Thank you so much. It's really scary to be here among the smartest of the smart.
Hartelijk bedankt. Het is echt eng om hier te zijn te midden van de allerslimsten.
(Laughter)
Ik ben hier om u een paar verhalen over passie te vertellen.
I'm here to tell you a few tales of passion. There's a Jewish saying that I love: What is truer than truth? Answer: the story.
Er is een Joods spreekwoord dat ik geweldig vind. Wat is werkelijker dan de werkelijkheid? Antwoord: het verhaal.
I'm a storyteller. I want to convey something that is truer than truth about our common humanity. All stories interest me, and some haunt me until I end up writing them. Certain themes keep coming up: justice, loyalty, violence, death, political and social issues, freedom. I'm aware of the mystery around us, so I write about coincidences, premonitions, emotions, dreams, the power of nature, magic.
Ik vertel verhalen. Ik wil iets overbrengen wat werkelijker dan de werkelijkheid is wat betreft onze gewone menselijkheid. Ik ben geïnteresseerd in alle verhalen en sommige achtervolgen me totdat ik ze uiteindelijk opschrijf. Bepaalde thema's komen steeds weer aan de orde: gerechtigheid, loyaliteit, geweld, dood, politieke en sociale kwesties, vrijheid. Ik ben me bewust van het mysterie om ons heen dus schrijf ik over toeval, voorgevoelens, emoties, dromen, de kracht van de natuur, magie.
In the last 20 years, I have published a few books, but I have lived in anonymity until February of 2006, when I carried the Olympic flag in the Winter Olympics in Italy. That made me a celebrity.
In de afgelopen 20 jaar heb ik een aantal boeken gepubliceerd, maar ik bleef anoniem tot februari 2006, toen ik de olympische vlag op de Olympische Winterspelen in Italië mocht dragen. Dat maakte mij tot een beroemdheid. Nu herkennen mensen me in Macy's
(Laughter)
Now people recognize me in Macy's, and my grandchildren think that I'm cool.
en vinden mijn kleinkinderen me cool. (Gelach)
(Laughter)
Ik zal u vertellen over mijn vier minuten van beroemdheid.
Allow me to tell you about my four minutes of fame. One of the organizers of the Olympic ceremony, of the opening ceremony, called me and said that I had been selected to be one of the flag bearers. I replied that surely, this was a case of mistaken identity, because I'm as far as you can get from being an athlete. Actually, I wasn't even sure that I could go around the stadium without a walker.
Eén van de organisatoren van de olympische ceremonie, van de openingsceremonie, belde me op en zei dat ik was uitgekozen om één van de vlaggendragers te zijn. Ik antwoordde dat er sprake van een persoonsverwisseling moest zijn want ik ben allesbehalve een atleet. Ik was er niet eens van overtuigd dat ik het stadion zou kunnen rondlopen zonder looprek.
(Laughter)
(Gelach)
I was told that this was no laughing matter. This would be the first time that only women would carry the Olympic flag. Five women, representing five continents, and three Olympic gold medal winners. My first question was, naturally: What was I going to wear?
Er werd me gezegd dat het een serieuze aangelegenheid was. Het zou de eerste keer zijn dat de olympische vlag alleen door vrouwen zou worden gedragen. Vijf vrouwen die vijf continenten vertegenwoordigen, en drie olympische gouden medaillewinnaars. Mijn eerste vraag was, natuurlijk, wat trek ik aan?
(Laughter)
(Gelach)
"A uniform," she said, and asked for my measurements. My measurements. I had a vision of myself in a fluffy anorak, looking like the Michelin Man.
Een uniform, zei ze, en vroeg welke maat ik had. Mijn maat. Ik zag het al helemaal voor me hoe ik er in een donsparka uit zou zien als het Michelinmannetje.
(Laughter)
(Gelach)
By the middle of February, I found myself in Turin, where enthusiastic crowds cheered when any of the 80 Olympic teams was in the street. Those athletes had sacrificed everything to compete in the games. They all deserved to win, but there's the element of luck. A speck of snow, an inch of ice, the force of the wind can determine the result of a race or a game. However, what matters most, more than training or luck, is the heart. Only a fearless and determined heart will get the gold medal. It is all about passion. The streets of Turin were covered with red posters announcing the slogan of the Olympics: "Passion lives here." Isn't it always true?
