Είμαι εδώ για να σας επιστρατεύσω για να βοηθήσετε να αναμορφώσουμε την ιστορία του πως άνθρωποι και άλλα πλάσματα επιτυγχάνουν στόχους. Να η παλιά ιστορία - έχουμε ακούσει ήδη κάτι γι' αυτή: η βιολογία είναι πόλεμος στον οποίον επιβιώνει ο δυνατότερος, επιχειρήσεις και έθνη επιτυγχάνουν μόνο νικώντας, καταστρέφοντας και κυριαρχώντας έναντι του ανταγωνισμού.
I'm here to enlist you in helping reshape the story about how humans and other critters get things done. Here is the old story -- we've already heard a little bit about it: biology is war in which only the fiercest survive; businesses and nations succeed only by defeating, destroying and dominating competition;
Πολιτική σημαίνει η πλευρά σου να κερδίζει με οποιοδήποτε τίμημα. Αλλά πιστεύω ότι μπορούμε να δούμε τις απαρχές της νέας ιστορίας που αρχίζει να αναδύεται. Είναι μια αφήγηση που εκτείνεται σε διάφορα πεδία, στα οποία η συνεργασία, η συλλογική δράση και οι σύνθετες αλληλεξαρτήσεις παίζουν έναν πιο σημαντικό ρόλο. Και ο κεντρικός, αλλά όχι αποφασιστικός, ρόλος του ανταγωνισμού και της επιβίωσης του δυνατότερου μικραίνει έστω και λίγο για να κάνει χώρο.
politics is about your side winning at all costs. But I think we can see the very beginnings of a new story beginning to emerge. It's a narrative spread across a number of different disciplines, in which cooperation, collective action and complex interdependencies play a more important role. And the central, but not all-important, role of competition and survival of the fittest shrinks just a little bit to make room.
Άρχισα να σκέφτομαι για τη σχέση μεταξύ επικοινωνίας, μέσων και συλλογικής δράσης όταν έγραψα το βιβλίο "Έξυπνοι Όχλοι", και διαπίστωσα ότι συνέχισα να σκέφτομαι γι' αυτό και μετά τη συγγραφή του βιβλίου. Για την ακρίβεια, αν παρατηρήσουμε, τα ανθρώπινα μέσα επικοινωνίας και τους τρόπους με τους οποίους οργανωνόμαστε κοινωνικά έχουν συνεξελιχθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι άνθρωποι έχουν ζήσει πολύ περισσότερο απ' ότι τα περίπου 10.000 χρόνια του αγροτικού πολιτισμού
I started thinking about the relationship between communication, media and collective action when I wrote "Smart Mobs," and I found that when I finished the book, I kept thinking about it. In fact, if you look back, human communication media and the ways in which we organize socially have been co-evolving for quite a long time. Humans have lived for much, much longer than the approximately 10,000 years of settled agricultural civilization
σε μικρές οικογενειακές ομάδες. Νομάδες κυνηγοί πιάνουν κουνέλια συλλέγοντας τροφή. Η μορφή του πλούτου εκείνες τις ημέρες ήταν αρκετό φαγητό για επιβίωση. Αλλά κάποια στιγμή, ενώθηκαν μαζί για να κυνηγήσουν μεγαλύτερα θηράματα. Και δε ξέρουμε πως ακριβώς το έκαναν αυτό, αν και θα πρέπει να είχαν λύσει κάποια προβλήματα συλλογικής δράσης. Δεν έχει νόημα να κυνηγάς μαστόδοντα εάν πολεμάς με άλλες φυλές.
in small family groups. Nomadic hunters bring down rabbits, gathering food. The form of wealth in those days was enough food to stay alive. But at some point, they banded together to hunt bigger game. And we don't know exactly how they did this, although they must have solved some collective action problems; it only makes sense that you can't hunt mastodons while you're fighting with the other groups.
Και πάλι, δεν έχουμε τρόπο να γνωρίζουμε, αλλά είναι σαφές ότι πρέπει να αναδύθηκε μια νέα μορφή πλούτου. Περισσότερη πρωτεΐνη απ' όση μπορούσε να φάει μια οικογένεια πριν σαπίσει. Κι αυτό έθεσε ένα κοινωνικό ερώτημα που πιστεύω ότι πρέπει να οδήγησε σε νέες κοινωνικές μορφές. Οι άνθρωποι που έτρωγαν το κρέας των μαστόδοντων χρωστούσαν κάτι στους κυνηγούς και τις οικογένειές τους; Κι αν ήταν έτσι, πως έκαναν διακανονισμούς; Και πάλι δε ξέρουμε, αλλά μπορούμε να είμαστε αρκετά σίγουροι ότι κάποια μορφή συμβολικής επικοινωνίας πρέπει να αναπτύχθηκε.
