Οι άνθρωποι βάζουν σε κουτάκια ο ένας τον άλλο, από την πρώτη στιγμή που θα συναντηθούν. Είναι το άτομο επικίνδυνο; Είναι ελκυστικό; Είναι δυνητικά μελλοντικός σύντροφος; Είναι καλή ευκαιρία δικτύωσης; Διεξάγουμε αυτή τη μικρή ανάκριση όταν συναντάμε ανθρώπους ώστε να έχουμε ένα νοητικό βιογραφικό γι' αυτούς. Πώς λέγεσαι; Από πού είσαι; Πόσων ετών είσαι; Με τι ασχολείσαι; Στη συνέχεια πάμε στα πιο προσωπικά. Έχεις περάσει κάποια νοσήματα; Έχεις πάρει διαζύγιο; Μυρίζει η ανάσα σου όσο απαντάς στην ανάκρισή μου; Τι σου αρέσει; Ποιος σου αρέσει; Με ποιο φύλο προτιμάς να κοιμάσαι;
Human beings start putting each other into boxes the second that they see each other -- Is that person dangerous? Are they attractive? Are they a potential mate? Are they a potential networking opportunity? We do this little interrogation when we meet people to make a mental resume for them. What's your name? Where are you from? How old are you? What do you do? Then we get more personal with it. Have you ever had any diseases? Have you ever been divorced? Does your breath smell bad while you're answering my interrogation right now? What are you into? Who are you into? What gender do you like to sleep with?
Το καταλαβαίνω. Είμαστε νευρολογικά καλωδιωμένοι ν' αναζητούμε ανθρώπους σαν εμάς. Δημιουργούμε κλίκες, αμέσως μόλις καταλάβουμε πώς είναι να σε αποδέχονται. Δενόμαστε με ό,τι μπορούμε -- τις μουσικές προτιμήσεις, τη ράτσα, το φύλο, τη γειτονιά που μεγαλώσαμε. Αναζητούμε εκείνα τα περιβάλλοντα που ενισχύουν τις προσωπικές επιλογές μας. Κάποιες φορές ωστόσο, ακόμα και η ερώτηση: «με τι ασχολείσαι;» είναι σαν ν' ανοίγει κάποιος ένα μικροσκοπικό κουτί και να σου ζητά να χωρέσεις μέσα τον εαυτό σου. Διότι οι κατηγορίες βρίσκω πως είναι πολύ περιοριστικές. Τα κουτιά είναι πολύ στενά. Και αυτό μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνο.
I get it. We are neurologically hardwired to seek out people like ourselves. We start forming cliques as soon as we're old enough to know what acceptance feels like. We bond together based on anything that we can -- music preference, race, gender, the block that we grew up on. We seek out environments that reinforce our personal choices. Sometimes, though, just the question "what do you do?" can feel like somebody's opening a tiny little box and asking you to squeeze yourself inside of it. Because the categories, I've found, are too limiting. The boxes are too narrow. And this can get really dangerous.
Αποποιούμαι κάθε ευθύνη, λοιπόν, για τον εαυτό μου, πριν προχωρήσουμε στα βαθιά. Μεγάλωσα σ' ένα πολύ προστατευμένο περιβάλλον. Ανατράφηκα στο κέντρο του Μανχάταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980, δυο τετράγωνα μακριά, από το επίκεντρο της πανκ μουσικής σκηνής. Προστατεύτηκα από τους πόνους της μισαλλοδοξίας και τους κοινωνικούς περιορισμούς μιας θρησκευτικής ανατροφής. Στα μέρη μου, αν δεν ήσουν ντραγκ κουίν, ριζοσπαστικός στοχαστής ή ερμηνευτικός καλλιτέχνης κάποιου είδους, εσύ ήσουν το φρικιό. (Γέλια) Είχα μια ανορθόδοξη ανατροφή, αλλά σαν παιδί στους δρόμους της Νέας Υόρκης μαθαίνεις πώς να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου, μαθαίνεις πώς ν' ακολουθείς τις δικές σου ιδέες.
So here's a disclaimer about me, though, before we get too deep into this. I grew up in a very sheltered environment. I was raised in downtown Manhattan in the early 1980s, two blocks from the epicenter of punk music. I was shielded from the pains of bigotry and the social restrictions of a religiously-based upbringing. Where I come from, if you weren't a drag queen or a radical thinker or a performance artist of some kind, you were the weirdo. (Laughter) It was an unorthodox upbringing, but as a kid on the streets of New York, you learn how to trust your own instincts, you learn how to go with your own ideas.
Έτσι, όταν ήμουν έξι ετών, αποφάσισα πως ήθελα να είμαι αγόρι. Πήγα μια μέρα στο σχολείο και τα παιδιά δεν με άφηναν να παίξω μπάσκετ μαζί τους. Είπαν πως δεν άφηναν τα κορίτσια να παίξουν. Πήγα λοιπόν σπίτι, ξύρισα το κεφάλι μου, κι επέστρεψα την επόμενη μέρα, λέγοντας: «είμαι αγόρι». Θέλω να πω, ποιος ξέρει, σωστά; Όταν είσαι έξι ετών, ίσως μπορείς να το κάνεις αυτό. Δεν ήθελα να ξέρει κανείς πως ήμουν κορίτσι και δεν το έμαθαν. Συνέχισα την παρωδία επί οκτώ χρόνια.