Halverwege februari, was ik in Turijn, waar een enthousiast publiek juichte als welk van de 80 olympische teams dan ook op straat was. Deze atleten hadden alles opgeofferd om aan de spelen deel te kunnen nemen. Ze verdienden allemaal te winnen, maar er is de geluksfactor. Een piepklein sneeuwvlokje, een dun laagje ijs, de kracht van de wind kunnen een race of wedstrijd beslissen. Echter, het belangrijkste -- belangrijker dan training of geluk-- is iemands hart. Alleen een onbevreesd en vastberaden hart zal de gouden medaille krijgen. Het gaat om passie. De straten van Turijn hingen vol met rode posters die het motto van de Olympische Spelen aankondigden. Passie leeft hier. Dat klopt, niet waar? Het hart drijft ons voort en beslist ons lot.
Heart is what drives us and determines our fate. That is what I need for my characters in my books: a passionate heart. I need mavericks, dissidents, adventurers, outsiders and rebels, who ask questions, bend the rules and take risks. People like all of you in this room. Nice people with common sense do not make interesting characters.
Dat heb ik nodig voor de personages in mijn boeken: een gepassioneerd hart. Ik heb behoefte aan individualisten, dissidenten, avonturiers, buitenstaanders en rebellen die vragen stellen, de regels aanpassen en risico's nemen. Mensen zoals jullie allemaal hier. Aardige mensen met gezond verstand zijn geen interessante personages.
(Laughter)
(Gelach)
They only make good former spouses.
Ze zijn alleen goede ex-mannen.
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
In the greenroom of the stadium, I met the other flag bearers: three athletes and the actresses Susan Sarandon and Sophia Loren. Also, two women with passionate hearts: Wangari Maathai, the Nobel Prize winner from Kenya who has planted 30 million trees, and by doing so, she has changed the soil, the weather, in some places in Africa, and of course, the economic conditions in many villages; and Somaly Mam, a Cambodian activist who fights passionately against child prostitution. When she was 14 years old, her grandfather sold her to a brothel. She told us of little girls raped by men who believe that having sex with a very young virgin will cure them from AIDS, and of brothels where children are forced to receive 15 clients per day, and if they rebel, they are tortured with electricity.
In de artiestenfoyer van het stadion ontmoette ik de andere vlaggendragers: drie atletes en de actrices Susan Sarandon en Sophia Loren. Ook twee vrouwen met een gepassioneerd hart. Wangari Maathai, de Nobelprijswinnares uit Kenia, die 30 miljoen bomen heeft geplant. En door dit te doen, heeft ze de grond veranderd, het weer, op sommige plaatsen in Afrika en natuurlijk de economische omstandigheden in vele dorpen. En Somaly Mam, een Cambodjaanse activiste die gepassioneerd strijdt tegen kinderprostitutie. Toen ze 14 jaar oud was, werd ze door haar grootvader aan een bordeel verkocht. Ze vertelde ons over kleine meisjes die worden verkracht door mannen die geloven dat sex met een hele jonge maagd hen zal genezen van AIDS. En over bordelen waar kinderen worden gedwongen om 5, 15 klanten per dag te ontvangen en als ze zich verzetten, worden ze met electriciteit gemarteld.
In the greenroom, I received my uniform. It was not the kind of outfit that I normally wear, but it was far from the Michelin Man suit that I had anticipated. Not bad, really. I looked like a refrigerator.
In de artiestenfoyer kreeg ik mijn uniform. Het was niet een outfit die ik normaal zou dragen, maar het was ook geenzins het Michelinmannetjespak dat ik had verwacht. Helemaal niet zo gek. Ik zag eruit als een koelkast.
(Laughter)
(Gelach)
But so did most of the flag bearers, except Sophia Loren, the universal symbol of beauty and passion. Sophia is over 70 and she looks great. She's sexy, slim and tall, with a deep tan. Now, how can you have a deep tan and have no wrinkles? I don't know. When asked in a TV interview how could she look so good, she replied, "Posture."