And again, we have no way of knowing, but it's clear that a new form of wealth must have emerged. More protein than a hunter's family could eat before it rotted. So that raised a social question that I believe must have driven new social forms. Did the people who ate that mastodon meat owe something to the hunters and their families? And if so, how did they make arrangements? Again, we can't know, but we can be pretty sure that some form of symbolic communication must have been involved.
Φυσικά, με την αγροκαλλιέργεια γεννήθηκαν οι πρώτοι μεγάλοι πολιτισμοί, οι πρώτες πόλεις από λάσπη και τούβλα, οι πρώτες αυτοκρατορίες. Και ήταν οι διαχειριστές αυτών των αυτοκρατοριών που ξεκίνησαν να προσλαμβάνουν ανθρώπους για να καταγράφουν το οφειλόμενο σιτάρι, τα πρόβατα και το κρασί καθώς και τους φόρους που τους αναλογούσαν κάνοντας σημάδια. Σημάδια στον πηλό εκείνο το διάστημα.
Of course, with agriculture came the first big civilizations, the first cities built of mud and brick, the first empires. And it was the administers of these empires who began hiring people to keep track of the wheat and sheep and wine that was owed and the taxes that was owed on them by making marks; marks on clay in that time.
Και όχι πολύ μετά από αυτό εφευρέθηκε το αλφάβητο. Και αυτό το ισχυρό εργαλείο ήταν στη διάθεση για χιλιάδες χρόνια, για την διοικητική ελίτ (γέλια) που κατέγραφαν τους λογαριασμούς των αυτοκρατοριών. Και μετά μια άλλη τεχνολογία επικοινωνίας ενεργοποίησε νέα μέσα: η τυπογραφία και μέσα σε δεκαετίες, εκατομμύρια άνθρωποι μορφώθηκαν. Και από μορφωμένους πληθυσμούς, νέες μορφές συλλογικής δράσης αναδύθηκαν στις σφαίρες της γνώσης, της θρησκείας και της πολιτικής. Είδαμε επιστημονικές επαναστάσεις, την Προτεσταντική μεταρρύθμιση, να γίνονται δυνατές συνταγματικές δημοκρατίες, πράγμα που ήταν αδιανόητο πριν. Δε δημιουργήθηκε από την τυπογραφία, αλλά ενεργοποιήθηκε από τη συλλογική δράση που αναδύθηκε από την εγγραμματοσύνη. Και πάλι, νέες μορφές πλούτου αναδύθηκαν.
Not too much longer after that, the alphabet was invented. And this powerful tool was really reserved, for thousands of years, for the elite administrators (Laughter) who kept track of accounts for the empires. And then another communication technology enabled new media: the printing press came along, and within decades, millions of people became literate. And from literate populations, new forms of collective action emerged in the spheres of knowledge, religion and politics. We saw scientific revolutions, the Protestant Reformation, constitutional democracies possible where they had not been possible before. Not created by the printing press, but enabled by the collective action that emerges from literacy. And again, new forms of wealth emerged.
Τώρα, το εμπόριο είναι αρχαίο. Οι αγορές είναι τόσο παλιές όσο τα σταυροδρόμια. Αλλά ο καπιταλισμός όπως τον ξέρουμε είναι μόνο μερικών εκατοντάδων ετών, και προέκυψε από συνεργατικές ρυθμίσεις και τεχνολογίες, όπως η εταιρία κοινής-μετοχικής ιδιοκτησίας, ασφάλιση κοινής ευθύνης, διπλά λογιστικά βιβλία.
Now, commerce is ancient. Markets are as old as the crossroads. But capitalism, as we know it, is only a few hundred years old, enabled by cooperative arrangements and technologies, such as the joint-stock ownership company, shared liability insurance, double-entry bookkeeping.
Τώρα βέβαια οι ενεργοποιές τεχνολογίες βασίζονται στο Διαδίκτυο, και στην εποχή πολλών-προς-πολλών, κάθε επιτραπέζιος υπολογιστής είναι ένα τυπογραφείο, ένας σταθμός εκπομπής, μια κοινότητα ή μια αγορά. Η εξέλιξη επιταχύνεται. Πιο πρόσφατα, αυτή η δύναμη ήταν αδέσμευτη και ξεπερνώντας τους επιτραπέζιους υπολογιστές, πολύ-πολύ γρήγορα θα δούμε μια σημαντική αναλογία, αν όχι την πλειοψηφία της ανθρώπινης φυλής να περπατά κρατώντας, μεταφέροντας ή φορώντας υπερυπολογιστές συνδεδεμένους με ταχύτητες μεγαλύτερες απ' ότι χαρακτηρίζει την ευρυζωνικότητα σήμερα.
