Tyler Dewar: The way I feel right now is that all of the other speakers have said exactly what I wanted to say. (Laughter) And it seems that the only thing left for me to say is to thank you all for your kindness.
Tyler Dewar: Wat ik nu voel is dat alle andere sprekers exact hebben gezegd wat ik wilde vertellen. (Gelach) Het enige wat me rest is jullie te danken voor jullie vriendelijkheid.
TD: But maybe in the spirit of appreciating the kindness of you all, I could share with you a little story about myself.
TD: Maar in de geest van mijn waardering voor jullie vriendelijkheid zou ik wellicht een kort verhaal over mezelf kunnen vertellen.
TD: From the time I was very young, onward, I was given a lot of different responsibilities, and it always seemed to me, when I was young, that everything was laid out before me. All of the plans for me were already made. I was given the clothes that I needed to wear and told where I needed to be, given these very precious and holy looking robes to wear, with the understanding that it was something sacred or important.
TD: Vanaf mijn jongste kinderjaren zijn mij veel verschillende verantwoordelijkheden gegeven, en het leek mij altijd, toen ik jong was, dat alles voor me werd uitgestippeld. Alle plannen waren reeds gemaakt. Ik kreeg de kleren die ik dragen moest en aanwijzingen waar ik nodig was. Ik kreeg waardevolle en heilig uitziende robes te dragen, met het begrip dat het iets heiligs of belangrijks was.
TD: But before that kind of formal lifestyle happened for me, I was living in eastern Tibet with my family. And when I was seven years old, all of a sudden, a search party arrived at my home. They were looking the next Karmapa, and I noticed they were talking to my mom and dad, and the news came to me that they were telling me that I was the Karmapa. And these days, people ask me a lot, how did that feel. How did that feel when they came and whisked you away, and your lifestyle completely changed? And what I mostly say is that, at that time, it was a pretty interesting idea to me. I thought that things would be pretty fun and there would be more things to play with.
TD: Maar voordat deze formele levensstijl me overkwam, leefde ik met mijn familie in Oost-Tibet. Toen ik zeven jaar oud was, kwam er opeens een zoekcommitee bij mij thuis. Ze zochten de volgende Karmapa, en ik merkte dat ze spraken met mijn moeder en vader. Toen kreeg ik het nieuws waarin zij mij vertelden dat ik de Karmapa was. Tegenwoordig vragen mensen me vaak hoe dat voelde. Hoe voelde dat toen ze kwamen om je mee te nemen, en je levensstijl compleet veranderde? Meestal zeg ik dan dat het op dat moment voor mij een behoorlijk interessant idee was. Ik dacht dat alles best leuk zou worden, en dat er meer dingen zouden zijn om mee te spelen.
(Laughter)
(Gelach)
TD: But it didn't turn out to be so fun and entertaining, as I thought it would have been. I was placed in a pretty strictly controlled environment. And immediately, a lot of different responsibilities, in terms of my education and so forth, were heaped upon me. I was separated, largely, from my family, including my mother and father. I didn't have have many personal friends to spend time with, but I was expected to perform these prescribed duties. So it turned out that my fantasy about an entertaining life of being the Karmapa wasn't going to come true. It more felt to be the case to me that I was being treated like a statue, and I was to sit in one place like a statue would.
TD: Maar het bleek niet zo leuk en onderhoudend als ik dacht dat het zou zijn. Ik werd in een strikt gecontroleerde omgeving geplaatst. Vanaf het begin werd ik overladen met veel verschillende verantwoordelijkheden inzake onderwijs e.d. Ik werd grotendeels van mijn familie afgezonderd, inclusief mijn moeder en vader. Ik had niet veel vrienden om tijd mee door te brengen, maar werd geacht om voorgeschreven plichten te vervullen. Dus het bleek dat mijn fantasie over een vermakelijk leven als Karmapa geen waarheid ging worden. Het voelde meer alsof ik behandeld werd als een beeld, en op één plek moest blijven zitten, zoals een beeld.
TD: Nevertheless, I felt that, even though I've been separated from my loved ones -- and, of course, now I'm even further away. When I was 14, I escaped from Tibet and became even further removed from my mother and father, my relatives, my friends and my homeland. But nevertheless, there's no real sense of separation from me in my heart, in terms of the love that I feel for these people. I feel, still, a very strong connection of love for all of these people and for the land.
