When Dorothy was a little girl, she was fascinated by her goldfish. Her father explained to her that fish swim by quickly wagging their tails to propel themselves through the water. Without hesitation, little Dorothy responded, "Yes, Daddy, and fish swim backwards by wagging their heads."
Kiedy Dorothy była mała, była zafascynowana swoją złotą rybką. Tata opowiedział jej, że ryby machają ogonem żeby płynąć naprzód. Bez wahania mała Dorothy odpowiedziała: "Tak, tato, a żeby płynąć do tyłu, machają głową".
(Laughter)
(Śmiech)
In her mind, it was a fact as true as any other. Fish swim backwards by wagging their heads. She believed it.
Dla niej było to równie możliwe, jak wszystko inne. Ryby płyną do tyłu, machając głowami. Wierzyła w to.
Our lives are full of fish swimming backwards. We make assumptions and faulty leaps of logic. We harbor bias. We know that we are right, and they are wrong. We fear the worst. We strive for unattainable perfection. We tell ourselves what we can and cannot do. In our minds, fish swim by in reverse frantically wagging their heads and we don't even notice them.
Życie jest pełne rybek pływających do tyłu. Robimy założenia i wyciągamy błędne wnioski. Mamy tendencję do stronniczości. Zakładamy, że mamy rację, a inni nie. Boimy się najgorszego. Dążymy do nieosiągalnej perfekcji. Wmawiamy sobie, co możemy, a czego nie możemy robić. Nasze ryby pływają do tyłu, poruszając głową, a my nawet tego nie widzimy.
I'm going to tell you five facts about myself. One fact is not true. One: I graduated from Harvard at 19 with an honors degree in mathematics. Two: I currently run a construction company in Orlando. Three: I starred on a television sitcom. Four: I lost my sight to a rare genetic eye disease. Five: I served as a law clerk to two US Supreme Court justices. Which fact is not true? Actually, they're all true. Yeah. They're all true.
Powiem pięć rzeczy o sobie. Jedna z nich jest nieprawdą. Pierwsza: w wieku 19 lat ukończyłem Harvard z wyróżnieniem z matematyki. Druga: prowadzę firmę budowlaną w Orlando. Trzecia: grałem w serialu komediowym. Czwarta: straciłem wzrok przez rzadką genetyczną chorobę oczu. Piąta: byłem asystentem dwóch sędziów Sądu Najwyższego USA. Które z tych rzeczy są prawdziwe? Wszystkie. Tak. Wszystkie.
(Applause)
(Brawa)
At this point, most people really only care about the television show.
W tym momencie pewnie wszyscy są ciekawi jedynie serialu.
(Laughter)
(Śmiech)
I know this from experience. OK, so the show was NBC's "Saved by the Bell: The New Class." And I played Weasel Wyzell, who was the sort of dorky, nerdy character on the show, which made it a very major acting challenge for me as a 13-year-old boy.
Wiem to z doświadczenia. Był to serial produkowany przez stację NBC: "Saved by the Bell: The New Class". Grałem Weasela Wyzella, który był przemądrzałym dziwakiem, co stanowiło duże wyzwanie dla trzynastolatka, którym wówczas byłem.
(Laughter)
(Śmiech)
Now, did you struggle with number four, my blindness? Why is that? We make assumptions about so-called disabilities. As a blind man, I confront others' incorrect assumptions about my abilities every day. My point today is not about my blindness, however. It's about my vision. Going blind taught me to live my life eyes wide open. It taught me to spot those backwards-swimming fish that our minds create. Going blind cast them into focus.
Było wam trudno uwierzyć w moją ślepotę? Dlaczego? Robimy założenia dotyczące inwalidztwa. Jako niewidomy spotykam się z wieloma mylnymi założeniami dotyczącymi moich umiejętności. Jednak dzisiejsza prelekcja nie dotyczy ślepoty. Dotyczy mojego widzenia. Ślepota nauczyła mnie żyć z szeroko otwartymi oczami. Nauczyła mnie namierzać te pływające do tyłu rybki, które tworzy umysł. Utrata wzroku spowodowała, że skupiłem się na nich.
What does it feel like to see? It's immediate and passive. You open your eyes and there's the world. Seeing is believing. Sight is truth. Right? Well, that's what I thought.
Jak to jest widzieć? Widzenie jest natychmiastowe i bierne. Otwierasz oczy i oto jest świat. Widzieć to wierzyć. Widzenie to prawda. Tak? Ja tak myślałem.