So when I was six, I decided that I wanted to be a boy. I went to school one day and the kids wouldn't let me play basketball with them. They said they wouldn't let girls play. So I went home, and I shaved my head, and I came back the next day and I said, "I'm a boy." I mean, who knows, right? When you're six, maybe you can do that. I didn't want anyone to know that I was a girl, and they didn't. I kept up the charade for eight years.
Αυτή είμαι εγώ, όταν ήμουν έντεκα ετών. Έπαιζα ένα παιδί που λεγόταν Γουόλτερ σε μια ταινία με τίτλο «Τζούλιαν Πόου». Ήμουν το σκληρό αλάνι που ακολουθούσε τον Κρίστιαν Σλέιτερ και τον ενοχλούσε. Βλέπετε, ήμουν επίσης ένα παιδί ηθοποιός, πράγμα που διπλασίασε τα στρώματα της απόδοσης της ταυτότητάς μου, επειδή κανείς δεν γνώριζε ότι ήμουν ένα κορίτσι που υποδυόταν το αγόρι. Κανείς στη ζωή μου δεν γνώριζε πως ήμουν κορίτσι - ούτε οι δάσκαλοί μου στο σχολείο, ούτε οι φίλοι μου, ούτε οι σκηνοθέτες με τους οποίους εργάστηκα. Τα παιδιά έρχονταν συχνά στην τάξη και μ' άρπαζαν από το λαιμό, ψάχνοντας για το μήλο του Αδάμ ή με έπιαναν από τον καβάλο για να δουν τι είχα εκεί. Όταν πήγαινα στην τουαλέτα, γύριζα τα παπούτσια μου ανάποδα για να φαίνεται σαν να κατουρούσα όρθια. Όταν κοιμόμουν σε φίλους, πάθαινα κρίσης πανικού προσπαθώντας να εξηγήσω στα κορίτσια ότι δεν θα ήθελαν να με φιλήσουν χωρίς ν' αποκαλυφθώ.
So this is me when I was 11. I was playing a kid named Walter in a movie called "Julian Po." I was a little street tough that followed Christian Slater around and badgered him. See, I was also a child actor, which doubled up the layers of the performance of my identity, because no one knew that I was actually a girl really playing a boy. In fact, no one in my life knew that I was a girl -- not my teachers at school, not my friends, not the directors that I worked with. Kids would often come up to me in class and grab me by the throat to check for an Adam's apple or grab my crotch to check what I was working with. When I would go to the bathroom, I would turn my shoes around in the stalls so that it looked like I was peeing standing up. At sleepovers I would have panic attacks trying to break it to girls that they didn't want to kiss me without outing myself.
Αξίζει πάντως ν' αναφερθεί, πως δεν μισούσα το σώμα μου ή τα γεννητικά μου όργανα. Δεν ένιωθα σαν να βρισκόμουν μέσα σε λάθος σώμα. Ένιωθα σαν να ερμήνευα μια περίτεχνη σκηνή. Δεν θα μπορούσα να χαρακτηριστώ διαφυλική. Αν, παρ' όλα αυτά, η οικογένειά μου ήταν απ' αυτές που πιστεύουν στη ψυχοθεραπεία, ίσως να είχα διαγνωστεί με κάτι σαν δυσμορφία του φύλου και να μου έδιναν ορμόνες για ν' αποτρέψουν την εφηβεία. Στη δική μου περίπτωση όμως, ξύπνησα απλά ένα πρωί στα δεκατέσσερα, κι αποφάσισα πως ήθελα να είμαι πάλι κορίτσι. Με είχε χτυπήσει η εφηβεία, δεν είχα ιδέα τι σημαίνει να είσαι κορίτσι, και ήμουν έτοιμη ν' ανακαλύψω ποια ήμουν.
It's worth mentioning though that I didn't hate my body or my genitalia. I didn't feel like I was in the wrong body. I felt like I was performing this elaborate act. I wouldn't have qualified as transgender. If my family, though, had been the kind of people to believe in therapy, they probably would have diagnosed me as something like gender dysmorphic and put me on hormones to stave off puberty. But in my particular case, I just woke up one day when I was 14, and I decided that I wanted to be a girl again. Puberty had hit, and I had no idea what being a girl meant, and I was ready to figure out who I actually was.
