in a cloud of smoke and swirled around her, screeching and cackling. Filled with terror, Pandora clawed desperately at the air to direct them back into their prison. But the creatures surged out in a gruesome cloud. She felt a wave of foreboding as they billowed away. Zeus had used the box as a vessel for all the forces of evil and suffering he’d created – and once released, they were uncontainable.
Монструозна створења и грозни звукови излетели су у облаку дима и заковитлали се око ње, вриштећи и пиштећи. Испуњена стравом, Пандора је махала рукама у ваздуху да би их навела да се врате у свој затвор. Али, створења су изронила у језивом облаку. Осетила је налет слутње док су се удаљавали. Зевс је користио кутију као посуду за све силе зла и патње које је створио - а када су постале слободне, нису се могле зауставити.
As she wept, Pandora became aware of a sound echoing from within the box. This was not the eerie whispering of demons, but a light tinkling that seemed to ease her anguish. When she once again lifted the lid and peered in, a warm beam of light rose out and fluttered away.
Док је ридала, Пандора је постала свесна гласа који је одзвањао из унутрашњости кутије. Ово није било језиво шапутање демона, већ тиха звоњава за коју је деловало да јој олакшава патњу. Када је подигла поклопац по други пут и завирила унутра, топао зрачак светлости се уздигао и одлепршао.
As she watched it flickering in the wake of the evil she’d unleashed, Pandora’s pain was eased. She knew that opening the box was irreversible – but alongside the strife, she’d set hope forth to temper its effects.
Док је гледала у његово светлуцање у тренутку буђења зла које је ослободила, Пандорина патња се смањивала. Знала је да се отварање кутије не може променити, али је поред зала послала и наду да ублажи њихове последице.
Today, Pandora’s Box suggests the extreme consequences of tampering with the unknown – but Pandora’s burning curiosity also suggests the duality that lies at the heart of human inquiry. Are we bound to investigate everything we don’t know, to mine the earth for more – or are there some mysteries that are better left unsolved?
Данас Пандорина кутија указује на крајње последице када се петљамо са непознатим, али Пандорина неутажива радозналост указује и на дуалност која лежи у средишту људског преиспитивања. Да ли треба да истражујемо све оно што не знамо, да копамо да бисмо сазнали што више, или постоје неке мистерије које је боље оставити нерешене?