Depression is the leading cause of disability in the world. In the United States, close to 10% of adults struggle with depression. But because it's a mental illness, it can be a lot harder to understand than, say, high cholesterol. One major source of confusion is the difference between having depression and just feeling depressed. Almost everyone feels down from time to time. Getting a bad grade, losing a job, having an argument, even a rainy day can bring on feelings of sadness. Sometimes there's no trigger at all. It just pops up out of the blue. Then circumstances change, and those sad feelings disappear. Clinical depression is different. It's a medical disorder, and it won't go away just because you want it to. It lingers for at least two consecutive weeks, and significantly interferes with one's ability to work, play, or love. Depression can have a lot of different symptoms: a low mood, loss of interest in things you'd normally enjoy, changes in appetite, feeling worthless or excessively guilty, sleeping either too much or too little, poor concentration, restlessness or slowness, loss of energy, or recurrent thoughts of suicide. If you have at least five of those symptoms, according to psychiatric guidelines, you qualify for a diagnosis of depression. And it's not just behavioral symptoms. Depression has physical manifestations inside the brain. First of all, there are changes that could be seen with the naked eye and X-ray vision. These include smaller frontal lobes and hippocampal volumes. On a more microscale, depression is associated with a few things: the abnormal transmission or depletion of certain neurotransmitters, especially serotonin, norepinephrine, and dopamine, blunted circadian rhythms, or specific changes in the REM and slow-wave parts of your sleep cycle, and hormone abnormalities, such as high cortisol and deregulation of thyroid hormones. But neuroscientists still don't have a complete picture of what causes depression. It seems to have to do with a complex interaction between genes and environment, but we don't have a diagnostic tool that can accurately predict where or when it will show up. And because depression symptoms are intangible, it's hard to know who might look fine but is actually struggling. According to the National Institute of Mental Health, it takes the average person suffering with a mental illness over ten years to ask for help. But there are very effective treatments. Medications and therapy complement each other to boost brain chemicals. In extreme cases, electroconvulsive therapy, which is like a controlled seizure in the patient's brain, is also very helpful. Other promising treatments, like transcranial magnetic stimulation, are being investigated, too. So, if you know someone struggling with depression, encourage them, gently, to seek out some of these options. You might even offer to help with specific tasks, like looking up therapists in the area, or making a list of questions to ask a doctor. To someone with depression, these first steps can seem insurmountable. If they feel guilty or ashamed, point out that depression is a medical condition, just like asthma or diabetes. It's not a weakness or a personality trait, and they shouldn't expect themselves to just get over it anymore than they could will themselves to get over a broken arm. If you haven't experienced depression yourself, avoid comparing it to times you've felt down. Comparing what they're experiencing to normal, temporary feelings of sadness can make them feel guilty for struggling. Even just talking about depression openly can help. For example, research shows that asking someone about suicidal thoughts actually reduces their suicide risk. Open conversations about mental illness help erode stigma and make it easier for people to ask for help. And the more patients seek treatment, the more scientists will learn about depression, and the better the treatments will get.
