Human beings start putting each other into boxes the second that they see each other -- Is that person dangerous? Are they attractive? Are they a potential mate? Are they a potential networking opportunity? We do this little interrogation when we meet people to make a mental resume for them. What's your name? Where are you from? How old are you? What do you do? Then we get more personal with it. Have you ever had any diseases? Have you ever been divorced? Does your breath smell bad while you're answering my interrogation right now? What are you into? Who are you into? What gender do you like to sleep with?
Mensen stoppen elkaar in hokjes zodra ze elkaar ontmoeten -- Is die persoon gevaarlijk? Zijn ze aantrekkelijk? Zijn zij een potentiële partner? Zijn zij een potentiële netwerkkans? Deze vragen stellen we als we mensen ontmoeten om een mentaal cv van hen te maken. Hoe heet je? Waar kom je vandaan? Hoe oud ben je? Wat voor werk doe je? Daarna wordt het persoonlijker. Heb je ooit ziektes gehad? Ben je ooit gescheiden? Stinkt je adem nu je mijn vragen beantwoordt? Wat vind je leuk? Wie vind je leuk? Met welk geslacht ga je naar bed?
I get it. We are neurologically hardwired to seek out people like ourselves. We start forming cliques as soon as we're old enough to know what acceptance feels like. We bond together based on anything that we can -- music preference, race, gender, the block that we grew up on. We seek out environments that reinforce our personal choices. Sometimes, though, just the question "what do you do?" can feel like somebody's opening a tiny little box and asking you to squeeze yourself inside of it. Because the categories, I've found, are too limiting. The boxes are too narrow. And this can get really dangerous.
Ik snap het. Wij zijn neurologisch ingesteld om mensen zoals onszelf uit te zoeken. We beginnen kliekjes te vormen zodra we oud genoeg zijn om te weten hoe het voelt geaccepteerd te worden. We trekken naar elkaar toe op basis van wat dan ook -- muziekvoorkeur, ras, geslacht, de buurt waar we opgroeiden. Wij kiezen omgevingen die onze persoonlijke keuzes versterken. Maar soms voelt de vraag "wat doe je?" alsof iemand een klein hokje opendoet en vraagt of je jezelf erin wilt proppen. Want ik heb vastgesteld dat de categorieën te beperkend zijn. De hokjes zijn te smal. Dat kan echt gevaarlijk worden.
So here's a disclaimer about me, though, before we get too deep into this. I grew up in a very sheltered environment. I was raised in downtown Manhattan in the early 1980s, two blocks from the epicenter of punk music. I was shielded from the pains of bigotry and the social restrictions of a religiously-based upbringing. Where I come from, if you weren't a drag queen or a radical thinker or a performance artist of some kind, you were the weirdo. (Laughter) It was an unorthodox upbringing, but as a kid on the streets of New York, you learn how to trust your own instincts, you learn how to go with your own ideas.
Hier een disclaimer over mij, voordat we hier te diep op in gaan. Ik ben opgegroeid in een zeer beschermde omgeving. Ik ben opgegroeid in het centrum van Manhattan in de vroege jaren 1980, om de hoek van het centrum van punkmuziek. Ik was afgeschermd van de bekrompenheid en de sociale beperkingen van een religieuze opvoeding. Waar ik vandaan kom, gold dat als je geen travestiet was of radicale denker, of een of andere performancekunstenaar, je vreemd was. (Gelach) Het was een onorthodoxe opvoeding maar als kind op straat in New York, leer je te vertrouwen op je eigen instincten, om te gaan met je eigen ideeën.
So when I was six, I decided that I wanted to be a boy. I went to school one day and the kids wouldn't let me play basketball with them. They said they wouldn't let girls play. So I went home, and I shaved my head, and I came back the next day and I said, "I'm a boy." I mean, who knows, right? When you're six, maybe you can do that. I didn't want anyone to know that I was a girl, and they didn't. I kept up the charade for eight years.
Dus toen ik zes jaar was, besloot ik dat ik een jongen wilde zijn. Op een dag ging ik naar school en de kinderen wilden niet met me basketballen Ze zeiden dat meisjes niet mee mochten doen. Dus ik ging naar huis, en ik schoor mijn hoofd, en kwam de volgende dag terug en zei: "Ik ben een jongen." Ik bedoel, je weet maar niet? Op je zesde kun je dat misschien doen. Ik wilde dat niemand wist dat ik een meisje was, en ze wisten het niet. Ik hield deze poppenkast acht jaar vol.
