I am a public policy wonk. I investigate data that points to problems in the American economy -- problems like rising household debt, declining wages and benefits, shortfalls in public revenue. And I try to pinpoint solutions to make our economy more prosperous for more people. I geek out about tax policy and infrastructure investments, and I get really excited by a gracefully designed regulatory regime.
Ik ben een overheidsbeleid-nerd. Ik onderzoek data die op problemen in de Amerikaanse economie wijzen... Problemen zoals stijgende particuliere schulden, afnemende lonen en voorzieningen, tekorten in overheidsinkomsten. En ik probeer met oplossingen te komen om onze economie welvarender te maken voor meer mensen. Ik ben gek op belastingbeleid en infrastructuurinvesteringen en ik word echt enthousiast van een elegant ontworpen regelgeving.
(Laughter)
[Gelach]
These are the kinds of topics that I was talking about on a public television live call-in show in August of 2016. I was about halfway through the program when a man called in, identified as Gary from North Carolina and he said ... "I'm a white male, and I'm prejudiced." He then went on to detail his prejudice, talking about black men and gangs and drugs and crime. But then he said something that I'll never forget. He said, "But I want to change. And I want to know what I can do to become a better American."
Dat zijn de onderwerpen waar ik het over had bij een live inbelprogramma op tv in augustus 2016. Ik had het programma er half opzitten toen een man inbelde. Hij stelde zich voor als Gary uit North Carolina en hij zei: 'Ik ben een blanke man en ik ben bevooroordeeld.' Toen sprak hij in detail over zijn vooroordelen, hij had het over zwarte mannen en bendes, drugs en misdaad. Maar toen zei hij iets wat ik nooit zal vergeten. Hij zei: 'Maar ik wil veranderen. Ik wil weten wat ik kan doen om een betere Amerikaan te worden.'
Now remember, my career is about economic policy, as translated into dollars and cents not personal thoughts and feelings. But when I opened my mouth to respond to this man on live television, the most surprising words came out. I said ... "Thank you." I thanked him for admitting his prejudice, for wanting to change and for knowing, somehow, that that would make him a better American.
Vergeet niet dat mijn carrière om economisch beleid draait, vertaald in dollars en centen, niet in persoonlijke gedachtes en gevoelens. Maar toen ik mijn mond opendeed om op live-tv op deze man te reageren, kwamen de meest verrassende woorden naar buiten. Ik zei: 'Dank je.' Ik dankte hem omdat hij toegaf dat hij bevooroordeeld was, omdat hij wilde veranderen en omdat hij wist dat hij zo een betere Amerikaan zou worden.
The exchange between Gary and me went viral. It's been viewed over eight million times and inspired waves of social media commentary and news coverage. And I think people were surprised that a black woman would show such compassion for a prejudiced white man, and they were surprised that a white man would admit his bias on national television.
Het gesprek tussen mij en Gary ging viral. Het is meer dan acht miljoen keer bekeken en inspireerde golven aan opmerkingen op social media en nieuwsberichten. Ik denk dat mensen verrast waren dat een zwarte vrouw zoveel compassie zou tonen voor 'n bevooroordeelde blanke en dat een blanke man zijn vooroordelen toegaf op landelijke televisie.
Not long after Gary and my viral moment, we met in person. He said that he had taken my advice. He said that my words had been like someone wiped the dust from a window and let the light in. Over the years, Gary and I have become friends. And Gary would tell you that I've taught him a lot about systemic racism in America and public policy. But I've learned a lot from Gary, too.
Niet lang nadat Gary en ik viral gingen, ontmoetten we elkaar. HIj zei dat hij mijn raad had opgevolgd. Hij zei dat het leek of mijn woorden het stof van een raam had afgeveegd zodat er licht doorscheen. Met de jaren zijn Gary en ik bevriend geraakt. En Gary zou zeggen dat ik hem veel heb geleerd over systemisch racisme in Amerika en in overheidsbeleid. Maar ik heb ook veel van Gary geleerd.
