[His Holiness Pope Francis Filmed in Vatican City First shown at TED2017]
[Zijne Heiligheid Paus Franciscus Opgenomen in Vaticaanstad Wereldpremière op TED2017]
Good evening – or, good morning, I am not sure what time it is there. Regardless of the hour, I am thrilled to be participating in your conference. I very much like its title – "The Future You" – because, while looking at tomorrow, it invites us to open a dialogue today, to look at the future through a "you." "The Future You:" the future is made of yous, it is made of encounters, because life flows through our relations with others. Quite a few years of life have strengthened my conviction that each and everyone's existence is deeply tied to that of others: life is not time merely passing by, life is about interactions.
Goeieavond -- of beter: goeiedag, ik weet niet hoe laat het bij jullie is. Hoe laat het ook is, ik ben blij dat ik aan jullie ontmoeting kan deelnemen. Ik hou veel van de titel -- 'The future you' -- want hij kijkt naar morgen, maar nodigt vandaag al uit tot dialoog: terwijl hij naar de toekomst kijkt, nodigt hij uit om zich tot een 'jou' te richten. 'The future you', de toekomst bestaat uit jou, dat wil zeggen uit ontmoetingen, want het leven verloopt langs relaties. Lange levensjaren hebben in mij de overtuiging laten rijpen dat het bestaan van elk van ons samenhangt met dat van de anderen: het leven is geen tijd die voorbijgaat, maar een tijd van ontmoeting.
As I meet, or lend an ear to those who are sick, to the migrants who face terrible hardships in search of a brighter future, to prison inmates who carry a hell of pain inside their hearts, and to those, many of them young, who cannot find a job, I often find myself wondering: "Why them and not me?" I, myself, was born in a family of migrants; my father, my grandparents, like many other Italians, left for Argentina and met the fate of those who are left with nothing. I could have very well ended up among today's "discarded" people. And that's why I always ask myself, deep in my heart: "Why them and not me?"
In ontmoetingen met zieken die lijden, migranten die ontstellende moeilijkheden trotseren, op zoek naar een betere toekomst, gevangenen die de hel in hun hart dragen, mensen, vooral jongeren, die geen werk hebben, stel ik me vaak één vraag: "Waarom zij wel en ik niet?" Ik kom ook uit een emigrantenfamilie. Mijn papa, mijn grootouders zijn, net als zovele Italianen, naar Argentinië vertrokken om daar het lot te kennen van wie niets meer heeft. Ik had ook bij de verworpenen van vandaag kunnen zijn. Daarom stel ik me in mijn hart altijd weer de vraag: "Waarom zij wel en ik niet?"
First and foremost, I would love it if this meeting could help to remind us that we all need each other, none of us is an island, an autonomous and independent "I," separated from the other, and we can only build the future by standing together, including everyone. We don’t think about it often, but everything is connected, and we need to restore our connections to a healthy state. Even the harsh judgment I hold in my heart against my brother or my sister, the open wound that was never cured, the offense that was never forgiven, the rancor that is only going to hurt me, are all instances of a fight that I carry within me, a flare deep in my heart that needs to be extinguished before it goes up in flames, leaving only ashes behind.
Ik zou vooral willen dat deze ontmoeting ons zou helpen onthouden dat we allemaal elkaar nodig hebben, dat niemand van ons een eiland is, een autonoom ik, onafhankelijk van anderen, dat we de toekomst alleen samen kunnen bouwen, zonder uitsluiting. Vaak denken we er niet aan, maar alles hangt samen en we moeten onze banden herstellen: ook dat harde oordeel dat ik in mijn hart draag tegen mijn broeder of zuster, die niet geheelde wonde, dat niet vergeven kwaad, die rancune die me alleen maar pijn doet, is een smeulend stukje oorlog in mijn hart, dat ik moet doven als ik niet wil dat het een uitslaande brand wordt.
Many of us, nowadays, seem to believe that a happy future is something impossible to achieve. While such concerns must be taken very seriously, they are not invincible. They can be overcome when we don't lock our door to the outside world. Happiness can only be discovered as a gift of harmony between the whole and each single component. Even science – and you know it better than I do – points to an understanding of reality as a place where every element connects and interacts with everything else.
Om allerlei redenen lijken velen vandaag niet te geloven dat een gelukkige toekomst mogelijk is. Die angsten moeten au sérieux genomen worden. Maar ze zijn niet onoverkomelijk. We kunnen ze overwinnen als we ons niet in onszelf opsluiten. Want geluk ervaar je alleen als het geschenk van de harmonie tussen elk van de delen en het geheel. Ook de wetenschap -- dat weten jullie beter dan ik -- verschaft ons vandaag een begrip van de realiteit waarbij alles in verband bestaat, in permanente interactie met alles.
