Depression is the leading cause of disability in the world. In the United States, close to 10% of adults struggle with depression. But because it's a mental illness, it can be a lot harder to understand than, say, high cholesterol. One major source of confusion is the difference between having depression and just feeling depressed. Almost everyone feels down from time to time. Getting a bad grade, losing a job, having an argument, even a rainy day can bring on feelings of sadness. Sometimes there's no trigger at all. It just pops up out of the blue. Then circumstances change, and those sad feelings disappear. Clinical depression is different. It's a medical disorder, and it won't go away just because you want it to. It lingers for at least two consecutive weeks, and significantly interferes with one's ability to work, play, or love. Depression can have a lot of different symptoms: a low mood, loss of interest in things you'd normally enjoy, changes in appetite, feeling worthless or excessively guilty, sleeping either too much or too little, poor concentration, restlessness or slowness, loss of energy, or recurrent thoughts of suicide. If you have at least five of those symptoms, according to psychiatric guidelines, you qualify for a diagnosis of depression. And it's not just behavioral symptoms. Depression has physical manifestations inside the brain. First of all, there are changes that could be seen with the naked eye and X-ray vision. These include smaller frontal lobes and hippocampal volumes. On a more microscale, depression is associated with a few things: the abnormal transmission or depletion of certain neurotransmitters, especially serotonin, norepinephrine, and dopamine, blunted circadian rhythms, or specific changes in the REM and slow-wave parts of your sleep cycle, and hormone abnormalities, such as high cortisol and deregulation of thyroid hormones. But neuroscientists still don't have a complete picture of what causes depression. It seems to have to do with a complex interaction between genes and environment, but we don't have a diagnostic tool that can accurately predict where or when it will show up. And because depression symptoms are intangible, it's hard to know who might look fine but is actually struggling. According to the National Institute of Mental Health, it takes the average person suffering with a mental illness over ten years to ask for help. But there are very effective treatments. Medications and therapy complement each other to boost brain chemicals. In extreme cases, electroconvulsive therapy, which is like a controlled seizure in the patient's brain, is also very helpful. Other promising treatments, like transcranial magnetic stimulation, are being investigated, too. So, if you know someone struggling with depression, encourage them, gently, to seek out some of these options. You might even offer to help with specific tasks, like looking up therapists in the area, or making a list of questions to ask a doctor. To someone with depression, these first steps can seem insurmountable. If they feel guilty or ashamed, point out that depression is a medical condition, just like asthma or diabetes. It's not a weakness or a personality trait, and they shouldn't expect themselves to just get over it anymore than they could will themselves to get over a broken arm. If you haven't experienced depression yourself, avoid comparing it to times you've felt down. Comparing what they're experiencing to normal, temporary feelings of sadness can make them feel guilty for struggling. Even just talking about depression openly can help. For example, research shows that asking someone about suicidal thoughts actually reduces their suicide risk. Open conversations about mental illness help erode stigma and make it easier for people to ask for help. And the more patients seek treatment, the more scientists will learn about depression, and the better the treatments will get.
