When Dorothy was a little girl, she was fascinated by her goldfish. Her father explained to her that fish swim by quickly wagging their tails to propel themselves through the water. Without hesitation, little Dorothy responded, "Yes, Daddy, and fish swim backwards by wagging their heads."
Toen Dorothy een klein meisje was, was ze gefascineerd door haar goudvis. Haar vader legde uit dat vissen zwemmen door snel met hun staart te bewegen om zich zo door het water te stuwen. Daarop reageerde ze direct met: "Precies, pa, en ze zwemmen achteruit door met hun kop te schudden."
(Laughter)
(Gelach)
In her mind, it was a fact as true as any other. Fish swim backwards by wagging their heads. She believed it.
Dat stond voor haar als een paal boven water. Vissen zwemmen achteruit door met hun kop te schudden. Dat geloofde ze.
Our lives are full of fish swimming backwards. We make assumptions and faulty leaps of logic. We harbor bias. We know that we are right, and they are wrong. We fear the worst. We strive for unattainable perfection. We tell ourselves what we can and cannot do. In our minds, fish swim by in reverse frantically wagging their heads and we don't even notice them.
Ons leven zit vol achteruitzwemmende vissen. We maken aannames en trekken slordige conclusies. We koesteren vooroordelen. We weten dat wij gelijk en zij het mis hebben. We vrezen het ergste. We streven naar onbereikbare perfectie. We vertellen onszelf wat we wel en niet kunnen. Volgens ons zwemmen vissen achteruit door fanatiek met hun kop te schudden en we hebben het niet eens door.
I'm going to tell you five facts about myself. One fact is not true. One: I graduated from Harvard at 19 with an honors degree in mathematics. Two: I currently run a construction company in Orlando. Three: I starred on a television sitcom. Four: I lost my sight to a rare genetic eye disease. Five: I served as a law clerk to two US Supreme Court justices. Which fact is not true? Actually, they're all true. Yeah. They're all true.
Ik zal je vijf feiten over mij vertellen. Een ervan is niet waar. Een: op mijn 19e behaalde ik aan Harvard mijn doctoraal in de wiskunde. Twee: ik leid op dit moment een bouwonderneming in Orlando. Drie: ik speelde mee in een sitcom op tv. Vier: ik verloor mijn gezichtsvermogen aan een zeldzame genetische oogziekte. Vijf: ik werkte als griffier voor twee rechters van het Hooggerechtshof. Welk feit is niet waar? Eerlijk gezegd zijn ze allemaal waar. Ja, ze zijn allemaal waar.
(Applause)
(Applaus)
At this point, most people really only care about the television show.
Op dit moment zijn mensen eigenlijk alleen geïnteresseerd in de tv-show.
(Laughter)
(Gelach)
I know this from experience. OK, so the show was NBC's "Saved by the Bell: The New Class." And I played Weasel Wyzell, who was the sort of dorky, nerdy character on the show, which made it a very major acting challenge for me as a 13-year-old boy.
Ik weet dit uit ervaring. OK, de show was NBC's 'Saved by the Bell: The New Class'. Ik speelde Weasel Wyzell, een beetje de nerd van de show, zeg maar, en dat maakte het nog een hele lastige acteerklus voor mij als 13-jarige jongen.
(Laughter)
(Gelach)
Now, did you struggle with number four, my blindness? Why is that? We make assumptions about so-called disabilities. As a blind man, I confront others' incorrect assumptions about my abilities every day. My point today is not about my blindness, however. It's about my vision. Going blind taught me to live my life eyes wide open. It taught me to spot those backwards-swimming fish that our minds create. Going blind cast them into focus.
Hadden jullie het moeilijk met nummer vier: mijn blindheid? Waarom? We maken aannames over zogenaamde handicaps. Als blinde heb ik iedere dag te maken met foutieve aannames over mijn vermogens. Maar ik kom het vandaag niet hebben over mijn blindheid maar over mijn visie. Doordat ik blind werd, leerde ik met mijn ogen wijd open te leven. Ik leerde herkennen welke achteruitzwemmende vissen onze geest creëert. Mijn blindheid maakte ze zichtbaar.
What does it feel like to see? It's immediate and passive. You open your eyes and there's the world. Seeing is believing. Sight is truth. Right? Well, that's what I thought.
Hoe voelt het om te zien? Het is onmiddellijk en passief. Je opent je ogen en daar is de wereld. Zien is geloven. Wat je ziet is de waarheid. Toch? Dat dacht ik tenminste wel.