So this is me when I was 11. I was playing a kid named Walter in a movie called "Julian Po." I was a little street tough that followed Christian Slater around and badgered him. See, I was also a child actor, which doubled up the layers of the performance of my identity, because no one knew that I was actually a girl really playing a boy. In fact, no one in my life knew that I was a girl -- not my teachers at school, not my friends, not the directors that I worked with. Kids would often come up to me in class and grab me by the throat to check for an Adam's apple or grab my crotch to check what I was working with. When I would go to the bathroom, I would turn my shoes around in the stalls so that it looked like I was peeing standing up. At sleepovers I would have panic attacks trying to break it to girls that they didn't want to kiss me without outing myself.
Hier ben ik 11. Ik speelde een kind, Walter, in een film genaamd "Julian Po". Ik was een straatschoffie dat Christian Slater achtervolgde en lastigviel. Ik was dus ook een kindacteur, waardoor ik de lagen van mijn toneelspel verdubbelde omdat niemand wist dat ik eigenlijk een meisje was dat een jongen speelde. In feite wist niemand in mijn leven dat ik een meisje was -- niet mijn leraren op school, niet mijn vrienden, niet de regisseurs met wie ik heb met gewerkt. Vaak kwamen kinderen naar me toe in de klas en grepen me bij de keel om te controleren of er een adamsappel was of in mijn kruis om te controleren wat daar voor zaakje zat. Als ik naar de wc ging draaide ik mijn schoenen om in het hokje zodat het eruitzag alsof ik staand plaste. Tijdens logeerpartijen had ik paniekaanvallen om meisjes zover te krijgen dat ze me niet zouden kussen zonder mezelf te verraden.
It's worth mentioning though that I didn't hate my body or my genitalia. I didn't feel like I was in the wrong body. I felt like I was performing this elaborate act. I wouldn't have qualified as transgender. If my family, though, had been the kind of people to believe in therapy, they probably would have diagnosed me as something like gender dysmorphic and put me on hormones to stave off puberty. But in my particular case, I just woke up one day when I was 14, and I decided that I wanted to be a girl again. Puberty had hit, and I had no idea what being a girl meant, and I was ready to figure out who I actually was.
Het is belangrijk om te zeggen dat niet ik mijn lichaam of mijn genitaliën haatte. Ik voelde me niet alsof ik in het verkeerde lichaam zat. Ik voelde me alsof ik een ingewikkelde show opvoerde. Ik zou niet hebben in aanmerking komen als transgender. Als mijn familie echter van het soort was geweest dat gelooft in therapie, zouden ze me waarschijnlijk hebben gediagnosticeerd met zoiets als genderdysforie en me hormonen hebben voorgeschreven om de puberteit uit te stellen Maar in mijn specifieke geval werd ik gewoon op een dag wakker toen ik 14 was, en besloot ik dat ik weer een meisje wilde zijn. De puberteit was beginnen, ik wist niet wat het was om een meisje te zijn en ik was klaar om erachter te komen wie ik echt was.
When a kid behaves like I did, they don't exactly have to come out, right? No one is exactly shocked. (Laughter) But I wasn't asked to define myself by my parents. When I was 15, and I called my father to tell him that I had fallen in love, it was the last thing on either of our minds to discuss what the consequences were of the fact that my first love was a girl. Three years later, when I fell in love with a man, neither of my parents batted an eyelash either. See, it's one of the great blessings of my very unorthodox childhood that I wasn't ever asked to define myself as any one thing at any point. I was just allowed to be me, growing and changing in every moment.
Wanneer een kind zich gedraagt zoals ik, hoeft het niet echt uit te kast te komen, toch? Niemand is echt geschokt. (Gelach) Maar mijn ouders vroegen me niet om mezelf te definiëren. Toen ik 15 was, en mijn vader riep om te vertellen hem dat ik verliefd was, kwam het niet bij ons op om de gevolgen te bespreken van het feit dat mijn eerste liefde een meisje was. Drie jaar later, toen ik verliefd werd op een man, knipperde geen van mijn ouders met hun ogen. Een van de grote zegeningen van mijn zeer onorthodoxe jeugd is dat mij nooit gevraagd werd mezelf als één ding te definiëren. Ik mocht gewoon mezelf zijn, ieder moment groeiend en veranderend.
