When I was little, I thought my country was the best on the planet. And I grew up singing a song called "Nothing To Envy." And I was very proud. In school, we spent a lot of time studying the history of Kim Il-Sung, but we never learned much about the outside world, except that America, South Korea, Japan are the enemies. Although I often wondered about the outside world, I thought I would spend my entire life in North Korea, until everything suddenly changed.
Toen ik klein was, beschouwde ik mijn land als het beste ter wereld. Tijdens mijn jeugd zong ik het liedje "Niets om jaloers op te zijn." Ik was erg trots. Op school brachten we veel tijd door met het bestuderen van de geschiedenis van Kim Il-Sung maar we leerden nooit over de buitenwereld behalve dat Amerika, Zuid-Korea en Japan de vijanden waren. Hoewel ik vaak fantaseerde over de buitenwereld, dacht ik dat ik mijn hele leven in Noord-Korea zou blijven, tot alles plots veranderde.
When I was seven years old, I saw my first public execution. But I thought my life in North Korea was normal. My family was not poor, and myself, I had never experienced hunger.
Toen ik zeven jaar oud was, zag ik mijn eerste openbare executie. Toch zag ik mijn leven in Noord-Korea als normaal. Mijn familie was niet arm, en ik had nooit honger gekend.
But one day, in 1995, my mom brought home a letter from a coworker's sister. It read, "When you read this, our five family members will not exist in this world, because we haven't eaten for the past three weeks. We are lying on the floor together, and our bodies are so weak, we are waiting to die."
Op een dag, in 1995, bracht mijn moeder een brief mee naar huis van de zus van een van haar collega's. Er stond in: "Wanneer u dit leest, zullen alle vijf gezinsleden niet meer bestaan in deze wereld omdat we de voorbije twee weken niets gegeten hebben. We liggen samen op de grond, en onze lichamen zijn zo zwak, we zijn klaar om te sterven.'
I was so shocked. This was the first time I heard that people in my country were suffering. Soon after, when I was walking past a train station, I saw something terrible that to this day I can't erase from my memory. A lifeless woman was lying on the ground, while an emaciated child in her arms just stared helplessly at his mother's face. But nobody helped them, because they were so focused on taking care of themselves and their families.
Ik was zo geschokt. Dit was de eerste keer dat ik hoorde over het leed in mijn land. Kort daarna wandelde ik langs een treinstation en ik zag iets verschrikkelijks, dat ik niet uit mijn geheugen kan wissen. Een levenloze vrouw lag op de grond met een uitgemergeld kind in haar armen, dat hulpeloos naar het gezicht van de moeder staarde. Niemand hielp hen, omdat ze zo gericht waren op hun eigen zorgen en die van hun families.
A huge famine hit North Korea in the mid-1990s. Ultimately, more than a million North Koreans died during the famine, and many only survived by eating grass, bugs and tree bark. Power outages also became more and more frequent, so everything around me was completely dark at night, except for the sea of lights in China, just across the river from my home. I always wondered why they had lights, but we didn't. This is a satellite picture showing North Korea at night, compared to neighbors.
Een grote hongersnood teisterde Noord-Korea in het midden van de jaren 90. Uiteindelijk stierven er meer dan een miljoen Noord-Koreanen tijdens de hongersnood. Velen overleefden enkel door gras, insecten en boomschors te eten. Stroomstoringen werden ook frequenter, dus heerste 's nachts bij ons volledige duisternis afgezien van de zee van licht in China, aan de overkant van de rivier. afgezien van de zee van licht in China, aan de overkant van de rivier. Ik vroeg me altijd af waarom zij licht hadden en wij niet. Dit is een satellietfoto die Noord-Korea 's nachts toont vergeleken met haar buren.
This is the Amnok River, which serves as a part of the border between North Korea and China. As you can see, the river can be very narrow at certain points, allowing North Koreans to secretly cross. But many die. Sometimes, I saw dead bodies floating down the river. I can't reveal many details about how I left North Korea, but I only can say that during the ugly years of the famine, I was sent to China to live with distant relatives. But I only thought that I would be separated from my family for a short time. I could have never imagined that it would take 14 years to live together.
Dit is de Amrok-rivier die een deel van de natuurlijke grens tussen Noord-Korea en China vormt. die een deel van de natuurlijke grens tussen Noord-Korea en China vormt. Je ziet dat de rivier op bepaalde punten erg smal is zodat Noord-Koreanen clandestien kunnen oversteken. Maar velen sterven. Soms zag ik lijken op de rivier drijven. Ik kan niet veel onthullen over mijn vertrek uit Noord-Korea, enkel dat ik tijdens de vreselijke hongersnoodjaren naar verre familie in China werd gestuurd. Maar ik dacht slechts voor korte tijd gescheiden te zullen zijn van mijn familie. Maar ik dacht slechts voor korte tijd gescheiden te zullen zijn van mijn familie. Ik had nooit kunnen denken dat het 14 jaar zou duren om herenigd te worden.
