[Η Αυτού Αγιότητα ο Πάπας Φραγκίσκος Βιντεοσκοπημένο στην Πόλη του Βατικανού Προβλήθηκε για πρώτη φορά στο TED2017] Καλησπέρα - ή, καλημέρα, δεν είμαι σίγουρος τι ώρα είναι εκεί. Ανεξαρτήτως ώρας, είμαι ενθουσιασμένος που παίρνω μέρος στο συνέδριό σας. Μου αρέσει πολύ ο τίτλος του - «Ο Μελλοντικός Εσύ» - επειδή, καθώς κοιτάτε το αύριο, σας προσκαλεί να ανοίξετε έναν διάλογο σήμερα, να δείτε το μέλλον μέσω ενός «εσύ». «Ο Μελλοντικός Εσύ»: το μέλλον είναι φτιαγμένο από εσύ, είναι φτιαγμένο από συναντήσεις, επειδή η ζωή κυλά μέσα από σχέσεις με άλλους. Αρκετά χρόνια ζωής έχουν ενδυναμώσει την πεποίθησή μου ότι η ύπαρξη καθενός συνδέεται άρρηκτα με την ύπαρξη των άλλων: η ζωή δεν είναι απλά χρόνος που περνά, η ζωή αφορά τις αλληλεπιδράσεις. Καθώς συναντώ ή ακούω αυτούς που είναι άρρωστοι, τους πρόσφυγες που αντιμετωπίζουν τρομερές δυσκολίες ψάχνοντας ένα λαμπρότερο μέλλον, μέχρι τους φυλακισμένους που κουβαλούν μια κόλαση πόνου στις καρδιές τους, και αυτούς, πολλοί από αυτούς νέοι, που δεν μπορούν να βρουν δουλειά, συχνά πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται: «Γιατί αυτοί κι όχι εγώ;» Κι εγώ γεννήθηκα σε μια οικογένεια προσφύγων. Ο πατέρας μου, οι παππούδες μου, όπως και πολλοί άλλοι Ιταλοί, έφυγαν για την Αργεντινή και συνάντησαν τη μοίρα αυτών που δεν τους απέμεινε τίποτα. Θα μπορούσα πολύ εύκολα να είχα καταλήξει ανάμεσα στους σημερινούς «απορριπτέους». Και γι' αυτό πάντα αναρωτιέμαι βαθιά στην καρδιά μου: «Γιατί αυτοί κι όχι εγώ;» Πρώτα απ' όλα, θα μου άρεσε πολύ αν αυτή η συνάντηση μπορούσε να μας βοηθήσει να θυμηθούμε ότι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, κανένας από εμάς δεν είναι νησί, ένα αυτόνομο και ανεξάρτητο «εγώ», διαχωρισμένο από τους άλλους, και μπορούμε να χτίσουμε το μέλλον μόνο αν στεκόμαστε μαζί, συμπεριλαμβάνοντας τους πάντες. Δεν το σκεφτόμαστε πολύ συχνά, αλλά όλα συνδέονται, και πρέπει να επαναφέρουμε τις επαφές μας σε μια υγιή κατάσταση. Ακόμη και η σκληρή στάση που έχω στην καρδιά μου ενάντια στον αδελφό μου ή την αδελφή μου, η ανοιχτή πληγή που ποτέ δεν επουλώθηκε, το αδίκημα που ποτέ δεν συγχωρέθηκε, η μνησικακία που θα πληγώσει μόνο εμένα, είναι όλα περιπτώσεις μιας πάλης που έχω μέσα μου, μια φλόγα βαθιά μέσα στην καρδιά μου που πρέπει να σβήσει πριν γίνει φωτιά αφήνοντας πίσω της μόνο στάχτες. Τη σημερινή εποχή, πολλοί από εμάς, για διάφορους λόγους φαίνεται να πιστεύουν ότι είναι αδύνατο να έχουμε ένα ευτυχισμένο μέλλον. Αν και πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά τέτοιες ανησυχίες, δεν είναι ανίκητες. Ξεπερνιόνται όταν δεν κλειδώνουμε την πόρτα στον έξω κόσμο. Η ευτυχία μπορεί να ανακαλυφθεί μόνο σαν ένα δώρο αρμονίας ανάμεσα στο όλο και κάθε ένα κομμάτι του. Ακόμη και η επιστήμη - και το γνωρίζετε καλύτερα από μένα - δείχνει προς μια κατανόηση της πραγματικότητας ως έναν τόπο όπου κάθε στοιχείο συνδέεται και αλληλεπιδρά με όλα τα άλλα. Και αυτό με φέρνει στο δεύτερο μήνυμά μου. Πόσο υπέροχο θα ήταν αν η ανάπτυξη της επιστημονικής και τεχνολογικής καινοτομίας έφερνε μαζί της περισσότερη ισότητα και κοινωνική ενσωμάτωση. Πόσο υπέροχο θα ήταν, ενώ ανακαλύπτουμε μακρινούς πλανήτες, να ξαναβρούμε τις ανάγκες των αδελφών μας σε τροχιά γύρω μας. Πόσο υπέροχο θα ήταν αν η αλληλεγγύη, αυτή η όμορφη, αλλά μερικές φορές άβολη λέξη, δεν αναγόταν απλά σε κοινωνική βοήθεια, αλλά γινόταν η αναμενόμενη συμπεριφορά σε πολιτικές, οικονομικές και επιστημονικές επιλογές, καθώς και σε σχέσεις ανάμεσα σε άτομα, λαούς και χώρες. Μόνο εκπαιδεύοντας τους ανθρώπους στην πραγματική αλληλεγγύη θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την «κουλτούρα των απορριμάτων», που δεν