I am a public policy wonk. I investigate data that points to problems in the American economy -- problems like rising household debt, declining wages and benefits, shortfalls in public revenue. And I try to pinpoint solutions to make our economy more prosperous for more people. I geek out about tax policy and infrastructure investments, and I get really excited by a gracefully designed regulatory regime.
Sunt o persoană obsedată de politicile publice. Cercetez date care indică probleme în economia americană, probleme precum creșterea datoriilor per gospodărie, scăderea salariilor și bonusurilor, deficiențele în veniturile publice. Încerc să identific soluții pentru a face economia mai prosperă pentru mai mulți oameni. Mă interesează politica fiscală și investițiile în infrastructură, și sunt foarte încântată de un sistem legislativ foarte bine gândit.
(Laughter)
(Râsete)
These are the kinds of topics that I was talking about on a public television live call-in show in August of 2016. I was about halfway through the program when a man called in, identified as Gary from North Carolina and he said ... "I'm a white male, and I'm prejudiced." He then went on to detail his prejudice, talking about black men and gangs and drugs and crime. But then he said something that I'll never forget. He said, "But I want to change. And I want to know what I can do to become a better American."
Acestea sunt subiectele despre care vorbeam la o televiziune publică, în direct, în august 2016. Eram cam la jumătatea programului când a sunat un bărbat, s-a prezentat ca fiind Gary din Carolina de Nord și a spus: „Sunt un bărbat alb și am prejudecăți.” El a continuat apoi să-și detalieze prejudecățile, vorbind despre bărbați de culoare și bande, droguri și infracțiuni. Apoi a spus ceva ce nu voi uita niciodată. A spus: „Dar vreau să mă schimb. Și vreau să știu ce pot face pentru a deveni un american mai bun.”
Now remember, my career is about economic policy, as translated into dollars and cents not personal thoughts and feelings. But when I opened my mouth to respond to this man on live television, the most surprising words came out. I said ... "Thank you." I thanked him for admitting his prejudice, for wanting to change and for knowing, somehow, that that would make him a better American.
Amintiți-vă, cariera mea e despre politica economică, transpusă în dolari și cenți, și nu despre gânduri și sentimente personale. Dar când am deschis gura să-i răspund acestui om în direct, au ieșit cele mai surprinzătoare cuvinte. Am spus: „Mulțumesc!” I-am mulțumit pentru că și-a recunoscut prejudecățile, pentru că își dorea schimbarea și pentru că știa că asta l-ar face un american mai bun.
The exchange between Gary and me went viral. It's been viewed over eight million times and inspired waves of social media commentary and news coverage. And I think people were surprised that a black woman would show such compassion for a prejudiced white man, and they were surprised that a white man would admit his bias on national television.
Dialogul nostru a ajuns viral. A avut peste 8 milioane de vizualizări și a provocat multe comentarii pe rețelele sociale și la știri. Cred că oamenii au fost surprinși că o femeie de culoare a arătat compasiune pentru prejudecățile unui bărbat alb, au fost surprinși că un bărbat alb și-a recunoscut prejudecățile la televiziunea națională.
Not long after Gary and my viral moment, we met in person. He said that he had taken my advice. He said that my words had been like someone wiped the dust from a window and let the light in. Over the years, Gary and I have become friends. And Gary would tell you that I've taught him a lot about systemic racism in America and public policy. But I've learned a lot from Gary, too.
La puțin timp după dialogul nostru, ne-am întâlnit. Mi-a spus că mi-a urmat sfatul, că a simțit ca și cum cuvintele mele au șters o fereastră prăfuită și au lăsat lumina să pătrundă. De-a lungul anilor, am devenit prieteni. Gary v-ar putea spune că l-am învățat multe despre rasismul sistemic din America și despre politicile publice. Dar și eu am învățat multe de la Gary.
And the biggest lesson for me has been that Gary's prejudice has caused him to suffer. Fear, anxiety, isolation. And it's made me rethink many of the economic problems I've been focusing on my entire career. I wondered, is it possible that our society's racism has likewise been backfiring on the very same people set up to benefit from privilege?
