In ancient Kyoto, a devout Shinto scholar lived a simple life, but he was often distracted from his prayers by the bustling city. He felt that his neighbors were polluting his soul, and he sought to perform some kind of personal harae— a purification ritual that would cleanse his body and his mind.
În vechiul Kyoto, un savant devotat, Shinto, ducea o viață simplă, dar era adesea distras de la rugăciune de agitația orașului. Era de părere că vecinii îi poluau sufletul, și a încercat să practice harae, un ritual de purificare menit să-i curețe trupul și mintea.
He decided to travel to the revered Hie Shrine. The trip was an arduous climb that took all day. But he was glad for the solitude it afforded him, and the peace he felt upon returning home was profound. The scholar was determined to maintain this clarity for as long as possible, and resolved to make this pilgrimage another 99 times. He would walk the path alone, ignoring any distractions in his quest for balance, and never straying from his purpose.
A hotărât să plece spre sanctuarul sacru Hie. Drumul a fost o urcare extenuantă care i-a luat toată ziua. Dar s-a bucurat de singurătatea-i oferită, iar pacea care l-a cuprins la întoarcerea spre casă a fost profundă. Școlarul era hotărât să mențină această seninătate cât mai mult posibil, așa că a mai făcut acest pelerinaj de încă 99 de ori. Mergea singur pe drum, ignorând orice distragere în căutarea echilibrului, și nu se abătea niciodată de la țelul său.
The man was true to his word, and as days stretched into weeks, he walked through driving rain and searing sun. Over time, his devotion revealed the invisible world of spirits which exists alongside our own. He began to sense the kami, which animated the rocks underfoot, the breeze that cooled him, and the animals grazing in the fields.
Era un om de cuvânt, iar pe măsură ce zilele s-au transformat în săptămâni, înainta prin ploaia abundentă și prin soarele arzător. Cu timpul, devotamentul i-a dezvăluit lumea invizibilă a spiritelor care există alături de lumea noastră. A început să simtă kami (divinul) însuflețindu-i pietrele de sub picioare, adierea care îl răcorea și animalele care pășteau pe câmp.
Still he spoke to no one, spirit or human. He was determined to avoid contact with those who had strayed from the path and become polluted with kegare. This taboo of defilement hung over the sick and deceased, as well as those who defiled the land or committed violent crimes. Of all of the threats to the scholar’s quest for spiritual purity, kegare was by far the greatest.
Dar nici așa nu vorbea cu nimeni, spirit sau om. Era hotărât să evite contactul cu cei care s-au abătut de la drum... și care au fost contaminați de kegare (impuritate) Acest tabu al întinării afecta bolnavii și morții, dar și cei care profanau pământul sau săvârșeau infracțiuni violente. Dintre toate pericolele la adresa purității spirituale a școlarului, kegare era cu siguranță cel mai mare.
After paying his respects for the 80th time, he set out for home once more. But as darkness fell, he heard strained sobs in the night air. The scholar tried to push forward and ignore the moans. But the desperate cries overwhelmed him. Grimacing, he left his path to follow the sound to its source.
După ce și-a prezentat omagiile pentru a 80-a oară, a plecat încă o dată spre casă. Dar de cum s-a lăsat întunericul, a început să audă hohote strașnice. Savantul a încercat să meargă înainte și să ignore bocetele, dar plânsetele de disperare l-au copleșit. Vrând-nevrând, a lăsat în urmă poteca sa și a urmat zgomotele până la sursa lor.
He soon came to a cramped cottage, with a woman crumpled outside. Filled with pity, the scholar implored the woman to share her sorrow. She explained that her mother had just died— but no one would help her with the burial. At that news, his heart sank. Touching the body would defile his spirit, draining his life force and leaving him forsaken by the kami. But as he listened to her cries, his sympathy soared. And so, they buried the old woman together, to ensure her safe passage into the spirit world.
A ajuns la o colibă strâmtorată, unde o femeie stătea ghemuită afară. Cuprins de milă, savantul a implorat femeia să-și împărtășească durerea. Aceasta i-a spus că mama ei tocmai a murit, dar nimeni nu vrea să o ajute cu înmormântarea. La auzul veștii, i s-a înmuiat inima. Dacă i-ar atinge trupul, sufletul i-ar fi întinat, secându-l de forța vieții și asuprindu-l de kami. Dar auzind femeia cum plânge, l-a cuprins mila. Așadar, au îngropat bătrâna amândoi pentru a-i permite trecerea în lumea spiritelor în siguranță.
The burial was complete, but the taboo of death weighed heavily on the scholar. How could he have been so foolish, to shirk his most important rule and corrupt his divine journey? After a tormented night, he resolved to go back to the shrine to cleanse himself.
Înmormântarea s-a terminat, dar tabuul morții atârna greu asupra savantului. Cum a putut fi atât de nechibzuit, să neglijeze cea mai importantă regulă și să-și corupă călătoria divină? După o noapte covârșitoare, a hotărât să se întoarcă la sanctuar pentru a se purifica.
To his surprise, the usually quiet temple was filled with people, all gathering around a medium who communicated directly with the kami. The man hid himself, not daring approach in case anyone glimpse his polluted soul. But the medium had other ways of seeing, and called him forward from the crowd.
Spre surprinderea lui, templul liniștit de altădată era acum plin de oameni, toți adunați în jurul unui clarvăzător care comunica direct cu kami. Omul s-a ascuns, necutezând să se apropie pentru a nu-i fi văzut sufletul întinat. Clarvăzătorul avea alte moduri de a vedea, așa că l-a chemat în fața mulțimii.
Ready to be forsaken, the scholar approached the holy woman. But the medium merely smiled. She took his impure hand in hers, and whispered a blessing only he could hear— thanking him for his kindness. In that moment, the scholar discovered a great spiritual secret: contamination and corruption are two very different things.
Pregătit să-și accepte pedeapsa, omul s-a apropiat de femeia sacră. Dar aceasta doar a zâmbit. L-a strâns de mâna-i necurată... și i-a șoptit o binecuvântare pe care doar el o putea auzi, mulțumindu-i pentru bunătatea lui. În acel moment, savantul a descoperit un secret spiritual măreț: contaminarea și coruperea sunt două lucruri extrem de diferite.
Filled with insight, the scholar set himself back on his journey. But this time, he stopped to help those he met. He began to see the beauty of the spirit world everywhere he went, even in the city he'd previously shunned. Others cautioned that he risked kegare— but he never told them why he so freely mingled with the sick and disadvantaged. For he knew that people could only truly understand harae through a journey of their own.
Cuprins de revelație, școlarul și-a reluat călătoria. Dar de data aceasta, s-a oprit să îi ajute pe cei pe care i-a întâlnit. A început să vadă frumusețea lumii spiritelor peste tot pe unde a mers, ba chiar și în orașul de care se ferea înainte. Ceilalți l-au avertizat că riscă kegare, dar el nu le-a spus niciodată de ce se amesteca de bună voie... cu cei bolnavi și cu cei defavorizați. Căci știa că oamenii pot înțelege harae cu adevărat... doar prin propria lor călătorie.