A portly Miller, barely sober enough to sit on his horse, rambles on about the flighty wife of a crotchety old carpenter and the scholar she takes as her lover. To get some time alone together, the scholar and the wife play various tricks that involve feigning madness, staging a biblical flood, and exposing themselves in public. But the parish clerk is also lusting after the wife, and comes by every night to sing outside her house. This becomes so tiresome that she tries to scare him away by hanging her rear end out the window for him to kiss. When this appears not to work, her scholar decides to try farting in the same position, but this time, the clerk is waiting with a red-hot poker.
Tęgi Młynarz, tak pijany, że omal nie spada z konia, snuje o frywolnej żonie starego, zrzędliwego stolarza i jej kochanka – uczonego. Aby spędzić razem trochę czasu, uczony wraz z żoną płatają Młynarzowi różne figle, takie jak pozorowanie obłędu, fingowanie biblijnej powodzi czy publiczne obnażanie się. Żony Młynarza pożąda również urzędnik kościelny i każdej nocy wyśpiewuje pod jej domem. Męczy to ją do tego stopnia, że usiłuje go odstraszyć, dając mu pocałować się w rzyć. Kiedy to nie skutkuje, uczony próbuje spierdzieć się, przyjmując tę samą pozycję wtedy jednak urzędnik czeka, dzierżąc rozżarzony pogrzebacz.
This might all sound like a bawdy joke, but it’s part of one of the most esteemed works of English literature ever created: The Canterbury Tales, which seamlessly blends the lofty and the lowly. The work consists of 24 stories, each told by one of Chaucer’s spirited characters. Narrators include familiar Medieval figures such as a Knight, a Clerk, and a Nun, and the less recognizable Reeve, and Mancible, and others.
To wszystko może brzmieć jak sprośny żart, a stanowi część jednego z najdoskonalszych dzieł literatury angielskiej, pod tytułem: Opowieści kanterberyjskie, które sprawnie miesza wzniosłość z podrzędnością. Dzieło zawiera 24 opowiadania, każde autorstwa jednego z uduchowionych bohaterów Chaucera. Narratorami są znane średniowieczne postaci, takie jak Rycerz, Uczony, Zakonnica, mniej znany Włodarz, Szafarz i inni.
The Tales are written in Middle English, which often looks entirely different from the language spoken today. It was used between the 12th and 15th centuries, and evolved from Old English due to increased contact with European romantic languages after the Norman Conquest of 1066. Most of the Middle English alphabet is still familiar today, with the inclusion of a few archaic symbols, such as yogh, which denotes the y, j, or gh sound.
Opowieści powstawały w języku średnioangielskim, mało przypominającym język, którym posługujemy się dziś. Używany między XII a XV wiekiem, rozwinął się z języka staroangielskiego, na co wpływ miał wzmożony kontakt z europejskimi językami romańskimi, po Inwazji Normanów w 1066 roku. Co do zasady, alfabet staroangielski jest nadal aktualny, oprócz niektórych archaicznych symboli, jak yogh oznaczający dźwięk y, j lub gh.
The loquacious cast of the Tales first meet at the Tabard Inn in Southwark. They have a journey in common: a pilgrimage to Canterbury to visit the shrine of St. Thomas Beckett, a martyred archbishop who was murdered in his own Cathedral. Eager and nosy for some personal details, the host of the Inn proposes a competition: whoever tells the best tale will be treated to dinner.
Gadatliwa obsada Opowieści spotyka się w karczmie Tabard, w Southwark. Łączy ich wspólna podróż: pielgrzymują do Canterbury, by odwiedzić kaplicę św. Tomasza Becketta, arcybiskupa, który zginął śmiercią męczeńską we własnej katedrze. Gorliwy i wścibski gospodarz karczmy proponuje konkurs: ten, kogo opowieść będzie najlepsza, dostanie najlepszy obiad. Gdyby nie pielgrzymka,
If not for their pilgrimage, many of these figures would never have had the chance to interact. This is because Medieval society followed a feudal system that divided the clergy and nobility from the working classes, made up of peasants and serfs. By Chaucer’s time, a professional class of merchants and intellectuals had also emerged.
wiele z tych postaci nigdy by się nie spotkało. Średniowieczną społecznością rządził system feudalny, który oddzielał duchowieństwo i szlachtę od klas pracujących składających się z wieśniaków i niewolników. Za czasów Chaucera pojawiła się również klasa wyższa kupców i intelektualistów. Chaucer przez większość życia był urzędnikiem rządowym,
Chaucer spent most of his life as a government official during the Hundred Years' War, traveling throughout Italy and France, as well as his native England. This may have influenced the panoramic vision of his work, and in the Tales, no level of society is above mockery.
który w czasie wojny stuletniej przemierzał tereny Włoch, Francji, a także rodzimej Anglii. Mogło to wpłynąć na ogólną wizję jego dzieła, a w Opowieściach szyderstwo nie omija żadnej klasy społecznej. Chaucer wykorzystuje językowe dziwactwa, jakimi posługuje się każda z postaci,
Chaucer uses the quirks of the characters’ language – the ribald humor of the Cook, the solemn prose of the Parson, and the lofty notions of the Squire – to satirize their worldviews. The varied dialects, genres, and literary tropes also make the work a vivid record of the different ways Medieval audiences entertained themselves. For instance, the Knight’s tale of courtly love, chivalry, and destiny riffs on romance, while the tales of working-class narrators are generally comedies filled with scatological language, sexual deviance, and slapstick.
ordynarne poczucie humoru Kucharza, poważną prozę Proboszcza i głębokie myśli Giermka, by wyszydzić ich światopoglądy. Zróżnicowane dialekty, gatunki oraz tropy literackie sprawiają też, że dzieło to stanowi barwny zapis różnych sposobów zabawiania średniowiecznej publiczności. Przykładowo opowieść Rycerza o dworskiej miłości, rycerstwie i przeznaczeniu wyśmiewa romans, podczas gdy opowieści narratorów klasy pracującej, to zazwyczaj komedie przepełnione obscenicznym językiem, dewiacją seksualną i błazenadą.
This variation includes something for everyone, and that’s one reason why readers continue to delight in the work in both Middle English and translation. While the narrative runs to over 17,000 lines, it's apparently unfinished, as the prologue ambitiously introduces 29 pilgrims and promises four stories apiece, and the innkeeper never crowns a victor. It’s possible that Chaucer was so caught up in his sumptuous creations that he delayed picking a winner - or perhaps he was so fond of each character that he just couldn’t choose. Whatever the reason, this means that every reader is free to judge; the question of who wins is up to you.
Takie zróżnicowanie pozwala każdemu znaleźć coś dla siebie, a to jeden z powodów ciągłego zachwytu tym dziełem, zarówno w wersji średnioangielskiej, jak i przetłumaczonej. Chociaż narracja ciągnie się przez ponad 17 000 wierszy, jest najpewniej nieukończona, prolog z dumą przedstawia 29 pielgrzymów i zapewnia, że każdy opowie cztery historie, a karczmarz nigdy nie rozstrzyga konkursu. Możliwe, że Chaucera tak pochłonęło tworzenie wyszukanych postaci, że wybór zwycięzcy odłożył na później. Być może tak lubił każdą z postaci, że nie potrafił się zdecydować. Niezależnie od powodu, oznacza to, że każdy czytelnik ma wolną rękę. Ty decydujesz, kto zostanie zwycięzcą.