Și cea mai importantă lecție pentru mine a fost aceea că prejudecățile lui îl făcuseră să sufere. Frică, anxietate, izolare. M-a făcut să regândesc multe dintre problemele economice pe care mă concentrasem în cariera mea. M-am întrebat: e posibil ca rasismul societății noastre să afecteze la fel de mult oamenii care profită de privilegiile acestuia?
Driven by this question, I've spent the past few years traveling the country, researching and writing a book. My conclusion? Racism leads to bad policymaking. It's making our economy worse. And not just in ways that disadvantage people of color. It turns out it's not a zero sum. Racism is bad for white people, too.
Ghidată de această întrebare, mi-am petrecut ultimii ani călătorind prin țară, cercetând și scriind o carte. Concluzia mea? Rasismul conduce la o elaborare proastă a politicilor. Ne afectează economia. Și nu doar prin dezavantajarea persoanelor de culoare. Se pare că nu doar unii pierd și ceilalți câștigă. Rasismul e rău și pentru oamenii albi.
Take, for example, America's underinvestment in our public goods, the things that we all need, that we share in common -- our schools and roads and bridges. Our infrastructure gets a D plus from the American Society of Civil Engineers, and we invest less per capita than almost every other advanced nation. But it wasn't always this way. I traveled to Montgomery, Alabama, and there, I saw how racism can destroy a public good and the public will to support it.
De exemplu, subfinanțarea serviciilor publice, lucruri de care avem toți nevoie și pe care le împărțim: școli, drumuri, poduri. Infrastructura noastră a primit nota 4 de la Societatea americană a inginerilor civili, și investim mai puțin pe cap de locuitor decât aproape toate celelalte state dezvoltate. Dar nu a fost întotdeauna așa. Am călătorit în Montgomery, Alabama, și acolo am văzut cum rasismul poate distruge serviciile publice, iar voința publică susține acest lucru.
In the 1930s and '40s, the United States went on a nationwide building boom of public amenities funded by tax dollars, which in Montgomery, Alabama, included the Oak Park pool, which was the grandest one for miles. You know, back then, people didn't have air conditioners, and so they spent their hot summer days in a steady rotation of sunning and splashing and then cooling off under a ring of nearby trees. It was the meeting place for the town. Except the Oak Park pool, though it was funded by all of Montgomery citizens, was for whites only.
În anii '30 -'40, America a creat la nivel național un boom de servicii publice finanțat din taxe, care în Montgomery, Alabama, includea piscina din Oak Park, una dintre cele mai mari din acea zonă. Pe atunci oamenii nu aveau aer condiționat și își petreceau zilele călduroase de vară între stat la soare și în apă, răcorindu-se apoi la umbra copacilor din apropiere. Era locul de întâlnire al orașului. Cu excepția piscinei din Oak Park, care deși a fost finanțată de toți cetățenii din Montgomery, era doar pentru albi.
When a federal court finally deemed this unconstitutional, the reaction of the town council was swift. Effective January 1, 1959, they decided they would drain the public pool rather than let black families swim, too.
Când o instanță federală în cele din urmă a considerat măsura neconstituțională, reacția consiliului municipal a fost rapidă. Începând cu 1 ianuarie 1959, au decis că vor drena piscina publică, decât să lase și familiile de culoare să înoate.
This destruction of public goods was replicated across the country in towns not just in the South. Towns closed their public parks, pools and schools, all in response to desegregation orders, all throughout the 1960s. In Montgomery, they shut down the entire Parks Department for a decade. They closed the recreation centers, they even sold off the animals in the zoo.
Această distrugere a bunurilor publice s-a repetat în toată țara, nu doar în orașele din sud. Orașele și-au închis parcurile publice, piscinele și școlile, ca răspuns la ordinele de desegregare, pe tot parcursul anilor '60. În Montgomery, au închis întregul departament de parcuri timp de un deceniu. Au închis centrele de agrement, au vândut chiar și animalele din grădina zoologică.