Όταν ένα παιδί συμπεριφέρεται όπως εγώ, δεν υπάρχει λόγος αποκάλυψης, σωστά; Κανείς δεν σοκάρεται. (Γέλια) Δεν μου ζητήθηκε πάντως, από τους γονείς μου, να ορίσω τον εαυτό μου. Όταν στα 15 μου, τηλεφώνησα στον πατέρα μου για να του πω ότι ερωτεύτηκα, ήταν το τελευταίο πράγμα στο μυαλό μας να συζητήσουμε ποιες θα ήταν οι συνέπειες του γεγονότος ότι η πρώτη μου αγάπη ήταν ένα κορίτσι. Τρία χρόνια αργότερα, όταν ερωτεύτηκα έναν άνδρα, κανείς από τους γονείς μου δεν θορυβήθηκε. Βλέπετε μια από τις ευλογίες της ανορθόδοξης παιδικής ηλικίας μου ήταν που δεν χρειάστηκε να προσδιορίσω τον εαυτό μου ως κάτι συγκεκριμένο σε κάποιο σημείο. Μου επέτρεψαν να είμαι ο εαυτός μου, μεγαλώνοντας και αλλάζοντας κάθε λεπτό.
When a kid behaves like I did, they don't exactly have to come out, right? No one is exactly shocked. (Laughter) But I wasn't asked to define myself by my parents. When I was 15, and I called my father to tell him that I had fallen in love, it was the last thing on either of our minds to discuss what the consequences were of the fact that my first love was a girl. Three years later, when I fell in love with a man, neither of my parents batted an eyelash either. See, it's one of the great blessings of my very unorthodox childhood that I wasn't ever asked to define myself as any one thing at any point. I was just allowed to be me, growing and changing in every moment.
Έτσι τέσσερα, σχεδόν πέντε χρόνια πριν, με την «Πρόταση 8», την περίφημη συζήτηση περί της ισότητας του γάμου, έγινε χαμός σ' αυτή τη χώρα. Εκείνη την εποχή, το να παντρευτώ, δεν ήταν κάτι που σκεφτόμουν ιδιαίτερα. Μου έκανε όμως εντύπωση που η Αμερική, μια χώρα με τόσο αμαυρωμένη ιστορία πολιτικών δικαιωμάτων, μπορούσε να επαναλαμβάνει τα λάθη της τόσο απροκάλυπτα. Θυμάμαι παρακολουθούσα τη συζήτηση στην τηλεόραση και σκεφτόμουν πόσο ενδιαφέρον ήταν που ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους στην ουσία έβαζε γεωγραφικά όρια στη χώρα ανάμεσα στους τόπους που οι άνθρωποι συμφωνούσαν και σ' αυτούς που οι άνθρωποι διαφωνούσαν. Έπειτα, αυτή η συζήτηση έβαζε γεωγραφικά όρια γύρω από μένα.
So four, almost five years ago, Proposition 8, the great marriage equality debate, was raising a lot of dust around this country. And at the time, getting married wasn't really something I spent a lot of time thinking about. But I was struck by the fact that America, a country with such a tarnished civil rights record, could be repeating its mistakes so blatantly. And I remember watching the discussion on television and thinking how interesting it was that the separation of church and state was essentially drawing geographical boundaries throughout this country, between places where people believed in it and places where people didn't. And then, that this discussion was drawing geographical boundaries around me.
Εάν αυτός ήταν ένας πόλεμος μεταξύ δύο αντίθετων πλευρών, εγώ, εξ' ορισμού, ανήκα στην ομάδα των ομοφυλόφιλων, επειδή σίγουρα δεν ήμουν 100% στρέιτ. Εκείνη την εποχή μολις είχα αρχίσει να βγαίνω από την οκτάχρονη κρίση προσωπικής ταυτότητας όπου από αγόρι έγινα εκείνο το παράξενο κορίτσι που έμοιαζε με αγόρι με γυναικεία ρούχα, ως το άλλο άκρο του υπέρ-αποκαλυπτικού, υπέρ- συμβιβασμένου, άκρως θηλυκού κοριτσιού που κυνηγούσε τ' αγόρια ως και μια διστακτική εξερεύνηση, του τι πραγματικά ήμουν: ένα αγοροκόριτσο που του άρεσαν αγόρια και κορίτσια, ανάλογα με το άτομο.
If this was a war with two disparate sides, I, by default, fell on team gay, because I certainly wasn't 100 percent straight. At the time I was just beginning to emerge from this eight-year personal identity crisis zigzag that saw me go from being a boy to being this awkward girl that looked like a boy in girl's clothes to the opposite extreme of this super skimpy, over-compensating, boy-chasing girly-girl to finally just a hesitant exploration of what I actually was, a tomboyish girl who liked both boys and girls depending on the person.