In China, it was hard living as a young girl without my family. I had no idea what life was going to be like as a North Korean refugee. But I soon learned it's not only extremely difficult, it's also very dangerous, since North Korean refugees are considered in China as illegal migrants. So I was living in constant fear that my identity could be revealed, and I would be repatriated to a horrible fate, back in North Korea.
In China was het leven hard, als jong meisje zonder mijn familie. Ik had geen idee hoe het leven zou zijn als Noord-Koreaanse vluchteling. Al gauw merkte ik dat het niet alleen uitzonderlijk moeilijk was maar ook heel erg gevaarlijk, aangezien Noord-Koreaanse vluchtelingen in China als illegale immigranten worden beschouwd. aangezien Noord-Koreaanse vluchtelingen in China als illegale immigranten worden beschouwd. Ik leefde in constante angst dat mijn identiteit zou worden onthuld en dat ik teruggestuurd zou worden om een vreselijk lot te ondergaan in Noord-Korea. en dat ik teruggestuurd zou worden om een vreselijk lot te ondergaan in Noord-Korea.
One day, my worst nightmare came true, when I was caught by the Chinese police, and brought to the police station for interrogation. Someone had accused me of being North Korean, so they tested my Chinese language abilities, and asked me tons of questions. I was so scared. I thought my heart was going to explode. If anything seemed unnatural, I could be imprisoned and repatriated. I thought my life was over. But I managed to control all the emotions inside me, and answer the questions. After they finished questioning me, one official said to another, "This was a false report. She's not North Korean." And they let me go. It was a miracle.
Op een dag kwam mijn ergste nachtmerrie uit toen ik gearresteerd werd door de Chinese politie en voor verhoor werd overgebracht naar het politiekantoor. Iemand had mij beschuldigd Noord-Koreaanse te zijn en dus toetsten ze mijn Chinese taalvaardigheid en stelden mij een hele hoop vragen. Ik was zo bang, ik dacht dat mijn hart ging ontploffen. Als er ook maar iets onnatuurlijk overkwam, konden ze mij opsluiten en repatriëren. Ik dacht dat mijn leven voorbij was maar slaagde erin al mijn emoties in toom te houden en de vragen te beantwoorden. Na het verhoor zei een ambtenaar tegen een andere: "Dit was een vals verslag. Zij is niet Noord-Koreaans." Ze lieten me gaan. Het was een mirakel.
Some North Koreans in China seek asylum in foreign embassies. But many can be caught by the Chinese police, and repatriated. These girls were so lucky. Even though they were caught, they were eventually released, after heavy international pressure. These North Koreans were not so lucky. Every year, countless North Koreans are caught in China and repatriated to North Korea, where they can be tortured, imprisoned, or publicly executed.
Sommige Noord-Koreanen in China zoeken asiel in buitenlandse ambassades, Sommige Noord-Koreanen in China zoeken asiel in buitenlandse ambassades, maar de Chinese politie weet er velen op te pakken en te repatriëren. maar de Chinese politie weet er velen op te pakken en te repatriëren. Deze meisjes hadden veel geluk. Hoewel ze gevat werden, kregen ze uiteindelijk de vrijheid na zware internationale druk. kregen ze uiteindelijk de vrijheid na zware internationale druk. Deze Noord-Koreanen waren niet zo fortuinlijk. Elk jaar worden talloze Noord-Koreanen gevat in China en gerepatrieerd naar Noord-Korea waar ze kunnen worden gefolterd, opgesloten of openbaar geëxecuteerd.
Even though I was really fortunate to get out, many other North Koreans have not been so lucky. It's tragic that North Koreans have to hide their identities and struggle so hard just to survive. Even after learning a new language and getting a job, their whole world can be turned upside down in an instant. That's why, after 10 years of hiding my identity, I decided to risk going to South Korea. And I started a new life yet again.
waar ze kunnen worden gefolterd, opgesloten of openbaar geëxecuteerd. Ik had het geluk te ontsnappen, maar de meeste Noord-Koreanen zijn minder fortuinlijk. Het is tragisch dat Noord-Koreanen hun identiteit moeten verbergen en zo hard moeten vechten om te overleven. Zelfs nadat ze een nieuwe taal hebben geleerd en een nieuwe job vinden, kan hun wereld elk moment ondersteboven gehaald worden. Daarom besloot ik, na 10 jaar mijn identiteit te hebben verborgen, naar Zuid-Korea te gaan en alweer een nieuw leven te beginnen. naar Zuid-Korea te gaan en alweer een nieuw leven te beginnen.