And the biggest lesson for me has been that Gary's prejudice has caused him to suffer. Fear, anxiety, isolation. And it's made me rethink many of the economic problems I've been focusing on my entire career. I wondered, is it possible that our society's racism has likewise been backfiring on the very same people set up to benefit from privilege?
De grootste les voor mij was dat Gary leed door zijn vooroordelen. Angst, onrust, isolatie. Hierdoor dacht ik opnieuw na over de vele economische problemen waar ik me mijn hele carrière mee had beziggehouden. Ik vroeg me af of het mogelijk was dat het racisme in onze maatschappij averechts werkt op dezelfde mensen die juist profiteren van privilege?
Driven by this question, I've spent the past few years traveling the country, researching and writing a book. My conclusion? Racism leads to bad policymaking. It's making our economy worse. And not just in ways that disadvantage people of color. It turns out it's not a zero sum. Racism is bad for white people, too.
Gedreven door deze vraag heb ik de afgelopen paar jaar door het land gereisd voor onderzoek en om een boek te schrijven. Mijn conclusie? Racisme leidt tot slechte beleidsvorming. Het verslechtert onze economie. En niet alleen op manieren die gekleurde mensen benadelen. Het blijkt geen nulsomspel te zijn. Racisme is ook slecht voor blanke mensen.
Take, for example, America's underinvestment in our public goods, the things that we all need, that we share in common -- our schools and roads and bridges. Our infrastructure gets a D plus from the American Society of Civil Engineers, and we invest less per capita than almost every other advanced nation. But it wasn't always this way. I traveled to Montgomery, Alabama, and there, I saw how racism can destroy a public good and the public will to support it.
Neem, bijvoorbeeld, Amerika's gebrek aan investering in onze collectieve goederen, de dingen die we allemaal nodig hebben die we delen... Onze scholen, wegen en bruggen. Onze infrastructuur krijgt een onvoldoende van de Amerikaanse Vereniging van Bouwkundig Ingenieurs en we investeren minder per inwoner dan bijna elk ander geavanceerd land. Maar dat was niet altijd zo. Ik reisde door Montgomery, Alabama, en daar zag ik hoe racisme een collectief goed kan verwoesten en dat de bevolking het steunt.
In the 1930s and '40s, the United States went on a nationwide building boom of public amenities funded by tax dollars, which in Montgomery, Alabama, included the Oak Park pool, which was the grandest one for miles. You know, back then, people didn't have air conditioners, and so they spent their hot summer days in a steady rotation of sunning and splashing and then cooling off under a ring of nearby trees. It was the meeting place for the town. Except the Oak Park pool, though it was funded by all of Montgomery citizens, was for whites only.
In de jaren 30 en 40 maakte de VS een nationale bouwwoede van openbare voorzieningen door, gefinancierd door belastinggeld, waaronder in Montgomery, Alabama het Oak Park zwembad, het grootste zwembad in de wijde omgeving. Vroeger hadden mensen geen airconditioning, dus brachten ze de hete zomerdagen door met een gestage afwisseling van zonnebaden en spetteren en vervolgens afkoelen onder een paar nabijgelegen bomen. Het was de ontmoetingsplek voor de stad. Alleen was het Oak Park zwembad, ook al was het gefinancierd door alle burgers van Montgomery, alleen voor blanken.
When a federal court finally deemed this unconstitutional, the reaction of the town council was swift. Effective January 1, 1959, they decided they would drain the public pool rather than let black families swim, too.
Toen een federale rechtbank dit eindelijk ongrondwettelijk achtte, was de reactie van de gemeenteraad snel. Vanaf 1 januari 1959 lieten ze het openbare zwembad leeglopen, om niet te hoeven toestaan dat zwarte families er zouden zwemmen.
This destruction of public goods was replicated across the country in towns not just in the South. Towns closed their public parks, pools and schools, all in response to desegregation orders, all throughout the 1960s. In Montgomery, they shut down the entire Parks Department for a decade. They closed the recreation centers, they even sold off the animals in the zoo.
