Deprese je hlavní příčinou většiny nemocí na světě. Ve Spojených Státech trpí depresí až 10 % obyvatel. Ale protože se jedná o mentální nemoc, je mnohem těžší jí porozumět, na rozdíl třeba od zvýšeného cholesterolu. Hlavním zdrojem všech zmatků je rozdíl mezi depresí a pocitem smutku/deprese. Každý se občas cítí na dně. Špatná známka ve škole, ztráta zaměstnání, hádka, dokonce i deštivý den - to všechno může přinést pocity smutku. Občas to nemá jasnou příčinu. Prostě se jenom tak objeví. Pak se okolnosti změní, a tyto špatné pocity zmizí. Klinická deprese je jiná. Jde o zdravotní poruchu, která nezmizí jenom proto, že chcete. Trvá minimálně dva týdny v kuse a významně ovlivňuje schopnost pracovat, hrát si nebo milovat. Deprese může mít několik různých příznaků: špatnou náladu, nezájem o věci, které nás obvykle těší, změny chutí, pocity bezcennosti nebo nadměrné viny, hodně spánku nebo naopak málo, špatnou koncentraci, roztěkanost nebo pomalost, ztrátu energie, nebo opakující se myšlenky na sebevraždu. Pokud máte alespoň pět těchto symptomů, pak vám je, podle psychiatrických norem, diagnostikována deprese. Nejedná se ale jen o změny chování. Deprese se projevuje uvnitř mozku i fyzicky. Především se objevují změny, které lze spatřit pouhým okem a rentgenem. To zahrnuje menší přední laloky a objem hippokampu. V molekulovém měřítku je deprese spojována s abnormálním uvolňováním nebo nedostatkem určitých neurotransmiterů - konkrétně serotoninu, noradrenalinu a dopaminu - rozhozenými cirkadiánními rytmy nebo specifickými změnami v REM fázi spánkového cyklu, a hormonálními abnormalitami, jako je vysoká hladina kortizolu a problémy se štítnou žlázou. Ale neurovědci pořád nemají ucelený obraz toho, co depresi způsobuje. Zdá se, že jde o komplexní interakci genů a prostředí, ale nemáme diagnostický nástroj, který by předpověděl, kdy nebo kde se deprese objeví. A jelikož jsou symptomy deprese nehmotné, je těžké říci, kdo vypadá v pohodě, ale ve skutečnosti s ní bojuje. Podle Národního ústavu duševního zdraví trvá průměrnému jedinci, trpícímu duševní nemocí, více než 10 let než požádá o pomoc. Ale máme velmi efektivní léčbu. Léky a terapie se vzájemně doplňují a napravují "mozkovou chemii". V extrémních případech, je užitečná elektrokonvulzivní terapie - - něco jako kontrolovaný záchvat v mozku pacienta. Zkoumají se i další léčebné postupy jako transkraniální magnetická stimulace. Takže pokud znáte někoho, kdo zápasí s depresí, jemně jej povzbuďte k vyhledání některé z těchto možností. Můžete nabídnout i svou pomoc třeba s vyhledáním terapeutů v dané oblasti nebo se sepsáním otázek pro doktora. Pro osobu s depresí se tyto první kroky zdají nepřekonatelné. Pokud se cítí provinile nebo se stydí, připomeňte jim, že deprese je zdravotní stav stejně jako astma nebo cukrovka. Není to slabost nebo rys osobnosti, a neměli by si myslet, že se přes to dostanou sami, stejně jako si sami nezvládnou vyléčit zlomenou ruku. Pokud jste sami depresi zažili, vyhněte se srovnávání s pocity smutku. Srovnávání jejich prožitků s běžnými pocity smutku v nich může vyvolat pocity viny. Pouhý otevřený rozhovor o depresi může pomoci. Výzkumy ukazují, že otázky ohledně sebevražedných myšlenek ve skutečnosti snižují riziko sebevraždy. Otevřené konverzace o duševních nemocech pomáhají narušit stigma a ulehčit lidem prosbu o pomoc. Čím více pacientů vyhledá léčbu, tím se vědci více dozví o depresi a tím účinnější léčba bude.
Depression is the leading cause of disability in the world. In the United States, close to 10% of adults struggle with depression. But because it's a mental illness, it can be a lot harder to understand than, say, high cholesterol. One major source of confusion is the difference between having depression and just feeling depressed. Almost everyone feels down from time to time. Getting a bad grade, losing a job, having an argument, even a rainy day can bring on feelings of sadness. Sometimes there's no trigger at all. It just pops up out of the blue. Then circumstances change, and those sad feelings disappear. Clinical depression is different. It's a medical disorder, and it won't go away just because you want it to. It lingers for at least two consecutive weeks, and significantly interferes with one's ability to work, play, or love. Depression can have a lot of different symptoms: a low mood, loss of interest in things you'd normally enjoy, changes in appetite, feeling worthless or excessively guilty, sleeping either too much or too little, poor concentration, restlessness or slowness, loss of energy, or recurrent thoughts of suicide. If you have at least five of those symptoms, according to psychiatric guidelines, you qualify for a diagnosis of depression. And it's not just behavioral symptoms. Depression has physical manifestations inside the brain. First of all, there are changes that could be seen with the naked eye and X-ray vision. These include smaller frontal lobes and hippocampal volumes. On a more microscale, depression is associated with a few things: the abnormal transmission or depletion of certain neurotransmitters, especially serotonin, norepinephrine, and dopamine, blunted circadian rhythms, or specific changes in the REM and slow-wave parts of your sleep cycle, and hormone abnormalities, such as high cortisol and deregulation of thyroid hormones. But neuroscientists still don't have a complete picture of what causes depression. It seems to have to do with a complex interaction between genes and environment, but we don't have a diagnostic tool that can accurately predict where or when it will show up. And because depression symptoms are intangible, it's hard to know who might look fine but is actually struggling. According to the National Institute of Mental Health, it takes the average person suffering with a mental illness over ten years to ask for help. But there are very effective treatments. Medications and therapy complement each other to boost brain chemicals. In extreme cases, electroconvulsive therapy, which is like a controlled seizure in the patient's brain, is also very helpful. Other promising treatments, like transcranial magnetic stimulation, are being investigated, too. So, if you know someone struggling with depression, encourage them, gently, to seek out some of these options. You might even offer to help with specific tasks, like looking up therapists in the area, or making a list of questions to ask a doctor. To someone with depression, these first steps can seem insurmountable. If they feel guilty or ashamed, point out that depression is a medical condition, just like asthma or diabetes. It's not a weakness or a personality trait, and they shouldn't expect themselves to just get over it anymore than they could will themselves to get over a broken arm. If you haven't experienced depression yourself, avoid comparing it to times you've felt down. Comparing what they're experiencing to normal, temporary feelings of sadness can make them feel guilty for struggling. Even just talking about depression openly can help. For example, research shows that asking someone about suicidal thoughts actually reduces their suicide risk. Open conversations about mental illness help erode stigma and make it easier for people to ask for help. And the more patients seek treatment, the more scientists will learn about depression, and the better the treatments will get.