Депресията е водещата причина за увреждания в света. В САЩ близо 10% от възрастните се борят с депресията. Но защото тя е душевно заболяване, може да е много по-трудна за разбиране, отколкото, да кажем, холестерола. Една от основните причини за объркване е разликата между това да имаш депресия и просто да се чувстваш депресиран. Почти всеки се чувства омърлушен от време на време. Да получим лоша оцена, да загубим работата си, да се скараме, дори един дъждовен ден може да ни натъжи. Понякога няма никакви причинители. Просто се появява изневиделица. После нещата се променят и тъжните чувства изчезват Клиничната депресия е нещо различно. Тя е медицинско състояние, което няма просто да си отиде, защото така ни се иска. Депресията трае поне две последователни седмици и има значителен ефект върху начина, по който работим, играем или обичаме. Депресията може да има много различни симптоми: лошо настроение, загуба на интерес към неща, които обикновено харесваме, промяна в апетита, чувство на безполезност или прекалена вина, твърде дълъг или кратък сън, слаба концентрация, чувство на безпокойство или мудност, загуба на тонус или повтарящи се мисли за самоубийство. Ако изпитвате поне пет от тези симптоми, според психиатричните норми е възможно да имате диагноза депресия. Симптомите обаче не са само в поведението. Депресията има физическа проява в мозъка. Преди всичко има промени, които се забелязват с просто око и рентгенова снимка. Те включват по-малък обем на фронталния лоб и хипокампуса. На още по-дълбоко ниво депресията се свързва с няколко неща: анормалното предаване или изчерпване на някои невротрансмитери, особено на серотонин, норепинефрин и допамин, нарушени циркадни ритми или промени в стадиите на съня, (REM и части с ниска честота на вълните), както и отклонения в хормоналните нива - например високо ниво на кортизол и нарушена регулация на тироидните хормони. Но невролозите още не са разгадали напълно какво точно причинява депресия. Изглежда е сложно взаимодействие между гените и околната среда, но няма диагностичен метод, който точно да определи къде и кога ще възникне депресия. И точно защото симптомите често са неясни е трудно да се разбере, кога някой, който изглежда нормално, всъщност страда. Според Националния институт за психично здраве (САЩ) средностатистическият човек, страдащ от психично заболяване, има нужда от над десет години, за да се реши да потърси помощ. Но има много ефективни начини за лечение. Лекарства и терапия заедно регулират нивата на химични вещества в мозъка. В екстремни случаи, електроконвулсивната терапия (ЕКТ), контролирано предизвикан епилептичен припадък чрез електрошок също може да помогне. Други многообещаващи методи като транскраниалната магнитна стимулация (ТМС) също се изследват. Ако познавате някого, който се бори с депресия, окуражете го да потърси лечение. Дори може да предложите помощ с определени задачи, например да потърсите терапевт наблизо или да съставите списък с въпроси за лекаря. За някого с депресия тези първи стъпки може да изглеждат непреодолими. Ако се чувстват виновни или засрамени, подчертайте, че депресията е медицинско състояние точно като астма или диабет. Не е слабост или черта на характера и не бива да очакват просто да го преодолеят, така както не могат да очакват сами да "преодолеят" счупена ръка. Ако вие самите не сте изпитали депресия, избягвайте да я сравнявате с моменти, когато сте се чувствали тъжни. Да сравняват това, което те изпитват, с нормалните, временни чувства на тъга, може да ги накара да се чувстват виновни. Дори самото свободно говорене за депресията може да помогне. Проучванията показват, че когато питаме някого дали има самоубийствени мисли, всъщност намаляваме техния риск от самоубийство. Свободните разговори за душевните болести помагат да се премахне стигмата и помагат на хората по-лесно да потърсят помощ. А колкото повече хора търсят лечение, толкова повече учените ще научат за депресията и толкова по-добро ще стане лечението.
Depression is the leading cause of disability in the world. In the United States, close to 10% of adults struggle with depression. But because it's a mental illness, it can be a lot harder to understand than, say, high cholesterol. One major source of confusion is the difference between having depression and just feeling depressed. Almost everyone feels down from time to time. Getting a bad grade, losing a job, having an argument, even a rainy day can bring on feelings of sadness. Sometimes there's no trigger at all. It just pops up out of the blue. Then circumstances change, and those sad feelings disappear. Clinical depression is different. It's a medical disorder, and it won't go away just because you want it to. It lingers for at least two consecutive weeks, and significantly interferes with one's ability to work, play, or love. Depression can have a lot of different symptoms: a low mood, loss of interest in things you'd normally enjoy, changes in appetite, feeling worthless or excessively guilty, sleeping either too much or too little, poor concentration, restlessness or slowness, loss of energy, or recurrent thoughts of suicide. If you have at least five of those symptoms, according to psychiatric guidelines, you qualify for a diagnosis of depression. And it's not just behavioral symptoms. Depression has physical manifestations inside the brain. First of all, there are changes that could be seen with the naked eye and X-ray vision. These include smaller frontal lobes and hippocampal volumes. On a more microscale, depression is associated with a few things: the abnormal transmission or depletion of certain neurotransmitters, especially serotonin, norepinephrine, and dopamine, blunted circadian rhythms, or specific changes in the REM and slow-wave parts of your sleep cycle, and hormone abnormalities, such as high cortisol and deregulation of thyroid hormones. But neuroscientists still don't have a complete picture of what causes depression. It seems to have to do with a complex interaction between genes and environment, but we don't have a diagnostic tool that can accurately predict where or when it will show up. And because depression symptoms are intangible, it's hard to know who might look fine but is actually struggling. According to the National Institute of Mental Health, it takes the average person suffering with a mental illness over ten years to ask for help. But there are very effective treatments. Medications and therapy complement each other to boost brain chemicals. In extreme cases, electroconvulsive therapy, which is like a controlled seizure in the patient's brain, is also very helpful. Other promising treatments, like transcranial magnetic stimulation, are being investigated, too. So, if you know someone struggling with depression, encourage them, gently, to seek out some of these options. You might even offer to help with specific tasks, like looking up therapists in the area, or making a list of questions to ask a doctor. To someone with depression, these first steps can seem insurmountable. If they feel guilty or ashamed, point out that depression is a medical condition, just like asthma or diabetes. It's not a weakness or a personality trait, and they shouldn't expect themselves to just get over it anymore than they could will themselves to get over a broken arm. If you haven't experienced depression yourself, avoid comparing it to times you've felt down. Comparing what they're experiencing to normal, temporary feelings of sadness can make them feel guilty for struggling. Even just talking about depression openly can help. For example, research shows that asking someone about suicidal thoughts actually reduces their suicide risk. Open conversations about mental illness help erode stigma and make it easier for people to ask for help. And the more patients seek treatment, the more scientists will learn about depression, and the better the treatments will get.