Settling down in South Korea was a lot more challenging than I had expected. English was so important in South Korea, so I had to start learning my third language. Also, I realized there was a wide gap between North and South. We are all Korean, but inside, we have become very different, due to 67 years of division. I even went through an identity crisis. Am I South Korean or North Korean? Where am I from? Who am I? Suddenly, there was no country I could proudly call my own.
Mij in Zuid-Korea vestigen, was een veel grotere uitdaging dan ik had verwacht. Engels was zo belangrijk in Zuid-Korea, dus ik begon mijn derde taal te leren. Ook besefte ik dat er een grote kloof was tussen Noord en Zuid. Ook besefte ik dat er een grote kloof was tussen Noord en Zuid. We zijn allemaal Koreanen, maar binnenin zijn we erg verschillend geworden We zijn allemaal Koreanen, maar binnenin zijn we erg verschillend geworden na 67 jaar scheiding. Ik ging zelfs door een identiteitscrisis. Ben ik nu Zuid- of Noord-Koreaan? Waar kom ik vandaan? Wie ben ik? Plots was er geen land meer dat ik het mijne kon noemen. Plots was er geen land meer dat ik het mijne kon noemen.
Even though adjusting to life in South Korea was not easy, I made a plan -- I started studying for the university entrance exam.
Het was niet makkelijk mij aan te passen aan het Zuid-Koreaanse leven, maar ik maakte een plan. Ik begon te studeren voor het toelatingsexamen van de universiteit.
Just as I was starting to get used to my new life, I received a shocking phone call. The North Korean authorities intercepted some money that I sent to my family, and, as a punishment, my family was going to be forcibly removed to a desolate location in the countryside. They had to get out quickly. So I started planning how to help them escape.
Net toen ik begon te wennen aan mijn nieuwe leven, ontving ik een schokkend telefoontje. De Noord-Koreaanse autoriteiten hadden geld onderschept dat ik naar mijn familie had gestuurd, en voor straf zou mijn familie verbannen worden en voor straf zou mijn familie verbannen worden naar een verlaten uithoek van het platteland. Ze moesten snel het land uit, dus ik begon hun ontsnapping te plannen.
North Koreans have to travel incredible distances on the path to freedom. It's almost impossible to cross the border between North Korea and South Korea. So, ironically, I took a flight back to China and headed toward the North Korean border. Since my family couldn't speak Chinese, I had to guide them somehow through more than 2,000 miles in China, and then into Southeast Asia. The journey by bus took one week, and we were almost caught several times. One time, our bus was stopped and boarded by a Chinese police officer. He took everyone's I.D. cards, and he started asking them questions. Since my family couldn't understand Chinese, I thought my family was going to be arrested. As the Chinese officer approached my family, I impulsively stood up, and I told him that these are deaf and dumb people that I was chaperoning. He looked at me suspiciously, but luckily, he believed me.
Noord-Koreanen moeten grote afstanden overbruggen om de vrijheid te verkrijgen. Het is bijna onmogelijk om de grens over te steken tussen Noord- en Zuid-Korea, dus, ironisch genoeg, vloog ik terug naar China en reisde naar de Noord-Koreaanse grens. Omdat mijn familie geen Chinees sprak, moest ik hen zien te gidsen door meer dan 3000 kilometer in China en dan Zuidoost Azië in. De reis per bus duurde een week en verscheidene keren waren we bijna gevat. Een keer stopte onze bus en een Chinese politieagent stapte in. Hij nam de identiteitskaart van iedereen en begon hen vragen te stellen. Aangezien mijn familie geen Chinees verstond, dacht ik dat mijn familie gearresteerd ging worden. Toen de Chinese agent mijn familie naderde, stond ik impulsief op en ik zei hem dat dit doofstomme mensen waren die ik begeleidde. dat dit doofstomme mensen waren die ik begeleidde. He keek mij achterdochtig aan maar gelukkig geloofde hij me.
We made it all the way to the border of Laos. But I had to spend almost all my money to bribe the border guards in Laos. But even after we got past the border, my family was arrested and jailed for illegal border crossing. After I paid the fine and bribe, my family was released in one month. But soon after, my family was arrested and jailed again, in the capital of Laos.
We kwamen bij de grens met Laos waar ik bijna al mijn geld moest uitgeven om de Laotiaanse grenswachten om te kopen. Zelfs nadat we de grens over waren, werd mijn familie nog gearresteerd en opgesloten voor het illegaal oversteken van de grens. Nadat ik de boete en de steekpenningen betaalde, werd mijn familie na een maand vrijgelaten, maar kort daarop werd ze weer gearresteerd en opgesloten in de hoofdstad van Laos.
