Hera, queen of the gods, was on the edge of her throne. A mountain nymph named Echo, renowned for her charm and chatter, was regaling her with a sensational story. But what Hera didn’t know was that Echo was merely distracting her while her husband, Zeus, was frolicking about with the other nymphs. Unfortunately for Echo, Zeus got sloppy, and Hera realized what was going on. Enraged by Echo’s duplicity— and powerless to stop her husband’s adultery— Hera decided to silence the nymph for good. From then on, Echo could no longer enrapture listeners with her stories; she could only repeat the last words another said.
הרה, מלכת האלים, היתה על קצה כס המלכות. נימפת הרים בשם אקו, שהיתה ידועה בקסם ובפטפוט שלה, ענגה אותה בסיפור מרעיש. אבל מה שהרה לא ידעה היה שאקו בסך הכל הסיחה את דעתה בזמן שבעלה, זאוס, השתובב עם הנימפות האחרות. למרבה הצער עבור אקו, זאוס התרשל, והרה הבינה מה קורה. זועמת על דו הפרצופיות של אקו -- וחסרת כוח לעצור את הבגידה של בעלה -- הרה החליטה להשתיק את הנימפה לתמיד. מאז והלאה, אקו לא יכלה יותר להלהיב שומעים בסיפוריה; היא יכלה רק לחזור על המילים האחרונות שאחרים אמרו.
As her conversations became dull and her company undesirable, Echo grew dispirited. One day, while Echo was drifting through the woods, she spotted a young man hunting deer. It was Narcissus, the stunningly beautiful son of a river god and water nymph. After his birth, a seer had given his mother a cryptic prophecy: Narcissus would live a long life— but only if he never really knew himself. No one was sure exactly what to make of this. And, in the meantime, Narcissus grew into a proud youth. His good looks attracted many admirers. But he preferred to amble through life on his own and left a trail of broken hearts in his wake.
כשהשיחות שלה הפכו למשעממות והחברה שלה לא רצויה, אקו נעשתה נואשת יותר ויותר. יום אחד, בזמן שאקו נסחפה דרך היער, היא זיהתה צעיר צד אייל. זה היה נרקיסוס, הבן היפיפה של אל הנהר ונימפת מים. אחרי לידתו, חוֹזָה נתנה לאימו נבואה קריפטית: נרקיסוס יחיה חיים ארוכים -- אבל רק אם לעולם לא יכיר את עצמו. אף אחד לא היה בטוח בדיוק מה משמעות הדבר. ובינתיים, נרקיסוס גדל לנער גאה. המראה היפה שלו משך הרבה מעריצים. אבל הוא העדיף לעבור את חייו בעצמו והשאיר שובל של לבבות שבורים אחריו.
Seeing Narcissus there, Echo was filled with longing. Unable to initiate a conversation, she walked after him. Soon, Narcissus heard a rustle, and called out, “Who goes there? Who are you?” Echo revealed herself, but only repeated the word “you,” making her tone as endearing as possible as she went to hold him. Agitated, Narcissus said, “Let me go, I can’t stay.” Echo could only counter with a plea for him to do so. Freeing himself from her embrace, Narcissus snapped, “I’d rather die than have you love me!” To which Echo could only cry, “Love me... love me.” Narcissus told Echo once more to leave him alone, then faded from her gaze.
כשראתה את נרקיסוס, אקו התמלאה כמיהה. לא מסוגלת לפתוח בשיחה, היא הלכה אחריו. במהרה, נרקיס שמע רחש, וקרא, “מי נמצא פה? מי אתה?” אקו גילתה את עצמה, אבל רק חזרה על המילה “אתה,” וניסתה להישמע מעוררת חיבה כשהתקרבה אליו. מרוגז, נרקיסוס אמר, “תני לי ללכת, אני לא יכול להשאר.” אקו יכלה לענות רק בתחינה אליו לעשות זאת. משחרר את עצמו מחיבוקה, נרקיסוס התעצבן, “אני מעדיף למות משתאהבי אותי!” ולזה אקו ענתה בבכי, “תאהב אותי... תאהב אותי.” נרקיסוס אמר לאקו שוב לעזוב אותו, ואז נעלם ממבטה.