αφορά μόνο φαγητά και αγαθά αλλά, πρώτα απ' όλα, τους ανθρώπους που παραμερίζονται από τα τεχνο-οικονομικά μας συστήματα τα οποία, χωρίς να το καταλάβουμε, επικεντρώνονται στα προϊόντα των ανθρώπων αντί στους ανθρώπους. Η αλληλεγγύη είναι ένας όρος που πολλοί θα ήθελαν να σβήσουν από τα λεξικά. Όμως η αλληλεγγύη δεν είναι ένας αυτόματος μηχανισμός. Δεν μπορεί να προγραμματιστεί ή να ελεγχθεί. Είναι μια ελεύθερη απόκριση που γεννιέται από την καρδιά του καθενός. Ναι, μια ελεύθερη απόκριση! Όταν κάποιος συνειδητοποιεί ότι η ζωή, ακόμη κι εν μέσω τόσων αντιφάσεων, είναι ένα δώρο, ότι η αγάπη είναι η πηγή και το νόημα της ζωής, πώς μπορούν να αρνηθούν την επιθυμία τους να κάνουν το καλό στον συνάνθρωπό τους; Για να κάνουμε το καλό, χρειαζόμαστε μνήμη, χρειαζόμαστε κουράγιο αλλά και δημιουργικότητα, και μου έχουν πει ότι το TED μαζεύει πολλά δημιουργικά άτομα. Ναι, η αγάπη απαιτεί μια δημιουργική, συγκεκριμένη κι έξυπνη συμπεριφορά. Δεν είναι αρκετές οι καλές προθέσεις και οι συμβατικοί τύποι, που χρησιμοποιούνται τόσο συχνά μόνο για να κατευνάσουν τη συνείδησή μας. Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον, όλοι μαζί, για να θυμηθούμε ότι ο άλλος δεν είναι μια στατιστική, ή ένας αριθμός. Ο άλλος έχει πρόσωπο. Το «εσύ» είναι πάντα μια πραγματική παρουσία, ένας αδελφός για να φροντίσετε. Ο Ιησούς είπε μια παραβολή για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τη διαφορά ανάμεσα σε αυτούς που προτιμούν να μην ενοχληθούν και αυτούς που φροντίζουν τους άλλους. Είμαι σίγουρος ότι την έχετε ξανακούσει. Είναι η Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Όταν ο Ιησούς ερωτήθηκε: «Ποιος είναι ο γείτονάς μου;» - δηλαδή, «Ποιον να φροντίσω;» - είπε αυτή την ιστορία, την ιστορία ενός άντρα που του είχαν επιτεθεί, τον είχαν κλέψει, τον είχαν δείρει και τον είχαν παρατήσει σε έναν χωματόδρομο. Καθώς τον είδαν δύο άτομα με μεγάλη επιρροή εκείνη την εποχή, ένας ιερέας και ένας Λευίτης, τον προσπέρασαν χωρίς να σταματήσουν να τον βοηθήσουν. Μετά από λίγο πέρασε ένας Σαμαρείτης, μια πολύ μισητή εθνικότητα τότε. Βλέποντας τον τραυματισμένο άντρα ξαπλωμένο στο χώμα, δεν τον αγνόησε όπως οι άλλοι, λες και δεν υπήρχε καν. Αντιθέτως, ένιωσε συμπόνια γι' αυτόν τον άνθρωπο, η οποία τον ανάγκασε να ενεργήσει με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Έβαλε λάδι και κρασί στις πληγές του αβοήθητου άντρα, τον πήγε σε ένα πανδοχείο και πλήρωσε από την τσέπη του για να τον βοηθήσουν. Η ιστορία του Καλού Σαμαρείτη είναι η ιστορία της σημερινής ανθρωπότητας. Τα μονοπάτια των ανθρώπων είναι γεμάτα με πληγές καθώς όλα επικεντρώνονται στα χρήματα, και στα πράγματα αντί για τους ανθρώπους. Και συχνά υπάρχει αυτή η συνήθεια, από άτομα που αυτοαποκαλούνται «αξιοσέβαστα», να μη φροντίζουν τους άλλους, κι έτσι να αφήνουν πίσω χιλιάδες ανθρώπους, ή ολόκληρους πληθυσμούς, στην άκρη του δρόμου. Ευτυχώς, υπάρχουν και αυτοί που δημιουργούν έναν νέο κόσμο φροντίζοντας ο ένας τον άλλον, ακόμη και από την τσέπη τους. Η Μητέρα Τερέζα της Καλκούτας είπε: «Δεν μπορεί ν' αγαπήσει κάποιος, εκτός κι αν είναι με δικά του έξοδα». Έχουμε τόσα πολλά να κάνουμε, και πρέπει να τα κάνουμε μαζί. Αλλά πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό, με όλο το κακό που αναπνέουμε καθημερινά; Δόξα τω Θεώ, κανένα σύστημα δεν μπορεί να μηδενίσει την επιθυμία μας να ανοιχτούμε στο καλό, στη συμπόνια και στη δυναντότητά μας να αντιδράσουμε ενάντια στο κακό, πράγματα που προέρχονται από τα βάθη της καρδιάς μας. Τώρα ίσως να μου πείτε, «Σίγουρα, αυτά είναι όμορφα λόγια, αλλά δεν είμαι ούτε ο Καλός Σαμαρείτης ούτε η Μητέρα Τερέζα της Καλκούτας». Αντιθέτως: είμαστε