So four, almost five years ago, Proposition 8, the great marriage equality debate, was raising a lot of dust around this country. And at the time, getting married wasn't really something I spent a lot of time thinking about. But I was struck by the fact that America, a country with such a tarnished civil rights record, could be repeating its mistakes so blatantly. And I remember watching the discussion on television and thinking how interesting it was that the separation of church and state was essentially drawing geographical boundaries throughout this country, between places where people believed in it and places where people didn't. And then, that this discussion was drawing geographical boundaries around me.
Vier, bijna vijf jaar geleden, was er een hoop commotie in het land rondom Propositie 8, het debat van huwelijksgelijkheid. Op dat moment was trouwen niet echt iets waar ik me mee bezighield. Maar ik werd getroffen door het feit dat Amerika, een land met een geschiedenis van burgerrechtenschendingen, zijn fouten zo schaamteloos zou kunnen herhalen. Ik herinner me dat ik de discussie op televisie volgde en bedacht hoe interessant het was dat de scheiding van kerk en staat in wezen geografische grenzen trok in het land tussen waar mensen er wel in geloofden en plaatsen waar mensen er niet in geloofden. En dat deze discussie geografische grenzen om mij heen tekende.
If this was a war with two disparate sides, I, by default, fell on team gay, because I certainly wasn't 100 percent straight. At the time I was just beginning to emerge from this eight-year personal identity crisis zigzag that saw me go from being a boy to being this awkward girl that looked like a boy in girl's clothes to the opposite extreme of this super skimpy, over-compensating, boy-chasing girly-girl to finally just a hesitant exploration of what I actually was, a tomboyish girl who liked both boys and girls depending on the person.
Als dit een oorlog met twee verschillende kanten was, viel ik standaard in het team homo's, omdat ik zeker niet 100 procent hetero was. Op dat moment kwam ik net uit een acht jaar durende persoonlijke identiteitscrisis waarin ik veranderde van een jongen in een vreemd meisje dat eruit zag als een jongen in meisjeskleren tot het tegenovergestelde van een overdreven, over-compenserend mannenjagend meisje-meisje tot uiteindelijk een voorzichtige zoektocht naar wat ik echt was, een jongensachtig meisje dat jongens en meisjes leuk vond, afhankelijk van de persoon.
I had spent a year photographing this new generation of girls, much like myself, who fell kind of between-the-lines -- girls who skateboarded but did it in lacy underwear, girls who had boys' haircuts but wore girly nail polish, girls who had eyeshadow to match their scraped knees, girls who liked girls and boys who all liked boys and girls who all hated being boxed in to anything. I loved these people, and I admired their freedom, but I watched as the world outside of our utopian bubble exploded into these raging debates where pundits started likening our love to bestiality on national television. And this powerful awareness rolled in over me that I was a minority, and in my own home country, based on one facet of my character. I was legally and indisputably a second-class citizen.
Ik had een jaar foto's gemaakt van een nieuwe generatie meisjes die op mij leken, die er niet helemaal in pasten -- meisjes die skateboarden in kanten ondergoed, meisjes met jongenskapsels, maar meisjesachtige nagellak, meisjes met oogschaduw die bij hun kapotte knieën paste, meisjes die meisjes en jongens leuk vonden die allemaal jongens en meisjes leuk vonden die er allemaal een hekel aan hadden in hokjes gestopt te worden. Ik hield van deze mensen en ik bewonderde hun vrijheid, maar ik zag hoe de wereld buiten onze utopische zeepbel explodeerde in razende debatten waar experts onze liefde op de nationale televisie met bestialiteit vergeleken. Het krachtige besef begon te dagen dat ik een minderheid was in mijn eigen land, op basis van één facet van mijn persoonlijkheid. Ik was wettelijk en onbetwistbaar een tweederangsburger.
I was not an activist. I wave no flags in my own life. But I was plagued by this question: How could anyone vote to strip the rights of the vast variety of people that I knew based on one element of their character? How could they say that we as a group were not deserving of equal rights as somebody else? Were we even a group? What group? And had these people ever even consciously met a victim of their discrimination? Did they know who they were voting against and what the impact was?