Then, from age 12 to 25, my retinas progressively deteriorated. My sight became an increasingly bizarre carnival funhouse hall of mirrors and illusions. The salesperson I was relieved to spot in a store was really a mannequin. Reaching down to wash my hands, I suddenly saw it was a urinal I was touching, not a sink, when my fingers felt its true shape. A friend described the photograph in my hand, and only then I could see the image depicted. Objects appeared, morphed and disappeared in my reality. It was difficult and exhausting to see. I pieced together fragmented, transitory images, consciously analyzed the clues, searched for some logic in my crumbling kaleidoscope, until I saw nothing at all.
Van mijn 12e tot mijn 25e werden mijn netvliezen steeds slechter. Mijn beeld werd een steeds vreemder spiegelpaleis vol illusies. Ik was blij een verkoper te vinden in een winkel -- tot het een etalagepop bleek te zijn. Ik stond mijn handen te wassen en merkte dat ik niet bij een wastafel maar bij een urinoir stond, toen mijn vingers de vorm voelden. Een vriend beschreef de foto in mijn hand en alleen dan zag ik wat er op stond. Objecten verschenen, veranderden en verdwenen weer uit mijn wereld. Het was moeilijk en vermoeiend om te zien. Ik combineerde de vluchtige gefragmenteerde beelden, analyseerde bewust hun aanwijzingen en zocht naar wat logica in mijn verkruimelende caleidoscoop tot ik helemaal niets meer zag.
I learned that what we see is not universal truth. It is not objective reality. What we see is a unique, personal, virtual reality that is masterfully constructed by our brain.
Ik leerde dat wat we zien niet de universele waarheid is. Het is niet de objectieve realiteit. Wat we zien, is een unieke, persoonlijke virtuele realiteit die meesterlijk door ons brein wordt geconstrueerd.
Let me explain with a bit of amateur neuroscience. Your visual cortex takes up about 30 percent of your brain. That's compared to approximately eight percent for touch and two to three percent for hearing. Every second, your eyes can send your visual cortex as many as two billion pieces of information. The rest of your body can send your brain only an additional billion. So sight is one third of your brain by volume and can claim about two thirds of your brain's processing resources. It's no surprise then that the illusion of sight is so compelling. But make no mistake about it: sight is an illusion.
Laat me dat uitleggen met wat amateur-neurologie. Je visuele cortex beslaat ongeveer 30 procent van je brein. Vergelijk dat met ongeveer acht procent voor tast en twee tot drie procent voor horen. Iedere seconde versturen je ogen twee miljard stukjes informatie naar je visuele cortex. De rest van je lichaam stuurt er maximaal nog een miljard. Zien is dus een derde van je brein qua volume en het gebruikt ongeveer twee derde van zijn verwerkingsvermogen. Het is dus geen verrassing dat de illusie van zien zo overtuigend is. Maar neem maar van mij aan dat zien een illusie is.
Here's where it gets interesting. To create the experience of sight, your brain references your conceptual understanding of the world, other knowledge, your memories, opinions, emotions, mental attention. All of these things and far more are linked in your brain to your sight. These linkages work both ways, and usually occur subconsciously. So for example, what you see impacts how you feel, and the way you feel can literally change what you see. Numerous studies demonstrate this. If you are asked to estimate the walking speed of a man in a video, for example, your answer will be different if you're told to think about cheetahs or turtles. A hill appears steeper if you've just exercised, and a landmark appears farther away if you're wearing a heavy backpack. We have arrived at a fundamental contradiction. What you see is a complex mental construction of your own making, but you experience it passively as a direct representation of the world around you. You create your own reality, and you believe it. I believed mine until it broke apart. The deterioration of my eyes shattered the illusion.
En hier wordt het interessant. Om de ervaring van zien te creëren, refereert je brein aan je conceptuele begrip van de wereld, andere kennis, je herinneringen, meningen, emoties, aandacht. Al die dingen en nog veel meer worden door je brein gekoppeld aan je beeld. Die koppelingen werken beide kanten uit en werken meestal onderbewust. Dus wat je ziet, beïnvloedt wat je voelt en wat je voelt kan letterlijk veranderen wat je ziet. Vele onderzoeken bevestigen dit. Als jou wordt gevraagd om te schatten hoe snel een man in een video loopt, bijvoorbeeld, hangt je antwoord er sterk van af of je aan cheetahs denkt of aan schildpadden. Een heuvel lijkt steiler als je net gesport hebt en een oriëntatiepunt lijkt verder weg als je een zware rugzak torst. We komen nu bij een fundamentele tegenstelling. Wat je ziet, is een complexe, zelfgemaakte mentale constructie, maar je ervaart het passief, als een directe representatie van de wereld om je heen. Je creëert je eigen realiteit en je trapt er zelf in. Ik geloofde in die van mij tot ze uit elkaar viel. Met het verslechteren van mijn ogen verdween ook mijn illusie.