Now of course, the enabling technologies are based on the Internet, and in the many-to-many era, every desktop is now a printing press, a broadcasting station, a community or a marketplace. Evolution is speeding up. More recently, that power is untethering and leaping off the desktops, and very, very quickly, we're going to see a significant proportion, if not the majority of the human race, walking around holding, carrying or wearing supercomputers linked at speeds greater than what we consider to be broadband today.
Τώρα, όταν ξεκίνησα να μελετώ τη συλλογική δράση, η αξιοσημείωτη βιβλιογραφία για αυτή βασίζεται σε αυτά που οι κοινωνιολόγοι ονομάζουν "κοινωνικά διλήμματα". Και υπάρχουν μια σειρά από μυθικές αφηγήσεις κοινωνικών διλημμάτων. Θα μιλήσω σύντομα για δύο από αυτά: Το δίλημμα του φυλακισμένου και η τραγωδία των κοινών.
Now, when I started looking into collective action, the considerable literature on it is based on what sociologists call "social dilemmas." And there are a couple of mythic narratives of social dilemmas. I'm going to talk briefly about two of them: the prisoner's dilemma and the tragedy of the commons.
Τώρα, όταν μίλησα γι' αυτό με τον Κέβιν Κέλυ, με διαβεβαίωσε ότι όλοι σε αυτό το ακροατήριο ξέρουν τις λεπτομέρειες του διλήμματος του φυλακισμένου, οπότε θα το περάσω πολύ-πολύ γρήγορα. Αν έχεις περισσότερες απορίες, ρωτήστε τον Κέβιν Κέλυ αργότερα. (Γέλια)
Now, when I talked about this with Kevin Kelly, he assured me that everybody in this audience pretty much knows the details of the prisoner's dilemma, so I'm just going to go over that very, very quickly. If you have more questions about it, ask Kevin Kelly later. (Laughter)
Το δίλημμα του φυλακισμένου είναι στην πραγματικότητα μια ιστορία πίσω από έναν μαθηματικό πίνακα που προέρχεται από τη θεωρία παιγνίων τα πρώτα χρόνια που σκέπτονταν τον πυρηνικό πόλεμο: δύο παίκτες που δε μπορούν να εμπιστευτούν ο ένας τον άλλον. Ας πούμε ότι κάθε ανασφαλής διάδραση είναι ένα καλό παράδειγμα του διλήμματος του φυλακισμένου. Ο ένας έχει αγαθά, ο άλλος τα χρήματα, επειδή δεν εμπιστεύεται ο ένας τον άλλον, δε θα ανταλλάξουν. Κανείς δε θέλει να είναι ο πρώτος γιατί θα πιαστεί κορόιδο, αλλά και οι δύο χάνουν φυσικά καθώς δεν παίρνουν αυτό που θέλουν. Αν μπορούσαν να συμφωνήσουν, αν μπορούσαν να μετατρέψουν το δίλημμα του φυλακισμένου σε ένα διαφορετικό μίγμα ανταμοιβής που ονομάζεται παίγνιο διασφάλισης, θα μπορούσαν να προχωρήσουν.
The prisoner's dilemma is actually a story that's overlaid on a mathematical matrix that came out of the game theory in the early years of thinking about nuclear war: two players who couldn't trust each other. Let me just say that every unsecured transaction is a good example of a prisoner's dilemma. Person with the goods, person with the money, because they can't trust each other, are not going to exchange. Neither one wants to be the first one or they're going to get the sucker's payoff, but both lose, of course, because they don't get what they want. If they could only agree, if they could only turn a prisoner's dilemma into a different payoff matrix called an assurance game, they could proceed.
Πριν από είκοσι χρόνια, ο Ρόμπερτ Άξελροντ χρησιμοποίησε το δίλημμα του φυλακισμένου ως έναν οδηγό για τη βιολογική ερώτηση: εάν είμαστε εδώ επειδή οι πρόγονοί μας ήταν τόσο άγριοι ανταγωνιστές, πώς υπάρχει καν συνεργασία; Άρχισε ένα τουρνουά μέσω υπολογιστή για στρατηγικές πάνω στο δίλημμα του φυλακισμένου και ανακάλυψε, προς έκπληξή του, ότι μια πολύ, πολύ απλή στρατηγική νίκησε -- νίκησε στο πρώτο τουρνουά, και μετά παρότι όλοι ήξεραν ότι νίκησε, νίκησε και το δεύτερο τουρνουά -- είναι γνωστή ως οφθαλμός αντί οφθαλμού.