Ik was geen activist. Ik zwaai niet met vlaggen in mijn eigen leven. Maar ik werd geplaagd door deze vraag: hoe kan iemand stemmen om rechten te ontnemen van de grote verscheidenheid aan mensen die ik kende op basis van één element van hun persoonlijkheid? Hoe kon ze zeggen dat wij als goep niet evenveel rechten verdienden als iemand anders? Waren we zelfs een groep? Welke groep? En hadden deze mensen ooit bewust een slachtoffer van hun discriminatie ontmoet? Wisten zij tegen wie ze stemden en wat de impact was?
And then it occurred to me, perhaps if they could look into the eyes of the people that they were casting into second-class citizenship it might make it harder for them to do. It might give them pause. Obviously I couldn't get 20 million people to the same dinner party, so I figured out a way where I could introduce them to each other photographically without any artifice, without any lighting, or without any manipulation of any kind on my part. Because in a photograph you can examine a lion's whiskers without the fear of him ripping your face off.
Toen bedacht ik: als ze in de ogen konden kijken van de mensen die ze tot tweederangsburgers maakten, zou dit het misschien moelijker voor hen maken. Het zou ze pauze kunnen geven. Natuurlijk kon ik 20 miljoen mensen niet voor een feestje uitnodigen dus ik bedacht een manier om ze fotografisch aan elkaar voor te stellen zonder kunstgrepen, zonder enige belichting of zonder wat voor manipulatie dan ook van mijn kant. Want op een foto kun je de snorharen van een leeuw bekijken zonder bang te zijn dat hij je gezicht eraf bijt.
For me, photography is not just about exposing film, it's about exposing the viewer to something new, a place they haven't gone before, but most importantly, to people that they might be afraid of. Life magazine introduced generations of people to distant, far-off cultures they never knew existed through pictures. So I decided to make a series of very simple portraits, mugshots if you will. And I basically decided to photograph anyone in this country that was not 100 percent straight, which, if you don't know, is a limitless number of people.
Voor mij gaat fotografie niet alleen over het blootstellen van film, het gaat er ook om te kijker bloot te stellen aan iets nieuws, een plek waar ze nog niet geweest zijn, maar bovenal aan mensen voor wie ze misschien bang zijn. Life magazine heeft generaties mensen kennis laten maken met verre, onbekende culturen, door middel van foto's. Dus ik besloot een serie heel simpele portretten te maken, politiefoto's als je wil. Ik besloot om iedereen in dit land te fotograferen die niet 100 procent hetero is, wat een oneindig aantal mensen is.
(Laughter)
(Gelach)
So this was a very large undertaking, and to do it we needed some help. So I ran out in the freezing cold, and I photographed every single person that I knew that I could get to in February of about two years ago. And I took those photographs, and I went to the HRC and I asked them for some help. And they funded two weeks of shooting in New York. And then we made this.
Dus dit was een zeer grote onderneming, en om het te doen hadden we wat hulp nodig. Dus ik ging naar buiten in de vrieskou, en ik fotografeerde elke persoon die ik kon bereiken in februari ongeveer twee jaar geleden. Ik nam die foto's mee naar de Human Rights Campaign en ik vroeg hen om hulp. Zij financierden twee weken fotograferen in New York. Toen maakten we dit.
(Music)
(Muziek)
Video: I'm iO Tillett Wright, and I'm an artist born and raised in New York City. (Music)
Video: Ik ben iO Tillett Wright, en ik ben een kunstenaar, geboren en getogen in New York City. (Muziek)
Self Evident Truths is a photographic record of LGBTQ America today. My aim is to take a simple portrait of anyone who's anything other than 100 percent straight or feels like they fall in the LGBTQ spectrum in any way. My goal is to show the humanity that exists in every one of us through the simplicity of a face. (Music)
Self Evident Truths is een fotografische opname van het hedendaagse niet-hetero-Amerika. Mijn doel is om een simpel portret te maken van iedereen die iets anders dan 100 procent hetero is of voelt dat hij op wat voor manier binnen dat spectrum valt. Mijn doel is om de menselijkheid die in ieder van ons bestaat, te tonen via de eenvoud van een gezicht. (Muziek)
"We hold these truths to be self-evident that all men are created equal." It's written in the Declaration of Independence. We are failing as a nation to uphold the morals upon which we were founded. There is no equality in the United States.
"Voor ons zijn deze waarheden vanzelfsprekend dat alle mensen gelijk zijn geschapen." Het staat in de onafhankelijkheidsverklaring. Het lukt ons niet als natie om de normen van onze stichters hoog te houden. Er is geen gelijkheid in de Verenigde Staten.