Maar zo zagen de meeste vlaggendragers eruit, behalve Sophia Loren, het universele symbool van schoonheid en passie. Sophie is de 70 gepasseerd en ziet er geweldig uit. Ze is sexy, slank en lang, met een diep zongebruinde kleur. Hoe kan je zo zongebruind zijn en geen rimpels hebben? Ik weet het niet. Toen haar in een televisie-interview werd gevraagd, "Hoe krijgt u het voor elkaar er zo goed uit te zien?" Antwoordde ze, "Houding". Mijn rug is altijd recht
(Laughter)
"My back is always straight, and I don't make old people's noises."
en ik maak geen oude mensengeluiden."
(Laughter)
(Gelach)
So there you have some free advice from one of the most beautiful women on earth: no grunting, no coughing, no wheezing, no talking to yourselves, no farting.
Zo, alstublieft, gratis advies van één van de mooiste vrouwen ter wereld. Niet knorren, niet hoesten, niet hijgen, niet tegen jezelf praten, geen scheten laten.
(Laughter)
(Gelach)
Well, she didn't say that, exactly.
Nou ja, dat waren niet precies haar woorden.
(Laughter)
(Gelach)
At some point around midnight, we were summoned to the wings of the stadium, and the loudspeakers announced the Olympic flag, and the music started -- by the way, the same music that starts here, the "Aida" march. Sophia Loren was right in front of me. She's a foot taller than I am, not counting the poofy hair.
Zo rond middernacht werden we bijeengeroepen in de coulissen van het stadion, en de luidsprekers kondigden de olympische vlag aan en de muziek werd gestart -- trouwens dezelfde muziek die hier wordt gebruikt, de Aida mars. Sophia Loren stond direct voor me -- ze is een voet groter dan ik, als je haar getoupeerde haar niet meetelt.
(Laughter)
(Gelach)
She walked elegantly, like a giraffe on the African savanna, holding the flag on her shoulder. I jogged behind --
Ze liep elegant als een giraffe over de Afrikaanse savanne terwijl ze de vlag tegen haar schouder hield. Ik jogde er achteraan -- (Gelach)
(Laughter)
-- op mijn tenen, terwijl ik de vlag op mijn uitgestrekte arm vasthield,
on my tiptoes, holding the flag on my extended arm, so that my head was actually under the damn flag.
zodat mijn hoofd zich feitelijk onder de verdomde vlag bevond. (Gelach)
(Laughter)
Alle camera's waren natuurlijk op Sophia gericht.
All the cameras were, of course, on Sophia. That was fortunate for me, because in most press photos, I appear too -- although, often between Sophia's legs --
Dat was gunstig voor mij, want in de meeste persfoto's ben ik ook te zien, hoewel vaak tussen Sophia's benen. (Gelach)
(Laughter)
Een plek waar de meeste mannen graag zouden willen zijn.
a place where most men would love to be.
(Gelach)
(Laughter)
(Applaus)
(Applause)
De beste vier minuten van mijn hele leven
The best four minutes of my entire life were those in the Olympic stadium. My husband is offended when I say this, although I have explained to him that what we do in private usually takes less than four minutes --
waren die in het olympisch stadion. Mijn man is beledigd als ik dit zeg -- hoewel ik hem heb uitgelegd dat wat we privé doen meestal korter dan vier minuten duurt --
(Laughter)
(Gelach)
so he shouldn't take it personally.
-- dus hij moet het maar niet als een persoonlijke belediging opvatten.
(Laughter)
Ik heb alle krantenknipsels van deze vier indrukwekkende minuten
I have all the press clippings of those four magnificent minutes because I don't want to forget them when old age destroys my brain cells. I want to carry in my heart forever the key word of the Olympics: passion.
omdat ik ze niet wil vergeten als ouderdom mijn hersencellen vernietigt. Ik wil in mijn hart voor altijd het sleutelwoord van de Olympische Spelen dragen -- passie. Zo, het volgende verhaal gaat over passie.
So here's a tale of passion. The year is 1998, the place is a prison camp for Tutsi refugees in Congo. By the way, 80 percent of all refugees and displaced people in the world are women and girls. We can call this place in Congo a death camp, because those who are not killed will die of disease or starvation. The protagonists of this story are a young woman, Rose Mapendo, and her children. She's pregnant and a widow. Soldiers had forced her to watch as her husband was tortured and killed. Somehow she manages to keep her seven children alive, and a few months later, she gives birth to premature twins, two tiny little boys. She cuts the umbilical cord with a stick and ties it with her own hair. She names the twins after the camp's commanders to gain their favor, and feeds them with black tea because her milk cannot sustain them. When the soldiers burst in her cell to rape her oldest daughter, she grabs hold of her and refuses to let go, even when they hold a gun to her head. Somehow, the family survives for 16 months, and then, by extraordinary luck and the passionate heart of a young American man, Sasha Chanoff, who manages to put her in a US rescue plane, Rose Mapendo and her nine children end up in Phoenix, Arizona, where they're now living and thriving.