Today, you can walk the grounds of Oak Park, as I did, but very few people do. They never rebuilt the pool. Racism has a cost for everyone.
Astăzi, vă puteți plimba prin Oak Park, cum am făcut-o și eu, dar foarte puțini oameni o fac. Nu au mai reconstruit piscina. Rasismul are un cost pentru toată lumea.
I remember having that same thought on September 15, 2008, when I learned the breaking news that Lehman Brothers was collapsing. Now Lehman was, like the other financial firms that would go under in the coming days, done in by overexposure to a toxic financial instrument based on something that used to be simple and safe -- a 30-year fixed-rate home loan. But the mortgages at the center and the root of the financial crisis had strange new terms. And they were developed and aggressively marketed for years in black and brown middle-class communities, like the one that I visited when I met a homeowner named Glenn. Glenn had owned a home on a leafy street in the Mount Pleasant neighborhood of Cleveland for over a decade. But when I met him, he was near foreclosure. Like nearly all of his neighbors, he'd received a knock on the door from a broker promising to refinance his mortgage. But what the broker didn't tell him was that this was a new kind of mortgage. A mortgage with an inflated interest rate, and a balloon payment and a prepayment penalty if he tried to get out of it.
Îmi amintesc că am avut același gând pe 15 septembrie 2008, când am aflat știrea că Lehman Brothers se prăbușea. Lehman era, la fel ca alte firme financiare care s-au prăbușit în zilele următoare, creată prin supraexpunere la un instrument financiar toxic bazat pe ceva ce era simplu și sigur: un împrumut pentru locuințe pe 30 de ani cu rată fixă. Dar ipotecile din centrul și de la rădăcinile crizei financiare aveau condiții noi ciudate. Au fost dezvoltate și promovate agresiv ani de zile în comunitățile de culoare de clasa mijlocie, cum e cea pe care am vizitat-o când am întâlnit un proprietar pe nume Glenn. Glenn deținea o casă pe o stradă umbroasă în cartierul Mount Pleasant din Cleveland de peste un deceniu. Dar când l-am întâlnit eu, era pe punctul de a o pierde. Ca aproape toți vecinii săi, primise o vizită de la un broker care îi promitea să-i refinanțeze ipoteca. Dar brokerul nu i-a spus că aceasta era un nou tip de ipotecă. O ipotecă cu dobândă mărită și o plată crescută și o penalizare de plată anticipată dacă încerca să renunțe.
Now, the common misperception, then and still today, is that people like Glenn were buying properties they couldn't afford. That they themselves were risky borrowers. I saw how this stereotype made it harder for policymakers to see the crisis for what it was back when we still had time to stop it.
Percepția comună greșită, atunci dar și astăzi, e că oamenii ca Glenn cumpărau proprietăți pe care nu și le permiteau. Că erau debitori ce își asumau riscuri. Am văzut cum acest stereotip a îngreunat ca factorii de decizie să vadă criza așa cum era, atunci când aveam încă timp să o oprim.
But that's all it was. A stereotype. The majority of subprime mortgages went to people who had good credit, like Glenn. And African Americans and Latinos were three times as likely -- even if they had good credit -- than white people, to get sold these toxic loans. The problem wasn't the borrower -- the problem was the loan.
Dar asta a fost tot. Un stereotip. Majoritatea creditelor ipotecare refinanțate au fost făcute de oameni de încredere, precum Glen. Afro-americanii și hispanicii au fost de trei ori mai susceptibili decât albii, chiar dacă erau de bună-credință, să li se vândă aceste împrumuturi periculoase. Problema nu era debitorul, problema era împrumutul.
After the crash, most of the nation's big lenders, from Wells Fargo to Countrywide, would go on to be fined for racial discrimination. But that realization came too late. These loans, superprofitable for the lenders but designed to fail for the borrowers, spread out past the confines of black and brown neighborhoods like Glenn's and into the wider, whiter mortgage market.