And this brings me to my second message. How wonderful would it be if the growth of scientific and technological innovation would come along with more equality and social inclusion. How wonderful would it be, while we discover faraway planets, to rediscover the needs of the brothers and sisters orbiting around us. How wonderful would it be if solidarity, this beautiful and, at times, inconvenient word, were not simply reduced to social work, and became, instead, the default attitude in political, economic and scientific choices, as well as in the relationships among individuals, peoples and countries. Only by educating people to a true solidarity will we be able to overcome the "culture of waste," which doesn't concern only food and goods but, first and foremost, the people who are cast aside by our techno-economic systems which, without even realizing it, are now putting products at their core, instead of people.
En dat brengt me bij mijn tweede boodschap. Zou het niet mooi zijn als de groei van wetenschappelijke en technologische innovaties gepaard ging met steeds grotere billijkheid en sociale inclusie! Zou het niet mooi zijn als we, terwijl we nieuwe verre planeten ontdekken ook de nood herontdekten van de broeders en zusters in een baan rondom ons? Hoe mooi zou het zijn als broederschap, een mooi en tegelijk ongemakkelijk begrip, zich niet zou beperken tot sociale bijstand, maar de basishouding zou worden van politieke, economische en wetenschappelijke keuzes, in de relaties tussen mensen, volkeren en landen. Alleen opvoeding tot broederschap, tot concrete solidariteit kan de 'wegwerpcultuur' overwinnen die niet alleen over voedsel en goederen gaat, maar vooral over mensen die terechtkomen in de marge van technisch-economische systemen waarvan het centrum, zonder dat we het beseffen, vaak niet langer de mens is maar de producten van de mens.
Solidarity is a term that many wish to erase from the dictionary. Solidarity, however, is not an automatic mechanism. It cannot be programmed or controlled. It is a free response born from the heart of each and everyone. Yes, a free response! When one realizes that life, even in the middle of so many contradictions, is a gift, that love is the source and the meaning of life, how can they withhold their urge to do good to another fellow being?
Solidariteit is een woord dat zovelen uit het woordenboek willen schrappen. Solidariteit is nochtans geen automatisch mechanisme dat zich laat programmeren of bevelen: het is een vrij antwoord dat ontstaat in eenieders hart. Jawel, een vrij antwoord! Wie begrijpt dat zijn leven, met al zijn contradicties, een geschenk is, dat de liefde bron en zin van het leven is, kan onmogelijk het verlangen onderdrukken om goed te doen aan anderen.
In order to do good, we need memory, we need courage and we need creativity. And I know that TED gathers many creative minds. Yes, love does require a creative, concrete and ingenious attitude. Good intentions and conventional formulas, so often used to appease our conscience, are not enough. Let us help each other, all together, to remember that the other is not a statistic or a number. The other has a face. The "you" is always a real presence, a person to take care of.
Activiteit ten goede vergt geheugen, moed en creativiteit. Ik heb me laten vertellen dat er bij TED veel zeer creatieve mensen verzameld zijn. Ja, liefde vergt een creatief, concreet en vernuftig antwoord. We redden het niet met de goede voornemens en geijkte formules waarmee we alleen ons geweten sussen. Laten we elkaar eraan herinneren dat anderen geen statistieken of cijfers zijn: de ander heeft een gelaat, 'jij' bent altijd een concreet gelaat, een broeder om zorg voor te dragen.
There is a parable Jesus told to help us understand the difference between those who'd rather not be bothered and those who take care of the other. I am sure you have heard it before. It is the Parable of the Good Samaritan. When Jesus was asked: "Who is my neighbor?" - namely, "Who should I take care of?" - he told this story, the story of a man who had been assaulted, robbed, beaten and abandoned along a dirt road. Upon seeing him, a priest and a Levite, two very influential people of the time, walked past him without stopping to help. After a while, a Samaritan, a very much despised ethnicity at the time, walked by. Seeing the injured man lying on the ground, he did not ignore him as if he weren't even there. Instead, he felt compassion for this man, which compelled him to act in a very concrete manner. He poured oil and wine on the wounds of the helpless man, brought him to a hostel and paid out of his pocket for him to be assisted.