TD: Desondanks voelde ik dat, ook al was ik afgescheiden van mijn familie -- en uiteraard ben ik nu nog verder weg. Toen ik 14 was, vluchtte ik uit Tibet en raakte nog verder verwijderd van mijn moeder en vader, verwanten, vrienden, en mijn thuisland. Maar desondanks is er geen werkelijk gevoel van gescheidenheid in mijn hart wat betreft de liefde die ik voel voor deze mensen. Ik voel, nog steeds, een sterke band van liefde voor al deze mensen en voor het land.
TD: And I still do get to keep in touch with my mother and father, albeit infrequently. I talk to my mother once in a blue moon on the telephone. And my experience is that, when I'm talking to her, with every second that passes during our conversation, the feeling of love that binds us is bringing us closer and closer together.
TD: En ik blijf nog steeds in contact met mijn moeder en vader, zij het sporadisch. Ik spreek mijn moeder eens in de zoveel tijd aan de telefoon. In mijn ervaring is het zo dat wanneer ik met haar praat, het gevoel van liefde dat ons bindt gedurende onze conversatie ons per seconde dichter en dichter samenbrengt.
TD: So those were just a few remarks about my personal background. And in terms of other things that I wanted to share with you, in terms of ideas, I think it's wonderful to have a situation like this, where so many people from different backgrounds and places can come together, exchange their ideas and form relationships of friendship with each other. And I think that's symbolic of what we're seeing in the world in general, that the world is becoming smaller and smaller, and that all of the peoples in the world are enjoying more opportunities for connection. That's wonderful, but we should also remember that we should have a similar process happening on the inside. Along with outward development and increase of opportunity, there should be inward development and deepening of our heart connections as well as our outward connections. So we spoke and we heard some about design this week. I think that it's important for us to remember that we need to keep pushing forward on the endeavor of the design of the heart. We heard a lot about technology this week, and it's important for us to remember to invest a lot of our energy in improving the technology of the heart.
TD: Dus dat waren een paar opmerkingen over mijn persoonlijke achtergrond. Wat betreft andere dingen die ik met jullie wilde delen, inzake ideeën, vind ik het geweldig om een gelegenheid als deze te krijgen waarin zoveel mensen van verschillende achtergronden en plekken kunnen samenkomen, ideeën kunnen uitwisselen en relaties en vriendschappen aangaan met elkaar. Ik denk dat dit symbolisch is voor wat we zien in de wereld als geheel: dat de wereld kleiner en kleiner wordt, en dat alle volkeren in de wereld meer mogelijkheden voor communicatie genieten. Dat is mooi, maar we moeten onthouden dat zich van binnen een soortgelijk proces moet afspelen. Tegelijk met externe ontwikkeling en toename van mogelijkheden, zou er innerlijke ontwikkeling moeten zijn en verdieping van onze hartverbindingen evenzeer als onze uiterlijke verbindingen. We spraken en hoorden iets over design deze week. Ik denk dat het belangrijk is dat we beseffen dat we ons moeten blijven inzetten voor de ontwikkeling van het design van het hart. We hoorden veel over techologie deze week, en het is belangrijk voor ons te onthouden dat we veel energie steken in het verbeteren van de technologie van het hart.
TD: So, even though I'm somewhat happy about the wonderful developments that are happening in the world, still, I feel a sense of impediment, when it comes to the ability that we have to connect with each other on a heart-to-heart, or a mind-to-mind, level. I feel that there are some things that are getting in the way.
TD: Dus zelfs al ben ik best gelukkig met de mooie ontwikkelingen die zich afspelen in de wereld, voel ik toch een belemmering, wanneer het gaat om het vermogen dat we hebben om onderling contact te maken op hart-tot-hart-, of geest-tot-geest-niveau. Ik voel dat er wat zaken zijn die daarbij in de weg staan.
TC: My relationship to this concept of heart-to-heart connection, or mind-to-mind connection, is an interesting one, because, as a spiritual leader, I'm always attempting to open my heart to others and offer myself up for heart-to-heart and mind-to-mind connections in a genuine way with other people, but at the same time, I've always been advised that I need to emphasize intelligence over the heart-to-heart connections, because, being someone in a position like mine, if I don't rely primarily on intelligence, then something dangerous may happen to me. So it's an interesting paradox at play there. But I had a really striking experience once, when a group from Afghanistan came to visit me, and we had a really interesting conversation.