["What does equality mean to you?"] ["Marriage"] ["Freedom"] ["Civil rights"] ["Treat every person as you'd treat yourself"]
["Wat betekent gelijkheid voor jou?"] ["Huwelijk"] ["Vrijheid"] ["Burgerrechten"] ["Behandel elke persoon zoals je jezelf zou behandelen"]
It's when you don't have to think about it, simple as that. The fight for equal rights is not just about gay marriage. Today in 29 states, more than half of this country, you can legally be fired just for your sexuality.
Het is wanneer je er niet over na hoeft te denken, simpel. De strijd voor gelijke rechten draait niet alleen om het homo-huwelijk. Vandaag de dag kun je in 29 staten, meer dan de helft van dit land, wettelijk ontslagen worden alleen om je seksualiteit.
["Who is responsible for equality?"]
["Wie is verantwoordelijk voor gelijkheid?"]
I've heard hundreds of people give the same answer: "We are all responsible for equality." So far we've shot 300 faces in New York City. And we wouldn't have been able to do any of it without the generous support of the Human Rights Campaign. I want to take the project across the country. I want to visit 25 American cities, and I want to shoot 4,000 or 5,000 people. This is my contribution to the civil rights fight of my generation. I challenge you to look into the faces of these people and tell them that they deserve less than any other human being. (Music)
Ik heb honderden mensen hetzelfde antwoord horen geven: "We zijn allemaal verantwoordelijk voor gelijkheid." Tot nu toe hebben we 300 gezichten gefotografeerd in New York City. We hadden het allemaal niet kunnen doen zonder de genereuze steun van de Human Rights Campaign. Ik wil met dit project het land in. Ik wil 25 Amerikaanse steden bezoeken en 4.000 of 5.000 mensen fotograferen. Dit is mijn bijdrage aan de burgerrechtenstrijd van mijn generatie. Ik daag je uit om te kijken naar de gezichten van deze mensen en hen te vertellen dat ze minder verdienen dan andere mensen. (Muziek)
["Self evident truths"] ["4,000 faces across America"]
["Vanzelfsprekende waarheden"] ["4.000 gezichten in heel Amerika"]
(Music) (Applause)
(Muziek) (Applaus)
iO Tillett Wright: Absolutely nothing could have prepared us for what happened after that. Almost 85,000 people watched that video, and then they started emailing us from all over the country, asking us to come to their towns and help them to show their faces. And a lot more people wanted to show their faces than I had anticipated. So I changed my immediate goal to 10,000 faces. That video was made in the spring of 2011, and as of today I have traveled to almost 20 cities and photographed almost 2,000 people.
iO Tillett Wright: We waren stomverbaasd over wat er daarna is gebeurd. Bijna 85.000 mensen zagen dat filmpje. Ze begonnen ons uit het hele land te mailen, om te vragen naar hun steden te komen en hen te helpen hun gezicht te tonen. Veel meer mensen dan ik had verwacht wilden hun gezicht laten zien. Dus stelde ik mijn doel bij tot 10.000 gezichten. Dit filmpje is in de lente van 2011 gemaakt. Tot nu toe ben ik in bijna 20 steden geweest en heb ik bijna 2.000 mensen gefotografeerd.
I know that this is a talk, but I'd like to have a minute of just quiet and have you just look at these faces because there is nothing that I can say that will add to them. Because if a picture is worth a thousand words, then a picture of a face needs a whole new vocabulary.
Ik weet dat dit een praatje is, maar ik zou graag een minuut stilte willen waarin jullie alleen naar deze gezichten kijken want niets dat ik kan zeggen kan er iets aan toevoegen. Want als een plaatje duizend woorden waard is, dan heeft een plaatje van een gezicht een hele nieuwe woordenschat nodig.
So after traveling and talking to people in places like Oklahoma or small-town Texas, we found evidence that the initial premise was dead on. Visibility really is key. Familiarity really is the gateway drug to empathy. Once an issue pops up in your own backyard or amongst your own family, you're far more likely to explore sympathy for it or explore a new perspective on it. Of course, in my travels I met people who legally divorced their children for being other than straight, but I also met people who were Southern Baptists who switched churches because their child was a lesbian. Sparking empathy had become the backbone of Self Evident Truths.