Deze vernietiging van collectieve goederen zie je in het hele land, niet alleen in het Zuiden. Steden sloten hun openbare parken, zwembaden en scholen als reactie op het bevel tegen rassenscheiding in de jaren 60. In Montgomery sloten ze de hele plantsoenendienst voor een decennia. Ze sloten de recreatiecentra, ze verkochten zelfs de dieren in de dierentuin.
Today, you can walk the grounds of Oak Park, as I did, but very few people do. They never rebuilt the pool. Racism has a cost for everyone.
Nu kun je naar Oak Park, zoals ik ook heb gedaan, maar weinig mensen doen dit. Ze hebben het zwembad nooit herbouwd. Racisme heeft een prijs voor iedereen.
I remember having that same thought on September 15, 2008, when I learned the breaking news that Lehman Brothers was collapsing. Now Lehman was, like the other financial firms that would go under in the coming days, done in by overexposure to a toxic financial instrument based on something that used to be simple and safe -- a 30-year fixed-rate home loan. But the mortgages at the center and the root of the financial crisis had strange new terms. And they were developed and aggressively marketed for years in black and brown middle-class communities, like the one that I visited when I met a homeowner named Glenn. Glenn had owned a home on a leafy street in the Mount Pleasant neighborhood of Cleveland for over a decade. But when I met him, he was near foreclosure. Like nearly all of his neighbors, he'd received a knock on the door from a broker promising to refinance his mortgage. But what the broker didn't tell him was that this was a new kind of mortgage. A mortgage with an inflated interest rate, and a balloon payment and a prepayment penalty if he tried to get out of it.
Ik weet nog dat ik hetzelfde dacht op 15 september 2008, toen ik hoorde dat Lehman Brothers op instorten stond. Lehman ging, zoals andere financiële instellingen die ten onder zouden gaan, ten onder door overmatige blootstelling aan een schadelijk financieel instrument gebaseerd op iets dat voorheen simpel en veilig was... Een 30-jarige vastrentende hypotheek. Maar de hypotheken die de basis vormden van de financiële crisis hadden vreemde, nieuwe voorwaardes. En ze waren jarenlang ontwikkeld en agressief verkocht in zwarte en bruine gemeenschappen in de middenklasse, zoals de gemeenschap waar ik huiseigenaar Glenn ontmoette. Glenn bezat al meer dan tien jaar een huis in een groene straat in de Mount Pleasant-buurt in Cleveland, Maar toen ik hem sprak, werd het bijna in beslag genomen. Zoals bij bijna al zijn buren werd er op zijn deur geklopt door een makelaar die zijn hypotheek zou herfinancieren. Maar wat die makelaar niet zei, was dat dit een nieuw soort hypotheek was. Een hypotheek met een opgeschroefde rente en een ballonlening en een vooruitbetalingsboete als hij eronderuit wilde komen.
Now, the common misperception, then and still today, is that people like Glenn were buying properties they couldn't afford. That they themselves were risky borrowers. I saw how this stereotype made it harder for policymakers to see the crisis for what it was back when we still had time to stop it.
De algemene misvatting, destijds en vandaag nog, is dat mensen als Glenn huizen kochten die ze zich niet konden veroorloven. Dat zijzelf riskante leners waren. Ik zag hoe dit stereotype het lastiger maakte voor beleidsmakers om de crisis te zien voor wat hij was toen we nog tijd hadden om hem te stoppen.
But that's all it was. A stereotype. The majority of subprime mortgages went to people who had good credit, like Glenn. And African Americans and Latinos were three times as likely -- even if they had good credit -- than white people, to get sold these toxic loans. The problem wasn't the borrower -- the problem was the loan.
Maar meer was het niet. Enkel een stereotype. De meerderheid van risicovolle hypotheken ging naar mensen met een goed krediet, zoals Glenn. En bij Afro-Amerikanen en Latino's was de kans drie keer zo groot, zelfs met een goed krediet, als bij blanken dat de schadelijke leningen verkocht werden. Het probleem was niet de lener... Het probleem was de lening.