You see, sight is just one way we shape our reality. We create our own realities in many other ways. Let's take fear as just one example. Your fears distort your reality. Under the warped logic of fear, anything is better than the uncertain. Fear fills the void at all costs, passing off what you dread for what you know, offering up the worst in place of the ambiguous, substituting assumption for reason. Psychologists have a great term for it: awfulizing.
Ons gezichtsvermogen is namelijk slecht één manier waarop we onze realiteit vormgeven. We creëren onze eigen realiteit op vele andere manieren. Neem bijvoorbeeld angst. Je angst vervormt je realiteit. Volgens de kromme logica van angst is alles beter dan het onbekende. Angst vult tegen iedere prijs dat gat op: het presenteert wat je vreest als wat je weet, ziet nog liever het slechtste geval dan de onzekerheid en verwisselt aanname met gezond verstand. Psychologen hebben er een mooie term voor: ellendiseren.
(Laughter)
(Gelach)
Right? Fear replaces the unknown with the awful. Now, fear is self-realizing. When you face the greatest need to look outside yourself and think critically, fear beats a retreat deep inside your mind, shrinking and distorting your view, drowning your capacity for critical thought with a flood of disruptive emotions. When you face a compelling opportunity to take action, fear lulls you into inaction, enticing you to passively watch its prophecies fulfill themselves.
Toch? Angst vervangt het onbekende door het ellendige. Angst is zelfvervullend. Op het moment dat je juist om je heen moet kijken en kritisch moet nadenken, blaast angst juist de aftocht naar binnen, wat je beeld verschrompelt en vervormt en je vermogen tot kritisch denken verzuipt in een vloedgolf verstorende emoties. Als je voor een beslissend moment staat om actie te ondernemen, maakt angst je passief en verleidt je lijdzaam toe te zien hoe zijn voorspellingen zich voltrekken.
When I was diagnosed with my blinding disease, I knew blindness would ruin my life. Blindness was a death sentence for my independence. It was the end of achievement for me. Blindness meant I would live an unremarkable life, small and sad, and likely alone. I knew it. This was a fiction born of my fears, but I believed it. It was a lie, but it was my reality, just like those backwards-swimming fish in little Dorothy's mind. If I had not confronted the reality of my fear, I would have lived it. I am certain of that.
Toen mijn oogziekte werd vastgesteld, wist ik dat blindheid mijn leven zou ruïneren. Blindheid veroordeelde mijn onafhankelijkheid ter dood. Verdere prestaties kon ik vaarwel zeggen. Blindheid zou leiden tot een onbetekenend leven, klein, zielig en waarschijnlijk alleen. Ik wist het zeker. Dat beeld was geboren uit angst, maar ik geloofde erin. Het was een leugen die ik als waarheid beleefde, net als de achteruitzwemmende vissen in de wereld van Dorothy. Als ik mijn angst niet onder ogen had gezien, dan had ik hem beleefd. Dat weet ik zeker.
So how do you live your life eyes wide open? It is a learned discipline. It can be taught. It can be practiced. I will summarize very briefly.
Dus hoe leef je met je ogen wijd open? Het is een aangeleerde discipline. Je kunt het onderwijzen en je kunt het oefenen. Ik zal het kort samenvatten.
Hold yourself accountable for every moment, every thought, every detail. See beyond your fears. Recognize your assumptions. Harness your internal strength. Silence your internal critic. Correct your misconceptions about luck and about success. Accept your strengths and your weaknesses, and understand the difference. Open your hearts to your bountiful blessings.
Stel jezelf verantwoordelijk voor ieder moment, iedere gedachte, elk detail. Kijk over je angsten heen. Herken je aannames. Gebruik je inwendige kracht. Leg je interne criticus het zwijgen op. Corrigeer je misvattingen over geluk en succes. Accepteer je sterke en je zwakke punten en begrijp het verschil. Open je hart voor je vele zegeningen.
Your fears, your critics, your heroes, your villains -- they are your excuses, rationalizations, shortcuts, justifications, your surrender. They are fictions you perceive as reality. Choose to see through them. Choose to let them go. You are the creator of your reality. With that empowerment comes complete responsibility.
