Depression is the leading cause of disability in the world. In the United States, close to 10% of adults struggle with depression. But because it's a mental illness, it can be a lot harder to understand than, say, high cholesterol. One major source of confusion is the difference between having depression and just feeling depressed. Almost everyone feels down from time to time. Getting a bad grade, losing a job, having an argument, even a rainy day can bring on feelings of sadness. Sometimes there's no trigger at all. It just pops up out of the blue. Then circumstances change, and those sad feelings disappear. Clinical depression is different. It's a medical disorder, and it won't go away just because you want it to. It lingers for at least two consecutive weeks, and significantly interferes with one's ability to work, play, or love. Depression can have a lot of different symptoms: a low mood, loss of interest in things you'd normally enjoy, changes in appetite, feeling worthless or excessively guilty, sleeping either too much or too little, poor concentration, restlessness or slowness, loss of energy, or recurrent thoughts of suicide. If you have at least five of those symptoms, according to psychiatric guidelines, you qualify for a diagnosis of depression. And it's not just behavioral symptoms. Depression has physical manifestations inside the brain. First of all, there are changes that could be seen with the naked eye and X-ray vision. These include smaller frontal lobes and hippocampal volumes. On a more microscale, depression is associated with a few things: the abnormal transmission or depletion of certain neurotransmitters, especially serotonin, norepinephrine, and dopamine, blunted circadian rhythms, or specific changes in the REM and slow-wave parts of your sleep cycle, and hormone abnormalities, such as high cortisol and deregulation of thyroid hormones. But neuroscientists still don't have a complete picture of what causes depression. It seems to have to do with a complex interaction between genes and environment, but we don't have a diagnostic tool that can accurately predict where or when it will show up. And because depression symptoms are intangible, it's hard to know who might look fine but is actually struggling. According to the National Institute of Mental Health, it takes the average person suffering with a mental illness over ten years to ask for help. But there are very effective treatments. Medications and therapy complement each other to boost brain chemicals. In extreme cases, electroconvulsive therapy, which is like a controlled seizure in the patient's brain, is also very helpful. Other promising treatments, like transcranial magnetic stimulation, are being investigated, too. So, if you know someone struggling with depression, encourage them, gently, to seek out some of these options. You might even offer to help with specific tasks, like looking up therapists in the area, or making a list of questions to ask a doctor. To someone with depression, these first steps can seem insurmountable. If they feel guilty or ashamed, point out that depression is a medical condition, just like asthma or diabetes. It's not a weakness or a personality trait, and they shouldn't expect themselves to just get over it anymore than they could will themselves to get over a broken arm. If you haven't experienced depression yourself, avoid comparing it to times you've felt down. Comparing what they're experiencing to normal, temporary feelings of sadness can make them feel guilty for struggling. Even just talking about depression openly can help. For example, research shows that asking someone about suicidal thoughts actually reduces their suicide risk. Open conversations about mental illness help erode stigma and make it easier for people to ask for help. And the more patients seek treatment, the more scientists will learn about depression, and the better the treatments will get.
Depresija je glavni uzrok invaliditeta u svijetu. U Americi, blizu 10% odraslih se bori s depresijom. Kada je riječ o mentalnoj bolesti, ona može biti puno teža za razumjeti od, recimo, visokog kolesterola. Jedan od glavnih izvora zabune je razlika između depresije i osjećaja deprimiranosti. Gotovo svatko s vremena na vrijeme osjeća tugu. Dobivanje loše ocjene, gubitak posla, svađa, pa čak i kišni dan mogu izazvati osjećaj tuge. Ponekad ne postoji okidač za sve. To jednostavno iskače iz vedra neba. Onda se okolnosti promijene, i tužni osjećaji nestanu. Klinička depresija je drugačija. To je medicinski poremećaj, i neće otići samo zato što to želite. Ona se zadržava najmanje dva uzastopna tjedna, i značajno ometa nečiju sposobnosti za rad, igru, ili ljubav. Depresija može imati mnogo različitih simptoma: loše raspoloženje, gubitak interesa za stvari u kojima bi inače uživali, promjene u apetitu, osjećaja bezvrijednosti, pretjerane krivnje, previše ili premalo sna, slaba koncentracija, uznemirenost ili usporenost, gubitak energije, ili uzastopna pomisao na samoubojstvo. Ako imate bar pet od ovih simptoma, prema psihijatrijskim smjernicama, ispunjavate uvjete za dijagnou depresije. I ne radi se samo o simptomima ponašanja. Depresija se fizički manifestaira unutar mozga. Kao prvo, radi se o promjenama koje su vidljive golim okom i rendgenskim zrakama. To su smanjenje frontalnih režnjeva i hipokampnih volumena. Na više mikro, depresija utječe na abnormalne prijenose ili brisanja određenih neurotransmitera, posebno serotonina, norepinefrina, i dopamina, otupjelih cirkadijurnih ritmova, ili posebnih promjena u REM-u te u fazi sporih valova ciklusa spavanja, i hormonskih abnormalnosti, kao što su visoki kortizol i deregulacija hormona štitnjače. No neuroznanstvenici još uvijek nemaju potpunu sliku onoga što uzrokuje depresiju. Čini se da ima veze sa složenom interakcijom između gena i okoliša, ali nemamo dijagnostički alat koji može točno predvidjeti gdje ili kada će se pojaviti. A budući da su simptomi depresije nematerijalni, teško ju je prepoznati kod osoba koje se naizgled dobro osjećaju Prema Nacionalnom Institutu za Mentalno Zdravlje, prosječnoj osobi koja se bori s mentalnom bolešću treba više od deset godina da bi zatražila pomoć. No postoje vrlo učinkoviti tretmani. Lijekovi i terapija se nadopunjuju kako bi poboljšali kemiju mozga. U ekstremnim slučajevima, electroconvulsivna terapija, koja je kao kontrolirani napadaj u pacijentovu mozgu, također je vrlo korisna. Obećavajući tretmani, kao transkranijalne magnetske stimulacije, se takoder istražuju. Dakle, ako poznajete nekoga tko se bori s depresijom, nježno ga potaknite da potraži neke od tih opcija. Možete čak i pomoći specifičnim zadacima, potragom terapeuta u zoni, ili pravljenjem popisa pitanja za liječnika. Za nekog s depresijom, prvi se koraci mogu činiti nepremostivima. Ako oni osjećaju krivnju ili sram, naglasite da je depresija zdravstveno stanje, baš kao astma ili dijabetes. To nije slabost ili osobina ličnosti, i ne trebaju očekivati da se sama od sebe riješi kao što ne bi mogli očekivati da slomjena ruka sama zacijeli. Ako niste doživjeli depresiju, nemojte je uspoređivati s vremenskim periodima tuge. Uspoređujući ono što oni doživljavaju s normalnim, privremenim osjećajma tuge može učiniti da se osjećaju krivima za borbu. Čak i sam otvoren razgovor o depresiji može pomoći. Na primjer, istraživanja pokazuju da razgovor o suicidalnim mislima zapravo smanjuje rizik samoubojstva. Otvoreni razgovori o duševnim bolestima pomažu u borbi protiv prerasuda i olakšavaju ljudsku potragu za pomoć. Što više pacijenata traži liječenje, više će znanstvenici naučiti o depresiji,