Όταν ήμουν μικρή, πίστευα ότι η χώρα μου ήταν η καλύτερη στον κόσμο, και μεγάλωσα τραγουδώντας ένα τραγούδι με τίτλο «Δεν έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε». Ήμουν πολύ περήφανη. Στο σχολείο αφιερώναμε πολλές ώρες στη μελέτη της ιστορίας του Κιμ Ιλ-Σουγκ, ποτέ όμως δε μάθαμε πολλά για τον έξω κόσμο, εκτός από το ότι η Αμερική, η Νότια Κορέα, η Ιαπωνία είναι οι εχθροί. Αν και αναρωτιόμουν συχνά για τον έξω κόσμο, πίστευα ότι θα περνούσα όλη μου τη ζωή στη Β. Κορέα, μέχρι που ξαφνικά τα πάντα άλλαξαν.
When I was little, I thought my country was the best on the planet. And I grew up singing a song called "Nothing To Envy." And I was very proud. In school, we spent a lot of time studying the history of Kim Il-Sung, but we never learned much about the outside world, except that America, South Korea, Japan are the enemies. Although I often wondered about the outside world, I thought I would spend my entire life in North Korea, until everything suddenly changed.
Όταν ήμουν εφτά χρονών είδα την πρώτη μου δημόσια εκτέλεση. Αλλά νόμιζα ότι η ζωή μου στη Β.Κορέα ήταν φυσιολογική. Η οικογένειά μου δεν ήταν φτωχή, κι εγώ δεν πείνασα ποτέ.
When I was seven years old, I saw my first public execution. But I thought my life in North Korea was normal. My family was not poor, and myself, I had never experienced hunger.
Μια μέρα όμως, το 1995, η μαμά μου έφερε στο σπίτι ένα γράμμα από την αδελφή μιας συναδέλφου εργάτριας. Έλεγε, «Όταν θα διαβάζετε αυτό το γράμμα, και τα πέντε μέλη της οικογένειας δε θα υπάρχουν σε αυτό τον κόσμο, γιατί έχουμε να φάμε τρεις εβδομάδες. Είμαστε όλοι ξαπλωμένοι στο πάτωμα, και τα σώματά μας είναι τόσο αδύναμα που κοντεύουμε να πεθάνουμε».
But one day, in 1995, my mom brought home a letter from a coworker's sister. It read, "When you read this, our five family members will not exist in this world, because we haven't eaten for the past three weeks. We are lying on the floor together, and our bodies are so weak, we are waiting to die."
Σοκαρίστηκα πολύ. Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα ότι άνθρωποι στη χώρα μου υποφέρουν. Λίγο καιρό μετά, καθώς περνούσα πεζή από τον σιδηροδρομικό σταθμό, είδα κάτι τρομερό που δε φεύγει από τη μνήμη μου ακόμη και σήμερα. Μια άψυχη γυναίκα ήταν ξαπλωμένη στο έδαφος, ενώ ένα κάτισχνο παιδί στην αγκαλιά της κοιτούσε αβοήθητο το πρόσωπο της μητέρας του. Κανείς δεν τους βοήθησε, γιατί όλοι νοιάζονταν να φροντίσουν τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους.
I was so shocked. This was the first time I heard that people in my country were suffering. Soon after, when I was walking past a train station, I saw something terrible that to this day I can't erase from my memory. A lifeless woman was lying on the ground, while an emaciated child in her arms just stared helplessly at his mother's face. But nobody helped them, because they were so focused on taking care of themselves and their families.
Ένας μεγάλος λιμός χτύπησε τη Β.Κορέα στα μέσα του 1990. Τελικά, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Βορειοκορεάτες πέθαναν στον λιμό και πολλοί απλώς επέζησαν τρώγοντας χόρτα, έντομα και φλοιό δέντρων. Οι διακοπές ρεύματος ήταν όλο και συχνότερες, με αποτέλεσμα όλα γύρω μου να είναι βυθισμένα στο σκοτάδι τη νύχτα εκτός από τα φώτα στην Κίνα, ακριβώς απέναντι από το ποτάμι όπου είναι το σπίτι μου. Πάντα αναρωτιόμουν γιατί εκείνοι είχαν φώτα ενώ εμείς δεν είχαμε. Αυτή είναι μια δορυφορική φωτογραφία που δείχνει τη Β.Κορέα τη νύχτα σε σύγκριση με τους γείτονες.