πολύτιμοι, κάθε ένας από εμάς. Κάθε ένας από εμάς είναι αναντικατάστατος στα μάτια του Θεού. Μέσα από το σκοτάδι των σημερινών συγκρούσεων, κάθε ένας από εμάς μπορεί να γίνει ένα λαμπερό κερί, μια υπενθύμιση ότι το φως θα υπερισχύσει του σκότους, και ποτέ δεν θα γίνει το αντίθετο. Για εμάς τους Χριστιανούς, το μέλλον έχει όνομα, και το όνομά του είναι Ελπίδα. Το να αισθάνεστε ελπίδα δεν σημαίνει ότι πρέπει να είστε αισιόδοξα αφελείς και να αγνοείτε την τραγωδία που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Η ελπίδα είναι η αρετή μιας καρδιάς που δεν κλειδώνει τον εαυτό της στο σκοτάδι, δεν επιμένει στο παρελθόν, και δεν τα βγάζει απλά πέρα στο παρόν, αλλά μπορεί να δει το αύριο. Η ελπίδα είναι η πόρτα που ανοίγει στο μέλλον. Η ελπίδα είναι ένας ταπεινός, κρυφός σπόρος ζωής που με τον καιρό θα αναπτυχθεί σε ένα μεγάλο δέντρο. Είναι σαν κάποια αόρατη μαγιά που κάνει το ζυμάρι να φουσκώσει, που δίνει γεύση σε όλες τις πλευρές της ζωής. Και μπορεί να κάνει τόσα πολλά, επειδή ένα μικρό τρεμόπαιγμα του φωτός που τρέφεται με την ελπίδα είναι αρκετό να διαλύσει την ασπίδα του σκότους. Ένα μόνο άτομο είναι αρκετό για να υπάρξει ελπίδα, και αυτό το άτομο μπορείς να είσαι εσύ. Και μετά θα υπάρξει ένα άλλο «εσύ», και ένα άλλο «εσύ», και θα γίνει ένα «εμείς». Κι έτσι, η ελπίδα ξεκινάει όταν θα έχουμε ένα «εμείς»; Όχι. Η ελπίδα ξεκινάει με ένα «εσύ». Όταν υπάρξει ένα «εμείς», τότε ξεκινά μια επανάσταση. Το τρίτο μήνυμα που θα ήθελα να μοιραστώ σήμερα, έχει όντως να κάνει με την επανάσταση: την επανάσταση της τρυφερότητας. Και τι είναι η τρυφερότητα; Είναι η αγάπη που έρχεται κοντά και γίνεται αληθινή. Είναι ένα κίνημα που ξεκινά από την καρδιά μας και φτάνει στα μάτια, τα αυτιά και τα χέρια. Τρυφερότητα σημαίνει να χρησιμοποιούμε τα μάτια μας για να δούμε τον άλλον, τα αυτιά μας για να τον ακούσουμε, για να ακούσουμε τα παιδιά, τους φτωχούς, αυτούς που φοβούνται το μέλλον. Να ακούσουμε και την σιωπηλή κραυγή του κοινού μας σπιτιού, της άρρωστης και μολυσμένης Γης. Τρυφερότητα σημαίνει να χρησιμοποιήσουμε τα χέρια μας και την καρδιά μας για να παρηγορήσουμε τον άλλον. Για να φροντίσουμε αυτούς που έχουν ανάγκη. Η τρυφερότητα είναι η γλώσσα των μικρών παιδιών, αυτών που χρειάζονται τον άλλο. Η αγάπη του παιδιού για τη μαμά και τον μπαμπά μεγαλώνει μέσα από το άγγιγμά τους, το βλέμμα τους, τη φωνή τους, την τρυφερότητά τους. Μου αρέσει όταν ακούω γονείς να μιλούν στα μωρά τους, να προσαρμόζονται στο μικρό παιδί, να μιλάνε όπως μιλά κι αυτό, το μικρό παιδί. Αυτή είναι τρυφερότητα: να κατεβαίνετε στο ίδιο επίπεδο με τον άλλον. Ο ίδιος ο Θεός κατέβηκε στον Ιησού για να είναι στο επίπεδό μας. Αυτό είναι το ίδιο μονοπάτι που πήρε ο καλός Σαμαρείτης. Αυτό είναι το μονοπάτι που πήρε ο ίδιος ο Ιησούς. Χαμήλωσε τον εαυτό του, έζησε ολόκληρη την ανθρώπινή του ύπαρξη ασκώντας την πραγματική γλώσσα της αγάπης. Ναι, η τρυφερότητα είναι το μονοπάτι της επιλογής για τους πιο δυνατούς και γενναίους άνδρες και γυναίκες. Η τρυφερότητα δεν είναι αδυναμία, είναι σθένος. Είναι το μονοπάτι της αλληλεγγύης, το μονοπάτι της ταπεινότητας. Παρακαλώ, επιτρέψτε μου να το πω δυνατά και καθαρά: όσο πιο ισχυροί είστε, όσο μεγαλύτερο αντίκτυπο έχουν οι πράξεις σας στους ανθρώπους, τόσο πιο υπεύθυνοι είστε για να ενεργείτε ταπεινά. Αν δεν το κάνετε αυτό, η ισχύς θα σας καταστρέψει κι εσείς θα καταστρέψετε τον άλλον. Υπάρχει ένα ρητό στην Αργεντινή: Η δύναμη είναι σαν να πίνουμε τζιν με άδειο στομάχι. Νιώθετε ναυτία, μεθάτε, χάνετε την ισορροπία σας και καταλήγετε να πληγώνετε τον εαυτό σας και όλους γύρω σας, αν δεν συνδέσετε τη δύναμή σας με ταπεινότητα και τρυφερότητα. Από την άλλη, μέσα από