Depression is the leading cause of disability in the world. In the United States, close to 10% of adults struggle with depression. But because it's a mental illness, it can be a lot harder to understand than, say, high cholesterol. One major source of confusion is the difference between having depression and just feeling depressed. Almost everyone feels down from time to time. Getting a bad grade, losing a job, having an argument, even a rainy day can bring on feelings of sadness. Sometimes there's no trigger at all. It just pops up out of the blue. Then circumstances change, and those sad feelings disappear. Clinical depression is different. It's a medical disorder, and it won't go away just because you want it to. It lingers for at least two consecutive weeks, and significantly interferes with one's ability to work, play, or love. Depression can have a lot of different symptoms: a low mood, loss of interest in things you'd normally enjoy, changes in appetite, feeling worthless or excessively guilty, sleeping either too much or too little, poor concentration, restlessness or slowness, loss of energy, or recurrent thoughts of suicide. If you have at least five of those symptoms, according to psychiatric guidelines, you qualify for a diagnosis of depression. And it's not just behavioral symptoms. Depression has physical manifestations inside the brain. First of all, there are changes that could be seen with the naked eye and X-ray vision. These include smaller frontal lobes and hippocampal volumes. On a more microscale, depression is associated with a few things: the abnormal transmission or depletion of certain neurotransmitters, especially serotonin, norepinephrine, and dopamine, blunted circadian rhythms, or specific changes in the REM and slow-wave parts of your sleep cycle, and hormone abnormalities, such as high cortisol and deregulation of thyroid hormones. But neuroscientists still don't have a complete picture of what causes depression. It seems to have to do with a complex interaction between genes and environment, but we don't have a diagnostic tool that can accurately predict where or when it will show up. And because depression symptoms are intangible, it's hard to know who might look fine but is actually struggling. According to the National Institute of Mental Health, it takes the average person suffering with a mental illness over ten years to ask for help. But there are very effective treatments. Medications and therapy complement each other to boost brain chemicals. In extreme cases, electroconvulsive therapy, which is like a controlled seizure in the patient's brain, is also very helpful. Other promising treatments, like transcranial magnetic stimulation, are being investigated, too. So, if you know someone struggling with depression, encourage them, gently, to seek out some of these options. You might even offer to help with specific tasks, like looking up therapists in the area, or making a list of questions to ask a doctor. To someone with depression, these first steps can seem insurmountable. If they feel guilty or ashamed, point out that depression is a medical condition, just like asthma or diabetes. It's not a weakness or a personality trait, and they shouldn't expect themselves to just get over it anymore than they could will themselves to get over a broken arm. If you haven't experienced depression yourself, avoid comparing it to times you've felt down. Comparing what they're experiencing to normal, temporary feelings of sadness can make them feel guilty for struggling. Even just talking about depression openly can help. For example, research shows that asking someone about suicidal thoughts actually reduces their suicide risk. Open conversations about mental illness help erode stigma and make it easier for people to ask for help. And the more patients seek treatment, the more scientists will learn about depression, and the better the treatments will get.
Depresia e cauza principală a incapacităţii de muncă în lume. În SUA, aproape 10% din adulţi suferă de depresie. Tocmai pentru că e o boală mintală e mai greu de înţeles decât colesterolul mărit, spre exemplu. Confuzia se face adesea între depresia reală și senzația de deprimare. Majoritatea ne simţim deprimaţi din când în când. Când luăm o notă proastă, ne pierdem locul de muncă, după o ceartă, sau chiar şi o zi ploioasă poate inspira sentimente de tristeţe. Câteodată, fără un motiv anume, apare așa, din senin. Apoi circumstanţele se schimbă şi sentimentele de tristeţe dispar. Depresia clinică e altfel. E o boală şi nu dispare doar pentru că aşa vrei tu. Durează minim două săptămâni consecutive şi afectează capacitatea de muncă, pofta de joacă sau de iubire. Depresia poate avea simptome diverse: apatie, pierderea interesului pentru lucrurile care-ţi plac de obicei, modificarea apetitului, te simţi fără valoare sau excesiv de vinovat, dormi fie prea mult, fie prea puţin, nu te poţi concentra, eşti agitat sau prea lent, te simți lipsit de energie, sau îţi tot trec prin cap gânduri de sinucidere. Dacă ai cel puțin 5 din aceste simptome conform ghidurilor de psihiatrie, e posibil să ai și tu o depresie. Nu sunt doar simptome comportamentale. Depresia are manifestări fizice în creier. Există schimbări care se percep cu ochiul liber şi cu raze X: lobii frontali şi volumul hipocampului sunt mai mici. La scară microscopică depresia e asociată cu anumite lucruri: transmisia anormală sau depleţia anumitor neurotransmiţători, – mai ales a serotoninei, norepinefrinei şi dopaminei – ritmuri circadiene dereglate, sau schimbări caracteristice în fazele REM sau alfa ale ciclurilor de somn, anomalii hormonale, precum cortizol mărit şi dereglarea hormonilor tiroidieni. Neurocercetătorii încă nu ştiu exact care sunt cauzele depresiei. Se pare că e un cumul de interacţiuni între gene şi mediu, dar nu avem un mijloc de diagnosticare să prezică momentul debutului. Prentru că simptomele depresiei sunt intangibile e greu să-ţi dai seama cine suferă, deşi pare sănătos. După Institutul Naţional de Sănătate Mintală, unei persoane obişnuite, având o boală mintală îi ia peste 10 ani să ceară ajutor. Dar există tratamente eficace. Medicaţia şi terapia combinate îmbunătăţesc chimia creierului. În cazuri extreme, terapia cu electroşocuri, – care e o criză indusă controlat în creierul pacientului – e foarte utilă. Alte tratamente promiţătoare ca stimularea magnetică transcranială sunt studiate şi ele. Dacă cunoşti pe cineva care se chinuie cu depresia, încurajază-i cu blândeţe să apeleze la aceste opţiuni. Te poţi oferi să ajuţi la sarcini concrete, precum căutatea terapeuţilor din apropiere sau să faci o listă cu întrebări de adresat unui medic. Pentru cineva suferind de depresie aceşti primi paşi sunt insurmontabili. Dacă se simt vinovaţi sau ruşinaţi, spune-le că depresia e doar o boală, ca şi astmul sau ca diabetul. Nu e o slăbiciune sau o trăsătură de caracter, şi n-ar trebui să aştepte să le treacă, aşa cum nimănui nu-i trece prin simpla voinţă braţul rupt. Dacă tu nu ai depresie evită să compari boala cu momentele tale de deprimare. Comparând ceea ce simt ei cu sentimentele de tristete normale, trecătoare, îi pot face să se simtă vinovaţi pentru suferinţa lor. Chiar şi o conversație deschisă despre depresie poate ajuta. Studiile arată că doar întrebând pe cineva despre gândurile sinucigaşe îi va reduce riscul de sinucidere. Discuţii deschise despre boli mentale pot disipa stigmatul şi oamenilor le-ar fi mai uşor să ceară ajutor. Cu cât pacienţii caută tratament cu atât mai multe vor afla cercetătorii despre depresie iar tratamentele vor fi tot mai eficiente.