Depression is the leading cause of disability in the world. In the United States, close to 10% of adults struggle with depression. But because it's a mental illness, it can be a lot harder to understand than, say, high cholesterol. One major source of confusion is the difference between having depression and just feeling depressed. Almost everyone feels down from time to time. Getting a bad grade, losing a job, having an argument, even a rainy day can bring on feelings of sadness. Sometimes there's no trigger at all. It just pops up out of the blue. Then circumstances change, and those sad feelings disappear. Clinical depression is different. It's a medical disorder, and it won't go away just because you want it to. It lingers for at least two consecutive weeks, and significantly interferes with one's ability to work, play, or love. Depression can have a lot of different symptoms: a low mood, loss of interest in things you'd normally enjoy, changes in appetite, feeling worthless or excessively guilty, sleeping either too much or too little, poor concentration, restlessness or slowness, loss of energy, or recurrent thoughts of suicide. If you have at least five of those symptoms, according to psychiatric guidelines, you qualify for a diagnosis of depression. And it's not just behavioral symptoms. Depression has physical manifestations inside the brain. First of all, there are changes that could be seen with the naked eye and X-ray vision. These include smaller frontal lobes and hippocampal volumes. On a more microscale, depression is associated with a few things: the abnormal transmission or depletion of certain neurotransmitters, especially serotonin, norepinephrine, and dopamine, blunted circadian rhythms, or specific changes in the REM and slow-wave parts of your sleep cycle, and hormone abnormalities, such as high cortisol and deregulation of thyroid hormones. But neuroscientists still don't have a complete picture of what causes depression. It seems to have to do with a complex interaction between genes and environment, but we don't have a diagnostic tool that can accurately predict where or when it will show up. And because depression symptoms are intangible, it's hard to know who might look fine but is actually struggling. According to the National Institute of Mental Health, it takes the average person suffering with a mental illness over ten years to ask for help. But there are very effective treatments. Medications and therapy complement each other to boost brain chemicals. In extreme cases, electroconvulsive therapy, which is like a controlled seizure in the patient's brain, is also very helpful. Other promising treatments, like transcranial magnetic stimulation, are being investigated, too. So, if you know someone struggling with depression, encourage them, gently, to seek out some of these options. You might even offer to help with specific tasks, like looking up therapists in the area, or making a list of questions to ask a doctor. To someone with depression, these first steps can seem insurmountable. If they feel guilty or ashamed, point out that depression is a medical condition, just like asthma or diabetes. It's not a weakness or a personality trait, and they shouldn't expect themselves to just get over it anymore than they could will themselves to get over a broken arm. If you haven't experienced depression yourself, avoid comparing it to times you've felt down. Comparing what they're experiencing to normal, temporary feelings of sadness can make them feel guilty for struggling. Even just talking about depression openly can help. For example, research shows that asking someone about suicidal thoughts actually reduces their suicide risk. Open conversations about mental illness help erode stigma and make it easier for people to ask for help. And the more patients seek treatment, the more scientists will learn about depression, and the better the treatments will get.
