I am a public policy wonk. I investigate data that points to problems in the American economy -- problems like rising household debt, declining wages and benefits, shortfalls in public revenue. And I try to pinpoint solutions to make our economy more prosperous for more people. I geek out about tax policy and infrastructure investments, and I get really excited by a gracefully designed regulatory regime.
Я дуже прискіпливо вивчаю політику. Я вивчаю проблеми американської економіки — зростання боргу населення, зниження зарплат та соціальних виплат, дефіцит доходів держави. І я намагаюся знайти рішення, які зроблять економіку більш процвітаючою для більшості людей. Я цікавлюся податковою політикою та інфраструктурними інвестиціями, і я просто в захваті від гармонійно побудованого регуляторного режиму. (Сміх)
(Laughter)
Все це було темами моїх виступів
These are the kinds of topics that I was talking about on a public television live call-in show in August of 2016. I was about halfway through the program when a man called in, identified as Gary from North Carolina and he said ... "I'm a white male, and I'm prejudiced." He then went on to detail his prejudice, talking about black men and gangs and drugs and crime. But then he said something that I'll never forget. He said, "But I want to change. And I want to know what I can do to become a better American."
на телебаченні в прямому ефірі в серпні 2016-го року. В середині однієї з програм в ефір зателефонував чоловік, він назвав себе Ґері з Північної Кароліни, і він сказав: «Я білий чоловік, і я маю упередження». Потім він почав розповідати про свої упередження: про чорних людей, банди, наркотики, злочинність. Але потім він сказав дещо, чого я ніколи не забуду. Він сказав: «Але я хочу змінитися. Я хочу знати, як стати кращим громадянином Америки».
Now remember, my career is about economic policy, as translated into dollars and cents not personal thoughts and feelings. But when I opened my mouth to respond to this man on live television, the most surprising words came out. I said ... "Thank you." I thanked him for admitting his prejudice, for wanting to change and for knowing, somehow, that that would make him a better American.
Пригадаймо, що моя професія пов'язана з економікою, зі світом доларів та центів, однак не з людськими почуттями. Та тільки я відкрила рота, щоб відповісти цьому чоловікові на телебаченні, в мене вирвалися слова, яких я від себе не очікувала. Я сказала: «Дякую». Я подякувала йому за те, що він визнає свої упередження, хоче змінитися, за те, що якимось чином знає, що ця зміна допоможе йому стати кращим громадянином Америки.
The exchange between Gary and me went viral. It's been viewed over eight million times and inspired waves of social media commentary and news coverage. And I think people were surprised that a black woman would show such compassion for a prejudiced white man, and they were surprised that a white man would admit his bias on national television.
Наша розмова з Ґері швидко набрала популярності. Її проглянули більш, ніж вісім мільйонів разів, вона породила численні хвилі коментарів в соцмережах та сюжети новин. І я думаю, що люди були здивовані тим, що чорношкіра жінка висловила стільки співчуття до упередженого білого чоловіка, і були здивовані, що білий чоловік відкрито визнав своє упереджене ставлення на національному телебаченні.
Not long after Gary and my viral moment, we met in person. He said that he had taken my advice. He said that my words had been like someone wiped the dust from a window and let the light in. Over the years, Gary and I have become friends. And Gary would tell you that I've taught him a lot about systemic racism in America and public policy. But I've learned a lot from Gary, too.
Незабаром після нашого з Ґері моменту слави ми зустрілися особисто. Він сказав, що дослухався до моїх порад. Він сказав, що мої слова ніби стерли пил з вікна, і в кімнаті посвітлішало. За ці роки ми з Ґері стали друзями. І Ґері сказав би, що він багато дізнався від мене стосовно систематичного расизму в Америці і в державній політиці. Але і я багато чому навчилася від Ґері.
And the biggest lesson for me has been that Gary's prejudice has caused him to suffer. Fear, anxiety, isolation. And it's made me rethink many of the economic problems I've been focusing on my entire career. I wondered, is it possible that our society's racism has likewise been backfiring on the very same people set up to benefit from privilege?
Найбільшим уроком стало те, що упередження Ґері змусили страждати його самого — страх, тривога, ізоляція. І це змусило мене переосмислити чимало економічних проблем, що хвилювали мене за всю мою кар'єру. Я задумалась, а що, коли у нашому суспільстві расизм б'є рикошетом по тих же самих людях, які мали бути привілейованими?
Driven by this question, I've spent the past few years traveling the country, researching and writing a book. My conclusion? Racism leads to bad policymaking. It's making our economy worse. And not just in ways that disadvantage people of color. It turns out it's not a zero sum. Racism is bad for white people, too.
