Odin, the king of Asgard, was plagued by nightmares. Three fearsome figures haunted his dreams: a massive, writhing shadow; a shambling, rotting corpse; and worst of all, a monstrous beast with a deadly bite. Night after night, the creatures besieged the king. And although their true forms were unknown to him, he could tell they were related to Asgard’s most persistent problem: Loki.
Odyna, króla Asgardu, nękały koszmary. We śnie nawiedzały go trzy postacie. Ogromny, wijący się cień, powłóczące nogami, gnijące zwłoki i najgorsza ze wszystkich bestia o śmiercionośnych szczękach. Potwory osaczały króla co noc. Chociaż nie znał ich prawdziwych postaci, wiedział, że wiążą się z problemem, z którym ciągle zmagał się Asgard. Z Lokim.
Despite having settled down with his wife and sons, Loki had been sneaking off to visit the giantess Angrboda. And when the king learned this affair had produced three children, he was filled with unease. Odin summoned Thor and Tyr, two of his bravest warriors, to travel to Jotunheim to capture Loki’s secret children.
Chociaż się ustatkował, miał żonę i synów, Loki wymykał się w odwiedziny do olbrzymki Angrbody. Kiedy król dowiedział się, że owocem tego romansu jest trójka dzieci, poczuł ogromny niepokój. Odyn wezwał Thora i Tyra, dwóch najdzielniejszych wojowników, i kazał im udać się do Jotunheim i pojmać dzieci Lokiego.
Upon arriving at Angrboda’s home, the pair were immediately accosted by Loki's first child, a serpent named Jörmungandr. The God of Thunder dodged the snake’s venom and swiftly bound him to a pine tree. The second child, Hel, appeared as a glowing young woman from the right and a moldering corpse from the left. Her flesh flaked onto the ground as she silently submitted to her captors. Finally, the third child leapt at Tyr. The small wolf was fierce but harmless. Tyr playfully cuffed its claws and stowed the cub in his pocket.
Po przybyciu do domu Angrbody dwóch wojowników zostało zaatakowanych przez pierwsze dziecko Lokiego, węża o imieniu Jormungand. Bóg piorunów uniknął ukąszenia węża i przywiązał go do sosny. Drugie dziecko, Hel, ukazało się jako piękna młoda kobieta z prawej strony i gnijące zwłoki z lewej strony. Jej ciało płatami opadało na ziemię, kiedy oddawała się w ręce wojowników. W końcu na Tyra skoczyło trzecie dziecko. Mały wilk był zawzięty, ale niegroźny. Tyr dla żartu zakuł go w kajdany i włożył do kieszeni.
Back in Asgard, the warriors presented their prisoners and fearful recognition seized Odin's heart. Though these three were meager reflections of his dark dreams, the king was determined to dispose of them before his visions came true.
Po powrocie do Asgardu wojownicy zaprezentowali swoich więźniów, a serce Odyna przeszył lęk, kiedy ich rozpoznał. Choć ta trójka była tylko bladym odbiciem jego mrocznych snów, król postanowił się ich pozbyć, zanim jego wizje się urzeczywistnią.
First, he banished Jörmungandr to the sea at the edge of the world. Then he sent Hel deep below the earth to join her fellow corpses. But the wolf, named Fenrir, presented a challenge. He’d already grown strong enough to threaten the gods, so Odin took a more patient approach. For months, he supervised the creature, watching Fenrir grow from a cub to a wolf to a beast who spoke with the voice of a God. Tyr visited frequently and found Fenrir to be strong and clever. But as their bond deepened, Odin's fear only grew.
Najpierw wygnał Jormunganda do morza na krańcu świata. Potem wysłał Hel głęboko pod ziemię, żeby dołączyła do martwych pobratymców. Jednak wilk, zwany Fenrirem, stanowił większe wyzwanie. Był już tak duży, że mógł zagrozić bogom, więc Odyn postanowił zaczekać. Miesiącami pilnował stworzenia, patrząc, jak Fenrir zmienia się ze szczenięcia w wilka, a potem bestię potrafiącą mówić. Tyr, który często odwiedzał Fenrira, zauważył, że jest silny i sprytny. Jednak im bliżsi się sobie stawali, tym bardziej rósł strach Odyna.