A depresszió a cselekvőképtelenség leggyakoribb oka a világon. Az Egyesült Államokban a felnőtt lakosság közel 10%-a küzd depresszióval. Lévén ez egy mentális betegség, sokkal nehezebb megérteni, mint mondjuk a magas koleszterinszintet. Ennek egyik oka a tényleges depresszió és a lehangoltság érzése közti különbségben rejlik. Szinte mindenkivel előfordul, hogy időnként lehangolt. Egy rossz jegy, munkánk elvesztése, egy szóváltás, vagy akár az esős idő is kiválthatja a negatív érzést. Néha nem is kell hozzá kiváltó ok. Egyszerűen csak ott terem a semmiből. Majd megváltoznak a körülmények, és a rossz érzés elmúlik. A klinikai depresszió más. Egészségi probléma, ami nem múlik el, csak mert úgy akarjuk. Legalább két, egymást követő hétig eltart, és merőben befolyásolja az egyén teljesítőképességét a munkában, szórakozásban vagy az érzelmek terén. A depressziónak számos tünete van: rosszkedv, az érdeklődés elvesztése, az étvágy változása, alacsony önértékelési szint vagy eltúlzott bűntudat, túl sok vagy túl kevés alvás, a koncentrációs készség romlása, nyugtalanság vagy lassúság, az életerő hiánya, az öngyilkosság visszatérő gondolata. Ha ezek közül legalább ötöt tapasztalnak, a pszichiátriai irányelvek szerint önök jó eséllyel depressziósak. És tünetek nem csak a viselkedésben jelentkeznek. A depresszió együtt jár az agy fizikai elváltozásával. Először is, puszta szemmel és a röntgen alatt is láthatunk elváltozásokat. Például kisebb frontális lebeny és hippokampusz. Még elemibb szinten a depressziót összefüggésbe hozzák pár dologgal: bizonyos neurotranszmitterek abnormális továbbítása vagy legyengülése, különösen a szerotonin, noradrenalin és dopamin, a cirkadián ritmus zavara, a REM-fázis és a lassú hullámú alvás bizonyos változásai, hormonális rendellenességek, mint a magas kortizolszint és a pajzsmirigyhormonok deregulációja. Ám az idegtudósoknak még mindig nincs teljes rálátásuk, mi okozza a depressziót. Úgy tűnik, köze van a gének és a környezet közti kölcsönhatáshoz, ám nincs olyan diagnosztikai eszközünk, amely pontosan megjósolná, hol és mikor bukkan fel a betegség. Mivel a betegség tünetei nem kézzelfoghatóak, nehéz felismerni, ha valaki szenved tőle, de nem látszik rajta. A Nemzeti Mentálhigiéné Intézet szerint az átlagember több mint tíz évig küzd mentális problémákkal, mielőtt segítséget kérne. De vannak nagyon hatékony gyógymódok. Gyógyszerek és terápia kiegészítik egymást az agy kémiájának erősítéséért. Szélsőséges esetekben elektrosokk-terápia, ami olyasmi, mint egy ellenőrzött roham a beteg agyában, és szintén nagyon hasznos. Vizsgálnak más ígéretes gyógymódokat is, mint például a transzkraniális mágneses stimuláció. Ha tehát ismernek valakit, aki depresszióval küzd, finoman bátorítsák, hogy nézzen utána ezeknek a lehetőségeknek. Esetleg segíthetnek is néhány dologban, mint a környékbeli terapeuták felkutatása, vagy összeírni, hogy mit kérdezzen meg az orvostól. Egy depressziós számára ezek az első lépések leküzdhetetlennek tűnnek. Ha ismerősüknek bűntudata vagy szégyenérzete van, mutassanak rá, hogy a depresszió betegség, csak úgy, mint az asztma vagy a diabétesz. Nem gyengeség, nem személyiségjegy, és nem kéne arra várnia, hogy egyszercsak túl lesz rajta, ahogy egy törött kar sem gyógyul meg magától. Aki nem tapasztalta meg még maga is, hogy milyen depressziósnak lenni, ne hasonlítgassa ezt a jelenséget a lehangoltsághoz. A depresszió és a normális, átmeneti szomorúság hasonlítgatása bűntudatot okozhat a depressziósnak, hogy nem bírkózik meg problémájával. Már az is segíthet, ha nyíltan beszélgetünk a depresszióról. Megkérdezni valakit, hogy foglalkozik-e az öngyilkosság gondolatával, ténylegesen csökkenti az öngyilkosság kockázatát a kutatások szerint. A lelki betegségekről folytatott őszinte beszélgetés eltüntetheti a stigmát, és megkönnyítheti a segítségkérést. Minél több beteg keres gyógymódot, annál több tudós fog a depresszióval foglalkozni, és annál jobb kezelési módokkal állnak elő.