Депресс бол хөгжлийн бэрхшээлийн хамгийн түгээмэл шалтгаан. АНУ-д насанд хүрэгчдийн бараг 10 хувь нь депресст өртдөг. Гэвч энэ нь сэтгэл зүйн өвчин учраас жишээ нь холестеролтой харьцуулахад ойлгоход хэцүү. Хамгийн түгээмэл буруу ойлголт бол депресст орох, гуниглах хоёрыг ижил гэж үзэх явдал юм. Бараг хүн болгон нь л заримдаа уйтгарлаж гунигладаг шүү дээ. Муу дүн авах, ажлаасаа халагдах, хүнтэй муудалцах, тэр бүү хэл бороотой өдөр ч уйтгар гуниг төрүүлдэг. Заримдаа ямар нэгэн шалтгаан ч байдаггүй. Хаанаас ч юм гараад л ирдэг. Нөхцөл байдал өөрчлөгдмөгц гуниглахаа больчихдог. Эмнэлгийн депресс бол өөр хэрэг. Энэ бол өвчин. Хүссэнээр чинь алга болчихдоггүй. Хамгийн багадаа 2 долоо хоног үргэлжилж тухайн хүний ажиллах, тоглох, хайрлах чадварт маш их нөлөөлдөг. Депресс маш олон шинж тэмдэгтэй: сэтгэл санаа дундуур байх, таалагддаг зүйлдээ дургүй болох, хоолны дуршил өөрчлөгдөх, хэнд ч хэрэггүй эсвэл маш их буруутай мэт санагдах, хэтэрхий их эсвэл маш бага унтах, анхаарал муудах, байж сууж ядах эсвэл удаашрах, эрч хүчгүй болох, эсвэл амиа егүүтгэх тухай байн байн бодох. Хэрвээ эдгээрээс ядаж 5 нь илэрч байгаа бол сэтгэл зүйчдийн зааварчилгааны дагуу танд депресс гэсэн онош тавьж болох нь. Бас дан ганц зан үйлийн шинж тэмдэг ч биш. Тархинд хүртэл физиологийн өөрчлөлт гардаг. Юун түрүүнд энгийн нүдээр эсвэл рентген зургаар харж болох өөрчлөлтүүд илэрнэ. Үүнд урд тархи болон гиппокампус жижигрэх гэх мэт. Илүү нарийн төвшинд депресс нь хэд хэдэн зүйлтэй хамааралтай: мэдрэлийн хөөрөл дамжуулагчийн хэвийн бус дамжуулалт болон серотонин, норепинефрин, допамин гэх мэт хөөрөл дамжуулагчдын тоо буурч, циркадын хэмнэл алдагдаж, нойрсолтын РEМ болон удаан долгионы үе шатанд тодорхой өөрчлөлт гарч, кортизолын хэмжээ ихсэх, бамбай булчирхайн гормоны тохиргоо алдагдах гэх мэт гормоны хэвийн бус байдал үүснэ. Гэвч мэдрэл судлалын шинжээчид депрессны шалтгааныг бүрэн нээгээгүй байна. Ген болон ахуй орчны хоорондын харилцан үйлдэлтэй холбоотой байж болох ч одоогоор бидэнд үүнийг хаана, хэзээ илрэх вэ гэдгийг нарийн таамаглаж чадах арга хэрэгсэл байхгүй. Бас депрессийн шинж тэмдэг нь нүдэнд үл үзэгдэх тул хэн нэгэн зүгээр харагдавч дотроо шаналж байгааг мэдэхийн аргагүй. Үндэсний Сэтгэл Мэдрэлийн Нийгэмлэгийн үзэж байгаагаар сэтгэл мэдрэлийн өвчнөөр шаналж байгаа жирийн хүн 10 гаруй жилийн дараа л тусламж хүсдэг байна. Гэхдээ үр дүнтэй олон эмчилгээ бий. Эм бэлдмэл, засал эмчилгээг хамт хийвэл тархины химийн бодисыг маш их дэмждэг. Цөөн тохиолдолд өвчтөний тархинд хяналттайгаар цочрол үүсгэх цахилгаанаар цочроох засал эмчилгээ сайн нөлөөтэй. Транскраниал соронзон идэвхижүүлэлт зэрэг бусад найдлага өндөртэй эмчилгээг бас судалж байна. Хэрвээ та депресст шаналж байгаа хэн нэгнийг таних бол эдгээр сонголтоос болгоомжтой зөөлнөөр санал болгоорой. Эсвэл бүр ойр орчмын сэтгэл зүйчдийг олж өгөн тодорхой байдлаар тусалж болох юм. Эсвэл эмчээс ямар асуулт асуухыг нь бичиж өгөх ч юм уу. Сэтгэл гутралаас шаналж буй хүнд эдгээр эхний алхмууд дааж давшгүй мэт санагдаж магадгүй. Хэрвээ тэдэнд буруутай, ичгүүртэй санагдаж байгаа бол энэ нь астма эсвэл чихрийн шижин гэх мэт энгийн л эрүүл мэндийн өвчин гэдгийг нь сануулаарай. Энэ бол сул тал эсвэл зан чанар биш. Гараа хугалсан бол "өөрөө эдгэчихнэ" гээд орхидоггүй шиг үүнийг ч гэсэн зөнгөөр нь орхиж болохгүй. Хэрвээ та өөрөө депресст өртөж үзээгүй бол сэтгэлээр унасан үетэйгээ хэрхэвч харьцуулж болохгүй. Тэдний мэдэрч буй зүйлийг энгийн, түр хугацааны уйтгар гунигтай харьцуулбал тэдний шаналлыг буруу гэж байгаагаас ялгаагүй санагдана. Эсвэл бүр сэтгэл гутралын тухай нээлттэйгээр ярих нь ч тусалж болно. Жишээлбэл, хэн нэгнээс амиа хорлох тухай бодлыг нь асуухад амиа хорлох эрсдэлийг буруулдаг гэсэн судалгаа бий. Сэтгэл мэдрэлийн өвчний тухай чөлөөтэй ярилцах нь үүнтэй холбоотой ичгүүрийг багасгаж, тусламж хүсэхэд илүү амар болгодог. Илүү олон өвчтөн эмчлүүлэхийг хүсэх тусам илүү олон судлаачид депрессийг судалж эмчилгээ нь илүү сайжрах болно.