After the crash, most of the nation's big lenders, from Wells Fargo to Countrywide, would go on to be fined for racial discrimination. But that realization came too late. These loans, superprofitable for the lenders but designed to fail for the borrowers, spread out past the confines of black and brown neighborhoods like Glenn's and into the wider, whiter mortgage market.
Na de crash kregen de meeste leningverstrekkers, van Wells Fargo tot Countrywide, een boete voor raciale discriminatie. Maar dat besef kwam te laat. Deze leningen, super winstgevend voor de kredietverstrekkers, maar gedoemd om te falen voor de leners, verspreidden zich buiten de grenzen van zwarte en bruine buurten zoals die van Glenn in een bredere, blankere hypotheekmarkt.
All of the nation's big Wall Street firms bet on these loans. At its peak, one out of every five mortgages in the country was in this mold, and the crisis, the crisis that my colleagues and I saw coming ... would go on to cost us all. Nineteen trillion in lost wealth. Pensions, home equity, savings. Eight million jobs vanished. A home-ownership rate that has never recovered. My years of advocating in vain for homeowners like Glenn left me convinced: we would not have had a financial crisis if it weren't for racism.
Alle grote Wall Street-firma's zetten geld in op deze leningen. Op z'n hoogtepunt had een op de vijf hypotheken in het land deze vorm, en de crisis, de crisis die mijn collega's en ik zagen aankomen... kwam ons allemaal duur te staan. Negentien biljoen in verloren rijkdom. Pensioenen, hypotheken, spaargeld. Acht miljoen banen verdwenen. De cijfers voor eigenwoningbezit zijn nooit meer hersteld. Door mijn jaren dat ik tevergeefs pleitte voor huiseigenaars als Glenn overtuigden me: de financiële crisis was er nooit geweest zonder racisme.
In 2017, I traveled to Mississippi, where a group of auto-factory workers was trying to organize into a union. Now the benefits they were fighting for -- higher pay, better health care coverage, a real pension -- they would have helped everybody at the plant. But in person after person that I talked to -- white, black, for the union, against the union -- race kept coming up. A white man named Joey put it this way. He said, "White workers think I ain't voting yes if the blacks are voting yes. If the blacks are for it, I'm against it." A white man named Chip told me, "The idea is that if you uplift black people, you're downing white people." It's like the world's got this crab-in-a-barrel mentality. Now, the union vote failed. Wages at the plant are still lower than their unionized peers', and people there still worry about their health care.
In 2017 ging ik naar Mississippi, waar een groep autofabrieksarbeiders een vakbond probeerden te vormen. De vergoedingen waar zij voor streden, meer loon, betere zorgverzekeringen, een echt pensioen, zouden iedereen in de fabriek hebben geholpen. Maar bij iedereen met wie ik sprak, blank, zwart, vóór de vakbond, tegen de vakbond, telkens kwam ras naar voren. Een blanke man genaamd Joey zei het volgende. Hij zei: 'Blanke arbeiders denken: ik stem geen ja als de zwarten ja stemmen. Als de zwarten voor zijn, ben ik tegen.' Een blanke man, Chip, zei: 'Het idee is dat als je zwarte mensen helpt, je blanke mensen neerhaalt.' Het is alsof de wereld een krabben-in-een-vat-mentaliteit had. De vakbondstemming faalde. De lonen liggen nog steeds lager dan die van hun collega's met vakbond en mensen maken zich nog steeds zorgen om hun gezondheidszorg.
You know, it's tempting, perhaps, to focus on the prejudiced attitudes of the men and the workers that I heard in Mississippi. But I'm more interested in holding accountable the people who are selling racist ideas for their profit than those who are desperate enough to buy it.
Weet je, misschien is het verleidelijk om je te richten op de bevooroordeelde houding van de mannen en de arbeiders die ik sprak in Mississippi. Maar ik vind het belangrijker om de mensen aansprakelijk te houden die racistische ideeën verkopen voor winst dan zij die wanhopig genoeg zijn om erin te trappen.