A huge famine hit North Korea in the mid-1990s. Ultimately, more than a million North Koreans died during the famine, and many only survived by eating grass, bugs and tree bark. Power outages also became more and more frequent, so everything around me was completely dark at night, except for the sea of lights in China, just across the river from my home. I always wondered why they had lights, but we didn't. This is a satellite picture showing North Korea at night, compared to neighbors.
Αυτός είναι ο ποταμός Αμροκ, που αποτελεί τμήμα του διαχωριστικού ορίου ανάμεσα στη Βόρεια Κορέα και την Κίνα. Όπως βλέπετε, το ποτάμι στενεύει πολύ σε κάποια σημεία, δίνοντας δυνατότητα σε Βορειοκορεάτες να περνούν απέναντι κρυφά. Πολλοί πεθαίνουν. Μερικές φορές έβλεπα νεκρά σώματα να επιπλέουν στο ποτάμι. Δε μπορώ να αποκαλύψω πολλές λεπτομέρειες για το πώς απέδρασα από τη Βόρεια Κορέα, μπορώ μόνο να πω ότι στα άσχημα χρόνια του λιμού με στείλανε στην Κίνα να μείνω με μακρινούς συγγενείς. Εγώ νόμισα ότι θα αποχωριζόμουν την οικογένειά μου για ένα μικρό διάστημα. Ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα περνούσαν 14 χρόνια για να ζήσουμε μαζί.
This is the Amnok River, which serves as a part of the border between North Korea and China. As you can see, the river can be very narrow at certain points, allowing North Koreans to secretly cross. But many die. Sometimes, I saw dead bodies floating down the river. I can't reveal many details about how I left North Korea, but I only can say that during the ugly years of the famine, I was sent to China to live with distant relatives. But I only thought that I would be separated from my family for a short time. I could have never imagined that it would take 14 years to live together.
Στην Κίνα, η ζωή για ένα νέο κορίτσι χωρίς την οικογένειά του ήταν σκληρή. Δεν είχα ιδέα πώς θα ήταν η ζωή ως Βορειοκορεάτισσα πρόσφυγας. Αλλά σύντομα έμαθα ότι όχι μόνο ήταν εξαιρετικά δύσκολη, αλλά και πολύ επικίνδυνη, μιας και οι Βορειοκορεάτες πρόσφυγες θεωρούνται στην Κίνα παράνομοι μετανάστες. Ζούσα λοιπόν με συνεχή φόβο ότι θα αποκαλυπτόταν η ταυτότητά μου, και θα επαναπατριζόμουν με τρομαχτικές συνέπειες στη Βόρεια Κορέα.
In China, it was hard living as a young girl without my family. I had no idea what life was going to be like as a North Korean refugee. But I soon learned it's not only extremely difficult, it's also very dangerous, since North Korean refugees are considered in China as illegal migrants. So I was living in constant fear that my identity could be revealed, and I would be repatriated to a horrible fate, back in North Korea.
Μια μέρα πραγματοποιήθηκε ο χειρότερος εφιάλτης μου όταν με συνέλαβε η Κινέζικη αστυνομία και με μεταφέρανε στο αστυνομικό τμήμα για ανάκριση. Κάποιος με είχε κατηγορήσει ότι ήμουν Βορειορεάτισσα και εξέτασαν τις ικανότητές μου στην Κινέζικη γλώσσα και μου υπέβαλαν χιλιάδες ερωτήσεις. Τρομοκρατήθηκα τόσο που σκέφτηκα ότι η καρδιά μου επρόκειτο να εκραγεί. Αν φαινόταν κάτι αφύσικο, θα μπορούσα να φυλακιστώ και να επαναπατρισθώ. Σκέφτηκα ότι η ζωή μου είχε τελειώσει, κατάφερα, ωστόσο, να κυριαρχήσω στα αισθήματά μου και να απαντήσω στις ερωτήσεις. Όταν ολοκλήρωσαν τις ερωτήσεις, ένας αξιωματούχος είπε στον άλλο, «Είχαμε λανθασμένη αναφορά. Δεν είναι Βορειοκορεάτισσα». Με άφησαν ελεύθερη. Ήταν ένα θαύμα.
One day, my worst nightmare came true, when I was caught by the Chinese police, and brought to the police station for interrogation. Someone had accused me of being North Korean, so they tested my Chinese language abilities, and asked me tons of questions. I was so scared. I thought my heart was going to explode. If anything seemed unnatural, I could be imprisoned and repatriated. I thought my life was over. But I managed to control all the emotions inside me, and answer the questions. After they finished questioning me, one official said to another, "This was a false report. She's not North Korean." And they let me go. It was a miracle.