This was one of the lowest points in my life. I did everything to get my family to freedom, and we came so close, but my family was thrown in jail, just a short distance from the South Korean embassy. I went back and forth between the immigration office and the police station, desperately trying to get my family out. but I didn't have enough money to pay a bribe or fine anymore. I lost all hope.
Dit was een van de dieptepunten van mijn leven. Ik had alles gedaan om mijn familie naar vrijheid te leiden, en we waren zo dichtbij, maar nu zaten ze in de gevangenis en we waren zo dichtbij, maar nu zaten ze in de gevangenis niet ver van de Zuid-Koreaanse ambassade. Ik ging heen en weer tussen de immigratiedienst en het politiekantoor, Ik ging heen en weer tussen de immigratiedienst en het politiekantoor, wanhopig om mijn familie vrij te krijgen, maar ik had niet genoeg geld om een boete of een steekpenning te betalen. maar ik had niet genoeg geld om een boete of een steekpenning te betalen. Ik verloor alle hoop.
At that moment, I heard one man's voice ask me, "What's wrong?" I was so surprised that a total stranger cared enough to ask. In my broken English, and with a dictionary, I explained the situation, and without hesitating, the man went to the ATM, and he paid the rest of the money for my family, and two other North Koreans to get out of jail.
Op dat moment hoorde ik een mannenstem vragen: "Wat scheelt er?" Ik was zo verrast dat een vreemdeling dat vroeg. Ik was zo verrast dat een vreemdeling dat vroeg. In mijn gebroken Engels en met de hulp van een woordenboek schetste ik de situatie. Zonder te twijfelen ging de man naar de geldautomaat en betaalde het resterende bedrag voor de vrijlating ging de man naar de geldautomaat en betaalde het resterende bedrag voor de vrijlating van mijn familie en twee andere Noord-Koreanen.
I thanked him with all my heart, and I asked him, "Why are you helping me?"
Ik dankte hem met heel mijn hart en vroeg hem: "Waarom helpt u mij?"
"I'm not helping you," he said. "I'm helping the North Korean people."
"Ik help jou niet", zei hij "Ik help het Noord-Koreaanse volk."
I realized that this was a symbolic moment in my life. The kind stranger symbolized new hope for me and the North Korean people, when we needed it most. And he showed me that the kindness of strangers and the support of the international community are truly the rays of hope we North Korean people need.
Ik besefte dat dit een symbolisch moment was in mijn leven. De vriendelijke vreemdeling symboliseerde nieuwe hoop voor mij en het Noord-Koreaanse volk, toen we het het meeste nodig hadden. Hij toonde mij dat de vriendelijkheid van vreemdelingen en de steun van de internationale gemeenschap echt de zonnestralen van hoop zijn die het Noord-Koreaanse volk nodig heeft.
Eventually, after our long journey, my family and I were reunited in South Korea. But getting to freedom is only half the battle. Many North Koreans are separated from their families, and when they arrive in a new country, they start with little or no money. So we can benefit from the international community for education, English language training, job training, and more. We can also act as a bridge between the people inside North Korea and the outside world. Because many of us stay in contact with family members still inside, and we send information and money that is helping to change North Korea from inside.
Uiteindelijk werden mijn familie en ik na onze lange reis herenigd in Zuid-Korea. Maar de vrijheid verkrijgen is slechts de halve strijd. Veel Noord-Koreanen worden gescheiden van hun families, en wanneer ze in een nieuw land arriveren, starten ze met weinig of geen geld. Wij kunnen profiteren van de internationale gemeenschap voor onderwijs, het leren van de Engelse taal, beroepsopleidingen en meer. voor onderwijs, het leren van de Engelse taal, beroepsopleidingen en meer. We kunnen ook als brug fungeren tussen de mensen in Noord-Korea en de buitenwereld. Velen van ons blijven in contact met achtergebleven familieleden, Velen van ons blijven in contact met achtergebleven familieleden, en we sturen hen informatie en geld. Dit helpt om Noord-Korea van binnenuit te veranderen.
I've been so lucky, received so much help and inspiration in my life, so I want to help give aspiring North Koreans a chance to prosper with international support. I'm confident that you will see more and more North Koreans succeeding all over the world, including the TED stage.
Ik ben zo fortuinlijk geweest en heb zoveel hulp en inspiratie gekregen in mijn leven, dat ik ambitieuze Noord-Koreanen wil helpen slagen dat ik ambitieuze Noord-Koreanen wil helpen slagen met internationale steun. Ik weet zeker dat u meer en meer Noord-Koreanen zal zien slagen over de hele wereld, Ik weet zeker dat u meer en meer Noord-Koreanen zal zien slagen over de hele wereld, inclusief het podium van TED.
Thank you.
Dank u.
(Applause)
(Applaus)