My travels also took me to places where I saw, however, that it doesn't have to be this way. I went to Maine, the whitest state in the nation, the oldest, where there are more deaths every year than births, and I went to this dying mill town called Lewiston that is being revitalized by new people -- mostly African, mostly Muslim, immigrants and refugees. There, I met a woman named Cecile, whose parents had been part of the last wave of new people to come to Lewiston. These are French-Canadian millworkers at the turn of the century. Cecile is retired, but she had found a new purpose in life, by organizing Congolese refugees to join with the white retirees at the Franco Heritage Center.
Mijn reizen brachten me ook op plekken waar ik zag dat het niet zo hoeft te zijn. Ik ging naar Maine, de blankste staat in het land, de oudste, met meer doden dan geboortes per jaar, en ik ging naar een uitgestorven molendorpje, Lewiston, dat door nieuwe mensen nieuw leven ingeblazen wordt. Voornamelijk Afrikanen, voornamelijk moslim, immigranten en vluchtelingen. Daar ontmoette ik een vrouw, Cecile, wier ouders deel uitmaakten van de laatste golf nieuwe mensen die naar Lewiston kwamen. Dit zijn Frans-Canadese molenwerkers rond de eeuwwisseling. Cecile was gepensioneerd, maar ze vond een nieuw levensdoel door Congolese vluchtelingen te verzamelen samen met blanke gepensioneerden in het Franco Heritage Center.
(Laughter)
[Gelach]
These men and women from the Congo were helping these retirees remember the French that they hadn't spoken since their childhoods. And together, these two communities helped each other feel at home.
Deze mannen en vrouwen uit Congo hielpen deze gepensioneerden met hun Frans, wat ze sinds hun jeugd niet meer hadden gesproken. Samen hielpen deze twee gemeenschappen elkaar zich thuis te voelen.
You know, for all the political talk about the newcomers being a drain on the town, a bipartisan think tank found that the local refugee community there created 40 million dollars in tax revenue, and 130 million in income. And I talked to the town administrator, who was boasting about the fact that Lewiston was building a new school, when all the rest of towns like theirs in Maine was closing them.
Weet je, met alle politieke praatjes over dat nieuwkomers een last waren voor het dorp, ontdekte een onpartijdige denktank dat de lokale vluchtelingengemeenschap voor 40 miljoen dollar in belastinginkomsten zorgden en 130 miljoen aan inkomsten. Ik sprak met een gemeenteambtenaar die opschepte over het feit dat Lewiston een nieuwe school bouwde, terwijl alle andere dorpen zoals dat van hen in Maine, de scholen sloten.
You know, it costs us so much to remain divided. This zero-sum thinking, that's what's good for one group has to come at the expense of another, it's what's gotten us into this mess. I believe it's time to reject that old paradigm and realize that our fates are linked. An injury to one is an injury to all. You know, we have a choice. Our nation was founded on a belief in a hierarchy of human value. But we are about to be a country with no racial majority.
Het kost ons zoveel om verdeeld te blijven. Dit zero-sum-denken, dat wat goed is voor de ene groep ten koste moet gaan van een andere, is wat ons in deze ellende heeft gestort. Ik geloof dat het tijd is om dat oude paradigma te verwerpen en te beseffen dat ons lot verbonden is. Een verwonding bij de een is een verwonding van allen. Weet je, we hebben een keus. Ons land is gesticht op een geloof in een hiërarchie van menselijke waarde. Maar wij staan op het punt een land te worden zonder raciale meerderheid.
So we can keep pretending like we're not all on the same team. We can keep sabotaging our success and hamstringing our own players. Or we can let the proximity of so much difference reveal our common humanity. And we can finally invest in our greatest asset. Our people. All of our people.
Dus we kunnen blijven doen alsof we niet allemaal in hetzelfde team zitten. We kunnen ons succes blijven saboteren en onze eigen spelers blijven verlammen. Of we kunnen de nabijheid van zoveel verschil onze medemenselijkheid laten onthullen. En we kunnen eindelijk investeren in onze grootste activa. Onze mensen. Al onze mensen.
Thank you.
Bedankt.
(Applause)
[Applaus]