Then, from age 12 to 25, my retinas progressively deteriorated. My sight became an increasingly bizarre carnival funhouse hall of mirrors and illusions. The salesperson I was relieved to spot in a store was really a mannequin. Reaching down to wash my hands, I suddenly saw it was a urinal I was touching, not a sink, when my fingers felt its true shape. A friend described the photograph in my hand, and only then I could see the image depicted. Objects appeared, morphed and disappeared in my reality. It was difficult and exhausting to see. I pieced together fragmented, transitory images, consciously analyzed the clues, searched for some logic in my crumbling kaleidoscope, until I saw nothing at all.
Między 12. a 25. rokiem życia moje siatkówki stopniowo podupadały, a obraz robił się dziwaczny, jak sala luster w wesołym miasteczku. Sprzedawca, którego z ulgą dojrzałem w sklepie, okazywał się manekinem. Sięgałem, by umyć ręce, i okazywało się, że sięgam do urynału, nie do umywalki, dopiero gdy wymacałem prawdziwy kształt. Przyjaciel opisywał mi zdjęcie, które trzymałem w dłoniach, i dopiero wtedy widziałem opisywany obraz. Przedmioty były zniekształcone i znikały z mojej rzeczywistości. Patrzenie było trudne i wyczerpujące. Składałem pofragmentowane ulotne obrazy, świadomie analizowałem wskazówki, szukając jakiejś logiki w moim rozpadającym się kalejdoskopie, aż całkowicie przestałem widzieć.
I learned that what we see is not universal truth. It is not objective reality. What we see is a unique, personal, virtual reality that is masterfully constructed by our brain.
Nauczyłem się, że to, co widzę, nie jest uniwersalną prawdą. To nie jest obiektywna rzeczywistość. To wyjątkowa, osobista, wirtualna rzeczywistość, perfekcyjnie skonstruowana przez umysł.
Let me explain with a bit of amateur neuroscience. Your visual cortex takes up about 30 percent of your brain. That's compared to approximately eight percent for touch and two to three percent for hearing. Every second, your eyes can send your visual cortex as many as two billion pieces of information. The rest of your body can send your brain only an additional billion. So sight is one third of your brain by volume and can claim about two thirds of your brain's processing resources. It's no surprise then that the illusion of sight is so compelling. But make no mistake about it: sight is an illusion.
Wytłumaczę to za pomocą amatorskiej neurologii. Obszar widzenia zajmuje około 30% mózgu. Za dotyk odpowiada jedynie 8%, a słyszenie ledwie 2–3%. W każdej sekundzie oczy wysyłają do mózgu około 2 miliardów impulsów informacji. Reszta ciała może wysłać jedynie dodatkowy miliard. Wzrok to jedna trzecia pojemności mózgu i zabiera około dwóch trzecich jego potencjału przetwarzania informacji. Nie jest więc niespodzianką, że iluzja widzenia jest tak nieodparta. Ale nie daj się zwieść, bo widzenie to iluzja.
Here's where it gets interesting. To create the experience of sight, your brain references your conceptual understanding of the world, other knowledge, your memories, opinions, emotions, mental attention. All of these things and far more are linked in your brain to your sight. These linkages work both ways, and usually occur subconsciously. So for example, what you see impacts how you feel, and the way you feel can literally change what you see. Numerous studies demonstrate this. If you are asked to estimate the walking speed of a man in a video, for example, your answer will be different if you're told to think about cheetahs or turtles. A hill appears steeper if you've just exercised, and a landmark appears farther away if you're wearing a heavy backpack. We have arrived at a fundamental contradiction. What you see is a complex mental construction of your own making, but you experience it passively as a direct representation of the world around you. You create your own reality, and you believe it. I believed mine until it broke apart. The deterioration of my eyes shattered the illusion.
I tu zaczyna się robić interesująco. Aby zbudować obraz, mózg odnosi się do konceptualnego rozumienia świata, do wiedzy, wspomnień, opinii, emocji, skupienia. Te i wiele innych rzeczy wiąże się w mózgu z widzeniem. Te połączenia działają w dwie strony i zazwyczaj podświadomie. Na przykład to, co widzisz, ma wpływ na to, co czujesz, a to, co czujesz może dosłownie zmienić oglądany obraz. Wiele badań to pokazuje. Gdy masz za zadanie określić prędkość chodu człowieka na filmie, odpowiedź będzie się różniła w zależności, czy masz myśleć o gepardach czy o żółwiach. Góra wydaje się bardziej stroma zaraz po wysiłku fizycznym, a punkt na horyzoncie wydaje się dalszy, jeśli niesiesz ciężki plecak. Doszliśmy do podstawowej sprzeczności. To, co widzisz, jest złożoną konstrukcją umysłu, ale doświadczasz jej pasywnie, jako bezpośredniego obrazu świata wokół. Tworzysz własną rzeczywistość i w nią wierzysz. Wierzyłem w swoją, aż się rozpadła. Pogarszający się wzrok zniszczył iluzję.