Μερικοί Βορειοκορεάτες στην Κίνα ζητούν άσυλο σε ξένες πρεσβείες, πολλοί όμως συλλαμβάνονται από την Κινέζικη αστυνομία και επαναπατρίζονται. Αυτά τα κορίτσια ήταν τόσο τυχερά. Παρόλο που συνελήφθησαν, μπόρεσαν τελικά να ελευθερωθούν μετά από έντονη διεθνή πίεση. Αυτοί οι Βορειοκορεάτες δε στάθηκαν τόσο τυχεροί. Κάθε χρόνο, αμέτρητοι Βορειοκορεάτες συλλαμβάνονται στην Κίνα και επαναπατρίζονται στη Βόρεια Κορέα, όπου τους περιμένουν βασανιστήρια, φυλακή ή δημόσιες εκτελέσεις.
Some North Koreans in China seek asylum in foreign embassies. But many can be caught by the Chinese police, and repatriated. These girls were so lucky. Even though they were caught, they were eventually released, after heavy international pressure. These North Koreans were not so lucky. Every year, countless North Koreans are caught in China and repatriated to North Korea, where they can be tortured, imprisoned, or publicly executed.
Εγώ μπορεί να είχα την τύχη να φύγω, δεν είναι όμως το ίδιο τυχεροί άλλοι Βορειοκορεάτες. Είναι τραγικό που Βορειοκορεάτες πρέπει να αποκρύψουν την ταυτότητά τους και να αγωνιστούν σκληρά μόνο για να επιβιώσουν. Ακόμη και όταν μαθαίνουν μια νέα γλώσσα και βρίσκουν δουλειά όλος ο κόσμος τους μπορεί να ανατραπεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Για τον λόγο αυτό, έχοντας αποκρύψει την ταυτότητά μου για 10 χρόνια, αποφάσισα να διακινδυνέψω πηγαίνοντας στη Νότια Κορέα, και πάλι ξεκίνησα μια νέα ζωή.
Even though I was really fortunate to get out, many other North Koreans have not been so lucky. It's tragic that North Koreans have to hide their identities and struggle so hard just to survive. Even after learning a new language and getting a job, their whole world can be turned upside down in an instant. That's why, after 10 years of hiding my identity, I decided to risk going to South Korea. And I started a new life yet again.
Το να ταχτοποιηθώ στη Νότια Κορέα ήταν μεγαλύτερη πρόκληση απ' ότι φανταζόμουν. Τα Αγγλικά ήταν τόσο σημαντικά στη Νότια Κορέα, που χρειάστηκε να μάθω την τρίτη μου γλώσσα. Συνειδητοποίησα ότι υπήρχε μεγάλο χάσμα ανάμεσα στη Βόρεια και στη Νότια Κορέα. Είμαστε όλοι Κορεάτες, αλλά στο εσωτερικό έχουμε αναπτυχθεί διαφορετικά εξαιτίας της διαίρεσης 67 χρόνων.
Settling down in South Korea was a lot more challenging than I had expected. English was so important in South Korea, so I had to start learning my third language. Also, I realized there was a wide gap between North and South. We are all Korean, but inside, we have become very different, due to 67 years of division.
Πέρασα ακόμη και μια κρίση ταυτότητας. Είμαι Νοτιοκορεάτισσα ή Βορειοκορεάτισσα; Από πού είμαι; Ποια είμαι; Ξαφνικά, δεν υπήρχε χώρα που με περηφάνια να αποκαλούσα δική μου.
I even went through an identity crisis. Am I South Korean or North Korean? Where am I from? Who am I? Suddenly, there was no country I could proudly call my own.
Αν και δεν ήταν εύκολη η προσαρμογή στη Νότια Κορέα, έκανα ένα σχέδιο -- άρχισα να μελετώ για να μπω στο Πανεπιστήμιο.
Even though adjusting to life in South Korea was not easy, I made a plan -- I started studying for the university entrance exam.
Ίσα που είχα αρχίσει να συνηθίζω στη νέα μου ζωή, δέχτηκα ένα σοκαριστικό τηλεφώνημα. Οι αρχές της Βόρειας Κορέας υπέκλεψαν κάποια χρήματα που έστειλα στην οικογένειά μου, και, ως τιμωρία, η οικογένειά μου θα μεταφέρονταν δια της βίας σε μια έρημη περιοχή στην επαρχία. Έπρεπε να φύγουν γρήγορα, και κάθισα και σχεδίασα πώς να τους βοηθήσω να δραπετεύσουν
Just as I was starting to get used to my new life, I received a shocking phone call. The North Korean authorities intercepted some money that I sent to my family, and, as a punishment, my family was going to be forcibly removed to a desolate location in the countryside. They had to get out quickly. So I started planning how to help them escape.