Echo wandered to a cave. And gradually, her heart grew heavy and her body frail until all that was left of her was her voice, which the wind carried to vast, empty places. Forever after, it could be heard reverberating through hollow caves and rebounding across lonely clearings.
אקו שוטטה למערה. ולאט לאט, הלב שלה הכביד והגוף השברירי שלה עד שכל מה שנשאר ממנה היה קולה, שהרוח נשאה למקומות נרחבים וריקים. לעולם לאחר מכן, הוא יכל להשמע מהדהד דרך המערות הריקות ומוחזר לרוחב קרחות יער בודדות.
But this wasn’t even the first time heartbreak over Narcissus had proven fatal. A young man named Ameinias had also been cruelly rejected by Narcissus. Before his death, he prayed to Nemesis, the goddess of revenge, that Narcissus would also one day know the pain of love. She heard Ameinias’ pleas and, upon witnessing Echo’s fate, decided that it would be the final affront. It was time for retribution. So, Nemesis set Narcissus towards a clear, glassy pool.
אבל זו אפילו לא היתה הפעם הראשונה ששברון לב בגלל נרקיסוס הוכח כקטלני. איש צעיר בשם אמניאס גם נדחה באכזריות על ידי נרקיסוס. לפני מותו, הוא התפלל לנמסיס, אלת הנקמה, שנרקיסוס ידע גם הוא יום אחד את כאב האהבה. היא שמעה את תחינתו של אמניאס, וכשראתה את גורלה של אקו, החליטה שזה יהיה העלבון האחרון. זה היה הזמן לנקמה. אז, נמסיס הכווינה את נרקיסוס לבריכה צלולה כמו זכוכית.
As he bent towards the water to drink, he caught sight of a hauntingly beautiful young man. Never before had Narcissus seen himself with such clarity. He spent the day acquainting himself with every glinting angle and glowing curl then passed the evening gazing at his reflection by moonlight and sleeping with his fingers grazing the water. Days wore on, and Narcissus never parted from his one true love. When he reached out, his double reached for him; and when he leaned in to bestow a kiss, he also tilted his face. But when he tried to hold the bewitching figure, it disappeared. At last, Narcissus knew the agony of unrequited love.
כשהוא התכופף למים לשתות, הוא ראה בחור צעיר יפיפה. מעולם נרקיסוס לא ראה את עצמו בכזו בהירות. הוא בילה את היום בהכרת עצמו מכל זווית מנצנצת ותלתל זוהר ואז העביר את הערב בבהיה בהשתקפות שלו לאור הירח ולישון עם אצבעותיו מלטפות את המים. ימים עברו, ונרקיסוס לעולם לא נפרד מאהבתו היחידה האמיתית. כשהוא הושיט את ידו, הכפיל שלו הושיט את ידו אליו; וכשהוא נשען לתת נשיקה, הוא גם הטה את ראשו. אבל כשניסה להחזיק את הדמות המכשפת, הוא נעלם. נרקיסוס ידע את הסבל של אהבה ללא גמול.
Eating and drinking nothing, Narcissus too wasted away. His neck ached from bending over the lake, and his legs became rooted to the grass. When the wood nymphs finally passed by, all that was left of him was a white and yellow flower bending towards its reflection. From then on, it was known as narcissus.
לא אוכל ולא שותה, נרקיסוס גם נעלם. הצוואר שלו כאב מלהתכופף מעל האגם, ורגליו הפכו לנטועות בדשא. כשנימפות העץ לבסוף עברו שם, כל מה שנשאר ממנו היה פרח לבן וצהוב מכופף מעל ההשתקפות שלו. מאז, הוא היה ידוע כנרקיס.