Er is een verhaal dat Jezus vertelde om het verschil te duiden tussen wie zich geen moeite geeft en wie zorg draagt voor de ander. Jullie hebben er wellicht al van gehoord: de parabel van de goede Samaritaan. Toen ze Jezus vroegen "Wie is mijn naaste?", -- ofwel "Voor wie moet ik zorgen?" -- vertelde Jezus dit verhaal, van een mens die door rovers was aangevallen, beroofd en op straat achtergelaten. Twee toentertijd zeer respectabele mensen, een priester en een leviet, zagen hem maar gingen voorbij zonder te stoppen. Toen kwam een Samaritaan voorbij, die behoorde tot een verachte stam, en toen die Samaritaan de gewonde man op de grond zag liggen, liep hij niet, zoals de anderen, in een boog om hem heen, maar toonde hij mededogen. Hij liet zich ontroeren, en dat mededogen bracht hem tot zeer concrete daden: hij goot olie en wijn op de wonden van de man, bracht hem naar een herberg en betaalde uit eigen zak voor zijn bijstand.
The story of the Good Samaritan is the story of today’s humanity. People's paths are riddled with suffering, as everything is centered around money, and things, instead of people. And often there is this habit, by people who call themselves "respectable," of not taking care of the others, thus leaving behind thousands of human beings, or entire populations, on the side of the road. Fortunately, there are also those who are creating a new world by taking care of the other, even out of their own pockets. Mother Teresa actually said: "One cannot love, unless it is at their own expense."
Het verhaal van de Goede Samaritaan is het verhaal van de mensheid vandaag. Op de weg van de volkeren liggen wonden die zijn veroorzaakt doordat geld en dingen centraal staan in plaats van mensen. En er is de gewoonte van mensen die zichzelf 'degelijk' noemen, om niet om anderen te geven en zovele mensen, hele volkeren, links te laten liggen, langs de weg. Maar er zijn er ook die leven geven aan een nieuwe wereld, door zorg te dragen voor anderen, ook op eigen kosten. Moeder Teresa van Calcutta zei dat je alleen op eigen kosten kan liefhebben.
We have so much to do, and we must do it together. But how can we do that with all the evil we breathe every day? Thank God, no system can nullify our desire to open up to the good, to compassion and to our capacity to react against evil, all of which stem from deep within our hearts. Now you might tell me, "Sure, these are beautiful words, but I am not the Good Samaritan, nor Mother Teresa of Calcutta." On the contrary: we are precious, each and every one of us. Each and every one of us is irreplaceable in the eyes of God. Through the darkness of today's conflicts, each and every one of us can become a bright candle, a reminder that light will overcome darkness, and never the other way around.
We hebben zoveel te doen, en we moeten het samen doen. Hoe moet dat dan, met het kwade dat we elke dag ademen? God zij dank kan geen enkel systeem de openheid te niet doen voor het goede, de compassie, het vermogen om op het kwade te reageren dat zich schuilhoudt in het hart van de mens. Nu zullen jullie zeggen: "Ja, dat zijn mooie woorden, maar ik ben de Goede Samaritaan niet, en ook niet Moeder Teresa van Calcutta." Maar ieder van ons is kostbaar, ieder van ons is onvervangbaar in de ogen van God. In de nacht van de conflicten die we doormaken, kan elk van ons een aangestoken kaars zijn die eraan herinnert dat het licht de duisternis overwint, en niet omgekeerd.
To Christians, the future does have a name, and its name is Hope. Feeling hopeful does not mean to be optimistically naïve and ignore the tragedy humanity is facing. Hope is the virtue of a heart that doesn't lock itself into darkness, that doesn't dwell on the past, does not simply get by in the present, but is able to see a tomorrow. Hope is the door that opens onto the future. Hope is a humble, hidden seed of life that, with time, will develop into a large tree. It is like some invisible yeast that allows the whole dough to grow, that brings flavor to all aspects of life. And it can do so much, because a tiny flicker of light that feeds on hope is enough to shatter the shield of darkness. A single individual is enough for hope to exist, and that individual can be you. And then there will be another "you," and another "you," and it turns into an "us." And so, does hope begin when we have an "us?" No. Hope began with one "you." When there is an "us," there begins a revolution.
Voor ons christenen heeft de toekomst een naam, en die naam is hoop. Hoop staat niet gelijk met naïef optimisme dat de ogen sluit voor het drama van het kwaad in de mensheid. Hoop is de deugd van een hart dat zich niet sluit in het duister, dat geen halt houdt bij het verleden, dat niet louter overleeft in het heden, maar dat een toekomst kan zien. Hoop is een poort die openstaat naar de toekomst. Hoop is een levenszaad, nederig en verborgen, dat mettertijd uitgroeit tot een grote boom. Het is een onzichtbare desem die het hele deeg doet rijzen en smaak geeft aan het hele leven. Ze is tot zoveel in staat omdat het volstaat dat een klein lichtje zich voedt met hoop opdat de duisternis gebroken zou zijn. Eén mens volstaat opdat er hoop zou zijn, en die mens kan jij zijn. En dan volgt een andere 'jij', en nog een, en dan worden we 'wij'. En als we 'wij' zijn, is dat dan het begin van de hoop? Nee. De hoop is bij 'jou' begonnen. Als er een 'wij' is, begint de revolutie.