την ταπεινότητα και την πραγματική αγάπη, η ισχύς - η υψηλότερη, η δυνατότερη - γίνεται υπηρεσία, μια δύναμη για καλό. Το μέλλον της ανθρωπότητας δεν είναι αποκλειστικά στα χέρια των πολιτικών, των μεγάλων ηγετών, των μεγάλων εταιριών. Ναι, έχουν τεράστια ευθύνη. Αλλά το μέλλον είναι, πάνω απ' όλα, στα χέρια αυτών των ανθρώπων που αναγνωρίζουν τον άλλον ως έναν «εσύ», και τους εαυτούς τους ως κομμάτι ενός «εμείς». Όλοι μας χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Κι έτσι, παρακαλώ σκεφτείτε κι εμένα με τρυφερότητα, ώστε να μπορέσω να εκπληρώσω την αποστολή που μου έχει δοθεί για το καλό του άλλου, κάθε ενός, όλων εσάς, όλων εμάς. Σας ευχαριστώ.
[His Holiness Pope Francis Filmed in Vatican City First shown at TED2017] Good evening – or, good morning, I am not sure what time it is there. Regardless of the hour, I am thrilled to be participating in your conference. I very much like its title – "The Future You" – because, while looking at tomorrow, it invites us to open a dialogue today, to look at the future through a "you." "The Future You:" the future is made of yous, it is made of encounters, because life flows through our relations with others. Quite a few years of life have strengthened my conviction that each and everyone's existence is deeply tied to that of others: life is not time merely passing by, life is about interactions. As I meet, or lend an ear to those who are sick, to the migrants who face terrible hardships in search of a brighter future, to prison inmates who carry a hell of pain inside their hearts, and to those, many of them young, who cannot find a job, I often find myself wondering: "Why them and not me?" I, myself, was born in a family of migrants; my father, my grandparents, like many other Italians, left for Argentina and met the fate of those who are left with nothing. I could have very well ended up among today's "discarded" people. And that's why I always ask myself, deep in my heart: "Why them and not me?" First and foremost, I would love it if this meeting could help to remind us that we all need each other, none of us is an island, an autonomous and independent "I," separated from the other, and we can only build the future by standing together, including everyone. We don’t think about it often, but everything is connected, and we need to restore our connections to a healthy state. Even the harsh judgment I hold in my heart against my brother or my sister, the open wound that was never cured, the offense that was never forgiven, the rancor that is only going to hurt me, are all instances of a fight that I carry within me, a flare deep in my heart that needs to be extinguished before it goes up in flames, leaving only ashes behind. Many of us, nowadays, seem to believe that a happy future is something impossible to achieve. While such concerns must be taken very seriously, they are not invincible. They can be overcome when we don't lock our door to the outside world. Happiness can only be discovered as a gift of harmony between the whole and each single component. Even science – and you know it better than I do – points to an understanding of reality as a place where every element connects and interacts with everything else. And this brings me to my second message. How wonderful would it be if the growth of scientific and technological innovation would come along with more equality and social inclusion. How wonderful would it be, while we discover faraway planets, to rediscover the needs of the brothers and sisters orbiting around us. How wonderful would it be if solidarity, this beautiful and, at