După criza economică, majoritatea creditorilor mari ai națiunii, de la Wells Fargo la Countrywide, au continuat să fie amendați pentru discriminare rasială. Dar această realizare a venit prea târziu. Aceste împrumuturi, foarte profitabile pentru creditori, dar proiectate în defavoarea debitorilor, s-au răspândit dincolo de limitele cartierelor de culoare, precum cel al lui Glen, în piața ipotecară, mai mare, a albilor.
All of the nation's big Wall Street firms bet on these loans. At its peak, one out of every five mortgages in the country was in this mold, and the crisis, the crisis that my colleagues and I saw coming ... would go on to cost us all. Nineteen trillion in lost wealth. Pensions, home equity, savings. Eight million jobs vanished. A home-ownership rate that has never recovered. My years of advocating in vain for homeowners like Glenn left me convinced: we would not have had a financial crisis if it weren't for racism.
Toate marile firme de pe Wall Street au pariat pe aceste împrumuturi. La apogeul lor, unul din cinci credite ipotecare din țară era de acest tip și criza pe care eu și colegii mei am prevăzut-o... ne-a costat pe toți. 19 trilioane de dolari pierduți. Pensii, capitaluri proprii, economii. 8 milioane de locuri de muncă au dispărut. Procentajul cetăţenilor care deţin propria locuinţă nu și-a mai revenit niciodată. Anii pierduți, în care îi susțineam pe proprietarii precum Glen, m-au convins că nu am fi avut o criză financiară dacă n-ar fi existat rasismul.
In 2017, I traveled to Mississippi, where a group of auto-factory workers was trying to organize into a union. Now the benefits they were fighting for -- higher pay, better health care coverage, a real pension -- they would have helped everybody at the plant. But in person after person that I talked to -- white, black, for the union, against the union -- race kept coming up. A white man named Joey put it this way. He said, "White workers think I ain't voting yes if the blacks are voting yes. If the blacks are for it, I'm against it." A white man named Chip told me, "The idea is that if you uplift black people, you're downing white people." It's like the world's got this crab-in-a-barrel mentality. Now, the union vote failed. Wages at the plant are still lower than their unionized peers', and people there still worry about their health care.
În 2017, am călătorit în Mississippi, unde niște muncitori de la o fabrică auto încercau să se organizez într-un sindicat. Beneficiile pentru care se luptau: salariu mai mare, o mai bună acoperire a asistenței medicale, o pensie reală, ar fi ajutat pe toată lumea de la fabrică. Dar cu fiecare persoană cu care am vorbit: alb, negru, pro sau contra sindicat, rasa continua să fie o problemă. Un bărbat alb pe nume Joey a spus-o astfel. El a spus: „Muncitorii albi cred că nu votez da dacă negrii votează da. Dacă cei de culoare sunt pentru asta, eu sunt împotrivă." Un bărbat alb pe nume Chip mi-a spus: „Ideea e că dacă protejezi persoanele de culoare, îi dezavantajezi pe albi.” E ca și cum lumea e un joc cu sumă zero. Votul sindical a eșuat. Salariile la uzină încă sunt mai mici decât ale colegilor lor din sindicate, iar oamenii de acolo încă se îngrijorează din cauza asigurării lor de sănătate.
You know, it's tempting, perhaps, to focus on the prejudiced attitudes of the men and the workers that I heard in Mississippi. But I'm more interested in holding accountable the people who are selling racist ideas for their profit than those who are desperate enough to buy it.
Știți, poate este tentant să ne concentrăm asupra prejudecăților bărbaților și muncitorilor pe care i-am ascultat în Mississippi. Dar mă interesează mai mult să trag la răspundere persoanele care se folosesc de idei rasiste pentru propriul profit, decât cei care sunt suficient de disperați pentru a le crede.