Twenty years ago, Robert Axelrod used the prisoner's dilemma as a probe of the biological question: if we are here because our ancestors were such fierce competitors, how does cooperation exist at all? He started a computer tournament for people to submit prisoner's dilemma strategies and discovered, much to his surprise, that a very, very simple strategy won -- it won the first tournament, and even after everyone knew it won, it won the second tournament -- that's known as tit for tat.
Ένα άλλο οικονομικό παίγνιο που μπορεί να μην είναι τόσο γνωστό όσο το δίλημμα του φυλακισμένου είναι το παιχνίδι του τελεσίγραφου, και είναι επίσης ένας ενδιαφέρον οδηγός για τις υποθέσεις μας γύρω από τον τρόπο που οι άνθρωποι κάνουν οικονομικές συναλλαγές. Να πως παίζεται το παιχνίδι: υπάρχουν δύο παίκτες, που δεν έχουν ξαναπαίξει το παιχνίδι, ούτε θα το ξαναπαίξουν, δε γνωρίζονται μεταξύ τους, και είναι για την ακρίβεια σε χωριστά δωμάτια. Στον πρώτο παίκτη προσφέρονται εκατό δολάρια και του ζητούν να προτείνει μια μοιρασιά: 50/50, 90/10, ό,τι θέλει να προτείνει αυτός. Ο δεύτερος είτε αποδέχεται τη μοιρασιά -- οπότε και οι δύο παίχτες πληρώνονται και το παιχνίδι τελειώνει -- ή αρνείται τη μοιρασιά -- κανείς παίχτης δεν πληρώνεται και το παιχνίδι τελειώνει.
Another economic game that may not be as well known as the prisoner's dilemma is the ultimatum game, and it's also a very interesting probe of our assumptions about the way people make economic transactions. Here's how the game is played: there are two players; they've never played the game before, they will not play the game again, they don't know each other, and they are, in fact, in separate rooms. First player is offered a hundred dollars and is asked to propose a split: 50/50, 90/10, whatever that player wants to propose. The second player either accepts the split -- both players are paid and the game is over -- or rejects the split -- neither player is paid and the game is over.
Τώρα η θεμελιώδης βάση των νεοκλασσικών οικονομικών θα σας έλεγε ότι είναι παράλογο να αρνηθείς ένα δολάριο επειδή κάποιος που δεν ξέρεις σε ένα άλλο δωμάτιο θα πάρει 99. Και όμως σε χιλιάδες δοκιμές με Αμερικανούς και Ευρωπαίους και Ιάπωνες σπουδαστές, ένα σημαντικό ποσοστό αρνήθηκε κάθε προσφορά που δεν ήταν κοντά στο 50/50. Και παρόλο ήταν βεβαιωμένο ότι δεν ήξεραν για το παιχνίδι και δεν το είχαν παίξει ξανά, οι προτείνοντες φαίνονταν ενδόμυχα να το γνωρίζουν γιατί η μέση πρόταση ήταν εντυπωσιακά κοντά στο 50/50.
Now, the fundamental basis of neoclassical economics would tell you it's irrational to reject a dollar because someone you don't know in another room is going to get 99. Yet in thousands of trials with American and European and Japanese students, a significant percentage would reject any offer that's not close to 50/50. And although they were screened and didn't know about the game and had never played the game before, proposers seemed to innately know this because the average proposal was surprisingly close to 50/50.
Τώρα το ενδιαφέρον μέρος έρχεται πρόσφατα όταν ανθρωπολόγοι άρχισαν να μεταφέρουν το παιχνίδι αυτό σε άλλες κουλτούρες και ανακάλυψαν προς έκπληξή τους, ότι οι καλλιεργητές με το σύστημα κοπής και καύσης στον Αμαζόνιο ή οι νομαδικοί κτηνοτρόφοι στην Κεντρική Ασία ή μια ντουζίνα άλλες κουλτούρες -- ο καθένας είχε ριζικά διαφορετικές ιδέες για το τι είναι δίκαιο. Το οποίο σημαίνει ότι αντί να υπάρχει μια ενδόμυχη αίσθηση δικαιοσύνης, ότι με κάποιο τρόπο η βάση των οικονομικών συναλλαγών μπορούν να επηρεαστούν από τους κοινωνικούς θεσμούς μας, είτε το ξέρουμε είτε όχι.