Het speelt in 1998, in een gevangenenkamp voor Tutsi-vluchtelingen in Congo. Trouwens, 80 procent van alle vluchtelingen en ontheemden in de wereld zijn vrouwen en meisjes. We kunnen deze plek in Congo een dodenkamp noemen want de vluchtelingen die niet worden vermoord, zullen sterven aan ziekte of honger. De protagonisten van dit verhaal zijn een jonge vrouw, Rose Mapendo, en haar kinderen. Ze is zwanger en weduwe. Soldaten hebben haar gedwongen toe te kijken hoe haar man werd gemarteld en vermoord. Op de een of andere manier slaagt ze erin haar 7 kinderen in leven te houden en een paar maanden later schenkt ze het leven aan een te vroeg geboren tweeling. Twee piepkleine jongens. Ze snijdt de navelstreng door met een stok en bindt hem af met haar eigen haar. Ze noemt de tweeling naar de bevelhebbers van het kamp om bij hen in de gunst te komen en voedt de tweeling met zwarte thee omdat haar melk niet voedzaam genoeg is. Als de soldaten haar cel binnenvallen om haar oudste dochter te verkrachten, pakt ze haar stevig vast en weigert haar los te laten, zelfs als ze een geweer tegen haar hoofd plaatsen. Op de een of andere manier weet de familie 16 maanden te overleven en dan, met buitengewoon geluk en het gepassioneerde hart van een jonge Amerikaanse man, Sasha Chanoff, die haar op een VS reddingsvliegtuig weet te krijgen, komen Rose Mapendo en haar negen kinderen terecht in Phoenix, Arizona, waar ze nu wonen en het hen goed gaat.
"Mapendo," in Swahili, means "great love." The protagonists of my books are strong and passionate women like Rose Mapendo. I don't make them up; there's no need for that. I look around, and I see them everywhere. I have worked with women and for women all my life. I know them well. I was born in ancient times, at the end of the world, in a patriarchal Catholic and conservative family. No wonder that by age five, I was a raging feminist -- although the term had not reached Chile yet, so nobody knew what the heck was wrong with me.
Mapendo betekent in Swahili grote liefde. De protagonisten in mijn boeken zijn sterke en gepassioneerde vrouwen zoals Rose Mapendo. Ik bedenk ze niet. Dat is niet nodig. Ik kijk om me heen en zie ze overal. Ik heb mijn hele leven met en voor vrouwen gewerkt. Ik ken ze goed. Ik ben in de oude tijd geboren, aan het einde van de wereld, in een patriarchaal katholieke en conservatieve familie. Geen wonder dat ik al op de leeftijd van 5 jaar een felle feministe was -- hoewel die term Chili nog niet bereikt had, dus niemand wist wat er toch verdorie mis met me was.
(Laughter)
(Gelach)
I would soon find out that there was a high price to pay for my freedom and for questioning the patriarchy. But I was happy to pay it, because for every blow that I received, I was able to deliver two.
Ik zou er snel achterkomen dat ik een hoge prijs moest betalen voor mijn vrijheid en het in twijfel trekken van het patriarchaat. Maar ik wilde die graag betalen want voor elke klap die ik kreeg, kon ik er twee uitdelen. (Gelach)
(Laughter)
Once, when my daughter Paula was in her twenties, she said to me that feminism was dated, that I should move on. We had a memorable fight. Feminism is dated? Yes, for privileged women like my daughter and all of us here today, but not for most of our sisters in the rest of the world, who are still forced into premature marriage, prostitution, forced labor. They have children that they don't want or they cannot feed. They have no control over their bodies or their lives. They have no education and no freedom. They are raped, beaten up and sometimes killed with impunity. For most Western young women of today, being called a "feminist" is an insult. Feminism has never been sexy, but let me assure you that it never stopped me from flirting, and I have seldom suffered from lack of men.
