Το 1815, η έκρηξη του όρους Τάμπορα βύθισε μέρη του κόσμου στο σκοτάδι και σημάδεψε μια ζοφερή περίοδο που έμεινε γνωστή ως η Χρονιά χωρίς Καλοκαίρι. Όταν λοιπόν η Μαίρη και ο Πέρσυ Σέλεϋ έφτασαν στο σπίτι του Λόρδου Βύρωνα στη λίμνη της Γενεύης, πέρασαν τις διακοπές τους μες στο σπίτι. Για να διασκεδάσουν, ο Βύρωνας πρότεινε μια πρόκληση στους λογοτέχνες φίλους του: Ποιος θα έγραφε την πιο τρομακτική ιστορία με φαντάσματα; Αυτό έδωσε μια ιδέα στη 18-χρονη Μαίρη. Μες στους επόμενους μήνες, θα έφτιαχνε την ιστορία του Φράνκενσταϊν. Οι διάσημες εικόνες μπορεί να παραπέμπουν σε μια πράσινη μορφή που φωνάζει, αλλά αυτό δεν είναι το τέρας της Μαίρη Σέλεϋ. Στην πραγματικότητα, το όνομα Φράνκενσταϊν αναφέρεται στον δημιουργό του ανώνυμου τέρατος, τον Δρ. Βίκτωρ Φράνκενσταϊν. Τόσο έντονη ήταν η αντιμαχία μεταξύ δημιουργού και τέρατος που οι δυο τους συμπτύχθηκαν στην φαντασία του κόσμου. Πριν διαβάσετε ή ξαναδιαβάσετε το πρωτότυπο έργο, υπάρχουν και κάποια άλλα στοιχεία που βοηθούν να τα γνωρίζετε γι' αυτό και για το πώς συγκέντρωσε τα πολλαπλά νοήματά του. Το βιβλίο ακολουθεί τη μάταια προσπάθεια του Δρ. Φράνκενσταϊν να μεταδώσει και να διατηρήσει ζωή. Κατασκευάζει το τέρας του μέλος-μέλος από νεκρά σώματα και του δίνει συνείδηση μέσω ηλεκτρικού ρεύματος. Παρ' όλα αυτά, κατά την ολοκλήρωση του πειράματος φοβάται και διαφεύγει. Αλλά ο χρόνος και ο χώρος δεν αρκούν για να εκδιωχτεί το εξορισμένο τέρας και η πλοκή μετατρέπεται σε ένα τρομακτικό κυνηγητό μεταξύ των δύο. Η Σέλεϋ υποτίτλισε την ιστορία αυτή με τα φαντάσματα, ως τον «Σύγχρονο Προμηθέα». Πρόκειται για αναφορά του ελληνικού μύθου του Τιτάνα Προμηθέα, που έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς και την έδωσε στην ανθρωπότητα. Αυτό έδωσε στην ανθρωπότητα γνώση και δύναμη, αλλά για τη διατάραξη των πραγμάτων, ο Προμηθέας αλυσοδέθηκε σε έναν βράχο και τον έτρωγαν άγρια ζώα για μια αιωνιότητα. Ο Προμηθέας έχαρε αναγέννησης στη λογοτεχνία του Ρομαντισμού κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα. Η Μαίρη ήταν εξέχουσα Ρομαντική και συμφωνούσε με τη γνώμη του κινήματος για τη φύση, το συναίσθημα και την αγνότητα των τεχνών. Δύο χρόνια αφού η Μαίρη εξέδωσε τον Φράνκενσταϊν, ο Πέρσυ αποτύπωσε ξανά τα δεινά του Προμηθέα στο λυρικό δράμα, «Προμηθέας μη δεσμώτης». Οι Ρομαντικοί αξιοποιούσαν αυτές τις μυθικές αναφορές για να δείξουν την αγνότητα του Αρχαίου κόσμου έναντι του σύγχρονου. Συνήθως αντιμετώπιζαν την επιστήμη με καχυποψία και ο «Φράνκενσταϊν» είναι από τα πρώτα προειδοποιητικά έργα σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη. Για τη Σέλεϋ, ο τρόμος δεν ήταν μεταφυσικός, αλλά γεννιόταν σε ένα εργαστήριο. Επιπροσθέτως, η τεχνική της γοτθικής κατακλύζει το κείμενο. Η γοτθική μυθοπλασία χαρακτηρίζεται από ανησυχία, απόκοσμα σκηνικά, από το αποκρουστικό και τον φόβο της λήθης - όλα αυτά τα στοιχεία υπάρχουν στον «Φράνκενσταϊν». Όμως ο τρόμος αυτός είχε ρίζες και σε προσωπικά τραύματα. Το κείμενο είναι γεμάτο με αναφορές σε προσωπικές εμπειρίες της Σέλεϋ. Γεννημένη το 1797, η Μαίρη ήταν παιδί του Ουίλιαμ Γκόντγουιν και της Μαίρη Γουόλστοουνκραφτ. Και οι δύο ήταν ακραίοι λόγιοι και το βιβλίο της μητέρας της «Δικαιωματικές διεκδικήσεις των γυναικών», είναι βασικό φεμινιστικό κείμενο. Δυστυχώς, πέθανε λόγω επιπλοκών κατά τη γέννα της Μαίρης. Ο θάνατος της μητέρας της στοίχειωνε τη Μαίρη και αργότερα βίωσε τα δικά της ζητήματα με τη γέννα. Έμεινε έγκυος αφού κλέφτηκε με τον Περσυ στα 16, αλλά το βρέφος πέθανε λίγο μετά τη γέννα. Από τις 4 εγκυμοσύνες που ακολούθησαν μόνο ένα βρέφος επέζησε. Κάποιοι συνέδεσαν την τραγωδία αυτή με κάποια ζητήματα που μπαίνουν στο έργο. Η Σέλεϋ αποτυπώνει τη γέννα ταυτόχρονα ως δημιουργική και καταστροφική και το τέρας γίνεται ο παραμορφωμένος καθρέπτης του κύκλου της ζωής. Γι' αυτό, το τέρας προσωποποιεί τη διαφθορά του Δρ. Φράνκενσταϊν στην αναζήτηση της δόξας. Αυτό αποτελεί και το μοιραίο λάθος, την αμαρτία. Το κόμπλεξ του θεού γίνεται απολύτως ξεκάθαρο στο ρητό, «Η ζωή και ο θάνατος είναι για μένα τα ιδανικά δεσμά για να τα σπάσω. και να φέρω λίγο φως στο σκοτεινό μας κόσμο». Παρόλο που καταφέρνει κάτι αξιοθαύμαστο, έπαιξε με τη φωτιά σε βάρος της ηθικής του. Και αυτή η απόφαση ηχεί σε όλη τη νουβέλα, που είναι γεμάτη αναφορές για τη φωτιά και αντιθέσεις φωτός-σκοταδιού. Αυτά τα σημεία δεν αναφέρονται μόνο στη σπίθα του Προμηθέα, αλλά και στη δύναμη των ακραίων θέσεων να εκθέσουν σκοτεινές πλευρές της ζωής.