Now, the interesting part comes in more recently when anthropologists began taking this game to other cultures and discovered, to their surprise, that slash-and-burn agriculturalists in the Amazon or nomadic pastoralists in Central Asia or a dozen different cultures -- each had radically different ideas of what is fair. Which suggests that instead of there being an innate sense of fairness, that somehow the basis of our economic transactions can be influenced by our social institutions, whether we know that or not.
Η άλλη κύρια αφήγηση των κοινωνικών διλημμάτων είναι η τραγωδία των κοινών. Ο Γκάρετ Χάρντιν το χρησιμοποίησε για να μιλήσει για τον υπερπληθυσμό στο τέλος της δεκαετίας του 1960. Χρησιμοποίησε το παράδειγμα ενός κοινού βοσκότοπου στον οποίο η απλή μεγιστοποίηση του κοπαδιού κάθε προσώπου οδήγησε στην υπερεκμετάλλευση και την εξάντληση του πόρου. Κατέληξε στο μάλλον ζοφερό συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι αναπόφευκτα θα απογυμνώσουν κάθε κοινή πηγή πόρων για την οποία δε μπορούμε να περιορίσουμε την χρήση της.
The other major narrative of social dilemmas is the tragedy of the commons. Garrett Hardin used it to talk about overpopulation in the late 1960s. He used the example of a common grazing area in which each person by simply maximizing their own flock led to overgrazing and the depletion of the resource. He had the rather gloomy conclusion that humans will inevitably despoil any common pool resource in which people cannot be restrained from using it.
Τώρα, η Έλινορ Όστρομ, μια πολιτική επιστήμονας, έθεσε το 1990 ένα ενδιαφέρον ερώτημα που πρέπει να απαντήσει κάθε καλός επιστήμονας, το οποίο είναι: αληθεύει πράγματι ότι οι άνθρωποι πάντα θα εξαντλούν τα κοινά αγαθά; Έτσι πήγε και αναζήτησε ό,τι δεδομένα μπορούσε να βρει. Κοίταξε χιλιάδες περιπτώσεις ανθρώπων που μοιράζονται κοίτες ποταμών, δασικές εκτάσεις, ψαρότοπους και ανακάλυψε ότι ναι, σε κάθε περίπτωση, οι άνθρωποι κατέστρεψαν τα κοινά από τα οποία εξαρτώνταν. Αλλά βρήκε και πολλές περιπτώσεις όπου οι άνθρωποι διέφυγαν από το δίλημμα του φυλακισμένου. Για την ακρίβεια, η τραγωδία των κοινών είναι ένα δίλημμα φυλακισμένου με πολλαπλούς παίκτες. Και είπε ότι οι άνθρωποι είναι φυλακισμένοι μόνο εάν αντιμετωπίζουν τους εαυτούς τους ως τέτοιους. Δραπετεύουν δημιουργώντας θεσμούς για συλλογική δράση. Και ανακάλυψε προς μεγάλο μου ενδιαφέρον ότι ανάμεσα σε αυτούς τους θεσμούς που πέτυχαν υπάρχει ένα πλήθος κοινών αρχών και αυτές οι αρχές φαίνονται να λείπουν από τους θεσμούς που απέτυχαν.
Now, Elinor Ostrom, a political scientist, in 1990 asked the interesting question that any good scientist should ask, which is: is it really true that humans will always despoil commons? So she went out and looked at what data she could find. She looked at thousands of cases of humans sharing watersheds, forestry resources, fisheries, and discovered that yes, in case after case, humans destroyed the commons that they depended on. But she also found many instances in which people escaped the prisoner's dilemma; in fact, the tragedy of the commons is a multiplayer prisoner's dilemma. And she said that people are only prisoners if they consider themselves to be. They escape by creating institutions for collective action. And she discovered, I think most interestingly, that among those institutions that worked, there were a number of common design principles, and those principles seem to be missing from those institutions that don't work.
Προχωρώ πολύ γρήγορα από μια σειρά από επιστημονικά πεδία. Στη βιολογία, οι έννοιες της συμβίωσης, ομαδικής επιλογής, εξελικτικής ψυχολογίας αμφισβητούνται. Αλλά δεν υπάρχει πλέον καμία σοβαρή συζήτηση για το γεγονός ότι συνεργατικές διευθετήσεις έχουν αποκτήσει από περιφερειακό κεντρικό ρόλο στη βιολογία, από το επίπεδο του κυττάρου στο επίπεδο της οικολογίας. Και πάλι, η αίσθησή μας των ατόμων ως οικονομικά όντα έχουν ανατραπεί. Το ιδιοτελές ενδιαφέρον δεν είναι πάντα ο κυρίαρχος παράγοντας. Για την ακρίβεια οι άνθρωποι θα τιμωρήσουν τους άδικους, ακόμα και με προσωπικό κόστος.