You see, sight is just one way we shape our reality. We create our own realities in many other ways. Let's take fear as just one example. Your fears distort your reality. Under the warped logic of fear, anything is better than the uncertain. Fear fills the void at all costs, passing off what you dread for what you know, offering up the worst in place of the ambiguous, substituting assumption for reason. Psychologists have a great term for it: awfulizing.
Wzrok to tylko jedna z metod kształtowania rzeczywistości. Robimy to na różne inne sposoby. Weźmy strach jako przykład. Strach zakłóca odbiór rzeczywistości. W krzywym zwierciadle strachu wszystko jest lepsze od niepewności. Strach wypełnia pustkę w każdym calu, podmieniając to, co znane na to, czego się boisz, oferując najgorsze opcje w miejsce niepewności, podstawiając założenia w miejsce rozsądku. Psychologia ma na to świetne określenie: "uokropnianie".
(Laughter)
(Śmiech)
Right? Fear replaces the unknown with the awful. Now, fear is self-realizing. When you face the greatest need to look outside yourself and think critically, fear beats a retreat deep inside your mind, shrinking and distorting your view, drowning your capacity for critical thought with a flood of disruptive emotions. When you face a compelling opportunity to take action, fear lulls you into inaction, enticing you to passively watch its prophecies fulfill themselves.
Prawda? Strach zamienia nieznane w okropne. Strach ziszcza się sam. Gdy masz wielką potrzebę bardziej obiektywnego i krytycznego spojrzenia, strach ucieka głęboko w psychikę, umniejsza i zakłóca odbiór, unicestwia zdolność krytycznego myślenia, za pomocą zalewu uciążliwych emocji. Gdy macie okazję do podjęcia działań, strach potrafi obezwładnić, skłaniając do biernego patrzenia, jak przepowiednie się spełniają.
When I was diagnosed with my blinding disease, I knew blindness would ruin my life. Blindness was a death sentence for my independence. It was the end of achievement for me. Blindness meant I would live an unremarkable life, small and sad, and likely alone. I knew it. This was a fiction born of my fears, but I believed it. It was a lie, but it was my reality, just like those backwards-swimming fish in little Dorothy's mind. If I had not confronted the reality of my fear, I would have lived it. I am certain of that.
Kiedy zdiagnozowano u mnie chorobę prowadzącą do utraty wzroku, wiedziałem, że ślepota zrujnuje mi życie. Ślepota była wyrokiem śmierci dla mojej niezależności. Był to koniec moich osiągnięć. Ślepota oznaczała, że moje życie będzie bez znaczenia, małe i smutne, i pewnie samotne. WIedziałem to. To była fikcja zrodzona ze strachu, ale w nią wierzyłem. To kłamstwo było dla mnie rzeczywistością, całkiem jak rybki pływające do tyłu w umyśle Dorothy. Gdybym nie zmierzył się ze swoim strachem, żyłbym tym życiem. Jestem tego pewien.
So how do you live your life eyes wide open? It is a learned discipline. It can be taught. It can be practiced. I will summarize very briefly.
Jak przeżyć życie z otwartymi oczami? To dyscyplina, której się trzeba nauczyć. Można jej nauczać. Można ją praktykować. Streszczę.
Hold yourself accountable for every moment, every thought, every detail. See beyond your fears. Recognize your assumptions. Harness your internal strength. Silence your internal critic. Correct your misconceptions about luck and about success. Accept your strengths and your weaknesses, and understand the difference. Open your hearts to your bountiful blessings.
Weź odpowiedzialność za każdy moment, każdą myśl, każdy detal. Spójrz poza własne obawy. Zacznij rozpoznawać założenia. Zaangażuj wewnętrzną siłę. Ucisz wewnętrznego krytyka. Poprawiaj błędne mniemanie o szczęściu i o sukcesie. Zaakceptuj swe moce i słabości, i zrozum różnice między nimi. Otwórz serce na obfitość błogosławieństw.
