Curiosity: a blessing, or a curse? The paradoxical nature of this trait was personified for the ancient Greeks in the mythical figure of Pandora. According to legend, she was the first mortal woman, whose blazing curiosity set a chain of earth-shattering events in motion.
Nieuwsgierigheid: een zegen of een vloek? De paradoxale aard van deze eigenschap werd door de oude Grieken voorgesteld in de mythische figuur Pandora. Volgens de legende was zij de eerste sterveling wier vurige nieuwsgierigheid een kettingreactie van catastrofale gebeurtenissen in gang zette.
Pandora was breathed into being by Hephaestus, God of fire, who enlisted the help of his divine companions to make her extraordinary. From Aphrodite she received the capacity for deep emotion; from Hermes she gained mastery over language. Athena gave the gift of fine craftsmanship and attention to detail, and Hermes gave her her name.
Pandora werd tot leven gewekt door Hephaestus, de god van het vuur, die de hulp van zijn medegoden inriep om haar bijzonder te maken. Van Aphrodite kreeg ze de gave om diepe emoties te voelen, van Hermes kreeg ze de taalbeheersing, Athene gaf haar het geschenk van het vakmanschap en oog voor detail en Hermes gaf haar haar naam.
Finally, Zeus bestowed two gifts on Pandora. The first was the trait of curiosity, which settled in her spirit and sent her eagerly out into the world. The second was a heavy box, ornately curved, heavy to hold – and screwed tightly shut. But the contents, Zeus told her, were not for mortal eyes. She was not to open the box under any circumstance.
Ten slotte gaf Zeus haar twee geschenken. Het eerste was de eigenschap van nieuwsgierigheid, die zich in haar geest nestelde en haar gretig de wereld instuurde. Het tweede was een zware doos met sierlijke groeven, lastig om te dragen en vast dichtgeschroefd. Maar de inhoud, zei Zeus haar, was niet bestemd voor stervelingen. Ze mocht de kist hoe dan ook nooit openen.
On earth, Pandora met and fell in love with Epimetheus, a talented titan who had been given the task of designing the natural world by Zeus. He had worked alongside his brother Prometheus, who created the first humans but was eternally punished for giving them fire. Epimetheus missed his brother desperately, but in Pandora he found another fiery-hearted soul for companionship.
Op aarde werd Pandora verliefd op Epimetheus, een getalenteerde titaan die van Zeus de taak gekregen had om de natuur te ontwerpen. Hij werkte samen met zijn broer Prometheus, die de eerste mensen schiep, maar voor eeuwig gestraft werd omdat hij hen het vuur schonk. Epimetheus miste zijn broer heel erg, maar in Pandora vond hij een net zo vurige metgezel.
Pandora brimmed with excitement at life on earth. She was also easily distracted and could be impatient, given her thirst for knowledge and desire to question her surroundings. Often, her mind wandered to the contents of the sealed box. What treasure was so great it could never be seen by human eyes, and why was it in her care? Her fingers itched to pry it open. Sometimes she was convinced she heard voices whispering and the contents rattling around inside, as if straining to be free. Its enigma became maddening.
Pandora liep over van enthousiasme over het leven op aarde. Ze was eveneens gemakkelijk afgeleid en kon weleens ongeduldig zijn, gezien haar hang naar kennis en haar drang om haar omgeving in vraag te stellen. Haar gedachten dwaalden vaak af naar de inhoud van de verzegelde doos. Welke schat was zo groots dat hij nooit gezien mocht worden door de mens en waarom was zij ervoor verantwoordelijk? Haar vingers jeukten om de doos te openen. Soms zou ze gezworen hebben dat ze stemmen hoorde fluisteren en dat de inhoud van binnenuit rammelde, alsof hij naar vrijheid smachtte. Het enigma maakte haar gek.
Over time, Pandora became more and more obsessed with the box. It seemed there was a force beyond her control that drew her to the contents, which echoed her name louder and louder. One day she could bear it no longer. Stealing away from Epimetheus, she stared at the mystifying box. She’d take one glance inside, then be able to rid her mind of it forever...
Na verloop van tijd werd Pandora meer en meer bezeten door de doos. Een kracht buiten haar zinnen leek haar te drijven naar de inhoud, die haar naam steeds luider herhaalde. Op een dag hield ze het niet meer uit. Ze sloop weg van Epimetheus en staarde naar de mysterieuze doos. Ze zou één kijkje nemen, opdat ze er dan nooit meer aan zou hoeven denken ...
But at the first crack of the lid, the box burst open.
Maar bij de eerste wrik aan het deksel, barstte de doos open.
Monstrous creatures and horrendous sounds rushed out in a cloud of smoke and swirled around her, screeching and cackling. Filled with terror, Pandora clawed desperately at the air to direct them back into their prison. But the creatures surged out in a gruesome cloud. She felt a wave of foreboding as they billowed away. Zeus had used the box as a vessel for all the forces of evil and suffering he’d created – and once released, they were uncontainable.
Monsterlijke wezens en akelige geluiden ontsnapten in een rookwolk en cirkelden rond haar, krijsend en lachend. Doodsbang klauwde Pandora wanhopig in de lucht om hen terug in hun gevangenis te krijgen. Maar de wezens gutsten eruit in een afgrijselijke wolk. Ze had een slecht voorgevoel terwijl ze weg raasden. Zeus had de doos gebruikt als een kooi voor al het kwaad en lijden dat hij ooit geschapen had. En eenmaal ontsnapt, waren ze ontembaar.
As she wept, Pandora became aware of a sound echoing from within the box. This was not the eerie whispering of demons, but a light tinkling that seemed to ease her anguish. When she once again lifted the lid and peered in, a warm beam of light rose out and fluttered away.
Terwijl ze huilde, bemerkte Pandora een geluid dat weerklonk van in de doos. Het was echter niet het akelige gefluister van demonen, maar een licht gerinkel dat haar angst leek te sussen. Toen ze het deksel nogmaals optilde en naar binnen gluurde, rees er een warme straal licht op uit de doos en fladderde weg.
As she watched it flickering in the wake of the evil she’d unleashed, Pandora’s pain was eased. She knew that opening the box was irreversible – but alongside the strife, she’d set hope forth to temper its effects.
Terwijl ze het zag blinken in het kielzog van het kwaad dat ze had bevrijd, werd Pandora's pijn verzacht. Ze wist dat het openen van de doos onomkeerbaar was, maar naast de rampspoed, had ze ook hoop gecreëerd die de effecten ervan zou temperen.
Today, Pandora’s Box suggests the extreme consequences of tampering with the unknown – but Pandora’s burning curiosity also suggests the duality that lies at the heart of human inquiry. Are we bound to investigate everything we don’t know, to mine the earth for more – or are there some mysteries that are better left unsolved?
Vandaag symboliseert Pandora's doos de extreme gevolgen van knoeien met het onbekende. Maar Pandora's vurige nieuwsgierigheid staat ook voor de tweeledigheid die in het hart van de mensen ligt. Moeten we onderzoek doen naar alles wat we niet kennen, om de aarde dieper te doorgronden? Of blijven sommige raadsels beter onopgelost?