Είχα περάσει ένα χρόνο φωτογραφίζοντας αυτή τη νέα γενιά κοριτσιών που ήταν σαν εμένα, που βρίσκονταν κατά κάποιο τρόπο ανάμεσα, κορίτσια που έκαναν σκέιτμπορντ φορώντας δαντελωτά εσώρουχα, κορίτσια που είχαν αγορίστικα χτενίσματα αλλά έβαφαν τα νύχια τους, κορίτσια που φορούσαν σκιά ματιών να ταιριάζει με τα γρατζουνισμένα τους γόνατα, κορίτσια που τους άρεσαν κορίτσια κι αγόρια, που σε όλα άρεσαν τα αγόρια και τα κορίτσια και όλα μισούσαν να μπαίνουν σε οποιαδήποτε κουτάκια. Αγάπησα αυτούς τους ανθρώπους, και θαύμασα την ελευθερία τους, αλλά παρακολουθούσα καθώς ο κόσμος έξω από την ουτοπική μας φούσκα ξεσπούσε σ' αυτές τις οργισμένες συζητήσεις, όπου ειδικοί συνέκριναν την αγάπη μας με την κτηνοβασία, στην κρατική τηλεόραση. Αυτή η ισχυρή επίγνωση με συνέτριψε καθώς ήμουν μειονότητα μέσα στην πατρίδα μου, βάσει μιας πτυχής του χαρακτήρα μου. Ήμουν νομικά και αδιαμφισβήτητα μια πολίτης δεύτερης κατηγορίας.
I had spent a year photographing this new generation of girls, much like myself, who fell kind of between-the-lines -- girls who skateboarded but did it in lacy underwear, girls who had boys' haircuts but wore girly nail polish, girls who had eyeshadow to match their scraped knees, girls who liked girls and boys who all liked boys and girls who all hated being boxed in to anything. I loved these people, and I admired their freedom, but I watched as the world outside of our utopian bubble exploded into these raging debates where pundits started likening our love to bestiality on national television. And this powerful awareness rolled in over me that I was a minority, and in my own home country, based on one facet of my character. I was legally and indisputably a second-class citizen.
Δεν ήμουν ακτιβίστρια. Δεν κυμάτιζα σημαίες στη ζωή μου. Είχα όμως πληγεί από αυτήν την ερώτηση: Πώς γίνεται κάποιος να ψηφίζει την αφαίρεση των δικαιωμάτων της μεγάλης ποικιλίας των ανθρώπων που γνώριζα βάσει μιας πτυχής του χαρακτήρα τους; Πώς μπορούν να λένε πως εμείς σαν ομάδα δεν αξίζουμε ίσα δικαιώματα όπως κάποιος άλλος; Είμαστε ομάδα; Τι ομάδα είμαστε; Γνώρισαν ποτέ συνειδητά αυτοί οι άνθρωποι, κάποιο θύμα των διακρίσεών τους; Ήξεραν ενάντια σε ποιους ψηφίζουν και τι επιπτώσεις έχει η ψήφος τους;
I was not an activist. I wave no flags in my own life. But I was plagued by this question: How could anyone vote to strip the rights of the vast variety of people that I knew based on one element of their character? How could they say that we as a group were not deserving of equal rights as somebody else? Were we even a group? What group? And had these people ever even consciously met a victim of their discrimination? Did they know who they were voting against and what the impact was?
Και τότε σκέφτηκα πως αν μπορούσαν να κοιτάξουν μες τα μάτια αυτών που καταδίκαζαν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ίσως να ήταν δυσκολότερο να το κάνουν. Μπορεί αυτό να τους σταματούσε. Προφανώς δεν μπορούσα να έχω 20 εκατομμύρια ανθρώπους στο ίδιο πάρτι, έτσι σκέφτηκα έναν τρόπο που θα μπορούσε να γνωρίσει ο ένας τον άλλο, φωτογραφικά χωρίς οποιαδήποτε τέχνασμα, χωρίς φωτισμό, και χωρίς καμία επεξεργασία από την πλευρά μου. Επειδή σε μια φωτογραφία, μπορείς να εξετάσεις τα μουστάκια του λιονταριού χωρίς το φόβο να ξεσκίσει το πρόσωπό σου.
And then it occurred to me, perhaps if they could look into the eyes of the people that they were casting into second-class citizenship it might make it harder for them to do. It might give them pause. Obviously I couldn't get 20 million people to the same dinner party, so I figured out a way where I could introduce them to each other photographically without any artifice, without any lighting, or without any manipulation of any kind on my part. Because in a photograph you can examine a lion's whiskers without the fear of him ripping your face off.
Για μένα, η φωτογραφία, δεν είναι απλά η έκθεση του φιλμ, είναι περισσότερο η έκθεση του θεατή σε κάτι νέο, κάποιον τόπο που δεν έχει ξαναπάει, αλλά κυρίως, σε ανθρώπους που μπορεί να φοβάται. Το περιοδικό Λάιφ, εισήγαγε γενιές ανθρώπων σε μακρινούς πολιτισμούς που δεν ήξεραν ότι υπήρχαν, μέσω των φωτογραφιών. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω μια σειρά πολύ απλών πορτρέτων, τύπου ταυτότητας, αν θέλετε. Βασικά αποφάσισα να φωτογραφίσω σ' αυτή τη χώρα οποιονδήποτε δεν ήταν 100% στρέιτ, οι οποίοι, αν δεν το ξέρετε, είναι ένας απεριόριστος αριθμός ατόμων.