times, inconvenient word, were not simply reduced to social work, and became, instead, the default attitude in political, economic and scientific choices, as well as in the relationships among individuals, peoples and countries. Only by educating people to a true solidarity will we be able to overcome the "culture of waste," which doesn't concern only food and goods but, first and foremost, the people who are cast aside by our techno-economic systems which, without even realizing it, are now putting products at their core, instead of people. Solidarity is a term that many wish to erase from the dictionary. Solidarity, however, is not an automatic mechanism. It cannot be programmed or controlled. It is a free response born from the heart of each and everyone. Yes, a free response! When one realizes that life, even in the middle of so many contradictions, is a gift, that love is the source and the meaning of life, how can they withhold their urge to do good to another fellow being? In order to do good, we need memory, we need courage and we need creativity. And I know that TED gathers many creative minds. Yes, love does require a creative, concrete and ingenious attitude. Good intentions and conventional formulas, so often used to appease our conscience, are not enough. Let us help each other, all together, to remember that the other is not a statistic or a number. The other has a face. The "you" is always a real presence, a person to take care of. There is a parable Jesus told to help us understand the difference between those who'd rather not be bothered and those who take care of the other. I am sure you have heard it before. It is the Parable of the Good Samaritan. When Jesus was asked: "Who is my neighbor?" - namely, "Who should I take care of?" - he told this story, the story of a man who had been assaulted, robbed, beaten and abandoned along a dirt road. Upon seeing him, a priest and a Levite, two very influential people of the time, walked past him without stopping to help. After a while, a Samaritan, a very much despised ethnicity at the time, walked by. Seeing the injured man lying on the ground, he did not ignore him as if he weren't even there. Instead, he felt compassion for this man, which compelled him to act in a very concrete manner. He poured oil and wine on the wounds of the helpless man, brought him to a hostel and paid out of his pocket for him to be assisted. The story of the Good Samaritan is the story of today’s humanity. People's paths are riddled with suffering, as everything is centered around money, and things, instead of people. And often there is this habit, by people who call themselves "respectable," of not taking care of the others, thus leaving behind thousands of human beings, or entire populations, on the side of the road. Fortunately, there are also those who are creating a new world by taking care of the other, even out of their own pockets. Mother Teresa actually said: "One cannot love, unless it is at their own expense." We have so much to do, and we must do it together. But how can we do that with all the evil we breathe every day? Thank God, no system can nullify our desire to open up to the good, to compassion and to our capacity to react against evil, all of which stem from deep within our hearts. Now you might tell me, "Sure, these are beautiful words, but I am not the Good Samaritan, nor Mother Teresa of Calcutta." On the contrary: we are precious, each and every one of us. Each and every one of us is irreplaceable in the eyes of God. Through the darkness of today's conflicts, each and every one of us can become