One day, Odin forged his heaviest chains and hauled them to Fenrir with a challenge. He would bind the wolf to test his growing strength. Fenrir eagerly accepted the challenge and splintered the metal like old wood. Odin returned to the forge, crafting shackles that no man could lift alone. These sturdy chains gave Fenrir pause. But with an encouraging wink from Tyr, he accepted the challenge. The beast strained for a moment and then shattered his restraints into a thousand pieces. Desperate, Odin sought help from the most skilled makers of all: the Dwarves. Rather than metal, they sought the rarest ingredients; from feline footsteps and fish breath to the sinews of mountains and mighty bears. With these, the Dwarves crafted Gleipnir, an unbreakable chain in the guise of fine thread. When Odin challenged Fenrir a third time, the wolf laughed. But as he examined the thread more closely, Fenrir sensed Odin’s trickery and began to feel some fear himself.
Pewnego dnia Odyn wykuł najmocniejsze łańcuchy, rzucając Fenrirowi wyzwanie. Zwiąże nimi wilka, żeby przetestować jego siłę. Fenrir ochoczo przyjął wyzwanie i rozerwał metal niczym stare drewno. Odyn wrócił do kuźni i wykuł kajdany, których nie uniósłby żaden człowiek. Łańcuchy na chwilę zatrzymały Fenrira. Ale kiedy Tyr puścił do niego oko, podjął wyzwanie. Bestia natężyła siły, po czym rozerwała krępujące okowy na tysiąc kawałeczków. Odyn w desperacji sięgnął po pomoc najbardziej utalentowanych twórców, krasnoludów. Zamiast metalu używały one nietypowych składników, od tupotu kocich łap i rybich oddechów po korzenie gór i ścięgna potężnych niedźwiedzi. Z nich krasnoludy wykonały Gleipnira, sznur, którego nie da się przerwać, choć wygląda jak cienka nić. Kiedy Odyn po raz trzeci rzucił wyzwanie, Fenrir się zaśmiał. Ale kiedy przyjrzał się sznurowi z bliska, Fenrir wyczuł podstęp Odyna i sam poczuł lęk.
Fenrir struck a deal. He would accept the challenge, but only if a god kept their hand in his mouth throughout. With a heavy heart, Tyr volunteered. The gods bound the wolf and as he strained Gleipnir only grew tighter. Fenrir felt the agony of betrayal— not only from Odin, but from his reluctant friend. With a howl of fury, he bit through Tyr’s wrist and vowed to destroy Odin for tricking him.
Fenrir zaproponował układ. Przyjmie wyzwanie, ale tylko jeśli bóg będzie trzymał dłoń w jego pysku. Z ciężkim sercem zgłosił się Tyr. Bogowie związali wilka. Kiedy się wytężał, Gleipnir jedynie zaciskał się mocniej. Fenrir cierpiał przez zdradę. Nie tylko Odyna, ale i przyjaciela. Z dzikim wyciem przegryzł nadgarstek Tyra i przysiągł zniszczyć Odyna za oszustwo.
Watching his nightmare come to life, Odin thrust Tyr’s blade between Fenrir jaws, releasing a torrent of saliva that became a furious river. While the beast was not dead, he was bound, and Odin celebrated his victory over fate. But in truth, his actions had only sealed his doom. Beneath the waves, Jörmungandr grew to encircle the world. Hel rose to rule the dead as queen of the Underworld. And every day, Fenrir strained a little more against his chains, inching ever closer to his bloody revenge.
Widząc, że koszmar staje się prawdą, Odyn pchnął ostrze Tyra między szczęki Fenrira, uwalniając potok śliny, który zmienił się we wściekłą rzekę. Choć bestia nie była martwa, była spętana. Odyn świętował zwycięstwo nad losem. W rzeczywistości jego czyny tylko przypieczętowały jego zgubę. Pod falami Jormungand urósł tak, że otoczył cały świat. Hel zaczęła panować nad zmarłymi jako królowa podziemnego świata. A Fenrir każdego dnia zmaga się z pętającym go sznurem, zbliżając się do dnia krwawej zemsty.