Je angsten, je critici, je helden, je boeven -- ze zijn je uitvluchten, je rationalisaties, je olifantenpaadjes, je rechtvaardigingen en je overgave. Het zijn verzinsels die je ziet als realiteit. Kies om er doorheen te kijken. Kies om ze los te laten. Jij creëert zelf je realiteit. Die machtsovername geeft je wel alle verantwoordelijkheid.
I chose to step out of fear's tunnel into terrain uncharted and undefined. I chose to build there a blessed life. Far from alone, I share my beautiful life with Dorothy, my beautiful wife, with our triplets, whom we call the Tripskys, and with the latest addition to the family, sweet baby Clementine.
Ik koos ervoor om die tunnel van angst te verlaten en me op onbekend terrein te begeven. Ik koos ervoor om daar een gezegend leven op te bouwen. En niet in het minst alleen. Ik deel mijn prachtige leven met Dorothy, mijn prachtige vrouw, met onze drieling, ook wel de Drietjes genoemd, en met het nieuwste lid van de familie, onze lieve baby Clementine.
What do you fear? What lies do you tell yourself? How do you embellish your truth and write your own fictions? What reality are you creating for yourself?
Waar ben jij bang voor? Welke leugens vertel jij jezelf? Hoe versier jij de waarheid met zelfverzonnen illusies? Welke realiteit creëer jij voor jezelf?
In your career and personal life, in your relationships, and in your heart and soul, your backwards-swimming fish do you great harm. They exact a toll in missed opportunities and unrealized potential, and they engender insecurity and distrust where you seek fulfillment and connection. I urge you to search them out.
In je loopbaan, in je privé-leven en je relaties, in je hart en ziel, brengen je achteruitzwemmende vissen je behoorlijk schade toe. Ze zijn de oorzaak van gemiste kansen en niet-gerealiseerd potentieel, en ze genereren onzekerheid en wantrouwen in plaats van vervulling en connecties. Doe jezelf een plezier en zoek uit welke het zijn.
Helen Keller said that the only thing worse than being blind is having sight but no vision. For me, going blind was a profound blessing, because blindness gave me vision. I hope you can see what I see.
Helen Keller zei dat het enige dat erger is dan niet kunnen zien, is kunnen zien maar geen visie hebben. Voor mij was blind worden een zegen, want de blindheid gaf me visie. Ik hoop dat jullie inzien wat ik bedoel.
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)
Bruno Giussani: Isaac, before you leave the stage, just a question. This is an audience of entrepreneurs, of doers, of innovators. You are a CEO of a company down in Florida, and many are probably wondering, how is it to be a blind CEO? What kind of specific challenges do you have, and how do you overcome them?
Bruno Giussani: Isaac, voordat je wegloopt, even een vraag. Dit is een publiek van ondernemers, van doeners, van innovators. Jij bent CEO van een bedrijf in Florida en velen zullen zich afvragen hoe het is om een blinde CEO te zijn. Welke specifieke problemen heb je en hoe pak je die aan?
Isaac Lidsky: Well, the biggest challenge became a blessing. I don't get visual feedback from people.
Isaac Lidsky: het grootste probleem werd een zegen. Ik zie niet hoe mensen reageren.
(Laughter)
(Gelach)
BG: What's that noise there? IL: Yeah. So, for example, in my leadership team meetings, I don't see facial expressions or gestures. I've learned to solicit a lot more verbal feedback. I basically force people to tell me what they think. And in this respect, it's become, like I said, a real blessing for me personally and for my company, because we communicate at a far deeper level, we avoid ambiguities, and most important, my team knows that what they think truly matters.
BG: Wat hoor ik nou? IL: Precies. Ik zie bijvoorbeeld in vergaderingen met mijn management-team hun gezichtsuitdrukkingen en gebaren niet. Ik heb geleerd om veel meer gesproken reacties te vragen. Ik dwing mensen echt te zeggen wat ze denken. Wat dat betreft, zoals ik al zei, is het echt een zegen voor mij en mijn bedrijf geworden, want we communiceren op een veel dieper niveau, we vermijden dubbelzinnigheden en, het belangrijkst, mijn team weet dat wat zij denken er echt toe doet.
BG: Isaac, thank you for coming to TED. IL: Thank you, Bruno.
BG: Isaac, bedankt voor het komen. IL: Dank je, Bruno.
(Applause)
(Applaus)