I'm moving very quickly over a number of disciplines. In biology, the notions of symbiosis, group selection, evolutionary psychology are contested, to be sure. But there is really no longer any major debate over the fact that cooperative arrangements have moved from a peripheral role to a central role in biology, from the level of the cell to the level of the ecology. And again, our notions of individuals as economic beings have been overturned. Rational self-interest is not always the dominating factor. In fact, people will act to punish cheaters, even at a cost to themselves.
Και πιο πρόσφατα, νευροφυσιολογικά μέτρα έχουν δείξει ότι άνθρωποι που τιμωρούν τους άδικους σε οικονομικά παίγνια δείχνουν δραστηριότητα στα κέντρα ανταμοιβής του εγκεφάλου τους. Πράγμα που οδήγησε έναν επιστήμονα να διακηρύξει ότι η αλτρουιστική τιμωρία μπορεί να είναι η κόλλα που συγκρατεί τις κοινωνίες.
And most recently, neurophysiological measures have shown that people who punish cheaters in economic games show activity in the reward centers of their brain. Which led one scientist to declare that altruistic punishment may be the glue that holds societies together.
Τώρα, μιλούσα για τις νέες μορφές επικοινωνίας και τα νέα μέσα που στο παρελθόν βοήθησαν να δημιουργηθούν νέες οικονομικές μορφές. Το εμπόριο είναι αρχαίο. Οι αγορές είναι πολύ παλιές. Ο καπιταλισμός είναι σχετικά πρόσφατος. Ο σοσιαλισμός αναδύθηκε ως αντίδραση σε αυτόν. Κι όμως βλέπουμε πολύ λίγη συζήτηση για την επόμενη μορφή που μπορεί να αναδυθεί. Ο Τζιμ Σουροβιέσκι ανέφερε σύντομα την εργασία του Γιόχαι Μπένκλερ για τον ανοιχτό κώδικα, επισημαίνοντας μια νέα μορφή παραγωγής: την ομότιμη (peer-to-peer) παραγωγή. Θέλω απλά να θυμάστε ότι στο παρελθόν νέες μορφές συνεργασίας που προέκυψαν χάρις σε νέες τεχνολογίες δημιούργησαν νέες μορφές πλούτου, συνεπώς μπορεί να κινούμαστε προς μια νέα μορφή οικονομίας που είναι σημαντικά διαφορετική από τις προηγούμενες.
Now, I've been talking about how new forms of communication and new media in the past have helped create new economic forms. Commerce is ancient. Markets are very old. Capitalism is fairly recent; socialism emerged as a reaction to that. And yet we see very little talk about how the next form may be emerging. Jim Surowiecki briefly mentioned Yochai Benkler's paper about open source, pointing to a new form of production: peer-to-peer production. I simply want you to keep in mind that if in the past, new forms of cooperation enabled by new technologies create new forms of wealth, we may be moving into yet another economic form that is significantly different from previous ones.
Συνοπτικά ας δούμε μερικές επιχειρήσεις. Η IBM, όπως ξέρετε, η HP, η Sun -- μερικοί από τους πιο άγριους ανταγωνιστές στην αγορά της Πληροφορικής κάνουν ανοιχτό τον κώδικα των λογισμικών τους, διαθέτουν συλλογές πατεντών για τα κοινά. Η Έλι Λίλλυ --στο πάλι άγρια ανταγωνιστικό στίβο της φαρμακοβιομηχανίας -- δημιούργησε μια αγορά για λύση σε φαρμακευτικά προβλήματα. Η Τογιότα αντί να μεταχειρίζεται τους προμηθευτές της ως αγορά, τους μεταχειρίζεται ως δίκτυο και τους εκπαιδεύει να παράγουν καλύτερα, παρότι τους εκπαιδεύει να παράγουν καλύτερα και για τους ανταγωνιστές τους. Βέβαια καμία από αυτές τις επιχειρήσεις δεν το κάνουν από αλτρουισμό. Το κάνουν γιατί συνειδητοποιούν ότι μια συγκεκριμένη μορφή διαμοιρασμού είναι προς όφελός τους.