In 1815, the eruption of Mount Tambora plunged parts of the world into darkness and marked a gloomy period that came to be known as The Year Without a Summer. So when Mary and Percy Shelley arrived at the House of Lord Byron on Lake Geneva, their vacation was mostly spent indoors. For amusement, Byron proposed a challenge to his literary companions: who could write the most chilling ghost story? This sparked an idea in 18-year-old Mary. Over the next few months, she would craft the story of “Frankenstein.” Popular depictions may evoke a green and groaning figure, but that's not Mary Shelley's monster. In fact, in the book, Frankenstein refers to the nameless monster's maker, Dr. Victor Frankenstein. So tense is the struggle between creator and creature that the two have merged in our collective imagination. Before you read or reread the original text, there are several other things that are helpful to know about Frankenstein and how it came to assume its multiple meanings. The book traces Dr. Frankenstein's futile quest to impart and sustain life. He constructs his monster part by part from dead matter and electrifies it into conscious being. Upon completing the experiment, however, he's horrified at the result and flees. But time and space aren't enough to banish the abandoned monster, and the plot turns on a chilling chase between the two. Shelley subtitled her fireside ghost story, "The Modern Prometheus." That's in reference to the Greek myth of the Titan Prometheus who stole fire from the gods and gave it to humanity. This gave humanity knowledge and power, but for tampering with the status quo, Prometheus was chained to a rock and eaten by vultures for eternity. Prometheus enjoyed a resurgence in the literature of the Romantic Period during the 18th century. Mary was a prominent Romantic, and shared the movement's appreciation for nature, emotion, and the purity of art. Two years after Mary released “Frankenstein,” Percy reimagined the plight of Prometheus in his lyrical drama, "Prometheus Unbound." The Romantics used these mythical references to signal the purity of the ancient world in contrast to modernity. They typically regarded science with suspicion, and "Frankenstein" is one of the first cautionary tales about artificial intelligence. For Shelley, the terror was not supernatural, but born in a lab. In addition, gothic devices infuse the text. The gothic genre is characterized by unease, eerie settings, the grotesque, and the fear of oblivion— all elements that can be seen in "Frankenstein." But this horror had roots in personal trauma, as well. The text is filled with references to Shelley's own circumstances. Born in 1797, Mary was the child of William Godwin and Mary Wollstonecraft. Both were radical intellectual figures, and her mother's book, "A Vindication of the Rights of Women," is a key feminist text. Tragically, she died as a result of complications from Mary’s birth. Mary was haunted by her mother's death, and later experienced her own problems with childbirth. She became pregnant following her elopement with Percy at 16, but that baby died shortly after birth. Out of four more pregnancies, only one of their children survived. Some critics have linked this tragedy to the themes explored in "Frankenstein." Shelley depicts birth as both creative and destructive, and the monster becomes a disfigured mirror of the natural cycle of life. The monster, therefore, embodies Dr. Frankenstein's corruption of nature in the quest for glory. This constitutes his fatal flaw, or hamartia. His god complex is most clear in the line, "Life and death appear to me ideal bounds which I should first break through and pour a torrent of light onto our dark world." Although he accomplishes something awe-inspiring, he has played with fire at his own ethical expense. And that decision echoes throughout the novel, which is full of references to fire and imagery that contrasts light and dark. These moments suggest not only the spark of Prometheus's fire, but the power of radical ideas to expose darker areas of life.