Na het reizen en praten met mensen in plaatsen zoals Oklahoma of Texas, kwamen we erachter dat onze aanname raak was. Zichtbaarheid is echt de sleutel. Als je met iemand bekend bent, zul je empathie hebben. Zodra er iets aan de hand is in je eigen omgeving of je familie zul je er veel sneller sympathie voor opvatten of er een nieuw perspectief aan ontdekken. Natuurlijk, op mijn reizen ontmoet ik mensen die scheidden van hun kinderen omdat ze niet-hetero waren, maar ik ontmoette ook baptisten die naar een andere kerk overstapten omdat hun kind lesbisch was. Het oproepen van empathie was het hoofddoel geworden van 'Self Evident Truths'.
But here's what I was starting to learn that was really interesting: Self Evident Truths doesn't erase the differences between us. In fact, on the contrary, it highlights them. It presents, not just the complexities found in a procession of different human beings, but the complexities found within each individual person. It wasn't that we had too many boxes, it was that we had too few.
Maar ik leerde nog iets interessants: 'Self Evident Truths' wist de verschillen tussen ons niet uit. Sterker nog, het benadrukt ze. Het laat niet alleen de complexiteit zien die je aantreft in een groep verschillende mensen, maar ook de complexiteit die je binnen ieder individu vindt. Het was niet zo dat we teveel hokjes hadden, het waren er te weinig.
At some point I realized that my mission to photograph "gays" was inherently flawed, because there were a million different shades of gay. Here I was trying to help, and I had perpetuated the very thing I had spent my life trying to avoid -- yet another box. At some point I added a question to the release form that asked people to quantify themselves on a scale of one to 100 percent gay. And I watched so many existential crises unfold in front of me. (Laughter) People didn't know what to do because they had never been presented with the option before. Can you quantify your openness?
Op zeker moment realiseerde ik me dat mijn missie om 'homo's' te fotograferen niet klopte, omdat er een miljoen verschillende tinten van gay zijn. Hier probeerde ik om te helpen, en ik had bevestigd wat ik mijn hele leven had vermeden -- weer een nieuw hokje. Op een gegeven moment zette ik een vraag bij het contractje voor de foto's. Ik vroeg mensen zich een score te geven op een schaal van één tot 100 procent homo. En ik zag zoveel mensen in crisis raken. (Gelach) Mensen wisten niet wat ze ermee aan moesten omdat ze die mogelijkheid nooit hadden gehad. Kunt u uw openheid kwantificeren?
Once they got over the shock, though, by and large people opted for somewhere between 70 to 95 percent or the 3 to 20 percent marks. Of course, there were lots of people who opted for a 100 percent one or the other, but I found that a much larger proportion of people identified as something that was much more nuanced. I found that most people fall on a spectrum of what I have come to refer to as "Grey."
Zodra zij over de schok heen waren, scoorden de meeste mensen zich tussen de 70 en 95 procent of tussen de 3 en 20 procent. Natuurlijk waren er veel mensen die links- of rechtsom voor 100 procent kozen, maar ik vond dat een veel groter deel van de mensen zich als iets genuanceerders identificeerden Ik vond dat de meeste mensen vielen binnen een spectrum datt ik 'Grey' ben gaan noemen.
Let me be clear though -- and this is very important -- in no way am I saying that preference doesn't exist. And I am not even going to address the issue of choice versus biological imperative, because if any of you happen to be of the belief that sexual orientation is a choice, I invite you to go out and try to be grey. I'll take your picture just for trying. (Laughter) What I am saying though is that human beings are not one-dimensional. The most important thing to take from the percentage system is this: If you have gay people over here and you have straight people over here, and while we recognize that most people identify as somewhere closer to one binary or another, there is this vast spectrum of people that exist in between.
Ik zal hier duidelijk zijn -- en dat is zeer belangrijk -- Ik zeg in geen geval dat voorkeur niet bestaat. En ik zal het helemaal niet hebben over keuze tegenover biologische aanleg, want als iemand van jullie erin gelooft dat seksuele geaardheid een keuze is, dan nodig ik je uit om te proberen 'grey' te zijn. Ik zal je foto nemen omdat je het probeert. (Gelach) Wat ik wil zeggen is dat mensen niet eendimensionaal zijn. De belangrijkste les uit dit percentagesysteem is dit: Als homo's hier staan en hetero's hier, terwijl de meeste mensen zich identificeren als dichter bij deze, of bij deze pool, dan is er een enorm spectrum van mensen die ertussenin leven.