Very briefly, let's look at some businesses. IBM, as you know, HP, Sun -- some of the most fierce competitors in the IT world are open sourcing their software, are providing portfolios of patents for the commons. Eli Lilly -- in, again, the fiercely competitive pharmaceutical world -- has created a market for solutions for pharmaceutical problems. Toyota, instead of treating its suppliers as a marketplace, treats them as a network and trains them to produce better, even though they are also training them to produce better for their competitors. Now none of these companies are doing this out of altruism; they're doing it because they're learning that a certain kind of sharing is in their self-interest.
Η παραγωγή ανοιχτού κώδικα μας απέδειξε ότι λογισμικό παγκόσμιας κλάσης όπως το Linux και ο Mozilla, μπορούν να δημιουργηθούν χωρίς τη γραφειοκρατική δομή της εταιρίας και χωρίς τα κίνητρα της αγορά όπως τα έχουμε γνωρίσει. Η Google εμπλουτίζεται ενισχύοντας χιλιάδες μπλόγκερς μέσω του AdSense. H Amazon άνοιξε τη Διασύνδεση Προγραμματισμού Εφαρμογών της σε 60.000 προγραμματιστές, αναρίθμητα μαγαζιά Amazon. Ενισχύουν άλλους, αλλά όχι από αλτρουισμό, αλλά ως ένα μέσο εμπλουτισμού των εαυτών τους. Η eBay έλυσε το δίλημμα του φυλακισμένου και δημιούργησε μια αγορά όπου κανείς δε μπορεί να υπάρξει δημιουργώντας έναν μηχανισμό ανατροφοδότησης που μετατρέπει ένα παίγνιο διλήμματος φυλακισμένου σε ένα παίγνιο διασφάλισης.
Open source production has shown us that world-class software, like Linux and Mozilla, can be created with neither the bureaucratic structure of the firm nor the incentives of the marketplace as we've known them. Google enriches itself by enriching thousands of bloggers through AdSense. Amazon has opened its Application Programming Interface to 60,000 developers, countless Amazon shops. They're enriching others, not out of altruism but as a way of enriching themselves. eBay solved the prisoner's dilemma and created a market where none would have existed by creating a feedback mechanism that turns a prisoner's dilemma game into an assurance game.
Αντί για "Κανείς μας δεν μπορεί να εμπιστευτεί τον άλλο, άρα πρέπει να κάνουμε μη-βέλτιστες κινήσεις", πάμε στο "Απόδειξέ μου ότι είσαι έμπιστος και θα συνεργαστώ". Η Wikipedia χρησιμοποίησε χιλιάδες εθελοντές για να δημιουργήσει μια δωρεάν εγκυκλοπαίδεια με 1,5 εκατομμύριο άρθρα σε 200 γλώσσες μέσα σε λίγα χρόνια.
Instead of, "Neither of us can trust each other, so we have to make suboptimal moves," it's, "You prove to me that you are trustworthy and I will cooperate." Wikipedia has used thousands of volunteers to create a free encyclopedia with a million and a half articles in 200 languages in just a couple of years.
Είδαμε ότι το ThinkCycle επέτρεψε σε ΜΚΟ σε αναπτυσσόμενες χώρες να θέσει προς επίλυση προβλήματα από φοιτητές σχεδιασμού σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβάνοντας κάτι που χρησιμοποιείται για την ανακούφιση των θυμάτων του τσουνάμι αυτή τη στιγμή: ενός μηχανισμού για ενυδάτωση θυμάτων χολέρας τόσο απλό στην χρήση, που αγράμματοι μπορούν να εκπαιδευτούν να το χρησιμοποιούν. Το BitTorrent μετατρέπει κάθε παραλήπτη δεδομένων σε αποστολέα, κάνοντας το σύστημα τόσο πιο αποδοτικό όσο περισσότερο χρησιμοποιείται.
We've seen that ThinkCycle has enabled NGOs in developing countries to put up problems to be solved by design students around the world, including something that's being used for tsunami relief right now: it's a mechanism for rehydrating cholera victims that's so simple to use it, illiterates can be trained to use it. BitTorrent turns every downloader into an uploader, making the system more efficient the more it is used.
Εκατομμύρια ανθρώπων έχουν συνεισφέρουν τους επιτραπέζιους υπολογιστές τους όταν δεν τους χρησιμοποιούν για να συνδέονται μέσω του Internet σε συλλογικούς υπερυπολογιστές που βοηθούν ιατρικούς ερευνητές στην επίλυση προβλημάτων αναδίπλωσης πρωτεϊνών -- είναι το Αναδίπλωση@Σπίτι στο Στάνφορντ -- για να σπάσουν κώδικές, για αναζήτηση ζωής στο έξω διάστημα.