Οι Βορειοκορεάτες πρέπει να ταξιδεύουν απίστευτες αποστάσεις στον δρόμο για την ελευθερία. Είναι σχεδόν αδύνατο να διασχίσεις τα σύνορα ανάμεσα στη Βόρεια και τη Νότια Κορέα, έτσι, κατά ειρωνικό τρόπο, πήρα το αεροπλάνο για την Κίνα ξανά και κατευθύνθηκα προς τα σύνορα της Βόρειας Κορέας. Επειδή η οικογένειά μου δε μιλούσε Κινέζικα, εγώ έπρεπε να τους οδηγήσω κάπως να διασχίσουν πάνω από 2.000 μίλια στην Κίνα και μετά στη Νοτιοανατολική Ασία. Το ταξίδι με το λεωφορείο κράτησε μία εβδομάδα, και πολλές φορές παραλίγο να μας πιάσουν. Κάποια φορά, σταμάτησαν το λεωφορείο μας κι ανέβηκε ένας Κινέζος αξιωματούχος. Πήρε τις ταυτότητες όλων και μετά άρχισε να τους κάνει ερωτήσεις. Επειδή η οικογένειά μου δεν καταλάβαινε Κινέζικα, νόμισα ότι θα τους συλλάβουν. Καθώς ο Κινέζος αξιωματούχος πλησίαζε την οικογένειά μου, αυθόρμητα σηκώθηκα και του είπα ότι αυτοί είναι κουφοί και μουγκοί και εγώ τους συνόδευα.
North Koreans have to travel incredible distances on the path to freedom. It's almost impossible to cross the border between North Korea and South Korea. So, ironically, I took a flight back to China and headed toward the North Korean border. Since my family couldn't speak Chinese, I had to guide them somehow through more than 2,000 miles in China, and then into Southeast Asia. The journey by bus took one week, and we were almost caught several times. One time, our bus was stopped and boarded by a Chinese police officer. He took everyone's I.D. cards, and he started asking them questions. Since my family couldn't understand Chinese, I thought my family was going to be arrested. As the Chinese officer approached my family, I impulsively stood up, and I told him that these are deaf and dumb people that I was chaperoning.
Με κοίταξε καχύποπτα, αλλά για καλή μου τύχη με πίστεψε.
He looked at me suspiciously, but luckily, he believed me.
Φτάσαμε μέχρι τα σύνορα με το Λάος, αλλά χρειάστηκε αν ξοδέψω όλα μου τα λεφτά για να δωροδοκήσω τους συνοριακούς φρουρούς στο Λάος. Ακόμη όμως και αφού είχαμε περάσει τα σύνορα, η οικογένειά μου συνελήφθη και φυλακίστηκε γιατί είχαν διασχίσει τα σύνορα παράνομα. Αφού πλήρωσα το πρόστιμο και τη δωροδοκία, απελευθέρωσαν την οικογένειά μου σε ένα μήνα αλλά σύντομα την ξανασυνέλαβαν και ξαναφυλάκισαν στην πρωτεύουσα του Λάος.
We made it all the way to the border of Laos. But I had to spend almost all my money to bribe the border guards in Laos. But even after we got past the border, my family was arrested and jailed for illegal border crossing. After I paid the fine and bribe, my family was released in one month. But soon after, my family was arrested and jailed again, in the capital of Laos.
Ήταν από τις χειρότερες εμπειρίες της ζωής μου. Έκανα τα πάντα για να φέρω την οικογένειά μου στην ελευθερία, και ήμασταν τόσο κοντά σ' αυτήν, αλλά τελικά η οικογένειά μου κατέληξε στη φυλακή σε μικρή απόσταση από την πρεσβεία της Β. Κορέας. Πηγαινοερχόμουν στο γραφείο μετανάστευσης και στο αστυνομικό τμήμα, προσπαθώντας απεγνωσμένα να αποφυλακίσω την οικογένειά μου, αλλά δεν είχα αρκετά χρήματα για τα πρόστιμα ή να δωροδοκήσω κάποιον. Έχασα όλες τις ελπίδες.