For me, photography is not just about exposing film, it's about exposing the viewer to something new, a place they haven't gone before, but most importantly, to people that they might be afraid of. Life magazine introduced generations of people to distant, far-off cultures they never knew existed through pictures. So I decided to make a series of very simple portraits, mugshots if you will. And I basically decided to photograph anyone in this country that was not 100 percent straight, which, if you don't know, is a limitless number of people.
(Γέλια)
(Laughter)
Ήταν λοιπόν πολύ μεγάλο το εγχείρημα, και για την υλοποίηση χρειαζόμασταν βοήθεια. Έτρεξα έξω στην παγωνιά, και φωτογράφισα κάθε άνθρωπο που ήξερα πως μπορούσα να βρω το Φεβρουάριο πριν από δύο χρόνια περίπου. Πήρα τις φωτογραφίες και πήγα στο HRC και τους ζήτησα βοήθεια. Χρηματοδότησαν δύο εβδομάδες λήψεων στη Νέα Υόρκη. Κι έπειτα φτιάξαμε αυτό.
So this was a very large undertaking, and to do it we needed some help. So I ran out in the freezing cold, and I photographed every single person that I knew that I could get to in February of about two years ago. And I took those photographs, and I went to the HRC and I asked them for some help. And they funded two weeks of shooting in New York. And then we made this.
(Μουσική)
(Music)
Βίντεο: Είμαι η Άϊο Τιλέτ Ράιτ και είμαι καλλιτέχνης, γεννημένη κι αναθρεμμένη στη Νέα Υόρκη. (Μουσική)
Video: I'm iO Tillett Wright, and I'm an artist born and raised in New York City. (Music)
Οι Αυτονόητες Αλήθειες είναι μια φωτογραφική καταγραφή των ΛΟΑΤ στην Αμερική σήμερα. Στόχος μου είναι να πάρω ένα απλό πορτρέτο οποιουδήποτε δεν είναι 100% στρέιτ ή αισθάνεται ότι ανήκει στο φάσμα των ΛΟΑΤ με κάποιο τρόπο. Στόχος μου είναι να δείξω την ανθρωπιά που υπάρχει σε κάθε έναν από εμάς μέσω της απλότητας ενός προσώπου. (Μουσική)
Self Evident Truths is a photographic record of LGBTQ America today. My aim is to take a simple portrait of anyone who's anything other than 100 percent straight or feels like they fall in the LGBTQ spectrum in any way. My goal is to show the humanity that exists in every one of us through the simplicity of a face. (Music)
«Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες να είναι αυτονόητες. Ότι όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι» Είναι γραμμένο στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Αποτύχαμε σαν έθνος να διατηρήσουμε τις αξίες πάνω στις οποίες βασιστήκαμε. Δεν υπάρχει ισότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
"We hold these truths to be self-evident that all men are created equal." It's written in the Declaration of Independence. We are failing as a nation to uphold the morals upon which we were founded. There is no equality in the United States.
[«Τι σημαίνει ισότητα για σένα;»] [«Γάμος»] [«Ελευθερία»] [«Πολιτικά Δικαιώματα»] [«Συμπεριφέρσου σε κάθε άνθρωπο, όπως θα ήθελες να σου φερθούν.»]
["What does equality mean to you?"] ["Marriage"] ["Freedom"] ["Civil rights"] ["Treat every person as you'd treat yourself"]
Είναι όταν δεν χρειάζεται να το σκεφτείς, τόσο απλά. Ο αγώνας για ίσα δικαιώματα δεν αφορά μόνο τους γάμους ομοφυλοφίλων. Σήμερα σε 29 πολιτείες, πάνω από τις μισές αυτής της χώρας, μπορούν να σε απολύσουν νόμιμα για τη σεξουαλικότητά σου.
It's when you don't have to think about it, simple as that. The fight for equal rights is not just about gay marriage. Today in 29 states, more than half of this country, you can legally be fired just for your sexuality.
[«Ποιος είναι υπεύθυνος για την ισότητα;»]
["Who is responsible for equality?"]