Millions of people have contributed their desktop computers when they're not using them to link together through the Internet into supercomputing collectives that help solve the protein folding problem for medical researchers -- that's Folding@home at Stanford -- to crack codes, to search for life in outer space.
Δε νομίζω ότι γνωρίζουμε αρκετά ακόμα. Δε νομίζω ότι αρχίσαν καν ν' ανακαλύπτουμε τις βασικές αρχές, αλλά πιστεύω ότι μπορούμε ν' αρχίσουμε να σκεπτόμαστε γι'αυτές. Και δεν έχω αρκετό χρόνο για να μιλήσω για όλες, αλλά σκέπτομαι για το ίδιον όφελος. Όλα σχετίζονται με το ίδιον όφελος που κλιμακώνεται. Στο Ελ Σαλβαδόρ, και οι δύο πλευρές που υποχώρησαν από τον εμφύλιο πόλεμο έκαναν κινήσεις που αποδείχθηκαν ότι αντανακλούσαν μια στρατηγική διλήμματος φυλακισμένου.
I don't think we know enough yet. I don't think we've even begun to discover what the basic principles are, but I think we can begin to think about them. And I don't have enough time to talk about all of them, but think about self-interest. This is all about self-interest that adds up to more. In El Salvador, both sides that withdrew from their civil war took moves that had been proven to mirror a prisoner's dilemma strategy.
Στις ΗΠΑ, τις Φιλιππίνες, την Κένυα, σε όλο τον κόσμο, οι πολίτες αυτο-οργανώνουν πολιτικές διαμαρτυρίες και επικοινωνούν εκλογικές εκστρατείες χρησιμοποιώντας φορητές συσκευές και SMS. Είναι εφικτό ένα πρόγραμμα Απόλλο για την συνεργασία; Μια διαθεματική μελέτη της συνεργασίας; Πιστεύω ότι θα απέφερε μεγάλα οφέλη. Νομίζω ότι πρέπει ν' αρχίσουμε την ανάπτυξη χαρτών σ' αυτή την περιοχή ώστε να μπορούμε να μιλάμε διαμέσου επιστημών. Και δεν λέω ότι κατανοώντας τη συνεργασία θα μας οδηγήσει να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι -- και μερικές φορές οι άνθρωποι συνεργάζονται για να επιτύχουν άσχημα πράγματα -- αλλά θα σας υπενθυμίσω ότι πριν από μερικές εκατοντάδες χρόνια, οι άνθρωποι έβλεπαν τους αγαπημένους τους να πεθαίνουν από αρρώστιες που θεωρούσαν ότι προκαλούνταν από αμαρτίες ή ξένους ή κακά πνεύματα.
In the U.S., in the Philippines, in Kenya, around the world, citizens have self-organized political protests and get out the vote campaigns using mobile devices and SMS. Is an Apollo Project of cooperation possible? A transdisciplinary study of cooperation? I believe that the payoff would be very big. I think we need to begin developing maps of this territory so that we can talk about it across disciplines. And I am not saying that understanding cooperation is going to cause us to be better people -- and sometimes people cooperate to do bad things -- but I will remind you that a few hundred years ago, people saw their loved ones die from diseases they thought were caused by sin or foreigners or evil spirits.
Ο Ντεκάρτ (Καρτέσιος) είπε ότι χρειαζόμαστε έναν εντελώς νέο τρόπο σκέψης. Όταν η επιστημονική μέθοδος παρείχε αυτόν τον νέο τρόπο σκέψης και η βιολογία έδειξε ότι μικροοργανισμοί προκαλούσαν τις αρρώστιες, ο πόνος μετριάστηκε. Τι μορφές πόνου μπορούν να μετριαστούν, τι μορφές πλούτου μπορούν να δημιουργηθούν εάν ξέρουμε λίγο περισσότερα για την συνεργασία; Δεν πιστεύω ότι αυτό το διαθεματικό εγχείρημα θα συμβεί αυτόματα. Θα χρειαστεί προσπάθεια. Έτσι σας επιστρατεύω να με βοηθήσετε να ξεκινήσουμε το project της συνεργασίας. Ευχαριστώ (Χειροκρότημα)
Descartes said we need an entire new way of thinking. When the scientific method provided that new way of thinking and biology showed that microorganisms caused disease, suffering was alleviated. What forms of suffering could be alleviated, what forms of wealth could be created if we knew a little bit more about cooperation? I don't think that this transdisciplinary discourse is automatically going to happen; it's going to require effort. So I enlist you to help me get the cooperation project started. Thank you. (Applause)