Trầm cảm là nguyên nhân gây khuyết tật hàng đầu trên thế giới. Ở Mỹ gần 10% người trường thành đang vật lộn với chứng trầm cảm. Vì là bệnh tâm thần nên nó khó hiểu hơn nhiều so với mấy thứ như mức cholesterol cao. Một nguyên nhân chính gây ra nhầm lẫn là sự khác biệt giữa trầm cảm và cảm giác chán nản. Hầu hết mọi người đều có lúc cảm thấy chán nản. Bị điểm kém, mất việc, cãi vã với ai đó, thậm chí là một ngày mưa cũng làm người ta thấy buồn buồn. Đôi khi không có gì tác động hết. Nó chỉ tự dưng xuất hiện. Rồi khi hoàn cảnh thay đổi những cảm xúc buồn chán đó biến mất. Trầm cảm lâm sàng lại là một vấn đề khác. Đó là rối loạn y học, và nó sẽ không biến mất như ý muốn của bạn. Nó kéo dài ít nhất trong 2 tuần liên tiếp, và ảnh hưởng lớn đến khả năng làm việc, vui chơi, hay yêu đương Trầm cảm có rất nhiều triệu chứng khác nhau: tâm trạng đi xuống, không còn hứng thú với một số việc bạn thường quan tâm, khẩu vị thay đổi cảm thấy vô dụng hay cảm giác tội lỗi quá mức, ngủ quá nhiều hoặc quá ít, khả năng tập trung kém, bồn chồn hoặc chậm chạp, mất năng lượng, hay thường xuyên nghĩ đến hành vi tự sát. Nếu bạn có ít nhất 5 triệu chứng trên, thì theo hướng dẫn về tâm thần học, bạn có đủ điều kiện để được chẩn đoán trầm cảm. Không chỉ có các triệu chứng hành vi, Trầm cảm còn có những biểu hiện thể chất bên trong não bộ Đầu tiên, có những thay đổi có thể nhìn thấy bằng mắt thường và qua X-quang. Sự thay đổi này bao gồm phần thùy trán và khối lượng vùng đồi thị nhỏ lại. Trong phạm vi vi mô, trầm cảm liên quan đến một vài thứ, chẳng hạn như: sự dẫn truyền bất thường hay sự cạn kiệt các chất dẫn truyền thần kinh nào đó, đặc biệt là serotonin, norepinephrine và dopamine, rối loạn nhịp sinh học hay những thay đổi cụ thể ở REM và những phần sóng chậm của chu kỳ ngủ, và những sự bất thường ở hormone như là cortisol cao và rối loạn hormone tuyến giáp. Nhưng các nhà thần kinh học vẫn chưa có bức tranh tổng thể về nguyên nhân gây ra sự trầm cảm Nó có vẻ liên quan đến sự tương tác phức tạp giữa gene và môi trường, nhưng không có công cụ chẩn đoán nào có thể dự đoán chính xác căn bệnh này xuất hiện ở đâu và khi nào. Bởi vì các triệu chứng trầm cảm không thể nhìn thấy, nên khó nhận ra ai đó trông có vẻ ổn nhưng thực ra đang mắc bệnh. Theo Viện Sức Khỏe Tâm Thần Quốc Gia, một người bình thường bị mắc một chứng bệnh tâm thần nào đó phải mất hơn 10 năm để lên tiếng nhờ giúp đỡ. Nhưng có các cách điều trị rất hiệu quả. Thuốc men và liệu pháp bổ sung lẫn nhau để tăng những phản ứng của não bộ. Trong các trường hợp nặng hơn, thì trị liệu co dãn, giống như kiểm soát cơn động kinh trong não bộ của người bệnh, cũng rất có ích. Các cách điều trị triển vọng khác, như kích thích từ xuyên sọ, cũng đang được nghiên cứu. Nên nếu bạn biết ai đó đang bị trầm cảm, hãy động viên họ, một cách nhẹ nhàng, để tìm đến các biện pháp này. Bạn có thể đề nghị giúp họ làm một số việc cụ thể, như tìm kiếm các nhà trị liệu tại khu vực, hay lập ra một danh sách câu hỏi để hỏi bác sĩ. Với những người bị trầm cảm, các bước đầu tiên này có thể rất khó thực hiện. Nếu họ cảm thấy tội lỗi hay xấu hổ, hãy chỉ ra rằng trầm cảm chỉ là một căn bệnh, cũng giống như hen suyễn hay tiểu đường. Đó không phải là sự yếu đuối hay tính cách cá nhân, và họ không nên mong đợi bản thân vượt qua được điều đó như là việc mong muốn bình phục sau chuyện gãy tay. Nếu bản thân bạn trước đây chưa từng bị trầm cảm, thì nên tránh so sánh căn bệnh này với những thời gian mà bạn gục ngã. So sánh với những gì họ đang trải qua với cảm giác buồn bã bình thường, tạm thời có thể khiến họ cảm thấy tội lỗi. Thậm chí là chỉ nói chuyện cởi mở về trầm cảm cũng có ích. Ví dụ, một nghiên cứu chỉ ra rằng việc hỏi ai đó về những ý nghĩ tự tử thực sự làm giảm nguy cơ tự tử của họ. Những cuộc trò chuyện cởi mở về bệnh tâm thần làm giảm đi sự kì thị và khiến cho mọi người dễ dàng tìm kiếm sự giúp đỡ hơn. và càng nhiều bệnh nhân được trị liệu thì các nhà khoa học càng biết nhiều hơn về căn bệnh này, và họ sẽ tìm ra nhiều cách chữa tốt hơn.