Έχω ακούσει εκατοντάδες ανθρώπους να δίνουν την ίδια απάντηση: «Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για την ισότητα». Μέχρι στιγμής έχουμε φωτογραφίσει 300 πρόσωπα στη Νέα Υόρκη. Και δεν θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει τίποτα απ' αυτά χωρίς τη γενναιόδωρη υποστήριξη της Εκστρατείας των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων. Θέλω να μεταφέρω το έργο σε ολόκληρη τη χώρα. Θέλω να επισκεφτώ 25 αμερικανικές πόλεις, και να φωτογραφίσω 4.000 ή 5.000 άτομα. Αυτή είναι η συμβολή μου στον αγώνα των πολιτικών δικαιωμάτων της γενιάς μου. Σας προκαλώ να κοιτάξετε τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων και να τους πείτε ότι τους αξίζουν λιγότερα από ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ον. (Μουσική)
I've heard hundreds of people give the same answer: "We are all responsible for equality." So far we've shot 300 faces in New York City. And we wouldn't have been able to do any of it without the generous support of the Human Rights Campaign. I want to take the project across the country. I want to visit 25 American cities, and I want to shoot 4,000 or 5,000 people. This is my contribution to the civil rights fight of my generation. I challenge you to look into the faces of these people and tell them that they deserve less than any other human being. (Music)
[«Αυτονόητες Αλήθειες»] [«4.000 πρόσωπα απ' όλη την Αμερική»]
["Self evident truths"] ["4,000 faces across America"]
(Μουσική) (Χειροκρότημα)
(Music) (Applause)
Άϊο Τιλέτ: Τίποτα δεν μπορούσε να μας προετοιμάσει γι' αυτό που ακολούθησε. Σχεδόν 85.000 άνθρωποι είδαν αυτό το βίντεο, κι άρχισαν να μας γράφουν απ' όλη τη χώρα, ζητώντας μας να πάμε στις πόλεις τους και να τους βοηθήσουμε να δείξουν τα πρόσωπά τους. Πολύ περισσότεροι άνθρωποι από ό,τι περίμενα, ήθελαν να δείξουν τα πρόσωπά τους. Γι' αυτό άλλαξα τον άμεσο στόχο μου σε 10.000 πρόσωπα. Αυτό το βίντεο έγινε την Άνοιξη του 2011, και μέχρι σήμερα έχω ταξιδέψει σε περίπου 20 πόλεις και έχω φωτογραφήσει σχεδόν 2.000 ανθρώπους.
iO Tillett Wright: Absolutely nothing could have prepared us for what happened after that. Almost 85,000 people watched that video, and then they started emailing us from all over the country, asking us to come to their towns and help them to show their faces. And a lot more people wanted to show their faces than I had anticipated. So I changed my immediate goal to 10,000 faces. That video was made in the spring of 2011, and as of today I have traveled to almost 20 cities and photographed almost 2,000 people.
Ξέρω πως αυτή είναι μια ομιλία, αλλά θα ήθελα να έχω ενός λεπτού σιγή και να σας αφήσω να δείτε αυτά τα πρόσωπα επειδή δεν υπάρχει κάτι που να μπορώ να πω που να τους προσθέτει κάτι. Επειδή, αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, η εικόνα ενός προσώπου χρειάζεται νέο λεξιλόγιο.
I know that this is a talk, but I'd like to have a minute of just quiet and have you just look at these faces because there is nothing that I can say that will add to them. Because if a picture is worth a thousand words, then a picture of a face needs a whole new vocabulary.
Μετά το ταξίδι και τις συζητήσεις με ανθρώπους σε μέρη όπως η Οκλαχόμα ή μια μικρή πόλη του Τέξας, βρήκαμε αποδείξεις πως η αρχική πρόθεση είχε επιτευχθεί. Η προβολή είναι πραγματικά το κλειδί. Η εξοικείωση είναι το πραγματικό φάρμακο που οδηγεί στην ενσυναίσθηση. Όταν ένα θέμα παρουσιαστεί στο χώρο σας ή στην οικογένειά σας είναι πολύ πιο πιθανό να δείξετε συμπάθεια ή να εξερευνήσετε μια νέα προοπτική επ' αυτού. Φυσικά, στα ταξίδια μου, γνώρισα ανθρώπους που νόμιμα αποκλήρωσαν τα παιδιά τους, επειδή δεν ήταν στρέιτ, αλλά γνώρισα επίσης κι άτομα που ήταν Νότιοι Βαπτιστές κι άλλαξαν εκκλησία επειδή το παιδί τους ήταν λεσβία. Η λαμπερή ενσυναίσθηση έγινε η ραχοκοκκαλιά των «Αυτονόητων Αληθειών».
So after traveling and talking to people in places like Oklahoma or small-town Texas, we found evidence that the initial premise was dead on. Visibility really is key. Familiarity really is the gateway drug to empathy. Once an issue pops up in your own backyard or amongst your own family, you're far more likely to explore sympathy for it or explore a new perspective on it. Of course, in my travels I met people who legally divorced their children for being other than straight, but I also met people who were Southern Baptists who switched churches because their child was a lesbian. Sparking empathy had become the backbone of Self Evident Truths.
Να όμως τι έχω αρχίσει να μαθαίνω, που είναι πολύ ενδιαφέρον: Οι Αυτονόητες Αλήθειες, δεν διαγράφουν τις διαφορές μεταξύ μας. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει το αντίθετο: τις τονίζουν. Παρουσιάζουν όχι μόνο τις πολυπλοκότητες που βρίσκουμε σ' ένα πλήθος διαφορετικών ανθρώπων, αλλά και τις πολυπλοκότητες που βρίσκουμε σε κάθε μεμονωμένο άτομο. Δεν ήταν πως είχαμε πάρα πολλά κουτιά, αλλά πως είχαμε πάρα πολύ λίγα.
But here's what I was starting to learn that was really interesting: Self Evident Truths doesn't erase the differences between us. In fact, on the contrary, it highlights them. It presents, not just the complexities found in a procession of different human beings, but the complexities found within each individual person. It wasn't that we had too many boxes, it was that we had too few.
Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι η αποστολή μου να φωτογραφίζω "γκέι" ήταν εγγενώς λανθασμένη, επειδή υπήρχαν ένα εκατομμύριο διαφορετικές αποχρώσεις των γκέι. Ενώ προσπαθούσα να βοηθήσω τελικά διαιώνιζα αυτό που όλη μου τη ζωή προσπαθούσα ν' αποφύγω -- άλλο ένα κουτάκι. Σε κάποιο σημείο πρόσθεσα μια ερώτηση στο έγγραφο παροχής άδειας φωτογράφισης που ζητούσε ν' αξιολογηθούν μόνοι τους σε μια κλίμακα από το 1 έως το 100% γκέι. Είδα τόσες πολλές υπαρξιακές κρίσεις να ξεδιπλώνονται εμπρός μου. (Γέλια) Οι άνθρωποι δεν ήξεραν τι να κάνουν επειδή δεν τους είχε δοθεί ποτέ ξανά αυτή η δυνατότητα. Μπορείτε να αξιολογήσετε την ειλικρίνειά σας;
At some point I realized that my mission to photograph "gays" was inherently flawed, because there were a million different shades of gay. Here I was trying to help, and I had perpetuated the very thing I had spent my life trying to avoid -- yet another box. At some point I added a question to the release form that asked people to quantify themselves on a scale of one to 100 percent gay. And I watched so many existential crises unfold in front of me. (Laughter) People didn't know what to do because they had never been presented with the option before. Can you quantify your openness?
Μόλις όμως ξεπέρασαν το σοκ, επέλεξαν σε γενικές γραμμές κάπου μεταξύ του 70 έως 95 τοις εκατό, ή από 3 έως 20 τοις εκατό. Φυσικά υπήρχαν αρκετοί που επέλεξαν το 100% από τη μια ή την άλλη αλλά βρήκα ότι ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων προσδιορίζονται ως κάτι πολύ πιο διαφοροποιημένο. Βρήκα πως οι περισσότεροι ανήκουν στο φάσμα αυτού που έφτασα ν' αποκαλώ «Γκρι».
Once they got over the shock, though, by and large people opted for somewhere between 70 to 95 percent or the 3 to 20 percent marks. Of course, there were lots of people who opted for a 100 percent one or the other, but I found that a much larger proportion of people identified as something that was much more nuanced. I found that most people fall on a spectrum of what I have come to refer to as "Grey."
Επιτρέψτε μου να διευκρινίσω -- κι αυτό είναι σημαντικό -- σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι η προτίμηση δεν υπάρχει. Ούτε πρόκειται να θίξω το θέμα της επιλογής σε σχέση με τη βιολογική αναγκαιότητα επειδή αν κάποιοι από εσάς πιστεύουν ότι η σεξουαλική προτίμηση είναι επιλογή, σας καλώ να προσπαθήσετε να είστε γκρι. Θα σας φωτογραφίσω και μόνο για την προσπάθεια. (Γέλια) Αυτό που λέω πάντως, είναι πως οι άνθρωποι δεν είναι μονοδιάστατοι. Το πιο σημαντικό συμπέρασμα από το σύστημα με τα ποσοστά, είναι το εξής: Αν έχετε γκέι άτομα από εδώ και στρέιτ άτομα από εδώ, κι ενώ αναγνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι προσδιορίζονται κάπου πλησιέστερα στο ένα ή το άλλο, υπάρχει αυτό το τεράστιο φάσμα των ανθρώπων που υπάρχουν ενδιάμεσα.
Let me be clear though -- and this is very important -- in no way am I saying that preference doesn't exist. And I am not even going to address the issue of choice versus biological imperative, because if any of you happen to be of the belief that sexual orientation is a choice, I invite you to go out and try to be grey. I'll take your picture just for trying. (Laughter) What I am saying though is that human beings are not one-dimensional. The most important thing to take from the percentage system is this: If you have gay people over here and you have straight people over here, and while we recognize that most people identify as somewhere closer to one binary or another, there is this vast spectrum of people that exist in between.
Η πραγματικότητα που αυτό καταδεικνύει, είναι περίπλοκη. Διότι, για παράδειγμα, αν περάσετε ένα νόμο που επιτρέπει στον εργοδότη να απολύσει έναν εργαζόμενο για ομοφυλοφιλική συμπεριφορά, πού ακριβώς μπαίνουν τα όρια; Μήπως κάπου εδώ, σ' αυτούς που είχαν μία ή δύο ετεροφυλοφιλικές εμπειρίες μέχρι τώρα; Ή κάπου εδώ, σ' αυτούς που είχαν μόνο μία ή δύο ομοφυλοφιλικές εμπειρίες μέχρι τώρα; Πότε ακριβώς γίνεται κάποιος πολίτης δεύτερης κατηγορίας;
And the reality that this presents is a complicated one. Because, for example, if you pass a law that allows a boss to fire an employee for homosexual behavior, where exactly do you draw the line? Is it over here, by the people who have had one or two heterosexual experiences so far? Or is it over here by the people who have only had one or two homosexual experiences thus far? Where exactly does one become a second-class citizen?