The third message I would like to share today is, indeed, about revolution: the revolution of tenderness. And what is tenderness? It is the love that comes close and becomes real. It is a movement that starts from our heart and reaches the eyes, the ears and the hands. Tenderness means to use our eyes to see the other, our ears to hear the other, to listen to the children, the poor, those who are afraid of the future. To listen also to the silent cry of our common home, of our sick and polluted earth. Tenderness means to use our hands and our heart to comfort the other, to take care of those in need.
De derde en laatste boodschap die ik met jullie wil delen, gaat over de revolutie: de revolutie van de tederheid. Wat is tederheid? Nabije en concrete liefde. Het is een beweging die begint bij het hart en zich uitstrekt tot ogen, oren, handen. Tederheid is je ogen gebruiken om de ander te zien, je oren gebruiken om de ander te horen, om de kreten te horen van wie klein is, arm, bang voor de toekomst, om de stille kreet te horen van ons gemeenschappelijke huis, de Aarde die bezoedeld en ziek is. Tederheid wil zeggen je handen en je hart gebruiken om de ander te koesteren. Om zorg voor hem te dragen.
Tenderness is the language of the young children, of those who need the other. A child’s love for mom and dad grows through their touch, their gaze, their voice, their tenderness. I like when I hear parents talk to their babies, adapting to the little child, sharing the same level of communication. This is tenderness: being on the same level as the other. God himself descended into Jesus to be on our level. This is the same path the Good Samaritan took. This is the path that Jesus himself took. He lowered himself, he lived his entire human existence practicing the real, concrete language of love.
Tederheid is de taal van de kleinsten, van wie de ander nodig heeft: een kind houdt van papa en mama en herkent hen aan hun knuffels, hun blik, hun stem, hun tederheid. Ik luister graag naar mama's en papa's die praten met hun kleine kinderen, die zelf weer kind worden en praten zoals een kind. Dat is tederheid: afdalen tot het niveau van de ander. Zo is ook God afgedaald om met ons op gelijke voet te staan. Dat is de weg die de Goede Samaritaan heeft afgelegd. Dat is de weg die Jezus heeft afgelegd, die is afgedaald, die heel het leven van de mens heeft afgelegd in de concrete taal van de liefde.
Yes, tenderness is the path of choice for the strongest, most courageous men and women. Tenderness is not weakness; it is fortitude. It is the path of solidarity, the path of humility. Please, allow me to say it loud and clear: the more powerful you are, the more your actions will have an impact on people, the more responsible you are to act humbly. If you don’t, your power will ruin you, and you will ruin the other. There is a saying in Argentina: "Power is like drinking gin on an empty stomach." You feel dizzy, you get drunk, you lose your balance, and you will end up hurting yourself and those around you, if you don’t connect your power with humility and tenderness. Through humility and concrete love, on the other hand, power – the highest, the strongest one – becomes a service, a force for good.
Ja, tederheid is de weg van de dapperste en sterkste mannen en vrouwen. Tederheid is geen zwakte, het is kracht. Het is de weg van de solidariteit, de weg van de nederigheid. Sta me toe om duidelijk te zeggen: hoe machtiger je bent, hoe meer impact je daden hebben op de mens, hoe nederiger je moet zijn. Want anders richt macht je ten gronde en zal je de anderen ten gronde richten. In Argentinië zeiden we dat macht is als gin op je nuchtere maag: het brengt je het hoofd op hol, voert je dronken, doet je wankelen en maakt dat je jezelf en anderen kwetst als je er geen nederigheid en tederheid aan toevoegt. Maar met nederigheid en concrete liefde wordt macht -- de hoogste, de sterkste -- dienstbaarheid en verspreidt ze het goede.
The future of humankind isn't exclusively in the hands of politicians, of great leaders, of big companies. Yes, they do hold an enormous responsibility. But the future is, most of all, in the hands of those people who recognize the other as a "you" and themselves as part of an "us." We all need each other. And so, please, think of me as well with tenderness, so that I can fulfill the task I have been given for the good of the other, of each and every one, of all of you, of all of us. Thank you.
De toekomst van de mensheid ligt niet alleen in handen van politici, van grote leiders, van grote ondernemingen. Ja, hun verantwoordelijkheid is immens. Maar de toekomst is vooral in handen van de mensen die de ander als een 'jij' herkennen en zichzelf als deel van een 'wij'. We hebben elkaar nodig. Wil daarom alstublieft ook mij met tederheid gedenken, zodat ik de taak kan vervullen die mij is toevertrouwd tot welzijn van de anderen, van iedereen, van jullie allen, van ons allen. Dankuwel.