Your fears, your critics, your heroes, your villains -- they are your excuses, rationalizations, shortcuts, justifications, your surrender. They are fictions you perceive as reality. Choose to see through them. Choose to let them go. You are the creator of your reality. With that empowerment comes complete responsibility.
Twoje strachy, twoi krytycy, twoi bohaterowie i złoczyńcy to twoje wymówki, racjonalizacje, drogi na skróty, usprawiedliwienia, kapitulacja. To fikcja, którą uważasz za rzeczywistość. Nie daj się im ograniczyć. Pozwól im odejść. To ty tworzysz swoją rzeczywistość. Z tą siłą przychodzi też całkowita odpowiedzialność.
I chose to step out of fear's tunnel into terrain uncharted and undefined. I chose to build there a blessed life. Far from alone, I share my beautiful life with Dorothy, my beautiful wife, with our triplets, whom we call the Tripskys, and with the latest addition to the family, sweet baby Clementine.
Wybrałem wyjście z tunelu strachu na teren nieznany i nieokreślony. Wybrałem budowanie życia dalekiego od samotności. Dzielę piękne życie z Dorothy, moją piękną żoną, z naszymi trojaczkami, które nazywamy Tripskys, i z najświeższym członkiem rodziny, maleńką Clementine.
What do you fear? What lies do you tell yourself? How do you embellish your truth and write your own fictions? What reality are you creating for yourself?
Czego się boisz? Jakie kłamstwa sobie wmawiasz? Jak przyozdabiasz prawdę i piszesz własną fikcję? Jaką rzeczywistość dla siebie kreujesz?
In your career and personal life, in your relationships, and in your heart and soul, your backwards-swimming fish do you great harm. They exact a toll in missed opportunities and unrealized potential, and they engender insecurity and distrust where you seek fulfillment and connection. I urge you to search them out.
W twojej karierze i życiu osobistym, w związkach, w duszy i w sercu, pływające wstecz rybki bardzo cię krzywdzą. Płacisz za to straconymi szansami i niewykorzystanym potencjałem, niepewnością i brakiem zaufania tam, gdzie szukasz spełnienia i związku. Koniecznie je znajdź.
Helen Keller said that the only thing worse than being blind is having sight but no vision. For me, going blind was a profound blessing, because blindness gave me vision. I hope you can see what I see.
Hellen Keller powiedziała, że jedyną rzeczą gorszą od ślepoty jest mieć wzrok, ale nie widzieć. Dla mnie ślepota była wielkim błogosławieństwem, bo pozwoliła mi widzieć. Mam nadzieję, że wam też się uda.
Thank you.
Dziękuję
(Applause)
(Brawa)
Bruno Giussani: Isaac, before you leave the stage, just a question. This is an audience of entrepreneurs, of doers, of innovators. You are a CEO of a company down in Florida, and many are probably wondering, how is it to be a blind CEO? What kind of specific challenges do you have, and how do you overcome them?
Bruno Giussani: Zanim zejdziesz, mam jedno pytanie. Nasi widzowie to przedsiębiorcy, aktywiści i innowatorzy. Jesteś CEO firmy na Florydzie i wielu z nich się pewnie zastanawia, jak to jest być niewidomym CEO? Jakie wyzwania stawia ci życie i jak sobie z nimi radzisz?
Isaac Lidsky: Well, the biggest challenge became a blessing. I don't get visual feedback from people.
Issac Lidsky: Największe wyzwanie okazało się błogosławieństwem. Nie dostaję naocznej informacji zwrotnej.
(Laughter)
(Śmiech)
BG: What's that noise there? IL: Yeah. So, for example, in my leadership team meetings, I don't see facial expressions or gestures. I've learned to solicit a lot more verbal feedback. I basically force people to tell me what they think. And in this respect, it's become, like I said, a real blessing for me personally and for my company, because we communicate at a far deeper level, we avoid ambiguities, and most important, my team knows that what they think truly matters.
BG: Co to za hałas? IL: Na przykład na naradach kierowniczych nie widzę min czy gestów. Zabiegam o bardziej merytoryczny przekaz. Zmuszam ludzi do mówienia, co myślą. Pod tym względem to wielkie błogosławieństwo dla mnie i dla firmy, bo komunikujemy się na dużo głębszym poziomie, unikamy niejasności, a co ważniejsze, mój zespół wie, że ich opinia naprawdę ma znaczenie.
BG: Isaac, thank you for coming to TED. IL: Thank you, Bruno.
BG: Issac, dziękuję za przybycie na TED. IL: Dziękuję, Bruno.
(Applause)
(Brawa)