Eens, toen mijn dochter Paula ergens in de twintig was, zei ze tegen me dat feminisme gedateerd was, dat ik verder moest kijken. We hadden een gedenkwaardige ruzie. Feminisme gedateerd? Ja, voor bevoorrechte vrouwen als mijn dochter en voor allen die hier vandaag aanwezig zijn, maar niet voor de meeste vrouwen in de rest van de wereld die nog steeds in voortijdige huwelijken worden gedwongen, of de prostitutie in, of tot dwangarbeid -- ze krijgen kinderen die ze niet willen of die ze niet kunnen voeden. Ze hebben geen zeggenschap over hun lichaam of hun leven. Ze krijgen geen onderwijs en hebben geen vrijheid. Ze worden verkracht, in elkaar geslagen en soms ongestraft vermoord. Voor de meeste westerse jonge vrouwen van tegenwoordig is het een belediging als feministe te worden bestempeld. Feminisme is nooit sexy geweest, maar ik verzeker u dat het me nooit heeft tegengehouden te flirten en ik had zelden een gebrek aan mannen.
(Laughter)
(Gelach)
Feminism is not dead, by no means. It has evolved. If you don't like the term, change it, for Goddess' sake. Call it "Aphrodite" or "Venus" or "bimbo" or whatever you want. The name doesn't matter, as long as we understand what it is about, and we support it.
Feminisme is niet dood, in geen geval. Het heeft zich ontwikkeld. Als de term je niet bevalt, verander hem, in godin haar naam. Noem het Aphrodite of Venus of mokkel of wat dan ook, de naam is niet belangrijk, zolang we begrijpen waar het om gaat en we het ondersteunen. Zo, nu nog een verhaal over passie en wel een droevig verhaal.
So here's another tale of passion, and this is a sad one. The place is a small women's clinic in a village in Bangladesh. The year is 2005. Jenny is a young American dental hygienist who has gone to the clinic as a volunteer during her three-week vacation. She's prepared to clean teeth, but when she gets there, she finds out that there are no doctors, no dentists, and the clinic is just a hut full of flies. Outside, there is a line of women who have waited several hours to be treated. The first patient is in excruciating pain because she has several rotten molars. Jenny realizes that the only solution is to pull out the bad teeth. She's not licensed for that; she has never done it. She risks a lot and she's terrified. She doesn't even have the proper instruments, but fortunately, she has brought some novocaine. Jenny has a brave and passionate heart. She murmurs a prayer and she goes ahead with the operation. At the end, the relieved patient kisses her hands. That day the hygienist pulls out many more teeth.
Het speelt in een kleine vrouwenkliniek in een dorp in Bangladesh. Het is 2005. Jenny is een jonge Amerikaanse mondhygiëniste die naar de kliniek is gekomen als vrijwilliger gedurende haar vakantie van drie weken. Ze is erop voorbereid tanden schoon te maken, maar als ze aankomt, komt ze erachter dat er geen artsen zijn, geen tandartsen en dat de kliniek slechts een hut vol vliegen is. Buiten staat een rij vrouwen die al meerdere uren staan te wachten om behandeld te worden. De eerste patiënt heeft ondraaglijke pijn omdat ze een aantal rotte kiezen heeft. Jenny realiseert zich dat de enige oplossing is de rotte kiezen te trekken. Ze is daartoe niet bevoegd, ze heeft het nog nooit gedaan. Ze zet veel op het spel en ze is doodsbang. Ze heeft niet eens de juiste instrumenten maar gelukkig heeft ze wat novocaïne meegenomen. Jenny heeft een moedig en gepassioneerd hart. Ze prevelt een gebed en ze begint met de ingreep. Als ze klaar is, kust de opgeluchte patiënt haar handen. Die dag trekt de hygiëniste nog veel meer kiezen.
The next morning, when she comes again to the so-called clinic, her first patient is waiting for her with her husband. The woman's face looks like a watermelon. It is so swollen that you can't even see the eyes. The husband, furious, threatens to kill the American. Jenny is horrified at what she has done. But then, the translator explains that the patient's condition has nothing to do with the operation. The day before, her husband beat her up because she was not home in time to prepare dinner for him.