Це питання змусило мене провести декілька років у подорожі країною, провести дослідження та написати книгу. Мій висновок? Расизм призводить до неправильного ведення політики. Він робить нашу економіку гіршою. І не лише шляхом позбавлення переваг людей з іншим кольором шкіри. В цій ситуації програють всі. Расизм поганий і для білих людей.
Take, for example, America's underinvestment in our public goods, the things that we all need, that we share in common -- our schools and roads and bridges. Our infrastructure gets a D plus from the American Society of Civil Engineers, and we invest less per capita than almost every other advanced nation. But it wasn't always this way. I traveled to Montgomery, Alabama, and there, I saw how racism can destroy a public good and the public will to support it.
Візьмемо для прикладу проблему недостатнього інвестування у суспільні блага, у потрібні нам речі, якими ми всі користуємося — школи, дороги, мости. Американська спільнота інженерів-будівельників дала оцінку два з плюсом нашій системі інфраструктури. Ми інвестуємо менше на душу населення, ніж будь-яка розвинена нація. Проте так було не завжди. Я відвідала Монтгомері, штат Алабама, і побачила, як расизм знищує суспільні блага та суспільну волю їх підтримувати.
In the 1930s and '40s, the United States went on a nationwide building boom of public amenities funded by tax dollars, which in Montgomery, Alabama, included the Oak Park pool, which was the grandest one for miles. You know, back then, people didn't have air conditioners, and so they spent their hot summer days in a steady rotation of sunning and splashing and then cooling off under a ring of nearby trees. It was the meeting place for the town. Except the Oak Park pool, though it was funded by all of Montgomery citizens, was for whites only.
У 30-40х рр. у США був стрімкий ріст будівництва, коли будувалися комунальні споруди за рахунок коштів платників податків, і в Монтгомері, штаті Алабама, був басейн Оук Парк — найбільший з усіх на багато миль навколо. Ви знаєте, що раніше у людей не було кондиціонерів, і вони спекотніми літніми днями грілися на сонечку та плескалися в басейнах, а потім відпочивали у тіні дерев. Це було місце зустрічей для всього міста. Окрім басейну Оук Парк, хоча він був побудований на кошти всіх мешканців Монтгомері, однак був тільки для білих.
When a federal court finally deemed this unconstitutional, the reaction of the town council was swift. Effective January 1, 1959, they decided they would drain the public pool rather than let black families swim, too.
Коли федеральний суд нарешті визнав це неконституційним, реакція місцевої влади була миттєвою. З першого січня 1959 року вони вирішили, що краще осушити громадський басейн, ніж дозволити чорним сім'ям ним користуватися.
This destruction of public goods was replicated across the country in towns not just in the South. Towns closed their public parks, pools and schools, all in response to desegregation orders, all throughout the 1960s. In Montgomery, they shut down the entire Parks Department for a decade. They closed the recreation centers, they even sold off the animals in the zoo.
Така руйнація суспільного надбання відбулася по всій країні, не лише в містах Півдня. У відповідь на накази про десегрегацію в містах зачинялися громадські парки, басейни, школи, і так до 60-х років. В Монтгомері все управління у справах парків припинило свою діяльність на 10 років. Було закрито рекреаційні центри, продали навіть звірів із зоопарків.
Today, you can walk the grounds of Oak Park, as I did, but very few people do. They never rebuilt the pool. Racism has a cost for everyone.
Сьогодні ви можете прогулятися територією Оук Парку, як зробила я, але мало хто це робить. Басейн так і не відновили. Кожен розплачується за расизм.
I remember having that same thought on September 15, 2008, when I learned the breaking news that Lehman Brothers was collapsing. Now Lehman was, like the other financial firms that would go under in the coming days, done in by overexposure to a toxic financial instrument based on something that used to be simple and safe -- a 30-year fixed-rate home loan. But the mortgages at the center and the root of the financial crisis had strange new terms. And they were developed and aggressively marketed for years in black and brown middle-class communities, like the one that I visited when I met a homeowner named Glenn. Glenn had owned a home on a leafy street in the Mount Pleasant neighborhood of Cleveland for over a decade. But when I met him, he was near foreclosure. Like nearly all of his neighbors, he'd received a knock on the door from a broker promising to refinance his mortgage. But what the broker didn't tell him was that this was a new kind of mortgage. A mortgage with an inflated interest rate, and a balloon payment and a prepayment penalty if he tried to get out of it.