My travels also took me to places where I saw, however, that it doesn't have to be this way. I went to Maine, the whitest state in the nation, the oldest, where there are more deaths every year than births, and I went to this dying mill town called Lewiston that is being revitalized by new people -- mostly African, mostly Muslim, immigrants and refugees. There, I met a woman named Cecile, whose parents had been part of the last wave of new people to come to Lewiston. These are French-Canadian millworkers at the turn of the century. Cecile is retired, but she had found a new purpose in life, by organizing Congolese refugees to join with the white retirees at the Franco Heritage Center.
Călătoriile mele m-au dus și în locuri unde am văzut, totuși, că nu trebuie să fie așa. M-am dus în Maine, statul cu cei mai mulți albi, cel mai îmbătrânit stat, unde, în fiecare an sunt mai multe morți decât nașteri, și am vizitat un orășel aproape pustiu, Lewiston, care e adus la viață de oameni noi, în mare parte africani, musulmani, imigranți și refugiați. Acolo am întâlnit o femeie pe nume Cecile, ai cărei părinți făcuseră parte din ultimul val de oameni noi care veniseră în Lewiston. Erau muncitori franco-canadieni veniți la începutul secolului XX. Cecile e pensionată, dar își găsise un nou scop în viață: organiza refugiații congolezi să se alăture pensionarilor albi la Franco Heritage Center.
(Laughter)
(Râsete)
These men and women from the Congo were helping these retirees remember the French that they hadn't spoken since their childhoods. And together, these two communities helped each other feel at home.
Acești bărbați și femei din Congo îi ajutau pe pensionari amintindu-le limba franceză pe care nu o mai vorbiseră din copilărie. Împreună, aceste două comunități s-au ajutat reciproc să se simtă ca acasă.
You know, for all the political talk about the newcomers being a drain on the town, a bipartisan think tank found that the local refugee community there created 40 million dollars in tax revenue, and 130 million in income. And I talked to the town administrator, who was boasting about the fact that Lewiston was building a new school, when all the rest of towns like theirs in Maine was closing them.
Știți discursurile politice cum că nou-veniții sunt o cheltuială pentru oraș, însă un institut de cercetări a descoperit că comunitatea de refugiați de acolo a generat 40 de milioane de dolari din impozitele fiscale și 130 milioane din venituri. Am vorbit cu primarul orașului, care se lăuda cu faptul că în Lewiston se construia o nouă școală, în timp ce toate celelalte orașe din Maine le închideau.
You know, it costs us so much to remain divided. This zero-sum thinking, that's what's good for one group has to come at the expense of another, it's what's gotten us into this mess. I believe it's time to reject that old paradigm and realize that our fates are linked. An injury to one is an injury to all. You know, we have a choice. Our nation was founded on a belief in a hierarchy of human value. But we are about to be a country with no racial majority.
Ne costă foarte mult să rămânem divizați. Această gândire limitată, că ce e bine pentru un grup trebuie să fie în detrimentul celuilalt, e cea care ne-a adus în acest necaz. Cred că este timpul să respingem acest vechi model și să înțelegem că destinele noastre sunt unite. Un prejudiciu adus unuia e un prejudiciu adus tuturor. Putem alege. Națiunea noastră a fost creată pe credința ierarhiei valorilor umane. Dar suntem pe cale să fim o țară fără majoritate rasială.
So we can keep pretending like we're not all on the same team. We can keep sabotaging our success and hamstringing our own players. Or we can let the proximity of so much difference reveal our common humanity. And we can finally invest in our greatest asset. Our people. All of our people.
Deci putem continua să ne prefacem că nu suntem toți în aceeași echipă. Putem continua să ne sabotăm succesul și să ne lovim propriii jucători. Sau putem permite ca apropierea acestor diferențe să ne dezvăluie umanitatea noastră comună. Și putem, în sfârșit, investi în cel mai mare avantaj al nostru: oamenii noștri. Toți oamenii noștri.
Thank you.
Vă mulțumesc!
(Applause)
(Aplauze)