De volgende morgen als ze weer bij de zogenaamde kliniek komt, staat haar eerste patiënt daar met haar echtgenoot op haar te wachten. Het gezicht van de vrouw ziet eruit als een watermeloen. Het is zo erg opgezwollen dat de ogen niet eens te zien zijn. De echtgenoot, die woedend is, dreigt de Amerikaanse te vermoorden. Jenny is geschokt over wat ze heeft gedaan, maar dan legt de tolk uit dat de toestand van de patiënt niets te maken heeft met haar ingreep. De dag ervoor heeft haar echtgenoot haar in elkaar geslagen omdat ze niet op tijd thuis was om voor hem het avondeten te koken.
Millions of women live like this today. They are the poorest of the poor. Although women do two-thirds of the world's labor, they own less than one percent of the world's assets. They are paid less than men for the same work, if they're paid at all, and they remain vulnerable because they have no economic independence, and they are constantly threatened by exploitation, violence and abuse. It is a fact that giving women education, work, the ability to control their own income, inherit and own property benefits the society. If a woman is empowered, her children and her family will be better off. If families prosper, the village prospers, and eventually, so does the whole country.
Miljoenen vrouwen leven tegenwoordig zo. Het zijn de allerarmsten. Hoewel vrouwen twee derde van het werk in de wereld doen, bezitten ze minder dan één procent van 's werelds eigendom. Ze krijgen minder betaald dan mannen voor hetzelfde werk als ze überhaupt betaald worden en ze blijven kwetsbaar omdat ze niet financieel onafhankelijk zijn en er voortdurend de dreiging is van uitbuiting, geweld en misbruik. Het staat vast, dat als vrouwen onderwijs, werk, en zeggenschap over hun eigen inkomen krijgen, als ze vermogen erven en bezitten dit de maatschappij ten goede komt. Als een vrouw leert op te komen voor haarzelf, zullen haar kinderen en familie beter af zijn. Als het goed gaat met de families, gaat het goed met het dorp en uiteindelijk ook met het hele land.
Wangari Maathai goes to a village in Kenya. She talks with the women and explains that the land is barren because they have cut and sold the trees. She gets the women to plant new trees and water them, drop by drop. In a matter of five or six years, they have a forest, the soil is enriched, and the village is saved.
Wangari Maathai gaat naar een dorp in Kenia. Ze praat met de vrouwen en legt hen uit dat de grond onvruchtbaar is omdat ze de bomen hebben gekapt en verkocht. Ze laat de vrouwen nieuwe bomen planten en water geven, druppel voor druppel. Binnen vijf of zes jaar tijd zullen ze een bos hebben, zal de grond verrijkt zijn en het dorp is gered.
The poorest and most backward societies are always those that put women down. Yet this obvious truth is ignored by governments and also by philanthropy. For every dollar given to a women's program, 20 dollars are given to men's programs. Women are 51 percent of humankind. Empowering them will change everything, more than technology and design and entertainment. I can promise you that women working together -- linked, informed and educated -- can bring peace and prosperity to this forsaken planet. In any war today, most of the casualties are civilians, mainly women and children. They are collateral damage. Men run the world, and look at the mess we have. What kind of world do we want? This is a fundamental question that most of us are asking. Does it make sense to participate in the existing world order? We want a world where life is preserved and the quality of life is enriched for everybody, not only for the privileged.
De armste en meest onderontwikkelde maatschappijen zijn altijd degene die vrouwen kleineren. Nog altijd wordt deze onmiskenbare waarheid door regeringen genegeerd, en ook door de filantropie. Voor elke dollar die aan projecten voor vrouwen wordt gegeven, wordt 20 dollar aan projecten voor mannen gegeven. 51 procent van de mensheid is vrouw. Hen mondig maken zal alles veranderen -- meer dan technologie en design en entertainment. Ik kan u beloven dat het samenwerken van vrouwen -- die aaneengesloten en geïnformeerd zijn en gestudeerd hebben -- vrede en voorspoed kan brengen op deze verlaten planeet. In elke oorlog vandaag, zijn de meeste slachtoffers burgers, voornamelijk vrouwen en kinderen. Zij zijn nevenschade. Mannen runnen de wereld en kijk wat een rotzooi het is. Wat voor soort wereld willen we? Dit is een fundamentele vraag die de meesten van ons stellen. Is het zinnig om deel te nemen aan de bestaande wereldorde? We willen een wereld waarin het leven beschermd wordt, en de kwaliteit van het leven voor iedereen verhoogd wordt, niet alleen voor de bevoorrechten.