Ένα άλλο ενδιαφέρον πράγμα που έμαθα από το έργο μου και τα ταξίδια μου είναι πόσο φτωχός δεσμευτικός παράγοντας είναι ο σεξουαλικός προσανατολισμός. Μετά από τόσα ταξίδια και τόσες γνωριμίες με ανθρώπους, επιτρέψτε μου να σας πω ότι υπάρχουν εξίσου πολλοί χαζοί και έξυπνοι, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι, αλάνια και βασίλισσες, και κάθε άλλη πόλωση που μπορείτε ενδεχομένως να σκεφτείτε εντός της ΛΟΑΤ κοινότητας, όσες και στην ανθρώπινη φυλή. Εκτός από το γεγονός ότι δίνουμε μια άνιση νομική μάχη, όταν προσπεράσετε την κοινή αφήγηση της προκατάληψης και του αγώνα, το να είσαι οτιδήποτε άλλο εκτός από στρέιτ δεν σημαίνει ότι έχεις και οτιδήποτε άλλο κοινό.
Another interesting thing that I learned from my project and my travels is just what a poor binding agent sexual orientation is. After traveling so much and meeting so many people, let me tell you, there are just as many jerks and sweethearts and Democrats and Republicans and jocks and queens and every other polarization you can possibly think of within the LGBT community as there are within the human race. Aside from the fact that we play with one legal hand tied behind our backs, and once you get past the shared narrative of prejudice and struggle, just being other than straight doesn't necessarily mean that we have anything in common.
Έτσι στον αέναο πολλαπλασιασμό των προσώπων που οι Αυτονόητες Αλήθειες γίνονται με τον καιρό, καθώς παρουσιάζονται σε όλο και περισσότερες πλατφόρμες, στάσεις λεωφορείων, διαφημιστικά σταντ, σε σελίδες του Φέισμπουκ, σε προστασίες οθόνης, ίσως παρακολουθώντας αυτήν την πομπή της ανθρωπότητας κάτι ενδιαφέρον και χρήσιμο ν' αρχίσει να συμβαίνει. Ας ελπίσουμε αυτές οι κατηγορίες, αυτά τα δίπολα, αυτά τα υπεραπλουστευμένα κουτιά να καταστούν με τον καιρό άχρηστα και να εκλείψουν. Επειδή στ' αλήθεια, δεν περιγράφουν κάτι που βλέπουμε ούτε κάποιον που ξέρουμε, ούτε κάτι που είμαστε. Αυτό που βλέπουμε είναι ανθρώπινα όντα με όλη τους την πολυπλοκότητα. Βλέποντάς τους, γίνεται όλο και δυσκολότερο ν' αρνηθούμε την ανθρωπιά τους. Τουλάχιστον ελπίζω ότι καθιστά πιο δύσκολο ν' αρνηθούμε τα ανθρώπινα δικαιώματά τους.
So in the endless proliferation of faces that Self Evident Truths is always becoming, as it hopefully appears across more and more platforms, bus shelters, billboards, Facebook pages, screen savers, perhaps in watching this procession of humanity, something interesting and useful will begin to happen. Hopefully these categories, these binaries, these over-simplified boxes will begin to become useless and they'll begin to fall away. Because really, they describe nothing that we see and no one that we know and nothing that we are. What we see are human beings in all their multiplicity. And seeing them makes it harder to deny their humanity. At the very least I hope it makes it harder to deny their human rights.
Είμαι λοιπόν εγώ αυτή που θα επιλέγατε να της αρνηθείτε το δικαίωμα στέγασης, το δικαίωμα υιοθεσίας παιδιών, το δικαίωμα γάμου, την ελευθερία να ψωνίζω εδώ, να ζω εδώ, ν' αγοράζω εδώ; Είμαι αυτή που θα επιλέγατε ν' αποκηρύξετε ως παιδί σας, αδερφή σας, μητέρα ή πατέρα σας, γειτόνισσα, ξαδέρφη, θεία, πρόεδρο, αστυνομικίνα ή πυροσβέστρια; Είναι πολύ αργά. Διότι είμαι ήδη όλα αυτά τα πράγματα. Είμαστε ήδη όλα αυτά τα πράγματα, όπως ήμασταν πάντα. Μη μας συμπεριφέρεστε σαν σε ξένους, αλλά σαν συνανθρώπους σας, τελεία.
So is it me particularly that you would choose to deny the right to housing, the right to adopt children, the right to marriage, the freedom to shop here, live here, buy here? Am I the one that you choose to disown as your child or your brother or your sister or your mother or your father, your neighbor, your cousin, your uncle, the president, your police woman or the fireman? It's too late. Because I already am all of those things. We already are all of those things, and we always have been. So please don't greet us as strangers, greet us as your fellow human beings, period.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)