Пам'ятаю, як у мене виникали такі ж думки 15 вересня 2008 року, з останніх новин я дізналася, що банк Лімен Бразерс зазнав краху. Тоді Лімен, як і інші фінансові фірми, які скоро збанкрутують, надмірно використовував токсичний фінансовий інструмент на основі колись простої та безпечної 30-річної іпотеки з фіксованою ставкою. Проте іпотека, як центр та корінь фінансової кризи, мала неочікувані нові умови. Роками вони розвивалися і агресивно впроваджувалися у спільнотах темношкірих середнього класу, подібних до тих, які я відвідала, коли зустріла домовласника Ґленна. Ґленн володів будинком на затишній вулиці у районі Клівленду Маунт-Плезент більше десяти років. Проте коли я зустріла його, він був на межі його втрати. Як і до більшості його сусідів, до нього у двері постукав брокер, пообіцявши йому рефінансувати його іпотеку. Проте брокер не повідомив йому, що це новий тип іпотеки. Іпотеки з завищеною процентною ставкою, шаровим платежем та штрафом за дострокове погашення боргу.
Now, the common misperception, then and still today, is that people like Glenn were buying properties they couldn't afford. That they themselves were risky borrowers. I saw how this stereotype made it harder for policymakers to see the crisis for what it was back when we still had time to stop it.
Існує поширена хибна думка, і тоді, і тепер, що люди, як Ґленн, купують нерухомість, яку не можуть собі дозволити. Що вони самі ризикують, беручи кредити. Я бачила, що цей стереотип ускладнив політикам можливість помітити кризу на тому етапі, коли ще був час її зупинити.
But that's all it was. A stereotype. The majority of subprime mortgages went to people who had good credit, like Glenn. And African Americans and Latinos were three times as likely -- even if they had good credit -- than white people, to get sold these toxic loans. The problem wasn't the borrower -- the problem was the loan.
Але то був саме він — стереотип. Субстандартні іпотечні кредити брали люди з хорошою кредитною історією, такі, як Ґленн. Афроамериканці та латиноамериканці втричі частіше, навіть з хорошою кредитною історією, ніж білі люди, брали ці токсичні кредити. Проблема була не в позичальнику, проблема була в самому кредиті.
After the crash, most of the nation's big lenders, from Wells Fargo to Countrywide, would go on to be fined for racial discrimination. But that realization came too late. These loans, superprofitable for the lenders but designed to fail for the borrowers, spread out past the confines of black and brown neighborhoods like Glenn's and into the wider, whiter mortgage market.
Після краху більшість великих кредиторів держави, від Велс Фарго до Кантрівайд, мали б бути оштрафовані за расову дискримінацію. Проте усвідомлення прийшло надто пізно. Ці кредити, суперприбуткові для кредиторів, але створені так, щоб привести боржника до краху, розповсюдилися за межі чорних та коричневих районів, як тих, де жив Ґленн, на більш широкий, біліший ринок іпотечного кредитування.
All of the nation's big Wall Street firms bet on these loans. At its peak, one out of every five mortgages in the country was in this mold, and the crisis, the crisis that my colleagues and I saw coming ... would go on to cost us all. Nineteen trillion in lost wealth. Pensions, home equity, savings. Eight million jobs vanished. A home-ownership rate that has never recovered. My years of advocating in vain for homeowners like Glenn left me convinced: we would not have had a financial crisis if it weren't for racism.
Всі крупні національні фірми на Уолл-стріт роблять ставку на ці кредити. На піку свого розвитку кожна п'ята іпотека в країні належала до цього типу, і криза, та криза, яку я передбачала разом з колегами, дорого обійшлася всім. Дев'ятнадцять трильйонів втраченого багатства — пенсії, домашній капітал, збереження. Вісім мільйонів робочих місць втрачено. Рівень домоволодіння, який так і не відновився. Роки марної адвокатської роботи захисту домовласників, таких як Ґленн, переконали мене: ми не мали б фінансової кризи, якби не расизм.
In 2017, I traveled to Mississippi, where a group of auto-factory workers was trying to organize into a union. Now the benefits they were fighting for -- higher pay, better health care coverage, a real pension -- they would have helped everybody at the plant. But in person after person that I talked to -- white, black, for the union, against the union -- race kept coming up. A white man named Joey put it this way. He said, "White workers think I ain't voting yes if the blacks are voting yes. If the blacks are for it, I'm against it." A white man named Chip told me, "The idea is that if you uplift black people, you're downing white people." It's like the world's got this crab-in-a-barrel mentality. Now, the union vote failed. Wages at the plant are still lower than their unionized peers', and people there still worry about their health care.
У 2017 році я приїхала до Міссісіпі, де група робітників автозаводу намагалася створити профспілку. Переваги, за які вони боролися, — вища заробітна плата, краще медичне страхування, реальні пенсії — допомогли б кожному на заводі. Проте особисто у кожної людини, з якою я спілкувалася, — білої, чорної, за профспілку, проти профспілки — продовжували виникати расові питання, Білий чоловік на ім'я Джої казав про це так. Він казав: «Білі робітники знають, я не проголосую за, якщо чорні голосують. Якщо чорні за, я проти». Білий чоловік на ім'я Чіп казав мені: «Суть в тому, що якщо ти піднімаєш чорних людей, ти опускаєш білих». Це світ з менталітетом крабів у відрі. Відтак, голосування за профспілку провалилося. Виплати на цьому заводі досі нижчі, ніж у колег, які мають профспілки і люди досі турбуються за своє медичне забезпечення.