In January, I saw an exhibit of Fernando Botero's paintings at the UC Berkeley library. No museum or gallery in the United States, except for the New York gallery that carries Botero's work, has dared to show the paintings, because the theme is the Abu Ghraib prison. They are huge paintings of torture and abuse of power, in the voluminous Botero style. I have not been able to get those images out of my mind or my heart.
In januari ben ik naar een tentoonstelling van Fernando Botero's schilderijen geweest in de bibliotheek van de University of California, Berkeley. Geen enkel museum of galerie in de Verenigde Staten behalve de galerie in New York die Botero's werk verkoopt, heeft het aangedurfd de schilderijen te tonen omdat het thema de Abu Ghraib gevangenis is. Het zijn reusachtige schilderijen waarop marteling en machtsmisbruik in de volumineuze Boterostijl zijn afgebeeld. Ik kan die beelden niet meer uit mijn hoofd krijgen of uit mijn hart.
What I fear most is power with impunity. I fear abuse of power, and the power to abuse. In our species, the alpha males define reality, and force the rest of the pack to accept that reality and follow the rules. The rules change all the time, but they always benefit them, and in this case, the trickle-down effect, which does not work in economics, works perfectly. Abuse trickles down from the top of the ladder to the bottom. Women and children, especially the poor, are at the bottom. Even the most destitute of men have someone they can abuse -- a woman or a child. I'm fed up with the power that a few exert over the many through gender, income, race and class.
Waar ik het meest bang voor ben is ongestrafte macht. Ik vrees machtsmisbruik en de macht om te misbruiken. In onze soort bepalen de alfamannen de werkelijkheid en dwingen ze de meute die werkelijkheid te accepteren en zich aan de regels te houden. De regels veranderen voortdurend, maar ze halen altijd hun voordeel, en in dit geval werkt het doordruppeleffect dat niet in de economie werkt, hier perfect. Misbruik druppelt door van bovenaan tot onderaan de ladder. Vrouwen en kinderen, vooral de armen, bevinden zich onderaan de ladder. Zelfs de armste mannen hebben iemand die ze kunnen misbruiken -- een vrouw of kind. Ik ben het zat dat enkelen macht uitoefenen op de massa door middel van geslacht, inkomen, ras en klasse.
I think that the time is ripe to make fundamental changes in our civilization. But for real change, we need feminine energy in the management of the world. We need a critical number of women in positions of power, and we need to nurture the feminine energy in men. I'm talking about men with young minds, of course. Old guys are hopeless; we have to wait for them to die off.
Ik denk dat het tijd is voor fundamentele veranderingen in onze beschaving. Maar voor echte verandering hebben we vrouwelijke energie nodig in het management van de wereld. We hebben een cruciaal aantal vrouwen nodig op machtige posities en we moeten de vrouwelijke energie in mannen koesteren. Ik heb het natuurlijk over mannen met een jonge geest. Oude mannen zijn hopeloos, we zullen moeten wachten tot die zijn uitgestorven.
(Laughter)
(Gelach)
Yes, I would love to have Sophia Loren's long legs and legendary breasts. But given a choice, I would rather have the warrior hearts of Wangari Maathai, Somaly Mam, Jenny, and Rose Mapendo. I want to make this world good. Not better -- but to make it good. Why not? It is possible. Look around in this room -- all this knowledge, energy, talent and technology. Let's get off our fannies, roll up our sleeves and get to work, passionately, in creating an almost-perfect world.
Ja, ik zou graag Sophia Lorens lange benen willen hebben en haar legendarische borsten. Maar als ik zou moeten kiezen, zou ik liever het krijgshaftige hart van Wangari Maathai, Somaly Mam, Jenny en Rose Mapendo hebben. Ik wil deze wereld goed maken. Niet beter, maar goed. Waarom niet? Het is mogelijk. Kijk om u heen in deze ruimte -- al deze kennis, energie, dit talent en deze technologie. Dus kom op, laat ons de mouwen oprollen en aan de slag gaan, met passie om een bijna perfecte wereld te creëren.
Thank you.
Dank u.
(Applause and cheers)