TC: Mijn relatie tot dit concept van hart-tot-hart-verbinding, of geest-tot-geest-verbinding, is een interessante, want, als spritueel leider ben ik altijd aan het proberen mijn hart te openen naar anderen en mezelf te geven voor hart-tot-hart- en geest-tot-geest-verbindingen met mensen, op een oprechte manier. Maar tegelijkertijd is mij altijd aangeraden dat ik de nadruk moet leggen op intelligentie boven de hart-tot-hart verbindingen, omdat als iemand in een positie als de mijne, niet vooral vertrouwt op intelligentie dat gevaarlijk zou kunnen zijn voor mij. Hier speelt dus een interessante paradox. Maar ik had eens een treffende ervaring, toen een groep uit Afghanistan me kwam opzoeken, en we een heel interessant gesprek hadden.
TD: So we ended up talking about the Bamiyan Buddhas, which, as you know, were destroyed some years ago in Afghanistan. But the basis of our conversation was the different approach to spirituality on the part of the Muslim and Buddhist traditions. Of course, in Muslim, because of the teachings around the concept of idolatry, you don't find as many physical representations of divinity or of spiritual liberation as you do in the Buddhist tradition, where, of course, there are many statues of the Buddha that are highly revered. So, we were talking about the differences between the traditions and what many people perceived as the tragedy of the destruction of the Bamiyan Buddhas, but I offered the suggestion that perhaps we could look at this in a positive way. What we saw in the destruction of the Bamiyan Buddhas was the depletion of matter, some solid substance falling down and disintegrating. Maybe we could look at that to be more similar to the falling of the Berlin Wall, where a divide that had kept two types of people apart had collapsed and opened up a door for further communication. So I think that, in this way, it's always possible for us to derive something positive that can help us understand one another better.
TD: Het gesprek kwam op de Bamiyan Boeddhas, die, zoals bekend, enkele jaren geleden werden verwoest in Afghanistan. Maar de basis van ons gesprek was de verschillende benadering van spiritualiteit binnen de Moslim- en Boeddhistische tradities. In de Moslimtraditie zijn uiteraard, vanwege de leer rond het concept van afgoderij, niet zoveel fysieke representaties van het Goddelijke of van spirituele bevrijding te vinden als in de Boeddhistische traditie, waar uiteraard vele beelden van de Boeddha bestaan, die vereerd worden. Dus we spraken over de verschillen tussen de verschillende tradities en wat veel mensen zagen als de tragedie van de verwoesting van de Bamiyan Boeddha's, maar ik suggereerde dat we hier wellicht op een positieve wijze naar konden kijken. Wat we in de destructie van de Bamiyan Boeddha's zagen was de deformatie van materie, een solide substantie die neerviel en desintegreerde. Misschien konden we er net zo naar kijken als naar de val van de Berlijnse muur, waar een afscheiding die twee soorten mensen gescheiden hield bezweken was en een deur had geopend voor verdere communicatie. Ik denk dat op deze manier het voor ons altijd mogelijk is om iets positief te belichten zodat het kan helpen elkaar beter te begriijpen.
TD: So, with regard to the development that we've been talking about here at this conference, I really feel that the development that we make shouldn't create a further burden for us as human beings, but should be used to improve our fundamental lifestyle of how we live in the world.
TD: Wat betreft de ontwikkelingen waarover we hebben gepraat op deze conferentie. Ik vind echt dat de ontwikkeling die we teweegbrengen geen extra last zou moeten creëren voor ons als mensen, maar gebruikt zou moeten worden ter verbetering van onze fundamentele levensstijl: van hoe we in de wereld leven.
TD: Of course, I rejoice in the development and the growth and the rise of the noble land of India, the great country of India, but at the same time, I think, as some of us have acknowledged, we need to be aware that some aspects of this rise are coming at the cost of the very ground on which we stand. So, as we are climbing the tree, some of the things that we're doing in order to climb the tree are actually undermining the tree's very root. And so, what I think it comes down to is a question of, not only having information of what's going on, but paying attention to that and letting that shift our motivation to become more sincere and genuinely positive. We have hear, this week, about the horrible sufferings, for example, that so many women of the world are enduring day-to-day. We have that information, but what often happens to us is that we don't really choose to pay attention to it. We don't really choose to allow that to cause there to be a shift in our hearts. So I think the way forward for the world -- one that will bring the path of outer development in harmony with the real root of happiness -- is that we allow the information that we have to really make a change in our heart.
