In ancient Kyoto, a devout Shinto scholar lived a simple life, but he was often distracted from his prayers by the bustling city. He felt that his neighbors were polluting his soul, and he sought to perform some kind of personal harae— a purification ritual that would cleanse his body and his mind.
בקיוטו העתיקה, מלומד שינטו מסור חי חיים פשוטים, אבל הוא הוסח פעמים רבות מתפילותיו על ידי העיר הרוחשת. הוא הרגיש שהשכנים שלו זיהמו את נשמתו, והוא רצה לבצע סוג של האראי אישי -- טקס טיהור שינקה את גופו ותודעתו.
He decided to travel to the revered Hie Shrine. The trip was an arduous climb that took all day. But he was glad for the solitude it afforded him, and the peace he felt upon returning home was profound. The scholar was determined to maintain this clarity for as long as possible, and resolved to make this pilgrimage another 99 times. He would walk the path alone, ignoring any distractions in his quest for balance, and never straying from his purpose.
הוא החליט לנסוע למקדש היי המוערך. המסע היה טיפוס מפרך שלקח כל היום. אבל הוא היה שמח מהבדידות שהוא הציע לו, והשלווה שהוא הרגיש עם חזרתו הביתה היתה משמעותית. המלומד היה משוכנע לשמור על הצלילות כל עוד היה יכול, והחליט לעשות את העליה לרגל עוד 99 פעמים. הוא היה הולך את השביל לבדו, מתעלם מכל הסחת דעת במסע שלו לאיזון, ומעולם לא סטה ממטרתו.
The man was true to his word, and as days stretched into weeks, he walked through driving rain and searing sun. Over time, his devotion revealed the invisible world of spirits which exists alongside our own. He began to sense the kami, which animated the rocks underfoot, the breeze that cooled him, and the animals grazing in the fields.
האדם היה נאמן למילתו, וכשהימים התאכו לשבועות, הוא הלך דרך גשם שוטף ושמש חורכת. במשך הזמן, המסירות שלו גילתה עולם בלתי נראה של רוחות שקיימות לצידנו. הוא החל להרגיש את הקאמי, שהחייתה את הסלעים מתחת לרגליו, הבריזה שקררה אותו, והחיות שליחכו בשדות.
Still he spoke to no one, spirit or human. He was determined to avoid contact with those who had strayed from the path and become polluted with kegare. This taboo of defilement hung over the sick and deceased, as well as those who defiled the land or committed violent crimes. Of all of the threats to the scholar’s quest for spiritual purity, kegare was by far the greatest.
ועדיין הוא לא דיבר עם אף אחד, רוח או אדם. הוא היה משוכנע להמנע ממגע עם אלו שסטו מהמסלול והפכו למזוהמים בקגרה. טאבו החילול היה תלוי מעל החולים והמתים, כמו גם אלו שחיללו את האדמה או ביצעו פשעים אלימים. מכל האיומים למסע המלומד לטיהור רוחני, קגרה היה הכי גדול מכולם.
After paying his respects for the 80th time, he set out for home once more. But as darkness fell, he heard strained sobs in the night air. The scholar tried to push forward and ignore the moans. But the desperate cries overwhelmed him. Grimacing, he left his path to follow the sound to its source.
אחרי שכיבד את המקום בפעם ה 80, הוא יצא הביתה שוב. אבל כשהחשכה נפלה, הוא שמע יבבות חנוקות באויר הליילה. המלומד ניסה להמשיך והתעלם מהיבבות. אבל הקריאות הנואשות השתלטו עליו. מעווה את פניו, הוא עזב את המסלול כדי לעקוב אחרי הקולות למקורם.
He soon came to a cramped cottage, with a woman crumpled outside. Filled with pity, the scholar implored the woman to share her sorrow. She explained that her mother had just died— but no one would help her with the burial. At that news, his heart sank. Touching the body would defile his spirit, draining his life force and leaving him forsaken by the kami. But as he listened to her cries, his sympathy soared. And so, they buried the old woman together, to ensure her safe passage into the spirit world.
במהרה הגיע לבית קטן, עם אישה שפופה בחוץ. מלא בחמלה, המלומד מעודד את האישה לחלוק את יגונה. האי מסבירה שאימה בדיוק מתה -- אבל אף אחד לא עזר לה עם הקבורה. עם החדשות האלו, ליבו צנח. נגיעה בגופה תחלל את רוחו, תרוקן את כוח חייו ותשאיר אותו חשוף לקאמי. אבל השהקשיב לבכיה, הסימפטיה שלו זינקה. וכך, הם קברו את האישה הזקנה יחד, כדי להבטיח את מעברה הבטוח לעולם הרוחות.
The burial was complete, but the taboo of death weighed heavily on the scholar. How could he have been so foolish, to shirk his most important rule and corrupt his divine journey? After a tormented night, he resolved to go back to the shrine to cleanse himself.
הקבורה הושלמה, אבל הטאבו של מוות הכבידה מאוד על המלומד. איך יכל להיות כל כך טיפש, לוותר על החוק הכי חשוב שלו ולהשחית את המסע הקדוש שלו? אחרי לילה מענה, הוא החליט לחזור למקדש לטהר את עצמו.
To his surprise, the usually quiet temple was filled with people, all gathering around a medium who communicated directly with the kami. The man hid himself, not daring approach in case anyone glimpse his polluted soul. But the medium had other ways of seeing, and called him forward from the crowd.
להפתעתו, המקדש השקט בדרך כלל היה מלא אנשים, כולם התאספו סביב מדיום שתקשרה ישירות עם הקאמי. האיש החביא את עצמו, ולא העז לגשת למקרה שמישהו יראה את נשמתו המזוהמת. אבל למדיום היו דרכים אחרים לראות, וקראה לו קדימה מהקהל.
Ready to be forsaken, the scholar approached the holy woman. But the medium merely smiled. She took his impure hand in hers, and whispered a blessing only he could hear— thanking him for his kindness. In that moment, the scholar discovered a great spiritual secret: contamination and corruption are two very different things.
מוכן להנטש, המלומד ניגש לאישה הקדושה. אבל המדיום רק חייכה. היא לקחה את ידו הלא טהורה בשלה, ולחשה ברכה שרק הוא יכל לשמוע -- והודתה לו על טוב ליבו. באותו רגע, המלומד גילה סוד רוחני גדול: זיהום והשחתה הם שני דברים שונים.
Filled with insight, the scholar set himself back on his journey. But this time, he stopped to help those he met. He began to see the beauty of the spirit world everywhere he went, even in the city he'd previously shunned. Others cautioned that he risked kegare— but he never told them why he so freely mingled with the sick and disadvantaged. For he knew that people could only truly understand harae through a journey of their own.
מלא בתבונה, המלומד החזיר את עצמו למסעו. אבל הפעם, הוא עצר לעזור לאנשים שפגש. הוא התחיל לראות את היופי בעולם הרוחות בכל מקום אליו הלך, אפילו בעיר ממנה התרחק לפני כן. אחרים הזהירו שהוא מסתכן בקיגרה -- אבל הוא מעולם לא אמר להם למה הוא התערבב כל כך בחופשיות עם החולים ומוחלשים. מאחר וידע שאנשים יכולים להבין הראה באמת רק דרך מסע משלהם.