You know, it's tempting, perhaps, to focus on the prejudiced attitudes of the men and the workers that I heard in Mississippi. But I'm more interested in holding accountable the people who are selling racist ideas for their profit than those who are desperate enough to buy it.
Знаєте, можливо, існує спокуса зосередитися на упередженому ставленні чоловіків, робітників, яке я бачила в Міссісіпі. Але мені набагато цікавіше визнати відповідальність за тими, хто продає расистські ідеї для свого прибутку, аніж за тими, хто настільки у відчаї, що ведеться на них.
My travels also took me to places where I saw, however, that it doesn't have to be this way. I went to Maine, the whitest state in the nation, the oldest, where there are more deaths every year than births, and I went to this dying mill town called Lewiston that is being revitalized by new people -- mostly African, mostly Muslim, immigrants and refugees. There, I met a woman named Cecile, whose parents had been part of the last wave of new people to come to Lewiston. These are French-Canadian millworkers at the turn of the century. Cecile is retired, but she had found a new purpose in life, by organizing Congolese refugees to join with the white retirees at the Franco Heritage Center.
Мої подорожі привели мене і в місця, де я бачила, що все не обов'язково має бути так. Я була у Мені, найбілішому штаті держави, найстарішому, де кожного року смертність вища за народжуваність, і я поїхала в таке занепадаюче промислове містечко Льюїстон, яке оживає завдяки новим людям — в основному африканцям, мусульманам, іммігрантам та біженцям. Там я зустріла жінку на ім'я Сесіль, її батьки разом з останньою хвилею переселенців прибули до Льюїстону. Вони були франко-канадськими робітниками на рубежі століття. Сесіль вже на пенсії, проте вона знайшла нову мету в житті, вона мотивує конголезьких біженців приєднатися до білих пенсіонерів у Центрі французької спадщини.
(Laughter)
(Сміх)
These men and women from the Congo were helping these retirees remember the French that they hadn't spoken since their childhoods. And together, these two communities helped each other feel at home.
Ці чоловіки та жінки з Конго допомагають пенсіонерам згадати французьку мову, якою вони не розмовляли з дитинства. І разом, ці дві спільноти допомагають одна одній відчути себе вдома.
You know, for all the political talk about the newcomers being a drain on the town, a bipartisan think tank found that the local refugee community there created 40 million dollars in tax revenue, and 130 million in income. And I talked to the town administrator, who was boasting about the fact that Lewiston was building a new school, when all the rest of towns like theirs in Maine was closing them.
Незважаючи на балачки політиків про те, що нові переселенці призводять до занепаду міста, двохпартійним аналітичним центром встановлено, що місцеві біженці забезпечують 40 млн дол. податкових надходжень, та 130 мільйонів доходу. І я говорила з місцевим управлінцем, який хвалився тим, що в Льюїстоні будується нова школа, в той час, як в інших подібних містечках у штаті Мен вони закриваються.
You know, it costs us so much to remain divided. This zero-sum thinking, that's what's good for one group has to come at the expense of another, it's what's gotten us into this mess. I believe it's time to reject that old paradigm and realize that our fates are linked. An injury to one is an injury to all. You know, we have a choice. Our nation was founded on a belief in a hierarchy of human value. But we are about to be a country with no racial majority.
Знаєте, нам так дорого обходиться наше розділення. Це антагоністичне мислення, коли благо для однієї групи має бути за рахунок іншої, саме воно створює цей безлад. Я вірю, що прийшов час відкинути стару парадигму і зрозуміти, що наші долі пов'язані. Шкода для когось стає шкодою для всіх. Розумієте, ми маємо вибір. Наша держава була заснована на вірі в ієрархію цінності людей. Проте ми поступово стаємо країною, що не має расової більшості.
So we can keep pretending like we're not all on the same team. We can keep sabotaging our success and hamstringing our own players. Or we can let the proximity of so much difference reveal our common humanity. And we can finally invest in our greatest asset. Our people. All of our people.
Таким чином, ми можемо прикидатися, що ми не в одній команді. Ми можемо продовжувати саботувати наш успіх і створювати перешкоди нашим власним гравцям. Або ми можемо дозволити очевидній різниці між нами розкрити нашу спільну людяність. І ми можемо нарешті інвестувати в наш найбільший актив — наших людей. Всіх наших людей.
Thank you.
Дякую.
(Applause)
(Оплески)