TD: Natuurlijk juich ik de ontwikkeling en de groei en opkomst toe van het grote land, de nobele natie India, maar ik denk dat tegelijkertijd zoals sommigen van ons erkend hebben we ons moeten realiseren dat sommige aspecten van deze opkomst ten koste gaan van de grond waarop we staan. Dus, terwijl we de boom beklimmen, ondermijnen sommige dingen die we doen om hogerop te komen in feite de wortels van diezelfde boom. En dus, waar het op neerkomt, niet enkel een kwestie is van te zijn geïnformeerd over wat er speelt, maar hieraan ook aandacht te besteden en dit ons te laten motiveren om nog meer oprecht en waarlijk positief te worden. We hebben deze week gehoord van het vreselijke lijden, bijvoorbeeld, dat zo veel vrouwen wereldwijd dagelijk moeten ondergaan. We hebben die informatie, maar wat ons vaak overkomt is dat we er niet echt voor kiezen er aandacht aan te schenken. We staan niet echt toe om dit iets te doen omschakelen in onze harten. Ik denk dus dat de weg voorwaarts voor de wereld -- eentje die de weg van alle uiterlijke ontwikkelingen in harmonie brengt met de werkelijke wortel van geluk -- is dat we toestaan dat de informatie die we hebben ook een verandering teweegbrengt in ons hart.
TD: So I think that sincere motivation is very important for our future well-being, or deep sense of well-being as humans, and I think that means sinking in to whatever it is you're doing now. Whatever work you're trying to do now to benefit the world, sink into that, get a full taste of that.
TD: Ik denk dat oprechte motivatie zeer belangrijk is voor ons toekomstige welbevinden, of dieper gevoel van welbevinden als mensen. Dit betekent het volledig opgaan in wat het ook is dat je nu doet. Welk werk je nu ook doet om de wereld te verrijken: ga erin op, ervaar het volledig.
TD: So, since we've been here this week, we've taken millions of breaths, collectively, and perhaps we haven't witnessed any course changes happening in our lives, but we often miss the very subtle changes. And I think that sometimes we develop grand concepts of what happiness might look like for us, but that, if we pay attention, we can see that there are little symbols of happiness in every breath that we take.
TD: Tijdens ons verblijf hier, deze week, hebben we tezamen miljoenen malen adem gehaald, en hoewel we misschien geen koersveranderingen hebben gezien in ons leven, missen we vaak de subtielere veranderingen. En ik denk dat we soms grote ideeën ontwikkelen over hoe geluk er voor ons uit zou kunnen zien, maar dat we, als we opletten, kleine tekenen van geluk kunnen bespeuren in iedere ademtoch.
TD: So, every one of you who has come here is so talented, and you have so much to offer to the world, I think it would be a good note to conclude on then to just take a moment to appreciate how fortunate we are to have come together in this way and exchanged ideas and really form a strong aspiration and energy within ourselves that we will take the good that has come from this conference, the momentum, the positivity, and we will spread that and plant it in all of the corners of the world.
TD: Ieder van jullie die hier zit is zo getalenteerd en heeft zoveel bij te dragen aan de wereld. Ik denk dat het een goede noot ter afsluiting zou zijn om even een moment te nemen en ons te realiseren hoe bevoorrecht we zijn om zo bijeen te kunnen komen en ideeën uit te wisselen, en een sterke aspiratie te vormen, en energie in onszelf, dat we het goede meenemen van wat deze conferentie bracht, de stuwkracht, de positiviteit, en deze te verspreiden en te planten tot in de uithoeken van de wereld.
His Holiness the Karmapa: Tomorrow is my Talk.
Zijne Heiligheid de Karmapa: Morgen is mijn lezing.
TD: Lakshmi has worked incredibly hard, even in inviting me, let alone everything else that she has done to make this happen, and I was somewhat resistant at times, and I was also very nervous throughout this week. I was feeling under the weather and dizzy and so forth, and people would ask me, why. I would tell them, "It's because I have to talk tomorrow." And so Lakshmi had to put up with me through all of that, but I very much appreciate the opportunity she's given me to be here. And to you, everyone, thank you very much.
TD: Lakshmi heeft enorm hard gewerkt, alleen al om mij uit te nodigen, laat staan al het andere dat ze gedaan heeft om dit te bewerkstelligen. Ik was soms wat weerbarstig, en tevens was ik erg nerveus deze week. Ik voelde me ziek en duizelig enzovoort, en als mensen me vroegen waarom zei ik, "Omdat ik morgen mijn lezing geef". Dus Lakshmi heeft dit alles met mij moeten verduren, maar ik waardeer het zeer dat ze me de gelegenheid gaf hier te zijn. En u allemaal, hartelijk dank.
(Applause)
(Applaus)
HH: Thank you very much.
ZH: Dank u wel.
(Applause)
(Applaus)