This was one of the lowest points in my life. I did everything to get my family to freedom, and we came so close, but my family was thrown in jail, just a short distance from the South Korean embassy. I went back and forth between the immigration office and the police station, desperately trying to get my family out. but I didn't have enough money to pay a bribe or fine anymore. I lost all hope.
Εκείνη τη στιγμή, άκουσα μια αντρική φωνή να με ρωτά «Τι συμβαίνει;» Εξεπλάγην τόσο που ένας εντελώς ξένος νοιάστηκε να ρωτήσει.
At that moment, I heard one man's voice ask me, "What's wrong?" I was so surprised that a total stranger cared enough to ask.
Με τα σπασμένα Αγγλικά μου και με ένα λεξικό, του εξήγησα την κατάσταση και χωρίς να διστάσει, ο άνθρωπος πήγε στο ΑΤΜ, και πλήρωσε τα υπόλοιπα χρήματα για την αποφυλάκιση της οικογένειάς μου και δυο άλλων Βορειοκορεατών.
In my broken English, and with a dictionary, I explained the situation, and without hesitating, the man went to the ATM, and he paid the rest of the money for my family, and two other North Koreans to get out of jail.
Τον ευχαρίστησα με όλη μου την καρδιά και τον ρώτησα, «Γιατί με βοηθάτε;»
I thanked him with all my heart, and I asked him, "Why are you helping me?"
«Δε σας βοηθώ», είπε. «Βοηθώ τον λαό της Βορείου Κορέας».
"I'm not helping you," he said. "I'm helping the North Korean people."
Συνειδητοποίησα ότι ήταν μια συμβολική στιγμή στη ζωή μου. Ο ευγενικός ξένος συμβόλιζε νέα ελπίδα για μένα και το λαό της Β.Κορέας σε μια στιγμή που την είχαμε ανάγκη. Και μου έδειξε την καλοσύνη των ξένων και τη βοήθεια της διεθνούς κοινότητας είναι πράγματι ακτίνες ελπίδας που εμείς οι Βορειοκορεάτες χρειαζόμαστε.
I realized that this was a symbolic moment in my life. The kind stranger symbolized new hope for me and the North Korean people, when we needed it most. And he showed me that the kindness of strangers and the support of the international community are truly the rays of hope we North Korean people need.
Τελικά, μετά το μακρύ μας ταξίδι, η οικογένειά μου και εγώ ξανασυναντηθήκαμε στη Ν.Κορέα, αλλά η απόκτηση της ελευθερίας είναι μόνο η μισή μάχη. Πολλοί Βορειοκορεάτες είναι χωρισμένοι από τις οικογένειές τους, και όταν φτάνουν σε μια νέα χώρα, ξεκινούν με λίγα ή με καθόλου χρήματα. Μπορούμε λοιπόν να αξιοποιήσουμε τη διεθνή κοινότητα για την εκπαίδευση, την εκμάθηση Αγγλικών, την επαγγελματική εκπαίδευση και άλλα. Μπορούμε επίσης να λειτουργούμε ως γέφυρα ανάμεσα στο λαό στο εσωτερικό της Βόρειας Κορέας και στον έξω κόσμο. Διότι πολλοί από εμάς έχουν επαφή με μέλη της οικογένειας που είναι ακόμη μέσα, και τους στέλνουμε πληροφορίες και χρήματα που βοηθούν στην αλλαγή της Β. Κορέας από μέσα.
Eventually, after our long journey, my family and I were reunited in South Korea. But getting to freedom is only half the battle. Many North Koreans are separated from their families, and when they arrive in a new country, they start with little or no money. So we can benefit from the international community for education, English language training, job training, and more. We can also act as a bridge between the people inside North Korea and the outside world. Because many of us stay in contact with family members still inside, and we send information and money that is helping to change North Korea from inside.
Υπήρξα τόσο τυχερή, δέχτηκα τόση βοήθεια και έμπνευση στη ζωή μου, για αυτό θέλω να δώσω σε φιλόδοξους Βορειοκορεάτες την ευκαιρία να ζήσουν ευδαιμονικά με διεθνή στήριξη. Είμαι σίγουρη ότι θα δείτε όλο και περισσότερους Βορεικορεάτες να πετυχαίνουν σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της σκηνής του TED.
I've been so lucky, received so much help and inspiration in my life, so I want to help give aspiring North Koreans a chance to prosper with international support. I'm confident that you will see more and more North Koreans succeeding all over the world, including the TED stage.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)