And the reality that this presents is a complicated one. Because, for example, if you pass a law that allows a boss to fire an employee for homosexual behavior, where exactly do you draw the line? Is it over here, by the people who have had one or two heterosexual experiences so far? Or is it over here by the people who have only had one or two homosexual experiences thus far? Where exactly does one become a second-class citizen?
En de gevolgen hiervan zijn ingewikkeld. Als je bijvoorbeeld een wet zou aannemen waardoor een baas een werknemer mag ontslaan voor homoseksueel gedrag, waar trek je dan de lijn? Hier, bij de mensen die een of twee heteroseksuele ervaringen gehad hebben? Of is het hier bij de mensen die maar één of twee homoseksuele ervaringen gehad hebben? Waar word je precies een tweederangsburger?
Another interesting thing that I learned from my project and my travels is just what a poor binding agent sexual orientation is. After traveling so much and meeting so many people, let me tell you, there are just as many jerks and sweethearts and Democrats and Republicans and jocks and queens and every other polarization you can possibly think of within the LGBT community as there are within the human race. Aside from the fact that we play with one legal hand tied behind our backs, and once you get past the shared narrative of prejudice and struggle, just being other than straight doesn't necessarily mean that we have anything in common.
Een ander interessant ding dat ik geleerd heb van mijn project en mijn reizen is wat een slecht bindmiddel seksuele geaardheid is. Na zoveel reizen en zoveel mensen te ontmoeten, kan ik je vertellen, er zijn evenveel eikels als schatten, evenveel democraten als republikeinen, en elke andere denkbare polarisatie binnen de niet-hetero-gemeenschap als er binnen het menselijk ras zijn. Afgezien van het feit dat we wettelijk een hand op onze rug gebonden hebben, en als je eenmaal voorbij het gedeelde verhaal van vooroordelen en strijd bent, is er behalve het niet hetero-zijn niets dat we per se gemeen hebben.
So in the endless proliferation of faces that Self Evident Truths is always becoming, as it hopefully appears across more and more platforms, bus shelters, billboards, Facebook pages, screen savers, perhaps in watching this procession of humanity, something interesting and useful will begin to happen. Hopefully these categories, these binaries, these over-simplified boxes will begin to become useless and they'll begin to fall away. Because really, they describe nothing that we see and no one that we know and nothing that we are. What we see are human beings in all their multiplicity. And seeing them makes it harder to deny their humanity. At the very least I hope it makes it harder to deny their human rights.
Dus terwijl de gezichten van Self Evident Truths steeds blijven toenemen, en hopelijk binnen meer en meer platformen opduiken, bushokjes, billboardsbus, Facebook-pagina's, screensavers, terwijl we deze stoet van mensen bekijken, zal er misschien iets interessants en nuttigs gebeuren. Hopelijk zullen deze categorieën, deze tegenstellingen, deze niet-passende hokjes nutteloos worden en beginnen te verdwijnen. Want ze beschrijven niets dat we zien en niemand die we kennen en niets dat wij zijn. Wat we zien, zijn menselijke wezens in al hun gelaagdheid. En door ze te zien, wordt het moelijker hun menselijkheid te onkennen Ik hoop op zijn minst dat het moeilijker wordt hen hun mensenrechten te ontnemen.
So is it me particularly that you would choose to deny the right to housing, the right to adopt children, the right to marriage, the freedom to shop here, live here, buy here? Am I the one that you choose to disown as your child or your brother or your sister or your mother or your father, your neighbor, your cousin, your uncle, the president, your police woman or the fireman? It's too late. Because I already am all of those things. We already are all of those things, and we always have been. So please don't greet us as strangers, greet us as your fellow human beings, period.
Ben ik de persoon die je zou uitkiezen om het recht op huisvesting te ontnemen, het recht om kinderen te adopteren, het recht op het huwelijk, de vrijheid om hier te winkelen hier, hier te wonen, hier te kopen? Ben ik de persoon die je bewust niet aanvaardt als je kind of je broer of je zuster of je moeder of je vader, je buurman, je neef, je oom, de president, je politieagent of brandweerman? Het is te laat. Want ik ben al die dingen al. We zijn al die dingen al, en we zijn het altijd geweest. Dus groet ons alstublieft niet als vreemden, groet ons als jullie medemensen, niets anders
Thank you.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)