a bright candle, a reminder that light will overcome darkness, and never the other way around. To Christians, the future does have a name, and its name is Hope. Feeling hopeful does not mean to be optimistically naïve and ignore the tragedy humanity is facing. Hope is the virtue of a heart that doesn't lock itself into darkness, that doesn't dwell on the past, does not simply get by in the present, but is able to see a tomorrow. Hope is the door that opens onto the future. Hope is a humble, hidden seed of life that, with time, will develop into a large tree. It is like some invisible yeast that allows the whole dough to grow, that brings flavor to all aspects of life. And it can do so much, because a tiny flicker of light that feeds on hope is enough to shatter the shield of darkness. A single individual is enough for hope to exist, and that individual can be you. And then there will be another "you," and another "you," and it turns into an "us." And so, does hope begin when we have an "us?" No. Hope began with one "you." When there is an "us," there begins a revolution. The third message I would like to share today is, indeed, about revolution: the revolution of tenderness. And what is tenderness? It is the love that comes close and becomes real. It is a movement that starts from our heart and reaches the eyes, the ears and the hands. Tenderness means to use our eyes to see the other, our ears to hear the other, to listen to the children, the poor, those who are afraid of the future. To listen also to the silent cry of our common home, of our sick and polluted earth. Tenderness means to use our hands and our heart to comfort the other, to take care of those in need. Tenderness is the language of the young children, of those who need the other. A child’s love for mom and dad grows through their touch, their gaze, their voice, their tenderness. I like when I hear parents talk to their babies, adapting to the little child, sharing the same level of communication. This is tenderness: being on the same level as the other. God himself descended into Jesus to be on our level. This is the same path the Good Samaritan took. This is the path that Jesus himself took. He lowered himself, he lived his entire human existence practicing the real, concrete language of love. Yes, tenderness is the path of choice for the strongest, most courageous men and women. Tenderness is not weakness; it is fortitude. It is the path of solidarity, the path of humility. Please, allow me to say it loud and clear: the more powerful you are, the more your actions will have an impact on people, the more responsible you are to act humbly. If you don’t, your power will ruin you, and you will ruin the other. There is a saying in Argentina: "Power is like drinking gin on an empty stomach." You feel dizzy, you get drunk, you lose your balance, and you will end up hurting yourself and those around you, if you don’t connect your power with humility and tenderness. Through humility and concrete love, on the other hand, power – the highest, the strongest one – becomes a service, a force for good. The future of humankind isn't exclusively in the hands of politicians, of great leaders, of big companies. Yes, they do hold an enormous responsibility. But the future is, most of all, in the hands of those people who recognize the other as a "you" and themselves as part of an "us." We all need each other. And so, please, think of me as well with tenderness, so that I can fulfill the task I have been given for the good of the other, of each and every one, of all of you, of all of us. Thank you.